Love Scenario

Het katertje was gaan spelen met een vergeten botje dat vlakbij de nursery was laten liggen. Iemand had zijn prooi niet goed opgeruimd.. En daar maakte hij vol gebruik van! Hij had grootse plannen voor zijn botje. Want hij had al verhalen gehoord over BloodClan en hoe die hondentanden hadden.. Hij kon vast wel wat verzinnen voor dit botje als versiering! Misschien zou hij hem in zijn nest steken, of kon hij hem op de één of andere manier vastmaken aan zijn lichaam.. Misschien wel aan zijn oor! Dat zou gaaf zijn. Hij liep nu druk het kamp door, op zoek naar iets waar hij het botje mee zou kunnen vastmaken. Echter vond hij iets veel beters; zijn geliefde zus Wolfpaw! Hij keek zo naar haar op. Automatisch brachten zijn poten zich naar haar toe. "Wolfpaw! Kijk!" miauwde hij tussen het bot door, waarna hij op zijn achterpootjes ging staan en zo het bot dat tussen zijn kaken geklemd zat dichter naar haar gezicht toebracht zodat ze hem goed kon zien.
- 1st Wolfpaw

Het moest een vloek zijn. Iedere keer dat ze eindelijk even rust leek te hebben, was er wel weer een of andere halvegare die het moest verpesten. Daarom was ze niet meer graag in het kamp, na de ruzie met Fadingpaw was Slatefur nu echt nog maar haar enige vriendin in haar clan, en die had nu kittens waar ze erg, erg druk mee leek. Naja, er was nog iemand die háár heel erg als een vriendin beschouwde, maar van wie Wolfpaw dus echt heel weinig moest hebben; haar halfbloedje Whitekit. Deze kwam aanbanjeren en Wolf wendde zich al van hem af, toen hij een afgekwijld bot zo'n beetje in haar gezicht duwde. "Wolfpaw! Kijk!" ze kwam met een vies gezicht overeind. "Gadverdamme, haal je kwijlspeeltje uit m'n gezicht," blafte ze hem toe, maar zuchtte toen wat vermoeid. Vroeger was ze heel close geweest met haar zusjes, maar dat contact was vrijwel volledig verwaterd. Toch waren haar siblings nog best belangrijk voor haar, zelfs degene die van dat vieze schaap afkomstig waren. Ze probeerde dan ook wel een klein beetje lief voor ze te zijn soms, maar dat was nog knap lastig als het een grijs, kwijlend jong was dat je niet met rust liet. "Ja heel mooi, heb je geen vriendjes om te gaan vervelen Whitekit?"

Hehehehe, het vieze gezicht van zijn zus was super grappig! Met een harde grinnik tuimelde Whitekit achterover toen zijn bron van steun - Wolfpaw, waar hij zijn beide voorpootjes op had gezet zodat hij beter rechtop kon staan - overeind kwam. Het bot hield hij stevig tussen zijn tanden terwijl hij giechelend op zijn rug omhoog keek naar zijn grote stoere zus. Dat ze het een kwijlspeeltje noemde deed hem helemaal niks. Het was een mooi bot en dat was gewoon zo! Met zijn kleine klauwtjes sloeg hij naar haar lange vacht, die helemaal niks op de zijne leek. En nu noemde ze het botje wel mooi! Als hij een hond was, was hij gaan kwispelen. Hard spinnend keek hij haar aan. "Mwooi hwe! Ik vwond hem vwoow de nurwersery,"" sprak hij langs het bot heen wat nogal moeilijk ging. Vervolgens schudde hij zijn kop op haar vraag. Vriendjes konden hem niks schelen als hij ook bij zijn zus kon zijn!

Het kwijlende balletje vacht rolde grinnikend naar achteren, alsof het hem helemaal niets boeide dat Wolfpaw hem vertelde om op te rotten. Ietwat geërgerd trok ze met haar oor, haar geduld voor het grijze mormel dat haar bleef volgen nu al een beetje op. Bij haar kleine, mini compliment over zijn bot begon hij alweer keihard te spinnen. Wolfpaw snoof, verdorie, ze had hem dat bot niet toe moeten gooien. hehehe"Mwooi hwe! Ik vwond hem vwoow de nurwersery," en verkondigde toen door met zijn kop te schudden dat nee, hij geen vriendjes had om lastig te vallen. Starclan, ze kon ook nooit van hem af zijn hé. "Het is een bot, Worm, daar zijn er honderden van, kom maar terug als je er een van goud hebt," gromde ze, hem bij zijn oude bijnaam noemend. Vervolgens ging ze weer liggen, haar ogen recht vooruit en niet op hem lettend.

Hoewel zijn zus nu wat minder positief was over het bot kon het hem niks schelen. Ze had hem net nog mooi genoemd dus je kon hem niet vertellen dat dat nu plots niet meer waar was alleen omdat een bot niet heel bijzonder was. Bovendien vond hij het hartstikke bijzonder want hij had nooit zulke grote botten. Hij had geen idee van welk dier dit afkwam, maar hij at alleen maar muisjes en die hadden kleinere botten. Waar je voor moest oppassen dat je ze niet inslikte trouwens! Dat had hij een keer gehad en toen had hij naar de medicine cat, ofwel papa, moeten gaan. "Goud? Wat is dat?" vroeg hij toen nadat hij het bot naast zijn zus d'r kop had neergelegd en tegen haar aan was gaan liggen.

Ugh, dit kind bezorgde haar vroegtijdige migraine. That said, als iemand ooit een poot op de Worm zou leggen, zou ze z'n nek breken. Hij was misschien een snotjong die geen hints door z'n bolle kop kon krijgen, het was helaas wel haar broertje. En familie was familie. "Goud? Wat is dat?" ze zuchtte luidkeels. Haar eigen graf was gegraven en Whitekit had besloten dat hij erbij wilde liggen. Wolfpaw trok een vies gezicht toen hij zich half op haar liet vallen. "Blijf van me af, Worm, ik ben je kussen niet," bromde ze hem toe. Nee, geen knuffels. "Goud is... Weet ik veel, soort spul dat mooi glimt en zeldzaam is," deed ze een halfslachtige poging het uit te leggen. Toen sloop er een halve frons over haar gelaat. Whitekit huppelde vooral erg vaak achter haar kont aan, was hij eenzaam? "Heb jij wel vriendjes?"

Een antwoord op zijn vraag kreeg hij niet. Helaas, maar de kleine etterbak zou het daar niet bij laten zitten. Ooit zou hij weten wat goud was. Voor nu settelde hij voor tegen zijn zus aanvallen, maar die schoof hem met een dramatische uitspraak weg. Hij grijnsde haar toe. Ha! En daar kwam het antwoord wat goud was, duidelijk om hem te weerhouden van opnieuw tegen zijn zus aan te kruipen. Voor nu deed hij dat maar niet nadat hij nog een laatste kopje tegen haar vacht had aangedrukt. "Ik heb nog nooit goud gezien," vertelde hij toen met een frons. Vast en zeker omdat het zo zeldzaam was. Plots kwam er de vraag of hij vriendjes had en verontwaardigd keek hij naar zijn grote zus. "Natuurlijk!" uitte hij. "Ik ben de populairste kitten van ShadowClan," vervolgde hij trots, alsof het nog echt waar was ook.

Waarom... Plakte hij zo. Wolfpaw keek hem vies aan toen hij opnieuw een kopje gaf, vies kind, blijf van me af. Zijn geratel gaf haar koppijn en ze keek wat nijdig op naar de hemel om diens sterren eens goed te bekritiseren. Vertel haar nog eens waarom mama deze babies nou zo ontzettend leuk vond? Wolfpaw snoof geërgerd door zijn duidelijke leugens. "Natuurlijk!" uitte hij. "Ik ben de populairste kitten van ShadowClan," zijn stem was verontwaardigd en trots en ook een hele grote leugen. Wolfpaw keek hem droog aan. "Jij? Geloof je het zelf," snoof ze , niet helemaal door hebbend hoe gemeen haar woorden wel niet waren. "Luister Worm, als iemand ooit vervelend is of een goede klap tegen z'n kop verdient, dan kom je naar mij, oké?" alleen zij mocht haar broertje pesten.

Om de één of andere reden geloofde zijn zus hem niet toen hij zei dat hij razend populair was. Met een pruillipje keek White naar boven. Het was gewoon waar hoor.. Hij was heel geliefd. Bij Littlekit dan, en Porcupinekit! Die mochten hem. Dat waren vriendjes genoeg. De volgende uitspraak van Wolfpaw gaven hem een grote, mooie tandengrijns op zijn gezicht. Dat was pas lief van haar! Hij knikte snel. "Ja Wolfpaw, is goed," miauwde hij waarbij hij haar een spinnend kopje gaf. "Weet je wie stom is en een klapje mag? Pythonkit! Die is blind," het laatste woord zij hij met een vieze uitdrukking. Geen idee hebbende dat een goede vriendin van zijn grote zus ook blind was. Hij vond het ook alleen maar stom omdat zijn moeder het stom vond.

Ugh. Hij gaf haar spinnend een kopje en Wolfpaw deinsde met een vieze uitdrukking op haar gelaat naar achteren, wetend dat zijn vieze snot en wist zij veel wat die Worm met zich mee droeg op haar gesmeerd zou worden. "Weet je wie stom is en een klapje mag? Pythonkit! Die is blind," haar blik verduisterde wat en met haar grote poot gaf ze Whitekit een goede, corrigerende tik. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, zoals haar moeder dat deed, maar wel zodat ze zijn aandacht te pakken zou krijgen. "Nou moet je eens goed luisteren Worm, er is niets mis met blinde katten," bromde ze hem dreigend toe. "Daar kunnen ze niets aan doen en als je denkt dat je alleen waarde hebt als je kan zien, ben je zelf blind," ze snoof wat afkeurend. "Mijn beste vriendin is blind en zij is beter dan jij en ik ooit gaan zijn. Dus jij moet ook lief zijn tegen je broertje, zelfs als hij soms stom doet."

Plots kreeg hij een klapje! Met een snuif keek hij naar zijn zus, uiterst verontwaardigd door dit verraad. Waar was dat nou voor nodig? Hij kreeg een preek over dat blinde katten blijkbaar geweldig waren en verwarring tekende zijn snuit. "Nou, laat het mama maar niet horen hoor, die zegt iets heel anders," opperde hij met een licht beschuldigende blik. Zijn zus had wel rare ideeën hoor. "Blinde kittens zijn volgens haar nutteloos. Python gaat ook een stomme elder worden dus."

Wolfpaw haar oren lagen wat geïrriteerd in haar nek, al helemaal toen hij ook nog eens over mama begon met die beschuldigende blik. Want het was waar, het was hun mama die zei dat Slatefur nutteloos was, die zei dat elders nutteloos waren... En Wolfpaw was de laatste die haar moeder tegen zou spreken, maar wel als het op dit aan kwam. Slatefur was haar beste vriendin, haar enige vriendin, en ze had zoveel meer van haar geleerd dan van welke mentor dan ook. De grijze elder maakte haar gelukkig, en de woorden van Whitepaw maakte haar kwaad. "Elders zijn niet stom, en je broertje ook niet," bromde ze. "Jij bent toch ook niet stom omdat je de zo-... Een klein scharminkel ben, Worm? Ik zeg toch ook niet dat je nutteloos bent," bijna had ze zich versproken, bijna had ze hem de waarheid over zijn pa verteld... Maar dat kon ze niet doen. "Python is je broertje en je moet voor je familie zorgen, want dat is uiteindelijk alles dat we hebben," ze wreef wat ruw maar goed bedoeld met haar staart over zijn kop. "Net als ik voor jou zorg," ookal ben je de bastaardzoon van een Medicine cat.

Blijkbaar vond Wolfpaw dit heel belangrijk, want opnieuw las ze hem de les. Nukkig knikte Whitekit maar mee toen ze opnieuw zei dat elders niet stom waren. Oké, prima, bij mama waren elders wél stom en bij Wolfpaw niet. Hij zou proberen erop te letten. Beledigd duwde hij zijn oortjes naar achteren toen zijn zus hem een scharminkel noemde. Ooh, dat vond hij niet leuk! "Ik ben ook niet nutteloos!" protesteerde hij. De volgende woorden maakten het wel weer goed, en de aai over zijn bol al helemaal. Hij ging een beetje gebukt onder het ruwe gewicht van Wolf's staart, maar het gaf hem een validatie die hem juist de lucht in deed stijgen. "Oké, oké, ik zal ook voor Python zorgen," miauwde hij twijfelachtig al wist hij nog niet helemaal of hij het meende. "En voor jou! Later als ik net zo groot ben als jij of nog groter!"

"Ik ben ook niet nutteloos!" sputterde het jong meteen uiterst beledigd tegen. Wolfpaw kon het niet laten om wat schaapachtig te grinniken even. "Nee, dat zeg ik toch ook juist niet," drukte ze hem op het hart, want dat vond ze echt niet. Ja, hij stelde nou niet echt bepaald veel voor maar hey, je kon van alles nog wel iets maken. Daar geloofde Wolfpaw ferm in, zelfs bij een geval zoals Whitekit. "Oké, oké, ik zal ook voor Python zorgen," hij klonk twijfelachtig en Wolfpaw kneep even waarschuwend haar ogen samen, geen zin om opnieuw boos te worden maar wel hopend dat het een beetje bij hem zou inzinken. Uiteindelijk was het enige wat ze hadden hun familie, hoe vreemd dingen soms ook liepen. Clangenoten konden je verlaten en verraden, maar familie zouden voor elkaar moeten zorgen. Zelfs al deden haar vader dat niet, haar zusjes dat niet en soms ook haar mama dat niet; zij zou het wel doen. "En voor jou! Later als ik net zo groot ben als jij of nog groter!" iets van een half tedere glimlach lag op haar lippen, al was dat ook maar heel kort. "Hm-hm, succes daarmee, dan moet je nog behoorlijk wat groeien hoor, Worm," bromde ze geamuseerd. "Mij hoef je niet te beschermen, maar je komt er wel,"