Isn't it lovely

Het was weer één van die dagen dat ze even ademnood had en ze was ontsnapt van de drukte uit het camp. Ze had pas een mentor toegewezen gekregen, Tigerclaw. Maar hun training was nog niet begonnen. Er waren dan ook momenten dat ze zich stierlijk verveelde of dat de taken die steeds naar haar hoofd gesmeten werden gewoon too much waren. En zo was ze hier aan Little Creek beland. Het geluid van het stromend water gaf haar rust. De ironie met haar naam. Ze stapte naar de waterkant en ging zitten. Haar kopje boog en haar blauwe oogjes staarde naar de reflectie dat terug naar haar staarde. Totdat er plots een paar nieuwe ogen naar haar staarde. Niet de hare in iedergeval. Ze fronste e
boog haar kopje. Turend naar de kat die ook het water in tuurde.

+ Seaweedpaw.

Haar oren gingen naar haar nek bij de geïrriteerde woorden van de zwarte kater, wie de naam Seaweedpaw droeg. Haar blauwe ogen werden op hem gericht. Kopje schuin en een verwarde blik in haar ogen. "Dit is toch Clanterrein? En jij draagt geen "star" achter je naam dus is hij niet van jou?" Miauwde ze, verward. "Maar waarom zou je terrein willen opeisen als dit al bij je Clan hoort?" Haar frons werd wat dieper en ze keek daarbij de kat aan. Ze begreep nooit waarom katten, en dan voornamelijk katers, zo territoriaal konden zijn over plekken die van hun eigen Clan waren. Ze schudde haar kopje en stond op. "Katers.." Was hetgene dat ze mompelde en ze stapte aan de kant. Niet dat ze zo maar weg zou gaan, maar de kater leek gewoon nogal erg gefixeerd op uitgerekend dat plekje dat ze toch maar liever een paar stappen opzij zette.

Haar blauwe ogen kregen een donkere tint bij de woorden van de kater. Ze zette een grote stap naar voren, zodat er maar een paar millimeter tussen hun neusjes zaten. "Luister eens, jij zwarte aap. Zolang jij geen leader bent van deze Clan of een lid van StarClan is dit niet van jou. Of je nu alleen wilt zijn of niet. Ik mag staan en gaan waar ik wil, wanneer ik wil en ik wil het nu." Sprak ze met een vaste toon, vastberaden om niet zomaar uit het veld te slaan. En ze dacht ook niet echt bij haar impulsieve move na. Maar opgeven? Nee, dat bestond voor haar niet. "En het kan mij niks schelen hoe katers zoals jij graag kattinnen rond commanderen, maar dan heb je de verkeerde kat uitgekozen." Haar blauwe oogjes waren onderhand, door haar groeiende woede, donkerder geworden dan dat ze normaal waren. Ze vriendelijke en liefelijke blik was dan ook verdwenen en een boze, koude blik had deze plek genomen. Hij mocht dan hier rondlopen, denken wat voor een kat hij was, maar zij ging dit niet pikken.

"Oh wauw, voel je niet vereerd hoor. Ik doe alleen zo tegen iedereen die zich dom gedraagd." Haar ogen knepen samen, duidelijk niet geamuseerd met de manier waarop de kater haar behandelde. Tuurlijk, ze verwachtte geen gebtlemen, maar op z'n minste een beetje respect. Maar daar was de kater duidelijk niet mee opgevoed. Zijn volgende woorden waren de ontsteker tot haar brandstof. "Dus, Oceanpaw, waarom hoepel je niet lekker gewoon op en dan is iedereen blij." Doordat dit de druppel was gaf de kattin, de zwarte kater een ferme klap met haar klauw. Nagels ingetrokken dankzij het ienieminie respect dat ze nog had voor de kat. "Luister eens, stuk vossenstront." Sprak ze koutjes de kater toe. "Het kan mij geen fluit schelen dat je deze plek claimt, maar jij, jij hebt absoluut geen recht om mij te gaan rond commanderen! Ik beslis zelf waar ik ga en sta. En nu, op dit moment wil ik hier blijven en hier zijn. Als jou zielege kont dit niet kan accepteren, dan sleur je deze maar ergens anders naar toe." Siste ze. Haar blauwe ogen stonden koud. Neen, als deze kat het normaal had gevraagd, dan was ze vertrokken. Maar niet zo.

Druppels vlogen in het rond. Twee blauwe ogen vlamde, en haar pels was doorweekt en kleefde. De schaterlach van de kater vulde de omgeving en haar borstkas ging hard op en neer. Ze snoof en haalde uit. De zwarte kater meevoerend in het stroom van water. Wie weet hield hij dan toch even op. Ze spatte uit het water en ging terug op de plek staan waar ze voorheen had gestaan. Druppels gleden van haar vachtje en een plas begon haar te omringen. Haar ogen zeiden niks, net zoals haar attitude. Ze schudde even haar vachtje uit en ging weer zitten.

Ze rolde met haar blauwe ogen bij zijn woorden. "Dat weet ik toch ook? Als ik het erg vond was ik wel weggegaan hoor, vis." Miauwde ze. Haar neusje koppig in de lucht. De koude die haar vachtje binnen drong negerend. Het deed gelukkig al iets dat de zon scheen en wat warmte mee bracht. Maar ze wist dat ze eerst door de kou heen moest voor ze kon opwarmen en ze ging mooi niet tonen dat ze het koud had. Ondanks ze toch langzaam begon te rillen. Puur omdat haar spieren haar lichaam weer warmte wou geven en de onbewuste, zachte trillingen waren daar het resultaat van.

- Kort en flut maar dan kunnen we hier weer mee verder haha