Mouse

De avond begon langzaamaan te vallen en verschillende katten waren zich klaar aan het maken om zich terug te trekken in hun nesten. Hoewel Thornkit nu niet echt veel zin had in al dat gezelschap, zou hij wel blij zijn als hij de nursery eindelijk achter zich kon laten. Hij werd soms een beetje gek van al dat irritante gejank, gepiep en gezeur over dingen die er niet toe deden. Over dingen dat ze al tien keer gevraagd hadden en waar ze al tien keer hetzelfde antwoord op hadden gekregen. Zijn blik gleed kort naar een zwart-witte tom cat die aan het eten was van zijn muis en een onzekere blik in zijn ogen had. Thornkit’s kille blik verdween voor een paar seconden en veranderde naar een schampere blik. Brittlepaw was zwak, zelfs als apprentice zijnde. Steeds maar stotteren, steeds maar goed willen doen, steeds meer onzeker zijn. Bla, bla, bla. Het zou hem eens leren als een kat daar gebruik van zou maken. Thornkit stond op. Ja, hij zou Brittlepaw enkel een dienst bewijzen. En dus liep hij kalm op de apprentice af, proberend te peilen waar de apprentice nu weer onzeker over was. Hij had zijn blik op de prooi gefixeerd, dus het moest om de prooi gaan. Was hij bang dat hij te veel had genomen? Of was hij bang dat hij niet genoeg had genomen? Thornkit gokte op het eerste. “Is dat niet een beetje een te grote prooi voor je, Brittlekit?” sprak hij op een kille toon. Wie zich als een kitten gedroeg, verdiende het niet om met zijn apprenticenaam aangesproken te worden. “Houd je ook nog wat over voor de andere Clan? Je wilt toch niet dat ze dadelijk over je gaan roddelen, hè?”

Ongelooflijk. Thornkit had toch eigenlijk wel van een apprentice verwacht dat hij van zich af zou kunnen bijten, maar in plaats daarvan ging Brittlepaw mee in wat hij zei. Gaf hij hem gelijk. Was dit een echte ShadowClanner? Of hadden ze hem stiekem uit een kittypestnest gehaald en naar hier gebracht? In dat geval had Tallstar de Clan niet echt een dienst bewezen. Thornkit keek met een kille blik naar de apprentice toen deze hem de prooi aanbood. Hij wilde zijn prooi volledig afstaan. Aan een kitten. Omwille van één simpele opmerking. Thornkit kon zijn oren bijna niet geloven, maar toch gebeurde het. Toch liet deze kat zich doen. Hij schudde met zijn kopje en keek Brittlepaw met een denigrerende blik aan. “Dit meen je toch niet, hè?” vroeg hij op een kille toon. “Je staat je prooi aan me af terwijl jij de hele dag gewerkt hebt buiten het kamp en ik niet?” Hij schudde zijn kopje. “Waarom zou je dat doen? Waarom laat je je zo afsnauwen?” Hij trok met zijn oortje. “Als je een echte ShadowClanner wil zijn, en daarmee bedoel ik een échte ShadowClanner, dan laat je je niet afblaffen en dan geef je je prooi niet af. Die onzekerheid maakt je zwak, Brittlekit. En ooit zal iemand van een andere Clan daar handig gebruik van maken.” Thornkit liet zijn groene ogen afkeurend over de apprentice glijden. “Nou ja, dat zou ík toch doen.”