Rainpaw was blij dat ze eindelijk een mentor had gekregen, al leek hij behoorlijk streng te zijn. Hij was nog maar net warrior geworden en had nu al gelijk een apprentice gekregen, zij dus. Rainpaw zag het niet als een nadeel. Hoe verser zijn training in zijn geheugen lag, hoe beter hij die kennis met haar kon delen waarschijnlijk. Niet dat senior warriors dat niet meer konden, maar ach… Je begreep wel wat ze bedoelde, toch? De lichtgrijze tabby kwam, toen het ochtenddauw begon, overeind en knipperde de slaap uit haar ogen. Ze ontweek de staarten, poten en andere lichaamsdelen van haar denmates die ze maar kon ontwijken en bevond zich al snel buiten, in de frisse kou. Haar pels was gelukkig iets dikker geworden afgelopen herfst; deze zette ze dan ook stevig op tegen de kou terwijl ze naar haar mentor liep, die ze al meteen had gezien zodra ze de den had verlaten. Ze merkte de strenge blik in zijn ogen op en vroeg zich voor één seconde af of zijn gezicht gewoon zo stond. Ze stelde het voor als haar persoonlijke missie om hem eens een keertje te laten lachen, al wist ze niet of dat gemakkelijk zou zijn. Ze sloot zich bij hem aan en gaf hem een vriendelijk, respectvol knikje. “Ik ben klaar voor de training,” zei ze met een glimlach. “Ik heb het gebied al gezien, heb al wat leren jagen en ook al enkele vechttechnieken gezien, maar die zijn zeer beperkt. Het jagen gaat me redelijk goed af, ook daar zou ik wel wat training in kunnen krijgen.” Ze wist niet of ze dat per se mee had moeten delen, maar het leek haar wel handig voor haar mentor om te weten. “Zullen we dan nu beginnen?” vroeg ze met een enthousiaste blik in haar ogen.

Rainpaw onderdrukte een zachte zucht toen haar mentor voorstelde wat ze gingen doen. Een stuk grens checken? Sahaaaai! Ze wilde liever naar het buitengebied trekken, Fourtrees nog eens een keertje zien, the Wastelands ontdekken, misschien zelfs uitgenodigd worden om het gebied van één van de andere Clans nader te mogen onderzoeken – die kans leek haar behoorlijk klein dat dat ooit zou gebeuren tho – maar dat bleek er niet in te zitten voor vandaag. Wél had ze gezien dat haar norse, strenge mentor een klein beetje had moeten lachen met haar enthousiasme. Ha, score! Het bleek dat hij toch nog iets anders kon dan enkel een gezicht trekken alsof hij muizenstront voor zich had liggen. Misschien was het dan toch zo slecht nog niet. Hij leek streng te zijn, maar misschien was dat een attitude die hij voor zich wilde houden voor het geval dat ze moeilijk zou gaan doen. Ze zou zich er bijna beledigd door voelen, maar dat was niet aan haar besteed. Seahawk liet er geen gras over groeien en begon gelijk al te rennen in de richting van the Highlands. Het gebied dat zich in de buurt van WindClan bevond. Natuurlijk. Welke andere grens was er om te checken? Ze onderdrukte een zucht en versnelde zodat ze niet steeds achter haar mentor aan draalde. “Hé, Seahawk,” begon ze met een nieuwsgierige hint in haar stem. “Heb jij meegevochten in die oorlog tussen RiverClan en WindClan?” Ze keek hem van opzij aan. Ze schatte hem als het typetje in dat elk gevecht dat georganiseerd werd door Butterstar prima vond zolang hij zijn loyaliteit maar kon bewijzen. Het leek haar dan ook geen slim idee om haar gedachten te delen met hem. Ze snuffelde en keek om zich heen. “Volgens mij is er net een patrouille van WindClan gepasseerd, maar ze zijn niet over de border gegaan. Wellicht gewoon een grenscheck.” Ze keek naar haar mentor om te zien of ze het goed had.

De toon van haar mentor gaf aan dat hij het er niet over wilde hebben. Rainpaw beet geërgerd op de binnenkant van haar wang. Kon hij niet één keer dat harde exterieur gewoon even laten zakken en haar wat over zijn leven vertellen? Dadelijk moest ze echt nog alles uit hem trekken. Het leek erop dat hij de gewone formele mentor-apprentice band wilde behouden en dat vond ze ergens wel jammer; het leek haar een oprecht interessant tom cat, maar dan wel als hij niet steeds zo kribbig deed. Zucht. Dat had zij weer. In plaats van een vrolijke mentor had ze iemand waar nauwelijks een lachje vanaf kon. Nou ja, dan moest ze daar zelf maar voor zorgen. “Oké,” antwoordde ze en ze rende de andere kant op om daar haar markers te zetten zoals ze dat Seahawk zag doen. En zoals ze dat eigenlijk alle warriors had zien doen met wie ze mee was gegaan op grenspatrouille. Ha, misschien moest ze iets anders proberen. Misschien moest ze een beetje meer in haar kaarten laten kijken en misschien zou hij dan ook bevestigend reageren. Ze had immers geen idee wat hij van haar vond, maar daar kon ze gemakkelijk achter komen. En dus keerde ze om nadat ze haar laatste markers had geplaatst en kwam hem weer tegemoet. “Ik ben wel blij dat ik nu een vaste mentor heb,” snorde ze. Ook al is het een vreselijke zuurpruim, voegde er in gedachten aan toe. “Het trainen in groepjes is interessant, maar ik vind het toch een stuk leuker om één vaste kat te hebben. Je weet wel, iemand waarmee je een band kan opbouwen en zo.” Ze probeerde het trillen van haar snorharen tegen te gaan terwijl ze wachtte op reactie van haar mentor.

Het was duidelijk dat ze het op verschillende vlakken niet eens waren. Seahawk vond het behoorlijk chaotisch om verschillende mentors tegelijkertijd te hebben, maar Rainpaw vond het juist interessant omdat het haar de gelegenheid gaf om verschillende methodes tegelijkertijd aan te leren en vervolgens voor haar te kiezen wat zij het beste en het makkelijkste vond om toe te passen. Natuurlijk had ze nu Seahawk en als ze de tom cat ook maar een beetje kon inschatten, verwachtte hij duidelijk dat ze zijn methode over zou nemen en dat dat ook het enige was waar ze zijn goedkeuring voor kon krijgen. Maar ja, misschien zou ze zich vergissen en vond hij het ook wel prima als ze een andere methode toe zou passen die ze geleerd had. Zo lang het resultaat hetzelfde was, zou het goed zijn, toch? Rainpaw knikte dankbaar naar hem toen hij haar beloofde om haar regelmaat te bieden en al was ze er nog niet zo zeker van of ze dat strikte van hem echt heel leuk zou gaan vinden, toch duwde ze kort haar flank tegen het zijne aan. Hij deed immers toch maar zijn best, toch? Plotseling hoorde ze iets ritselen en dook ze al instinctief in de jachthouding. Ze spitste haar oortjes en zag niet veel later een muisje dat zich onbezorgd voortbewoog door het gras. Dit had ze al veel vaker gedaan, maar op de één of andere manier voelde ze zich toch wat zenuwachtig met de blik van Seahawk op zich. Ze probeerde het gevoel aan de kant te duwen en sloop naar voren op de manier zoals haar vorige mentor haar dat had geleerd: haar staart boven de grond, haar poten bij elkaar en haar achterpoten ietsje gespreid zodat ze makkelijker kon springen. De muis had haar niet in de gaten en Rainpaw voelde het moment van spanning pas uit zich verdwijnen toen ze gesprongen was en de muis snel had gedood. Het was een klungelige sprong geweest, maar in elk geval had ze de prooi gevangen. Ze keek verwachtingsvol over haar schouder naar Seahawk, benieuwd wat hij ging zeggen.