Worry too much?

  Hun papa vertelde Crabkit dat het echt levensgevaarlijk was om iemand het water in te duwen, en Shrimpkit was het daar helemaal mee eens. Gelukkig antwoordde Hermitkit dat het met hem ging. Ze haalde opgelucht adem. Crabkit moest echt eens leren om na te denken voor haar acties. Ook reageerde papa toen haar twee siblings aan het bekvechten waren. Shrimpkit bleef maar stil, dat leek haar het verstandigst.
  'Zet jij maar beide pootjes in het water en Shrimpkit mag dat ook doen als ze dat wil, maar geen geduw en gemopper op elkaar. Tot jullie buikje erin en niet verder. Dan wrijf ik Hermitkit droog,' zei hun papa en hij ging bij hun broertje zitten en likte hem droog.
  De crèmekleurige kitten keek hen even onzeker aan. Ze wilde liever niet in de buurt zijn van Crab en water, tegelijkertijd. Maar ze wilde ook geen nare opmerkingen krijgen van Crabkit en ze moest het wel eens leren. En papa was er nu bij, hij zou wel een oogje in het zeil houden. Crab zou heus niet meer durven zoiets bij haar te flikken.
  Ze nam wat onzekere stapjes terug het water in. Het voelde nog steeds raar, maar ze wende er uiteindelijk wel aan. Toen het water bij haar buikje kwam haalde ze geschrokken adem. Dat voelde pas raar! Ze keek naar haar papa terwijl er een trots lachje op haar gezicht verscheen. Ze had het gewoon gedaan! Ze was het water in gegaan en ze vond het niet eens heel eng! 'Papa kijk!' riep ze, zodat ze zeker wist dat hij dit speciale moment waarnam.

Nouja zeg. Ze was zelf nog niet eens in het water gegaan. Als hij een spartelende vis was, dan was zij een bang konijn. Net toen hij dat haar even goed duidelijk wilde maken, vertelde papa haar over hoe ze hem had kunnen verdrinken. Bij die gedachte ging er een rilling over zijn rug. Was het echt zo serieus? Vervolgens begon Icecream zijn vacht tegen de richting in te likken. Normaal gezien zou hij protesteren tegen het onprettige gevoel, maar hij voelde zich veel te overdonderd. Crab had hem bijna vermoord. Met grote, sprekende ogen keek hij zijn calico zusje aan.

Ze keek even naar de grond toen haar papa uitlegde dat ze Hermitkit zo had kunnen verdrinken. Dat had ze helemaal niet gewild! Hij was gewoon stom aan het doen dus had ze hem geduwd, maar ze wist niet dat het zo gevaarlijk was. Echter hadden de woorden van broertje weer een vuur in gewakkerd en beledigde ze hem weer gelijk terug. Ook dat leek niet goed te bevallen bij Icecream, maar hij vroeg er wel echt om! En nou begon hij haar ook nog eens met grote, dramatische ogen aan te kijken! Alles was toch goed gegaan, dus hij moest ophouden. Ze negeerde Hermitkit gewoon en deed wat haar papa had voorgesteld. Haar pootjes in het water zetten. Zonder twijfel, want ze zou laten zien dat zij geen angsthaas was, zette ze beide pootjes in het water. Brr, wat koud! Een raar gevoel omringde haar pootjes een soort van een geduw en getrek tegelijk. Toch krabbelde ze niet terug. Integendeel; toen ze zag dat Shrimpkit er tot haar buikje in ging, stapte zij nog een paar stappen verder dan haar zusje. Ze zou laten zien dat ze niet bang was voor het water. Toch, het was even schrikken toen het water haar buikje raakte en een koude klap door haar heen ging. Ze beet kort haar kaken op elkaar voordat ze zich naar de kant draaide waar haar papa en broertje stonden. "Zie je, ik ben helemaal niet bang, jij stommerik!" Riep ze naar Hermitkit toe.

  Haar blauwgrijze oogjes glommen van trots en geluk toen haar papa naar haar keek. 'Heel goed Shrimpkit!' complimenteerde hij haar. 'Ik zie het, je doet het super.' De woorden die haar papa sprak deed haar borstje gloeien. Ze deed het super! En hij had het gezien! Misschien kon ze nog een stukje verder...
  'Zie je, ik ben helemaal niet bang, jij stommerik!' riep Crabkit opeens, waardoor de kleine kitten verschrikt opkeek. Had ze het tegen haar? Oh nee, tegen Hermit. Shrimp keek richting haar papa en die gaf haar eerst een complimentje voor haar te vertellen dat Hermitkit geen stommerik was. Dat vond zij ook.
  'Als jij nog zin hebt mag jij ook het water in stappen, maar net als Shrimpkit en Crabkit niet te ver,' hoorde ze papa toen zeggen tegen haar broer. 'Dus niet verder dan dat Crabkit, anders moet ik jou zo ook nog droogwrijven.'
  Shrimpkit keek even richting haar calico zusje, die wat verder het water in gegaan was dan zij. Ook bij haar kwam het water bij haar buikje, wat betekende dat zij wat groter was dan zij. De crèmekleurige kitten had eigenlijk nog wat verder willen gaan om haar papa te laten zien hoe goed ze het kon, maar als hij zei dat ze niet verder mochten ging ze dat natuurlijk ook niet doen. Daarom waadde ze een beetje in het water heen en weer, om aan het gevoel te wennen. Ze kon het niet laten om wat zachtjes te giechelen, het voelde toch een beetje raar nog.

Zenuwachtig keek hij toe naar hoe zijn zusjes het water ingingen. Het water waarin hij bijna was verdronken. Inmiddels was hij zo goed als droog. En aan opnieuw nat worden had hij totaal geen behoefte. Toen zijn vader suggereerde dat hij opnieuw het water in kon gaan, moest hij even nadenken over hoe hij ging zeggen dat hij dat niet ging doen. Bang was hij niet. Nee, hij was absoluut niet bang. Het was voor hem gewoon een.. onprettig idee. "Ik heb geen zin." zei hij dus maar zo nonchalant mogelijk.

Kijk, haar papa had tenminste door dat zij niet zo bang voor het water als haar broertje en zusje was. Maar toen moest hij het compliment verpesten door te zeggen dat Hermitkit geen stommerik was. Ze rolde met haar ogen. Natuurlijk was hij dat wel. Hij had haar lopen uitdagen, dat was stom. En nu ging hij zielig doen omdat hij in het water was gevallen, dat was ook stom. Hij had het allemaal zelf uitgelokt maar hij gaf haar de schuld. Als dat niet een stommerik was, dan wist ze niet wat haar papa aan dacht als hij dat woord hoorde. Ze stak dan ook haar tong uit naar Hermitkit, vooral toen hij aan Icecream vertelde dat hij geen zin meer had om te zwemmen. "Jaja, je bent gewoon bang" jende ze hem. Nee, hij zou haar niet foppen, daarbij was hij een stommerik en dat moest ook betekenen dat hij een bangerik was.

Shrimpkit probeerde zich niet te veel te focussen op het gekibbel tussen Crabkit en Hermitkit, maar dat ging natuurlijk moeilijk. Ze zorgde er in ieder geval wel voor dat ze niet te dicht in Crabkits buurt kwam, want stel je voor ze duwde haar onder water of iets. Nee, daar moest ze niet aan denken. Dan was water ook wel een beetje eng. Je kon er gewoon in doodgaan. Die gedachte maakte het gevoel van het water op rond haar pootjes en buikje niet veel prettiger, dus ze was blij toen haar papa hen terug riep.
Snel begaf ze zich naar de kant, maar niet te snel want de rondvliegende spetters waren een beetje eng. Ze schudde haar half natte vachtje uit en glimlachte naar haar papa toen hij voorstelde nog iets te vangen voor het avondeten.
Enthousiast knikte Shrimpkit van ja. 'Jaa, vis is lekker!' miauwde ze met een klein sprongetje. Dat spelen liet ze wel even voor gezien, ze had veel meer zin om even uit te rusten in hun nest. Het spelen liet ze wel weer aan Hermit en Crab over, besloot ze.