{Vipergaze} Rainy days

Vipergaze. Zijn naam was Vipergaze geworden. StarClan had hem echt gezegend met die naam en Vipergaze kon dan ook niet blijer zijn. Hij had verwacht dat ze hem zouden kisten en dat ze hem een vrouwennaam zou geven zoals Viperblossom of iets dergelijks, maar dat viel hem dan toch wel weer mee van ze. Het gaf hem nieuwe energie, energie om het beter te doen in de toekomst. En om confrontaties te vermijden. Zijn gedachten gingen kort naar Dewpaw. Zou zij nu ook niet een warrior zijn geworden? Meteen probeerde hij de gedachte uit zijn hoofd te halen. Hij zou daar nu niet meer aan gaan denken, toch? De bruine tabby schudde zijn kop en richtte zijn ambergele ogen op zijn omgeving, waar hij Pepperpaw algauw in een zag duiken onder een struik. Hé, getver. Niet Pepperpaw, maar de regen. Vipergaze voelde een korte steek door zijn hart gaan toen hij de bedrukte blik van Pepperpaw zag. Sinds Tallstar de Clan had verlaten, was ze niet meer hetzelfde geweest. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Stomme leader van hun dat het dan ook was. Wie liet zijn dochter nu zo in de steek? Als hij ooit pappie zou worden, zou hij dat wel beter kunnen, hoor! Hij zou Tallstar’s plek wel even innemen. Tijdelijk. En dus liep hij met zijn kop fier omhoog geheven en zijn staart in de lucht op Pepperpaw af. “Yo, Pep,” sprak hij tegen haar. Hij boog zich naar voren en drukte kort zijn neusje tegen die van haar. “StarClan heeft me vannacht een bericht gestuurd via de sterren. Ze willen hun energieke, vrolijke Pepje weer terug hebben.” Hij grijnsde en drukte zijn vacht tegen het hare aan. “Houd je sterk, Peppie. Het komt allemaal wel weer goed. Dat beloof ik je.”

Zijn opbeurende woorden hadden weinig zin. Ze had heel even hoopvol naar hem opgekeken toen hij zei dat StarClan hem een bericht had gestuurd, maar haar interesse zwakte vrijwel meteen af toen ze ontdekte dat dat een leugen was. Hij wilde dat hij met StarClan kon praten, als dat haar vrolijker zou maken. Het leek er echter op dat niemand haar kon opvrolijken, behalve Tallstar. En die zak was ergens verdwenen naar StarClan wist waar. Een leiderschap kon je het niet echt noemen, dat was wel duidelijk. Vipergaze hoopte dat Acorndust dat ook in zou zien en naar Highstones zou gaan zodat hij zijn negen levens kon ontvangen en hij een nieuwe deputy aan kon wijzen. Iemand die bij zijn Clan bleef in moeilijke tijden en niet van die vreemde beslissingen maakte waar de Clan onder leed. En Pepperpaw leed nu in het bijzonder; die was haar vader opeens kwijtgeraakt. “Mij niet, maar misschien gaan ze dat bij andere katten wel nog doen,” sprak hij op een rustige manier. “Een Clan kan nooit al te lang zonder leader blijven, Pepperpaw. Dat weet je goed genoeg. Of StarClan geeft zijn zegen voor een nieuwe leader of Tallstar komt terug, maar er gaat in elk geval iets gebeuren.” Nee, hij ging haar niet opzadelen met de leugen dat Tallstar waarschijnlijk terug zou keren, want dat wist hij niet zeker en hij ging niet heel vrolijk zitten te doen om de apprentice op te beuren. Als Tallstar niet meer terugkwam, werd het tijd dat ze de realiteit snel genoeg onder ogen zou zien zodat ze het achter zich zou laten. Haar attitude ging niet lang medelijden op blijven wekken in haar Clan, op een gegeven moment moest ze zich daar over heen zetten. En Vipergaze hoopte eer dat het zover was dat ze daar klaar voor zou zijn.

“Alleen de tijd zal dat vertellen,” sprak hij op een wijze toon. En… man, wat leek hij op zijn mentor! De oude zak. Het zou vast niet lang meer duren eer dat hij zich in de elder’s den zou trekken. Mooi, want dan kon Vipergaze hem vierkant uit gaan lachen. Nee hoor, dat zou hij niet doen. Maar hij ging ook niet op zijn zij zakken en laag tegen de grond zijn mentor bedanken voor al die mooie manen, want zo mooi waren ze écht niet. En zijn vorige mentor kon niet lachen met een grapje, dus om die reden was Vipergaze later warrior geworden. Oké, misschien ook wel door meer dingen die verder gingen dan een paar grapjes, maar ach. Het kwam er op neer dat hij altijd al een stevige portie potentie had gehad om de best te zijn van zijn Clan en dat zijn voormalige mentor dat veel te laat of zelfs niet had erkend. Vipergaze draaide zijn kopje en grijnsde in de richting van Pepperpaw toen ze het over een ander onderwerp had. Mooi zo. Het had geen zin om de hele tijd over Tallstar blijven praten en ze kon altijd bij hem terecht, hij zou altijd een luisterend oor voor haar bieden, maar soms moest dat onderwerp even afgedaan worden en moest er over andere dingen gepraat worden. “Ik ben in elk geval al behoorlijk blij dat het niks vrouwelijks zoals Viperblossom is geworden of iets dergelijks,” zei hij met een grijns tegen Pepperpaw. “Of Viperflower. Stel je voor.” Er ging een rilling door hem heen. “Je kunt anderen niet echt laten sidderen van angst door zo’n naam te hebben en dan zo’n knap gezicht erop te hebben, toch?” Hij knipoogde naar Pepperpaw. “En voor de rest doe ik niet veel anders dan anders, al verkeert mijn vorige mentor in het ongelooflijke geloof dat ik een stuk wijzer en serieuzer ben geworden door die rangwisseling en nieuwe naam. Heeft hij toch eens even lekker pech.”