Patrouille

De blauwe ogen van de Thunderclan-leidster gleden tussen de bomen door, het was nog voor zonhoog toen ze Honeyfeather&Ravenwing had meegenomen op Patrouille. Ze leidde het kleine groepje eerst langs de slangen rotsen, naar het donderpad en via de Hoge sparren weer terug naar het kamp. Haar grijze poten die haar breed geschouderde lichaam droegen, slopen over de bosgrond. Ze hadden de hoge bomen al bereikt, en ze voelde hoe de naalden in haar voetkussentjes prikkelde. ''Kom mee,'' Siste ze niet kwaad, of bedreigend. Maar als teken dat ze stil moesten zijn. Er was een poesiepoes op dit grond gebied, ''laat mij het afhandelen.'' Haar stem klonk helder maar zachtjes. Toen hief de krijgspoes haar kop op, en stapte uit de bosjes. Bluestar zag een rode pluk vacht, die diep afstak tegen de groene bladeren. ''Wat doet een poesiepoes op Thunderclan territoria?'' Bulderde haar stem over het kleine stukje kale bosgrond. Ze zag de poesiepoes daar maar zitten, niet wetend wat zijn uitdrukking. Ze verwachten dat de poesipoes zo snel als zijn poten hem dragen konden wegrende, maar tot nu toe bleef hij staan. Zonder antwoorden af te wachten, histe ze; ''Ravenwing en Honeyfeather kom hier.'' Haar ogen keken naar de bosjes achter hem.

Honeyfeather had Bluestar zonder te aarzelend gevolgd uit het kamp, ze vond het niet erg om even haar poten te strekken, al vond ze jagen leuker dan Patrouille. Ze sloot haar ogen even en proefde de lucht, opzoek naar geuren van indringers, maar het enige wat ze rook was de verleidelijke lucht van prooidieren. Maar toch dwong ze zichzelf om gefocust te blijven. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en richtte haar blik weer vooruit. Ze lette op waar Bluestar heen liep. Ze voelde de naalden van de hoogsparren langs haar vacht strijken en in haar pootkussentjes prikken, maar het ergerde haar niet, ze was er allang aan gewend. Haar honingkleurige vacht stak wel een beetje af tegen de donkergroene naalden. 'Kom mee' Siste Bluestar, een teken dat ze stil moesten zijn. Honeyfeather vond het geen punt, ze was al de hele tijd stil gebleven. 'Laat mij dit afhandelen' Vervolgde Bluestar en ze liep door, instinctief bleef Honeyfeather aan. Ze hoorde Bluestar's heldere stem, 'Wat doet een poesiepoes op Thunderclan territoria?' Haar stem bulderde over de bosgrond, Honeyfeather bleef gewoon staan, maar nieuwsgierig prikte wel aan haar, poesiepoes? 'Ravenwing en Honeyfeather kom hier.' Hoorde ze Bluestar sissen. Meteen liep Honeyfeather door de struiken naar Bluestar en ze wierp even een nieuwsgierige maar serieuze blik op de roodgekleurde poesiepoes.

Rusty staarde met verlangende ogen vanaf zijn tuinhekje naar het bos. De rand waarop hij zat was breed, ideaal om elke nacht op door te brengen. Verschillende gedachten vlogen door zijn hoofd. Hij had het al eens gewaagd, om daar in het bos te wandelen, te jagen op een muis. En toen hij hem bijna had werd hij verstoord door een jonge poes die op hem af vloog. Sunpaw had hem wel iets verteld over de Clans, maar niet veel. Het groepje had hem bijzonder gevonden, nog nooit had hij zich zo trots gevoeld, zijn vacht warm van de complimenten. Maar meer had hij niet van hen gehoord of gezien. Zijn normale cyclus was er weer. Elke avond sloop hij het huis uit om lang naar de bossen en de sterren te kijken. Eens had hij een ster zien vallen, vallen in de richting van het bos, om achter de bomen te verdwijnen. Wilde de sterren dat hij er nogmaals heen ging?
Hij schudde zijn hoofd, het was zijn plek vast niet, maar toch bleef het branden. Toen hij zich om wilde draaien knapte er iets in hem. Hij wist te weinig, hij wilde het bos in, het onderzoeken. Hij moest het verlangen dat het daarheen trok bevredigen. Zijn staart zwiepte heen en weer, daarna sprong hij van zijn tuinmuur af. Niet aan de kant van zijn tuin, aan de kant richting het bos.
Voor de tweede maal sloop hij door het zachte gras. Zijn poten heet van verlangen, het verlangen te rennen en te jagen, zoals de wilde katten deden. Zijn angst was weg, nieuwsgierigheid bleef over. Rusty rende naar de rand van het bos, om in de duisternis tussen de struiken en takken te verdwijnen. Hij kon nog steeds goed zien, dankzij de sterren en de maan die zijn ogen het kleine beetje licht gaven dat ze nodig hadden. Stilletjes sloop hij door het nachtkoele gras. De geuren en aroma's van het bos kwamen hem tegemoet. Hij deed zijn mond open, om alles te kunnen opvangen in de gevoelige geurklieren die hij had in zijn verhemelte. Hij rook muis, en andere prooidieren. Ook kwam de sterke lucht van de wilde katten zijn neus tegemoet. Toch liep hij door, vastbesloten om het dit keer echt goed te onderzoeken.
Op een open veldje hield hij stil. De sterren schenen nog steeds zo helder als eerst. Hij bewonderde de kleine lichtpuntjes in de donkere hemel. Voor hij weer overeind kon komen hoorde hij iets. Een grote, gespierde, maar toch mooigebouwde poes kwam uit de struiken stappen. Haar uitdrukking onleesbaar, al voelde hij de macht van haar af stralen. Haar stem galmde ijzig over het open veldje en Rusty sprong op, om in haar opvallende blauwe ogen te kijken. 'Ik wilde zien hoe het bos eruit zag' zei hij. Zijn toon was niet zo vast als die van de poes, maar niet totaal doordrenkt van angst. Zijn vacht prikkelde, toch zette hij het niet overeind. De poes had nog niets gedaan wat hij als aanval zou kunnen beschouwen. ThunderClan, dat was de Clan van Sunpaw en Winterpaw. Wie zou dit zijn? En again het woord poesiepoes, daardoor prikkelde zijn vacht meer. Altijd moest hij zo onderdrukt worden. Slappe poesiepoes, volgensmij dacht iedereen er zo over. De blauwgrijze poes riep twee namen op, en meteen kwam er een mooie honingkleurige poes uit de struiken stappen. Ze straalde niet zo veel macht uit, maar was toch imposant. Hoewel ze er nog jong uit zag had ze toch al flink wat spieren.

Ravenwing was Bluestar gevolgd vanuit het kamp. Zoals ze gevraagd had. Hij liep in een rustig tempo achter Bluestar en Honeyfeather aan. ''Kom mee,'' siste Bluestar niet kwaad, of bedreigend. Maar als teken dat ze stil moesten zijn. Een vloog een vreemde geur mee in de lucht. Daarom moesten ze vast stil zijn. De geur rook niet naar een andere clan of naar een Rogue kat. Zou het een poesiepoes kunnen zijn? ''Wat doet een poesiepoes op Thunderclan territoria?'' Bulderde haar stem over het kleine stukje kale bosgrond. Ravenwing kon alleen iets oranjes ontdekken door de groene bladeren. 'Ik wilde zien hoe het bos eruit zag' zei de onbekende kat. Hij liep naar Bluestar toe toen ze hen riep. Toen kon hij zien tegen we ze had gepraat. Het was inderdaad een poesiepoes. Een mooie oranje vacht en fel groene ogen. Ravenwing staarde hem slechts aan. Volgens mij was hij nog maar een paar manen uit. Rond de zes, de leeftijd dat de katten in de clans apprentice zouden worden. Iets wat hij zelf laatst nog was. Hij glimlachte trots toen hij terug dacht aan de naam ceremonie. Hij was niet alleen apprentice af maar was ook tot Deputy benoemd. Hij keek van Bluestar naar de poesiepoes afwachtend tot een van hen iets zou zeggen.

''Zorg dat het niet meer gebeurd,'' ze zuchtte vermoeiend. Je zag dagelijks van dit soort figuren. ''Thunderclan territorium is niet voor zwakkelingen, en jagen is al helemaal verboden!'' Siste Bluestar, haar blauwe ogen keken nog steeds kalm naar de oranje poesiepoes. Zijn fel groene ogen waren goed zichtbaar in het bos, naast de donkere bladeren. Ze ging zitten en krulde haar blauw/grijze staart, om haar lichaam heen. Ze likte even over haar poot, en streek deze toen over haar oor heen. Daarna likte ze even over haar borst. ''Wees goed bedacht tegen wie je het hebt,'' zei ze ter waarschuwing. Er heerste een vreemd soort kalmte over het bos, en een kleine bries streek over haar vacht heen. En ze keek bedenkelijk naar haar Deputy, Ravenwing was trouw en dat had hij al erg vlug bewezen. En Honeyfeather kon je met gerust hart een van de liefste katten van de clan noemen. Ze zou een geschikte Queen zijn. Met een vluchtige blik keek ze naar de twee jonge katten achter haar. De zwarte en honingkleurige vacht waren veel duidelijker dan de grijs/blauwe van Bluestar. Daarna keek ze weer naar de jonge kater voor haar, ''zo'' mompelde ze even.

Rusty keek met grote ogen naar de blauwgrijze poes. Hij kon zijn vragen bijna niet binnen houden. Ze leek niet zo als de wilde katten waar hij over had gehoord, niet zo agressief en strijdlustig, maar ze straalde meer macht uit dan hij ooit van een kat had gezien. Haar woorden raakte zijn oren en zijn kop zakte een beetje. Vooral zwakkelingen deed hem inkrimpen. Ergens was hij boos dat iedereen hem een zwakkeling noemde. Hij hoorde nergens thuis! Maar hij zou zijn boosheid niet laten blijken tegenover deze poes. 'Het zal niet meer gebeuren' zei hij tegen haar en sloeg zijn ogen naar de grond. Het was niet slim om tegen zo iemand in te gaan. Iedereen leek stil te worden. Er was nog een zwarte kater uit de bosjes gestapt. Zijn groene ogen keken even naar Rusty, maar er was niets van vriendelijkheid in te zien. Hij wist niet precies wat hij met deze stilte moest. Het voelde een beetje ongemakkelijk. Een koele bries streek door zijn oranje vacht die er donkerder uit zag in de nacht. Hij zette een paar stapjes om op dezelfde plek terug te komen. Wachtte ze tot hij weg zou gaan of wilde ze nog iets zeggen? Zijn ogen lieten niets van verwarring zien, maar eigenlijk wist hij niet wat hij moest doen.

Honeyfeather keek nieuwsgierig naar de poesiepoes vreemdeling, het verbaasde haar eigenlijk wel een beetje dat hij niet bang was voor Bluestar, toen zij zo oud was als die poesiepoes wou ze het liefst wegkruipen als Bluestar scherp klonk. Maar dat kon ook aan haar liggen. Ze luisterde geinteresseerd naar het gesprek. 'Ik wilde zien hoe het bos eruit zag' Miauwde de poesiepoes, zijn stem klonk niet vast maar ook niet angstig. Honeyfeather richtte haar blik op Bluestar, benieuwd hoe ze zou reageren. 'Zorg dat het niet meer gebeurd,' Bluestar zuchtte vermoeid. 'Thunderclan territorium is niet voor zwakkelingen, en jagen is al helemaal verboden!' Siste Bluestar 'Het zal niet meer gebeuren' beloofde de jonge kater. Honeyfeather ging zitten, haar ogen straalden geen vijandelijkheid uit, ze stonden eerder vriendelijk. Ze vond het niet nodig om vijandelijk te zijn naar zo'n kleine poesiepoes, maar diep van binnen voelde ze wel respect voor de kater. Ze knikte even vriendelijk naar Ravenfeather die ook de bosjes uitkwam, haar staart veegde wat naalden van haar af terwijl ze weer op stond, ze wist eigenlijk niet goed wat ze met de situatie aan moest, er hing een vreemd soort spanning. Ze besloot haar mond te houden, ze had het gevoel dat ze nu eventjes niet iets nuttigs kon zeggen. Naalden kleefden aan haar vacht, ze schudde ze met een snelle beweging van zich af. De koele nachtbries herinnerde haar aan het feit dat ze het koud had, ze zette haar vacht ietsjes op.

Shadowstream had Rusty zien wegrennen, en ze zette onmiddelijk de achtervolging in. Zo kon ze misschien van haar verschrikkelijke tweebenen afkomen. Ze zag ook een soort honingkleurige poes, en een blauwgrijze poes bij Rusty staan. Wie waren dat? Leden van een Clan, waar ze ooit wel is over gehoord had? Ze wou net naar Rusty toelopen, toen een onbehaaglijk gevoel haar tegenhield. Ze stapte toch maar de struiken uit, en riep: 'Hé Rusty'.

Bluestar zette haar nagels in de grond, en blies kort maar krachtig. ''Nog een?'' Haar ogen stonden verbaasd, maar ook vrij boos. ''Verdwijn!" Siste ze naar de twee poeziepoezen. Toen keerde ze zich om naar Ravenwing en Honeyfeather, ''we hebben warriors nodig. Deze vrede blijft niet lang heersen, maar we kunnen ons niet twee zwakkelingen veroorloven. Niet twéé ze zullen omkomen in de strijd, geef me een goede reden om ze mee te nemen naar Thunderclan.'' Fluisterde ze naar de krijger en haar Deputy. ''Ik moet denken, ik wil dat jij morgen naar deze plek terug komt. Ben je er niet op zonhoog, zul je nooit meer terug keren op ons territoria terwijl je gespaard blijft. Neem je vriendinnetje mee, morgen hoor je meer. Geen vragen meer, vertrek nu.'' Miauwde Bluestar, haar blauwe ogen keken een beetje dreigend naar de twee zwakke poesiepoezen. ''Ravenwing, Honeyfeather, kom!'' Miauwde ze, de krijgspoes sprong sierlijk de bosjes in. En haar staart zwiepte achter haan aan.

Ravenwing keek op toen er nog een poesiepoes verscheen. Hij keek afkeurend. Wat deden ze hier? ''We hebben warriors nodig. Deze vrede blijft niet lang heersen, maar we kunnen ons niet twee zwakkelingen veroorloven. Niet twéé ze zullen omkomen in de strijd, geef me een goede reden om ze mee te nemen naar Thunderclan.'' Fluisterde Bluestar naar Honeyfeather en Ravenwing. Ravenwing richtte zijn blik kort op de twee poesiepoezen. ''Ik moet denken, ik wil dat jij morgen naar deze plek terug komt. Ben je er niet op zonhoog, zul je nooit meer terug keren op ons territoria terwijl je gespaard blijft. Neem je vriendinnetje mee, morgen hoor je meer. Geen vragen meer, vertrek nu.'' miauwde Bluestar. Ravenwing keek even naar haar, ze keek dreigend naar de poesiepoezen. Misschien konden ze van pas komen. Hij besloot er nog even over na te denken. Hij had toch tot morgen zonhoog. Hij keek de twee poesiepoezen nog even aandachtig aan en draaide zich dan om. Zijn zwarte staart met het witte puntje verdween achter hem aan het struikgewas in. Wat zou Bluestar uit eindelijk beslissen. Hij wist dat hij zijn mening mocht uitbrengen. Maar de leider zou uiteindelijk bepalen. Hij keek even achter zich om te kijken over Honeyfeather hen volgde en liep dan in een drafje achter Bluestar aan.

Rusty werd een beetje op zijn gemak gesteld door de vriendelijke blik van de honingkleurige poes. Als hij iemand moest tegen komen had hij liever haar dan een woeste wilde kat uit de verhalen. Ze zagen er niet uit alsof ze botten aten, maar ze waren weldegelijk sterk. Ze waren erg groot en niet zo dik als de poesiepoezen uit de buurt. Waarom zou Hutch zijn plaatsje als Clankat hebben afgestaan? Zouden deze katten hem kennen? Een bekende geur prikte in zijn neusgaten. Zoals beloofd kwam, Shadowstream uit de struiken. 'Sst, dit zijn echte Clankatten' zei hij tegen haar en wendde zijn blik weer naar de grijze poes voor hem. Hij kromp ineen onder haar woorden en stond op om weer wat passen naar achter te doen. Hij was nog niet weggelopen toen hij haar woorden hoorde. Hij moest hier terug komen morgen, zonhoog. Shadowstream mocht met hem mee, maar zeker was hij natuurlijk niet van dit alles. Bluestar moest denken.. over warriors. Wat wilde ze? Wilde ze hén als warriors in haar Clan? Maar ze was nog niet zeker. Hij wist bijna zeker wat zijn beslissing was. Terugkomen, morgen om zonhoog. Hij gunde Shadowstream een snelle blik en wenkte haar toen met hem mee te komen. Daarna sprong hij weg en rende door het koele gras terug naar zijn tweebeenplaats. Af en toe keek hij om, om te zien of Shadowstream hem nog steeds volgde.

Shadowstream rende achter Rusty aan terwijl ze nog eens goed nadacht over Bluestars woorden. Ze had hun zwak gevonden!
Toen kwam er een snijdend beeld binnen van haar baasje. Ze had hem net per ongeluk gebeten, toen hij haar weer is
aan haar staart trok. Ze had geblazen. En had haar baasje in zijn hand gebeten. Toen werd er opeens een fles naar
haar gesmeten, het kwam op haar rug heen, en ze had een lichte verlamming opgelopen. Haar baasje had daar staan
lachen, terwijl zij crepeerde van de pijn. Toen vroeg ze zich opeens iets af. Misschien wou Rusty het wel.
'Rusty, mag ik vanavond alsjeblieft bij jou blijven, bij jou tweebenen? Zo kunnen we morgen samen naar waar Bluestar
zei gaan. Als ik bij mijn tweebenen blijf, haal ik misschien morgen niet eens', zei ze treurig. Ze hoopt dat Rusty het begreep, en dat ze met hem mee mocht. Ze zette haar vacht op toen het beeld van daarnet nog een keer opkwam,en rende daarna op volle sterkte achter Rusty aan.