[Slate's kits] Story from my heart

Ze werden veel te snel groot, stuk voor stuk eigen persoonlijkheden en met eigen willetjes. Slatefur was in ieder geval van één ding overtuigd. Ze zouden allemaal fantastische warriors worden. En iets anders wist ze ook zeker, de tijd ging veel te snel, ze zouden alweer veel te snel apprentices worden en dan moest ze ze missen. Daarom koesterde ze elk moment dat ze met haar kits samen kon doorbrengen. De zon stond ondertussen alweer wat lager aan de hemel, de warriors waren alweer op patrouille gegaan met hun apprentices en het kamp druppelde leeg. Slatefur wendde zich tot haar kittens. "Dus.. wie wil er vandaag horen over de grote Journey?" miauwde ze met een brede glimlach.
Voor Littlekit, Fuzzykit, Roughkit, Hoarsekit, Chillykit en Loudkit.

Roughkit scharrelde door het kamp. Ze jaagde op de blaadjes die uit de lucht kwamen vallen, overwaaiend van bomen van wie wist waar. Elke keer als ze bijna op de grond landden, sprong ze met uitgestrekte pootjes op de blaadjes. Soms ving ze hem wel, soms niet. Maar dan probeerde ze het weer als ze op de grond landden. Totdat ze zag dat haar moeder hun bijeen riep en ze met een vrolijk drafje naar de grijze poes wandelde. Mama vroeg of ze een verhaaltje wilde horen over de grote journey. Roughkits ogen begonnen te glimman. ‘Ja, ik!’ miauwde ze vrolijk. Dat klonk ontzettend spannend! Grote reis? Ze wilde alles weten!

He was forged from iron
He never broke.

De stem van zijn mama maakte hem wakker van de meest heerlijke slaap die hij in vele dagen gehad had. Hij droom de dat hij Stallionstar onder zijn poot had gewerkt en hij, grote Horsestar, de machtigste leider van het hele woud was geworden. Zo geweldig, stoer en groot, maar mama liet hem knipperen met een zachte kreun en omhoog kijken naar haar. Haar lieve bleke oogjes lieten zijn geirriteerde snauw echter stoppen in zijn mondje en duwde zijn neus tegen haar kin. "Ik mama ik, kan je mij er in verwerken?" Piepte hij blij zijn kopje heen en weer bewegend. NAtuurlijk kon ze dat wel, haar super stoere zoon verwerken in dit verhaal. Want zeg nou zelf, die hele journey, dat was natuurlijk maar een verhaaltje he. Geen kat kon dat, alleen, hij zou het wel kunnen! Zo cool was hij wel.

Hoewel Chillykit moe begon te worden, stond opgeven niet in haar woordenboek. Ze moest en ze zou het langste blijven lopen! Jammer genoeg, of misschien eerder gelukkig, brak de stem van haar moeder haar concentratie. Hijgend gleed het poesje tot stilstand, waarna ze met grote gele ogen omkeek. Haar siblings zaten al bij Slatefur; straks zou ze nog de laatste zijn! Chillykit veerde snel weer recht en huppelde op de grijze kattin af, waarna ze zich aan haar zijde neerplantte; net op tijd om Hoarsekit te horen vragen of ze hem in het verhaal kon verwerken. "Maar jij was helemaal niet bij de journey!", protesteerde het poesje luidkeels, fronsend kijken naar haar broertje. Als ze fictie wou horen kon ze eender wie gaan vragen; maar mama zou iets vertellen dat écht gebeurd was, en dat maakte het des te spannender!

Net zoals zijn andere siblings bevond Loudkit zich ook ergens in de nursery toen zijn moeder haar vraag stelde. Hij was zodanig getraind op het luisteren naar haar stem dat hij zich niet eens hoefde om te draaien en haar aan hoefde te kijken om te weten dat zij het was. Hij dacht niet dat hij het stemgeluid van zijn moeder ooit nog zou vergeten. En haar warmte ook niet. Hij zou het stiekem wel gaan missen als hij naar de apprentice’s den zou verhuizen, maar hij wist dat hij altijd bij haar op bezoek kon komen als hij dat wilde. Ze zou waarschijnlijk haar taken hervatten; hopelijk konden ze samen door het woud rennen zodra de tijd rijp zou zijn. Natuurlijk zou zijn moeder niet echt kunnen rennen, maar hij zou haar wel begeleiden. Er leek hem op dit moment niets leuker dan samen het bos verkennen. Loudkit voegde zich bij zijn moeder en zijn siblings en snoof toen Hoarsekit zijn vraag stelde. “Sterker nog,” viel hij zijn zusje Chillykit bij. “Je was toen nog niet eens geboren.” Een glimlach gleed om zijn lippen toen hij Roughkit zag en snel nestelde hij zich naast haar voordat iemand anders die plek in kon nemen. Ze waren met zijn zessen, dus dat zou zomaar eens goed kunnen. “Hallo daar, prinses,” fluisterde hij zachtjes en gaf haar een lik over haar oor, net zoals hij Littlekit ook altijd begroette. Bij Chillykit deed hij dat echter niet; dan kreeg hij een klauw over zijn gezicht. Bij Fuzzykit zei hij het dan weer wel, want die reageerde er altijd zo lief op. Hij voelde zich echt de grote broer in hun nestje en dat liet hij ook duidelijk merken zoals hij daar met zijn kop opgeheven tussen zijn siblings lag. “Maar ik wil ook graag dat verhaal horen, mama!” zei hij vrolijk tegen haar, zijn wang even drukkend tegen haar kin. Hij was al iets groter geworden waardoor ze, als hij lag, nu niet meer zo ver moest strekken om haar een kopje te geven.

Jaaa! Verhaaltje! Littlekit was zich net verschrikkelijk aan het vervelen toen haar mama voorstelde om iets over de journey te vertellen. Eigenlijk was ze op zoek geweest naar haar soort van speelmaatje Whitekit, maar die was weer eens met andere dingen bezig. Zucht! Hoewel hij heel erg stom kon doen, was hij soms ook wel lief en ze kon met hem het leukst spelen van iedereen! Alleen een verhaaltje horen van haar mama met haar broetjes en zusjes vond ze stiekem ook wel leuk. Ze ging er zo mooi mogelijk bij zitten, haar borstje naar voren en haar driehoekige oortjes in de lucht. Hoarsekit wilde dat hij erin verwerkt werd en Littlekit haar vacht kwam ietwat boos overeind want dat wilde zij al, maar de ander kreeg als Loudkit en Chillykit al over zich heen. "Ja Hoarsekit, dat kan helemaal niet," sprak ze nogal kattig naar hem en stak haar tong uit, want dat kon mama lekker niet zien. Littlekit vond haar siblings super lief, maar ze was wel de beste van hen allemaal, zeker beter dan Chilly en Hoarse! "Liefste mama van de heeeeele wereld, wil je alsjeblieft vertellen?" sprak ze mierzoet. Zie je! Beste dochter van de wereld.

He was forged from iron
He never broke.

"Hmpf." Mokte de kleine kater. Zijn staartje om zichzelf heen slaand. Zijn siblings waren maar dom. Natuurlijk was hij niet zo oud, dan zou hij een opa zijn! Maar het was toch leuk om te fantaseren over een fantasie verhaal. Hij schudde zijn kopje uit en keek zijn moeder aan. "Mama, jij wil mij wel er in fantaseren toch? Je had toch iemand nodig terwijl je niet op jezelf kon leunen?" Fluisterde hij iet wat bezorgd terwijl hij zijn kopje tegen haar aandrukte. Zijn sibs snapte dat misschien niet, maar hij wel. En mama had misschien niemand gehad, dus daarom was hij hier voor haar. Stomme sibs

_{Met een geconcentreerde blik in haar ogen tuurde Fuzzykit naar een mosballetje enkele pootstappen van haar vandaan. Met heel voorzichtige passen (dacht ze dan) naderde ze de bal, waarna ze even met haar kont wiebelde en haar prooi met een vrolijk kreetje besprong. Ze had heus wel gehoord dat haar mama voorstelde om te vertellen over de journey, en haar siblings hadden zich al geschaard rond de grijze poes, maar Fuzzy deed er wat langer over om bij de rest te gaan zitten. In tegendeel, ze nam eerst nog alle tijd om het balletje mos vast te pakken om daarna naar mama te lopen. "Kijk! Mijn mosbal heb ik net heel goed gevangen, ik ben nu al een hele goeie jager!" miauwde de grijze kitten tegen haar moeder, die dit eigenlijk helemaal niet kon zien. Maar ze moest het gewoon even melden, want ze wilde dat mama trots op haar zou zijn.}

_{Slatefur lachte snorrend bij het enthousiasme wat haar kant op geworpen werd. Waar Fuzzykit nog een beetje afgeleid was, haar kleine lieve kleine jager toch, waren de rest van haar kinderen één en al oor. Roughkit was zoals wel vaker het enthousiasme zelve en Slatefur voelde haar hart eventjes verzachtte. Zo was Roughflower ook altijd geweest. Hoarsekit toonde hierbij zelfs nog extra enthousiasme en initiatief door zelf in het verhaaltje te willen. Chillykit, immer behulpzaam dat ze was, zei dat niet kon en Loudkit hielp haar hierbij. En Littlekit, tot slot, was duidelijk heel goed aan het opletten hoe ze beleefd en lief moest zijn. Ze was trots op al haar kinderen, stuk voor stuk. Ze voelde haar hart iets opzwellen van genegenheid die ze naar haar kroost voelde en legde haar kop op haar poten. Haar ogen had ze toch niet nodig. "Goed gedaan Fuzzykit," prees Slatefur haar dochtertje eerst, "de prooien van het woud moeten voor je uitkijken als je eenmaal apprentice wordt." Haar toon was warm, waarna ze haar aandacht op Hoarsekit richtte. "Niet deze keer Hoarsekit, mama wil jullie graag iets leren, maar volgend verhaaltje wel, oké?" miauwde ze, waarna ze hem een lik over zijn kop gaf, "maar ik beloof je dat het verhaaltje alsnog super spannend is." Ze verschoof haar schouders iets, om zichzelf wat in een comfortabelere houding te krijgen. "Er was een groenblad waar de zon zo warm was dat de prooien zich verstopten en de beken opdroogden.. We hadden in geen tijden geen regen meer gezien. Maar toen..." Ze hield even stil voor het dramatisch effect, "kwam Starclan bij de medicine cats van elke clan met een prophecy. Ze hadden het over onweer en regen. En onweer en regen kwamen, regen zoveel dat de stromen weer vol liepen met water en meer. Zoveel regen dat het gevaarlijk was om hier te blijven.. De clanleiders maakten een keuze.." Slatefur hief haar kopje weer wat, dat het bos in de brand ging van het onweer liet ze maar even terzijde. Nachtmerries enzo. "De clans moesten vertrekken, weg uit ons vertrouwde gebied naar nieuwe landen waar we veilig konden zijn. Dus.. dat deden we. We verzamelden ons en begonnen te lopen..." Ze zouden hier nog wel even zitten, ze had immers best veel te vertellen.}

Jeetje! Wat een ruzie meteen. Roughkit was natuurlijk ook wel een beetje boos dat Hoarsekit meteen wilde dat het verhaal over hem ging. Ze rolde met haar oogjes. Hij dacht dat alles om hem ging! Maar meteen kreeg hij de rest van zijn siblings al over hem heen en Roughkit knikte hevig mee. Ondertussen werd ze nog begroet door Loudkit, waardoor ze eventjes vrolijk snorde. Daarna was ze al snel weer afgeleid, want Hoarsekit hield voet bij stuk. Hij wilde "fantaseren". Ze hief even hooghartig haar kopje op. ‘Mama kon dat heus wel zelluf hoor! Ze had jou niet nodig om op te leunen, stommie!’ brulde ze luid over de rest van haar mopperende siblings heen. Maar daarna durfde Fuzzykit ook nog eens de show te stelen met haar gevangen mosbal, en ze kreeg ook nog eens een complimentje erover ook! Jaloers bolde Roughkit haar wangetjes. Dat kon ze ook wel! Ze zou een veel betere jaagster worden dan slome Fuzzykit! ‘Ik kan dat ook wel hoor mama! Ik word ook een goede jager hoor!!’ sprak ze nog even luid om haar moeders aandacht te trekken. Ze wilde niet overgeslagen worden. Ze kroop nog eventjes wat dichterbij, haar oogjes schitterend op haar moeder gericht. En daarna sprak ze sussend naar de rest van het nest, want mama begon eindelijk met vertellen! Het begin van de grote reis, hoe alle katten door heel veel regen weg werden gejaagd uit hun territorium. Maar mama stopte juist toen het heel spannend werd. ‘Oh nee! En toen, en toen, en toen?’ begon Roughkit enthousiast haar moeder te pushen om verder te vertellen. Ze wilde wel weten hoe die veilige landen eruit zagen. Of waren ze nu in die veilige landen en had mama haar oude huis achter gelaten? Ingewikkeld hoor, dat moest ze snel uitleggen!

Littlekit en Loudkit vielen haar meteen bij, terwijl Fuzzykit onverstoorbaar zoals altijd haar mosballetje wou tonen aan Slatefur. Hoarsekit was echter koppiger dan dat en mauwde dat mama wel iemand nodig gehad zou moeten hebben. Chillykit wou al meteen in de verdediging schieten, maar Roughkit deed dat al voor haar en uitbundig knikte ze haar instemming, waarna ze ook haar tong uitstak zoals Littlekit net nog gedaan had. Haar zusje was misschien niet altijd de béste invloed, en alle siblings kibbelden nogal graag met elkaar, maar ze zou geen van hen willen missen en ze hield van hen allemaal evenveel. Op het mosballetje van Fuzzykit reageerde het grijze poesje niet echt meer, want ze was veel te nieuwsgierig naar het verhaaltje. Gelukkig leek mama ook te snappen dat ze deze keer iets échts te horen zouden krijgen, en geen fantasie! Haar gele blik focuste ze weer op haar moeder, die haar kop op haar poten gelegd had en begon te vertellen, over een hele warme groenblad en een prophecy en héél véél regen. "Hoezo is regen gevaarlijk?", mauwde Chillykit verbaasd, niet echt snappend dat wat water zoo veel effect kon hebben. Tuurlijk, nat worden was niet echt aangenaam, maar je ging er toch niet dood aan? Toch?

Onderwerp: Re: [Slate's kits] Story from my heart