Adventure gone wrong

Hij was ondertussen al wat gegroeid en kon eigenlijk niet wachten tot hij eindelijk een apprentice zou worden. Dan zou hij eindelijk het territorium kunnen gaan verkennen en alles kunnen zien waarvan hij alleen nog maar verhalen over had gehoord. Toch weerhield dat hem er niet van om nieuwsgierig te zijn naar wat er buiten het kamp te vinden was. Hij had al genoeg gehoord over de tunnels die er lagen en hoe gevaarlijk het kon zijn als je ze niet kende. Tenslotte was hun vorige deputy in een gestorven. Dat was toch wel een apart besef geweest, dat een tunnel ook kon instorten. Hij porde dan ook zijn zusje in haar zij, hopende dat ze zou reageren. Misschien wilde ze wel mee om een klein stukje het kamp uit te gaan.


[Gesloten, gelieve een pb te sturen als je erbij wilt.]

Na al haar aanvaringen met andere kittens in de nursary was ze wel een beetje klaar met alle kittens. Echt vriendjes had ze niet, tenzij je haar ene broertje meetelt. Met enige regelmaat gingen ze er ook samen op uit, wat vandaag weer het geval bleek te zijn.
Ze was net in slaap gevallen toen ze door Cheetahkit wakker gepord werd. "Wat is er nu weer?" mopperde de kitten toen ze voorzichtig haar oogjes opendeed. Op het moment dat ze zag dat het haar broertje was, rekte ze zich met een grote gaap uit, schudde de slaap uit haar oogjes en sprong op haar pootjes. Ze stond erom bekend niet blij te zijn wanneer ze wakker werd gemaakt, maar om een of andere reden kon ze het van haar broertje wel hebben. Ze hield haar hoofdje schuin en keek naar twee groene twinkelende oogjes die haar vertelde dat haar broertje wat van plan was. Tevreden snorrend liep ze dan ook haar nestje uit en gaf haar de pluizenbol een kontje, waarna ze richting de uitgang van de nursery liep. Ze was klaar voor hun volgende avontuur.

Het zou belangrijk zijn dat ze stil bleven, want ze moesten niet gesnapt worden met wat ze nu zouden gaan doen. "Ssh," Sprak hij dan ook naar zijn zusje toen deze vroeg wat er was. Hij gebaarde haar te volgen met zijn staartje, voordat hij zich naar de uitgang van de nursery begaf. Hij had een kleine opening bij de kampwand gevonden een paar dagen geleden en hij was er vrij zeker van dat ze er doorheen zouden moeten passen. Hij bleef dichtbij de kampwand, terwijl hij zijn weg maakte naar de kleine opening en stopte toen hij deze gevonden had. "We gaan hier doorheen," Fluisterde hij. Hij had al gezien dat er aan de andere kant niet al te ver weg een opening naar de tunnels was en hij was er benieuwd naar. Het zou eens wat anders zijn dan dat ze steeds boven de grond waren. Cheetahkit wurmde zich eerst door de smalle opening. Zijn vacht bleef wat hangen, maar dat was alles en al snel vond hij zichzelf aan de andere kant, waar hij wachtte op Shrikekit.

Vrolijk huppelde de kitten richting de uitgang tot haar broertje signaleerde dat ze hem moest volgen. Haar pasjes werden groter, het huppelige verdween en al snel rende de kleine kitten zo snel als haar kortje pootjes haar konden dragen achter haar broertje aan. Toen ze langs de kampwand rende begon de kitten zich steeds meer af te vragen waar het avontuur ze dit keer zal brengen. Zo interessant is de kampwand toch niet? Ondanks de twijfel vertraagde haar pas niet tot ze iets te laat doir had dat haar broertje stil was gaan staan. Ze rende langs hem, klapte haar nageltjes uit in de hoop snel stil te staan en keerde zich snel weer om. Haar oogjes werden groot toen Cheetahkit haar vertelde dat ze door de kampwand zouden gaan, waarna hij wat onhandig door de opening heen kroop. Shrikekit voelde haar hartje in dr leel kloppen toen ze zich eindelijk door de wand gewurmd had en liet een klein zenuwachtig lachje horen. Met verwondering duidelijk in haar oogjes keek de kitten omzich heen waarna ze haar blik op haar partner in crime richtte. "Wat is het plan?" fluisterde de kitten verwachgingsvol.

Een kleine grijns kwam op zijn gelaat te staan bij de vraag van zijn zusje. Natuurlijk had hij dit goed uitgedacht, ze zouden wat door de tunnels gaan lopen en terug zijn voor iemand doorhad dat ze weggeweest waren. "We gaan de tunnels in." Meer dacht hij dat niet nodig zou zijn om zijn zusje zover te krijgen om mee te gaan. Hij begon dan ook weg te lopen van het kamp, de eerste tunnelopening was niet ver voor zover hij had kunnen zien. Het was tenslotte apart geweest om een kat erin te zien verdwijnen, maar toch wilde hij het zelf vanbinnen zien. Hij stapte door, maar had niet door dat de tunnel er al was en plots was er geen grond meer onder zijn voorpootjes, waardoor hij voorover tuimelde de tunnel in. Kort bleef hij wat versuft zitten en schudde hij zijn kop. Het was plots heel donker om hem heen en hij probeerde te zien of hij Shrikekit kon vinden. "Shrikekit?" Riep hij dan ook zachtjes, hopende dat zijn zusje dichtbij was.

Vragend bleef de witte pluis naar haar broertje staren. De grijns op zijn gezicht riep allern maar meer vragen bij haar op. Moest ze het plan al weten? Was het zo overduidelijk? Was het... Haar gedachten werden afgekapt toen er gezegd werd dat ze de tunnels gingen verkennen. Tevreden met het antwoord trok ze met haar oortjes waarna haar broertje op pad ging. Met haar staart hoog in de lucht volgde ze al huppelend haar broertje, tot hij plots de grond in zakte. Van schrik poefte haar vachtje waardoor ze twee keer zo dik leek. Voorzichtig keek ze over de rand, waar ze haar broertje versuft zag zitten. Zo stilletjes mogelijk liet ze zich via de wand naar beneden glijden. Toen ze voor Cheetahkit was gaan zitten, riep hij haar naam. Ze stond op, duwde met haar kopje tegen de waas die volgens haar haar broertje wel moest zijn en begon zachtjes te lachen. Tot zo ver een goed uitgestippeld plan"

Nu dat hij begon te wennen aan het donker merkte hij toch wel de lichte vlek op die zijn zusje wel moest zijn. Toen de stem volgde werd dit alleen maar bevestigd en hij moest ook kort lachen. "Het was een goed plan, ik wist alleen niet waar de tunnel precies was." Hij stond op en schudde kort zijn vachtje uit. Hij hield niet zo van het feit dat er zand in was gaan zitten, maar veel keus had hij niet na de tuimel die hij net gemaakt had. "Kom!" Sprak hij, terwijl hij zich omdraaide en zich verder door de tunnel heen begon te begeven. Het was een stuk donkerder dan hij had verwacht en hij had geen idee waar hij liep. Het was dan ook niet heel verbazend dat hij plots een muur voor zich vond en naar links moest gaan, omdat daar de tunnel blijkbaar verder ging. Toch probeerde hij niet te laten merken aan Shrikekit hoe onzeker hij hier eigenlijk over was.

"Zolang je het zelf geloofd" lachte de witte pluizenbol waarna haar broertje opstond en langzaam weer uit haar zicht verdween. Echt moeilijk was dat niet, aangezien de hoeveelheid licht in de tunnels echt bijna nihil was. Rustig volgde ze het geluid van de voetstapjes van haar broertje. Iets klopte er niet, ze hoorde veel meer voetstapjes op de ondergrond neerkomen. Het zal wel, dacht Shrikekit waarna ze rustig doorliep. De voetstapjes van haar broertje leken zich van oorsprong te verplaatsen, waardoor ze dan ook linksaf sloeg. Tot haar grote verbazing bleven de hoeveelheid voedstapjes als maar meer worden. Ook veel zwaarder en doffer trouwens. Toen de doffe voetstappen verdwenen waren, zag Shrikekit twee glimmende objecten op oorhoogte in de tunnel hangen. De kitten begonnen licht in paniek te raken toen ook nog vreemde geur drong haar neusje binnen drong. Het was een onaangename geur, echt plaatsen kon ze het niet, op dat ene stukje na. De vreemde geur had iets weg van hun moeder, maar die was hier toch helemaal niet? "Cheetahkit," fluisterde de witte kitten paniekerig, "volgens mij zijn we niet meer met zijn tweetjes."

Ha, dus ze hadden gedacht dat ze er zomaar tussenuit konden glippen zonder dat hun broertje het opmerkte. Hij mocht dan wel stil zijn, hij was niet dom. Swiftkit was stil blijven liggen, zogenaamd nog aan het slapen. Toen Cheetahkit en Shrikekit beide de nursery uit waren opende hij zijn oogjes en rolde hij om. Hij wierp een blik op zijn moeder maar Rosefield sliep nog. De andere queens ook .. Voorzichtig stond de kleine bengaal op en hees hij zichzelf het nest uit. Langzaam sloop hij naar de uitgang van de nursery, nog net op tijd om zijn siblings door de kampmuur te zien gaan. Hij snelde naar de plek waardoor ze verdwenen waren om een klein gat te ontdekken. Het was smal maar als hij zijn best deed paste hij wel. Swiftkit bleef voor een tel aarzelend staan echter. Als hij het kamp uit zou gaan zou hij straf krijgen.. maar als hij niet zou gaan dan zou hij het avontuur missen die zijn siblings zonder hem zouden gaan beleven. Hij beet op zijn lip, wat te doen ..

Toen hij achter zich geritsel hoorde was zijn keuze snel gemaakt. Haastig kroop hij door het gat in de kampwand, bang om ontdekt te worden. Eenmaal er uit aan de andere kant werd hij geraakt door een koude windvlaag. Hij kromp in elkaar en voelde de moed in zijn poten zakken. Ik wil niet mee. Dacht hij beslissend. Maar hij wilde ook niet dat Cheetahkit en Shrikekit in de problemen kwamen. Hij kon ze maar beter terug halen voor het te laat was en ze ontdekt werden. Hij zag ze nog net achter een heuvel verdwijnen. Snel kwam Swiftkit in beweging, hollend om ze bij te kunnen houden. Toen hij bovenop de heuvel aankwam werd hij overvallen door een harde rukwind die hem bijna omver blies. Hij kreunde van inspanning terwijl hij laag bij de grond bleef. Toen hij naar zijn siblings keek zag hij ze lopen. Hij moest nu echt opschieten anders raakte hij ze kwijt. Moeizaam begon Swiftkit te lopen, angstvallig om zich heen kijkende of hij gevaar zag. Hij had de elders horen praten over uilen zo groot dat ze kittens konden oppakken, en haviken zo snel dat je dood was voor je het wist. Met die wetenschap begon Swiftkit alleen maar banger te worden, zijn vachtje opgezet van schrik. Vanaf een veilige afstand volgde hij zijn littermates, en sloeg hij ook gaande hoe Cheetahkit in een gat viel en Shrikekit haar volgde. Swiftkit wilde al lang naar huis.. Maar nu was hij al zo ver, hij kon niet opgeven.

Tenslotte liet hij zich ook door het gat vallen en volgde hij op goed geluk pootstapjes die verlicht werden in het maanlicht. Ze gingen naar rechts.. het donker in .. Swiftkit slikte en liep door. Hij wist dat Sabrefur in de tunnels dood was gegaan. Straks stortte het ook op hem in! En dan zou hij ook dood gaan. Hij stopte abrupt toen hij stemmen hoorde opdoemen, die veel dichterbij klonken dan hij had verwacht! Haastig dook hij achter een steen. Hij tuurde erlangs naar zijn twee littermates, en naar een eng wezen met glimmende ogen die als het ware uit de duisternis leek op te doemen. Een monster! Bevend dook hij iets verder achter de steen, maar ver genoeg dat hij wel nog om zijn beschutting heen kon gluren wat er gebeurde. Het gaf niet dat de steen niet groot genoeg was om zijn hele lichaam achter te verstoppen.

Hij merkte de vreemde geur op voor zijn zusje hem vertelde dat ze niet meer alleen waren. Zijn ogen werden groter en hij probeerde te zien of er iets voor hun was, want het leek toch wat verandert te zijn dan de constante tunnel van net de hele tijd. "Wie ben je?" Vroeg hij wat onzeker aan wat er ook voor hun stond. Hij drukte zich ondertussen wat tegen Shrikekit aan, hopende dat hij daar iets van veiligheid kon vinden. Het was tenslotte een vreemde geur, maar toch voelde het ergens ook veilig. Toch kon hij niet bepalen waarom dat zo was.

De vacht van het witte pluizenbolletje stond rechtovereind. Ze stond te trillen op haar pootjes en was van plan geweest om te keren en het op een lopen te zetten. Echter werd dit idee al snel weggewuifd toen ze de warmte van haar broertje voelde terwijl hij tegen haar aan kwam staan. Met grote ogen staarde de kitten naar de glimmende ogen waar langzaam een gezicht omheen getekend werd, ze begon eindelijk aan het donker te wennen.
Een poot dook op uit het niets een bewoog zich richting Cheetahkit. Shrikekit kon niks anders doen dan zich zo klein mogelijk maken en kroop vervolgens dichter naar de tunnelwand toe. Wat er vervolgens gebeurde had ze nooit aan zien komen. De vreemde geur die ze niet kon plaatsen, die iets weg had van haar moeder, dat was echt de geur van haar moeder. De gestalte voor haar was hun… Oma? Haar mondje zakte open van verbazing. Dat kon toch niet? Ze hadden helemaal geen oma. Waarom zou iemand daar over liegen? Toen begon Lethal ineens te zingen. Dit liedje kende ze. Was Lethal dan toch echt haar oma?!? Verward zette de kitten een stapje richting haar broertje. Hij zal wel weten wat ze hiermee aan moeten, toch?