Burn for Burn

<sub>Het had allemaal zo zwaar op haar hart gelegen, alles wat Tallstar haar verteld had, de ruzies met de kater, het verdwijnen van Sinclaw en de woede van Wolfpaw. Ze had er geen twijfel over gehad dat ze het juiste had gedaan, of tenminste, nauwelijks twijfel. De woede van Wolfpaw had haar gestoken, het feit dat Tallstar dit blijkbaar gedaan had en vertrokken was had haar gebroken. Misschien was dat ook wel wat haar het kamp uit gejaagd had om een frisse neus te halen. Haar kittens konden prima even alleen zijn terwijl ze een wandeling maakte. Er zou niks mis kunnen gaan.. toch?

Slatefur's haren rezen langzaam overeind over haar ruggengraat toen ze de geur rook van een kattin die ze nooit meer had gehoopt te ruiken. Haar hartslag versnelde en haar bloed begon ijskoud oor haar aderen te lopen. Ze wist waar deze kattin toe in staat was, ze wist dat ze hier niet veilig was. Slatefur voelde een zachte rilling over haar ruggengraat heen trekken terwijl ze de stem hoorde van de kattin. Was dit hoe ze tegen haar einde aan zou lopen? Ze rechtte haar rug lichtjes, al voelde ze haar poten beven en paniek door haar borstkas gieren. "Sinclaw," reageerde ze op de kattin, haar kop in de richting van de stem van de kattin draaiend. "Het was Tallstar's keus om me te vertellen wat hij wilde vertellen en liet de keus bij mij wat ik ermee zou doen, Shadowclan had het recht om dit te weten." Deze kattin was gevaarlijk, daar was Slate zich van bewust. Maar ergens was het al ingezonken dat dit de ene keer was dat ze geen geluk zou hebben. Aan deze kattin zou ze niet ontsnappen.</sub>

<sub>Slatefur's hoofd suisde terwijl de woorden van Sinclaw haar kant op geworpen werd. Walging en woede droop van de woorden van de veel grotere she-cat. Sinclaw haatte haar, Sinclaw walgde van haar, Sinclaw zag haar liever dood dan levend. Slatefur had het altijd al gevoeld, vandaar dat ze altijd de zwart met witte she-cat heel erg voorzichtig opzij gestapt was, haar nooit expres een strobreedte in de weg had gelegd. Ze had Wolf gesteund, maar nooit direct Sinclaw afgevallen, ze had Sinclaw nooit geconfronteerd over haar gedrag, ze had nooit met Tallstar gesproken over Sinclaw en Wolfpaw. Ze had altijd opgepast voor deze kat, ze had nooit een reden gehad, maar was altijd bang geweest voor Sinclaw. Totdat ze nu een reden had gekregen.

Toch zou ze haar dood niet jammerend en smekend tegemoet stappen. Dat genoegen zou ze Sinclaw niet geven. Tallstar zou hier niet tussen komen staan, haar dit keer niet redden. Dat was één ding waar Slatefur geen vertrouwen meer had. Ze wist niet eens of Tallstar het wat kon schelen. Maar de woorden over Littlestream vingen haar aandacht. Haar tante was ooit verdwenen van het territorium.. "Wat heb je met Littlestream gedaan?" Haar stem haperde kort, hoe sterk ze zich ook probeerde te houden.</sub>

_{De lach die Sinclaw uitstootte liet haar bloed koud door haar aderen stromen. Haar borstks rees onrustig naar beneden en weer omhoog terwijl ze naar de kattin luisterde. Zij had Littlestream laten verdwijnen. Littlestream was dood. Ze had zich altijd al afgevraagd wat er met de kleine kattin gebeurd was. Sinclaw had haar laten verdwijnen? En Tallstar had dit goed gekeurd? De kattin voelde de grond onder haar poten wegbrokkelen met elk nieuw brokje informatie. Haar kop schoot echter omhoog bij de woorden van Sinclaw. "Mijn kittens zijn niet van Tallstar, ze hebben hier niks mee te maken!" bracht ze uit, haar stem iets verheffend. Haar kittens.. ze waren veilig in Shadowclan kamp, Sinclaw kon er daar niet bij.. Toch?}

_{Deze kattin had een zieke obsessie met Tallstar, dat was het enige wat Slatefur ervan kon maken. Ze volgde elke stap die hij zette. Maar deed ze dit uit zichzelf? Of deed ze dit omdat Tallstar het haar opgedragen had? Slatefur siste van de pijn en verloor haar balans toen de kattin haar klauwen langs Slatefur's kop sloeg. Haar hersenen ratelden in haar kop en Slatefur moest haar poten wijd uit elkaar zetten om niet meteen tegen de vlakte te gaan. Als ze zou rennen zou Sinclaw haar inhalen, als ze zou smeken zou Sinclaw ervan genieten en er was niemand in het territorium die haar zou horen nu er zoveel katten naar de gathering waren, terugvechten zou ook niet lukken. Deze kattin was geboren om te moorden. Het enige wat ze kon was met trots ten onder gaan en hopen dat het snel was. Ze kneep haar ogen wat dicht. Bloed lekte langs haar kop naar beneden en drupte op de grond. "Doe het dan, maak het af," siste Slatefur terug, "dan heb je Tallstar helemaal voor jezelf, want ik hoefde hem niet." Ze kwam weer iets overeind, "Maar hij wil je niet? Of wel? Je bent leeg van binnen, slechts een pop, een speeltje wat hij aan de kant kan schuiven als hij klaar met je is, zoals hij dat met iedereen doet." Ze wachtte, ze wachtte op de tanden rond haar keel. Als warrior had Slatefur ooit misschien teruggevochten, gevochten voor haar kittens. Maar wat dan? Wat zou er gebeuren als ze leefde? Zou Sinclaw dan haar kittens pakken als ze apprentice werden in plaats van haar? Sinclaw en zij hadden samen in de nursery gelegen. Ze zou ze nooit kunnen beschermen. Maar misschien.. heel misschien zou het voldoende voor Sinclaw zijn om haar te laten sterven.}

<sub>Ze hoorde het aan de ademhaling van het beest voor haar, het roofdier wat steeds meer over haat toeren raakte. Gejaagder, bozer, hongeriger. Slatefur zette zich al iets schrap, haar nagels in de aarde zettend. Liet het snel zijn, liet haar lichaam niet te verminkt raken, liet alles goedkomen met haar lieve kittens, met Wolfpaw. Slatefur was geen optimist, ze was eerder een realist. Vanaf het moment dat ze Sinclaw tegen was gekomen wist ze dat haar lot verzegeld was. Ze had de poes altijd te erg voor de voeten gelopen. Slatefur kon de zwart met witte kattin niet verjagen, andere katten die ze erbij haalde joeg ze wellicht de dood in. Dan kon een nutteloze elder beter sterven. En wat zou Sinclaw dat graag willen. Het contact met Wolfpaw, hoe ze de jonge apprentice geprobeerd had te steunen en op te beuren naar een betere versie van zichzelf, hoe haar nestje kittens allemaal gezond ter wereld waren gekomen en stuk voor stuk prachtig en perfect waren, en, natuurlijk, hoe ze omging met Tallstar... Nee, Sinclaw had haar altijd gehaat en nu was de ketting rond haar halsband letterlijk losgetrokken. Misschien had Tallstar de ketting wel losgehaald. Starclan wist enkel hoeveel de kater haar misschien wel haatte, hij had immers alles bij elkaar gelogen, misschien wel inclusief hun vriendschap.

Als een dolle hond hoorde ze de Bloodclan op haar af stappen. Slatefur zette zich schrap en haalde uit, voelde haar klauwen door de dikke pels van de kattin halen, maar wist de kattin op geen enkele manier af te remmen. Kaken sloten zich rond haar keel en Slatefur haar ogen sperden zich wijd open, verstikt probeerde ze nog wat uit te brengen, haar nagels over Sinclaw's gezicht heen te trekken, maar ze kon met haar wegslippende bewustzijn niet eens uitmaken of ze nu daadwerkelijk wat raakte. Excuses schoten door haar kop, spijtbetuigingen aan haar kittens, aan Wolfpaw... Wat had ze ze graag zien opgroeien... Maar uiteindelijk kon ze niet meer en volgde haar bewustzijn het voorbeeld wat haar ogen allang gegeven hadden. Het ging op zwart.</sub>