The heavens are hurting

De grijze kattin keek omhoog naar de sterren, haar enkele blauwe oog vernijdelijk richting de witte stippen. Allemaal vervloekte beesten, schold ze enkel in haar hoofd. De sterren waren gevuld met verraders zoals haar partner. Hoe kon een vrouw die zo onbeschaamd vreemd ging, vaak genoeg om kittens te baren, nog onder de sterren belanden? Een wezen als dat mocht toch rotten onder de open zon zonder ooit genade mee te mogen maken. Maar nee. Nee ze was daar terecht gekomen en mocht als een wijze de nieuwe leider levens geven. Steek dat leven waar het licht niet schijnt, iets meer betekenisloos als een gift van een zwak kreng bestaat niet. De manen waren snel voorbij gegaan maar dit had de pijn nooit verminderd. Abysshowl had alles vanaf een afstand zien gebeuren en nog steeds voelde het alsof het clanleven stil aan haar voorbij ging. Ze had haar kitten alleen grootgebracht in haar eigen den, die Shatteredice voor haar had gegraven. Ze probeerde dat kleine en kwetsbare meisje tegen al het nare in de wereld te beschermen maar ze wist dat er ooit een dag kwam waarin Ashpaw zelf dit feit zou tegenkomen. En dan zou ze leren dat hoe goed haar moeder ook haar best had gedaan, dat de wereld vuil was, dat de clan op je zou schijten als dat hun uitkwam en dat je altijd alleen was. Altijd. De gehavende poes drukte haar oren naar achteren, waarna ze haar greppel uit klom. De nacht had een rust gelegd over het kamp en dit was de tijd waarin zij het liefste wakker was. Wanneer de rest sliep, wanneer ze niet steeds over haar schouder moest kijken in wantrouwen. Ze kende genoeg verraad om zelfs een clan niet meer te vertrouwen, al deed ze zeker haar best. Met een zachte zucht pakte ze prooi van de stapel en begon deze op te eten, terwijl ze oncomfortabel probeerde te liggen. Haar melk was aan het opdrogen en het brandde meer dan een netel ooit zou kunnen doen. Ze probeerde het niet te laten merken aan de rest, maar zo alleen in de nacht was ze best bereid om haar pijn met het donker te delen.

+ open

Alleen zijn en alleen zijn waren twee heel verschillende dingen. Je kon alleen zijn in een groep met katten die tegen je spraken, maar je kon ook nog de aanwezigheid van andere voelen terwijl je alleen in de koude nacht lag met enkel de sterren als je gesprekspartners. Na zodanig geleerd te hebben dat er niemand te vertrouwen was, hoe goed ze ook bij je stonden, vond ze alleen zijn prettig. Ergens was dat ook de wereld die ze kende. Haar hele apprentice tijd was ze een rogue geweest, en zelfs al was ze nu oud, die opvoeding bleef akelig sterk hangen. Een manier van denken die niet al te goed bij het clanleven paste. Het was ook niet dat ze ooit de clan zou verlaten om terug te keren naar dit leven, nee, ze was loyaal en alles dan ondankbaar. Ze wist dat de clan haar had teruggenomen terwijl ze op sterven lag. Dat ze manen hadden besteed aan haar terugbrengen van de dood en haar opnieuw te trainen. Ze hadden haar vergeven voor al haar uitvallingen. De karige paar konijnen die ze her en der terugbracht waren niet van waarde. Ze had de clan één dochter kunnen schenken. Een toekomstig warrior. Maar daar was haar afbetaling ook gestopt. Daarom bleef ze, om niet hun gift van leven in de greppel te gooien. En sinds ze haar dochter hier had, een die zo gewend was aan Windclan en nog zo veel vertrouwen had in deze wereld, kon ze ook niet weg. Voor Ashpaw bleef ze. En dun geluid trok meteen haar aandacht en scheurde haar weg van haar gedachtegang. Ze drukte haar verscheurde oren naar achteren en stond meteen rechtop, haar spieren aangespannen en haar ooit mooie vacht rechtop gestoken. Het gebeurde instinctief, een oerdiepe beslissing om jezelf te moeten beschermen, een die wist dat alles een mogelijk gevaar kon zijn als je het te dichtbij liet komen. En Abysshowl was niet iemand die vluchtte van het gevaar, ze vocht ertegen. Maar gelukkig voor des betreffend gevaar, werd deze herkend als Shatteredice. Hierdoor gaf ze een korte huff en legde haar lichaam weer weg, waarin ze kort samenkromp van de pijn. Ze wist niet hoe queens dit steeds vrijwillig deden. De elder nam nog een hap van haar maaltje, iets wat genoeg zei over haar gedachtes over haar nieuwe gezelschap. Hoewel vertrouwen een groot woord was, voelde ze zich toch anders tegenover de flamepoint. Ze had voor haar een den gegraven na het verraad van haar vorige partner, waardoor ze zich veilig met haar troost terug kon trekken. En ze leek altijd wel een zeker soort begrip te tonen, al was ze ook sceptisch of deze wel gemeend was of niet. De poes had ook flink wat meegemaakt, had ook verraad gekend. Ze geloofde niet alle remoeren die in de zomer door het kamp gegleden waren. Iets in haar verkoelde hart wilde deze kattin wel het voordeel van de twijfel geven. Haar ijzige blik gleed over de ander, hoewel nog altijd prachtig aan het verdunnen was in lijf en pels. Ergens zag ze zichzelf in haar. Ook zij was dun, en ze was veel vacht verloren waar diepe littekens de plaats voor hadden in genomen. Tevens mistte ze beiden een oog, al was dit in spiegelbeeld van elkaar. Het was door deze hersenspinsel dat ze haar volgende woorden koos. “De kou is beter dan de drukte of de dromen” Uitte ze op haar typische strenge wijzen. “Wat doe jij op dit punt van de nacht?” Met haar staart maakte ze een beweging naar de grond naast haar, uitnodigend. Na nog een laatste hap van haar maal genomen te hebben drukte ze de rest richting de andere poes. “Kom, eten zal je warm maken, op deze manier komt de winter nog in je botten” Abysshowl was koud, streng, vals en genadeloos in haar woorden. Maar hoe erg ze het zelf ook vervloekte had ze nog een hart, en was ze een moeder, en zelfs nog een clanmate. En misschien, heel misschien, wilde ze deze gebroken kat onder haar eigen vernielde vleugels nemen. Niemand had dat ooit voor haar gedaan toen zij het nodig had, en nu was het misschien haar beurt om juist dat persoon te zijn.

Een onbesproken begrip stroomde tussen de twee katten door. Alsof ze een geheim deelde dat enkel hun kende. Het was een taal zonder woorden, een taal die enkel bestond uit gevoel, zintuig en beeld. Hoe je herinneringen ineens bestonden uit geluiden, stemmen en geuren. Hoe vaak geloofde ze zelf niet de geur van haar oude kwelgeest nog te kunnen ruiken. Zo helder en scherp alsof ze zichzelf zou omdraaien en nog altijd in de oude dassenburcht was. En hoe vreemd was het dat iets waar je zo veel pijn naar voelde ook het enige bekende was. Iets wat je snapte. Het was een taal die beiden spraken maar beiden lieten hun verhalen ongehoord. Zoals ze alles in de gaten hielt, hielt ze ook deze poes in haar oog, al was het niet zo zeer uit wantrouwen dan dat het uit een verlangen was om haar te kunnen helpen. Zo ook dat ze opstond en het half aangevreten dier terug op de stapel legde en weg van de ander. Er zat nog genoeg vlees op om als een ontbijt te kunnen dienen en de kou zou het karkas wel vers houden. Hierna ging ze weer naast de flamepoint zitten, misschien iets dichterbij dan dat ze normaal zou doen. Deels om iets van de wind op te vangen zodat ze niet het ergste zou krijgen. Deze zorgende gedachtes brengde ook oude herinneringen op. Maar het was haar eigen sterke lijfgeur van moedermelk die haar ook weer terugbracht. Ze vroeg zich af wat de beelden waren die Shatteredice zo weg kon trekken van het hier en nu. Die haar de slaap ontnam. “Als je wilt kunnen we naar mijn den gaan. Het is warmer dan hier, verassend functioneel is hij gegraven, als je het zelf wilt geloven” Haar toon veranderde niet, zelfs in haar gemeende prees. Maar ze drong ook niet aan. Het was aan de poes zelf of ze hier wilde verklampen of niet. Dat was een keuze die de elder niet kon maken. Ze neeg kort haar kop naar de ander, waarin ze besloot dat dit weer een moment was waarin ze dapper moest zijn. En dapperheid was niet altijd vechten, dapperheid was niet altijd je leven in gevaar brengen. Dapperheid was soms de waarheid spreken zelfs al deze is niet altijd even aangenaam. “Laat mij ook dit moment gebruiken om je iets te zeggen” Haar blauwe oog ontmoette die van de ander, intens en krachtig. “Als je ooit wilt praten, ik ben hier. Als je wilt slapen zonder bang te zijn, hou ik de wacht over je” Ze sloeg haar staart resoluut langs haar lichaam en de rest van haar woorden volgde weer in de stille taal die ze beiden spraken. Woorden over dat ze er hier voor haar was, dat ze dit niet helemaal alleen hoefde te doen als ze zelf ook moedig genoeg kon zijn om hulp aan te nemen. “En als je vragen hebt of iets over mij wil weten kan dat ook” Vertrouwen kon afbetaald worden voor de waarheid. “We zijn immers alleen samen” En samen waren ze alleen.