The circle of life.

Met een snelle haal van zijn klauw doodde Darkvoid de muis die hij al een tijdje op het oog had. Het was een mager prooidier en het zou waarschijnlijk maar één elder voeden, maar het was in elk geval beter dan niks. Nu het weer begon te vriezen en de sneeuw wellicht niet meer lang op zich zou laten wachten, zou de prooi steeds schaarser worden. Dat wilde zeggen dat hij Brittlepaw zo snel mogelijk moest leren om te kunnen jagen, voordat het al helemaal te moeilijk werd voor de apprentice om nog iets te vangen. Darkvoid wist dat het frustrerend kon zijn als ze prooi zouden verspelen omdat een apprentice de techniek nog niet helemaal onder de poot had, maar aan het einde van de rit moest iedereen het leren en drie manen was te lang om te wachten met dat soort basiskennis. Darkvoid zette zijn zorgen opzij en begroef zijn muis onder de harde aarde. Hij liep weer verder en opende zijn bek om een nieuwe prooigeur in te drinken, maar ademde in plaats daarvan enkel ijskoude lucht in die tot diep in zijn binnenste doordrong. Toch bleef hij koppig – en met licht tranende ogen – wachten tot hij iets rook. Hij rook geen prooigeur, maar hij rook wel de geur van een Clanmate. Hij draaide zijn kop en herkende de langharige vacht van Beechresin al vrij snel. Zijn blik viel kort op haar buik en een glimlach kwam om zijn lippen. Nieuw leven voor de Clan was altijd goed, al was de periode nu niet echt heel geschikt. Maar goed, ook daar zouden ze weer doorheen komen. “Beechresin.” Hij gaf haar een knikje. “Hoe gaat het met je?” Gevolgd door een awkward knikje naar haar buik.

De toon van haar stem gaf aan dat ze er niet over wilde praten en Darkvoid gaf met een knikje aan dat het onderwerp hier voor hem ook afgedaan was. Als een moeder niet over de vader van haar kittens wilde praten of over heel de zwangerschap, dan was dat haar keuze. En Darkvoid had heus wel de roddels gehoord, maar daar had hij zich vrij weinig van aangetrokken. De geboorte van de kittens zouden wel aanwijzen of de roddels terecht waren of niet. Beechresin kon gaan met wie ze wilde, al moest hij wel eerlijk toegeven dat als de roddels waar waren, hij het wel zou afkeuren. Maar het was niet dat hij de kittens er anders om zou gaan behandelen. De kittens konden er immers niks aan doen van wie hun bloedlijnen waren of wie hun ouders waren, dat hadden de ouders toch echt zélf in de hand. Hij zou zo’n belangrijke regel van de warrior code nooit overschrijden. Hij zou een mate in zijn Clan vinden op een legale wijze zodat er zo min mogelijk gedoe zou zijn achteraf. Hij wilde zijn kittens zelf op zien groeien en veel liefde geven aan zijn mate en dat ging niet als er bepaalde regels verbroken werden. “Ik heb een muis kunnen vangen,” zei hij met een zachte zucht. “Prooi is schaars aan het worden. Ik hoop dat dit geen voorteken is voor de komende manen.” Hij richtte zijn blik op haar. “En jij? Ik weet zeker dat je na je zwangerschap de apprentices een nieuwe techniek kunt aanleren. Sluipen met zo’n buik is een heel nieuw level van jagen.” Hij gaf haar een plagerig knipoogje. Hopelijk zou dat het scherpe van haar humeur er een beetje afnemen.

“Ik zou niet inzien waarom niet,” sprak hij op een serieuze toon tegen haar. “Ik weet zeker dat er genoeg queens zijn die het interessant zouden vinden. Of als ik ooit een mate zou krijgen en uitzicht heb op kittens, kan ik haar iets aanleren als ze net zo koppig is als jij en buiten de nursery blijft.” Hij glimlachte naar haar. “Maar ik respecteer je keuze, Beechresin. Het moet vast veel energie van je vergen om zo door te blijven gaan. Ik weet zeker dat jouw kittens dezelfde energie als jou over zullen nemen.” Hij snorde. Nieuw leven voor de Clan was altijd aangenaam. Hij kon eigenlijk niet wachten op het moment dat hij een mate zou vinden en zij zou aankondigen dat ze zwanger van hem was. Dat hij vader zou worden. Dat leek hem echt zo’n mooi moment. Hij had al wat kunnen oefenen met de kittens van Acorndust en zij vonden hem aardig, dus dan moest het vast niet moeilijk zijn om in de smaak te vallen bij zijn eigen kittens, wel dan? “Heb je al een paar namen in gedachten die je ze kan geven of ben je niet echt iemand die vooruit plant?"