Let's talk about this.

Ze waren allemaal net terug van de Gathering gekomen. Omdat Rainpaw de blik van haar mentor constant op zich had gevoeld, had ze zich een beetje gedeisd gehouden wat het vrienden begroeten betrof. Als haar mentor zou zien dat ze eigenlijk al wel redelijk veel katten kende voor haar tweede Gathering, dan zou hij zich misschien vragen gaan stellen of de ontmoeting met Woodpaw al dan niet de enige was die ze had gehad. Hun ruzie van toen zat nog vers in haar geheugen en Rainpaw kon niet ontkennen dat ze een mengeling van boosheid en verdriet voelde als ze naar hem keek. Hij had te kennen gegeven dat ze vandaag geen training zouden hebben, maar er was een deel in Rainpaw dat aan hem wilde bewijzen dat ze weldegelijk loyaal was aan haar Clan en dus was ze er in de kou op uit getrokken om te gaan jagen. Ze koos haar favoriete plek bij the Stream uit en ging zitten. De kille bries die tegen haar pels waaide, zorgde ervoor dat er rillingen liepen over haar lichaam. Ze had het liefste zin om zich om te keren en maar wat door het woud te gaan rennen tot ze weer warm werd, maar ze wilde gebruik maken van het moment dat ze alleen was aan het stroompje en dus zette ze door. De prophecy maalde door haar kopje heen en Rainpaw schoot net te laat uit met haar poot. Ze had er zorgvuldig voor gezorgd dat haar schaduw niet op het water viel en de vis was er bijna ingetrapt, maar ze had het nu verpest en met een gefrustreerde blik in haar ogen zag ze de vis wegzwemmen. Ze schudde haar kopje, dwong zichzelf om zich te concentreren en focuste zich op de volgende prooi dat voorbij zou zwemmen. Plotseling herinnerde ze zich weer de scherpe geur van bloed die ze eerder ook al had geroken en ging er een rilling door haar heen. Een andere geur mengde zich met het bloed, een vertrouwde en eentje waarvan ze niet zeker wist of ze hem wel wilde ruiken op dit moment. “S-Seahawk?” vroeg ze stotterend terwijl ze onzeker over haar schouder keek.

Rainpaw twijfelde kort. Ze had normaal gezien geen probleem met het delen van haar gevoelens, behalve als het aankwam op haar angsten en haar verdriet. Dat hield ze liever voor zich. Aan de andere kant had ze niet echt iemand om erover te praten. Er waren natuurlijk wel Clanmates die ervoor open stonden om ernaar te luisteren, maar dat wilde ze niet. Haar mentor was echter iemand die ze zou moeten kunnen vertrouwen, iemand waar ze een band mee zou kunnen opbouwen als ze dat toe zou laten. Zelfs Seahawk’s boze woorden van een paar dagen terug verdwenen in het niets als ze dacht aan de Gathering. Ze moest dit met hem kunnen bespreken, toch? Ze keek naar opzij en kruiste blikken met haar mentor. “Ik heb… Ik weet niet…” Ze richtte haar blik op haar poten. “Oh, dit is zo stom,” murmelde ze zachtjes. Haar vacht prikkelde ongemakkelijk en het liefste wilde ze wegrennen, maar dan zou hij gelijk hebben. Dan was ze inderdaad maar een kitten. “Ik heb schrik voor wat er nu gaat gebeuren,” sprak ze zachtjes tegen hem. “Ik voel me niet langer op mijn gemak als ik door het bos wandel.” Ze keek voorzichtig naar opzij. Zou haar mentor nu met haar beginnen lachen?