We've come too far to give up who we are. [TRAININGSTOPIC 1/BRITTLEPAW]

Het was gebeurd. Zijn naam was genoemd tijdens de ceremonie en opeens was hij aangesteld geweest als mentor. Hij had er een verantwoordelijkheid bijgekregen en een grote ook. Toch wist hij dat hij het goed zou doen, dat hij er alles aan zou doen om Brittlepaw de warrior te maken die hij verdiende te zijn. Darkvoid had tijdens de ceremonie al opgemerkt dat de apprentice niet goed wist hoe hij bepaalde dingen aan moest pakken en hij hoopte dat hij de zwart-witte tom cat hierin kon bijstaan. Hij was zelf ook niet de sterkste qua sociaal contact en dus wist hij hoe belangrijk een apprentice-mentor band kon zijn. Het was van groot belang dat hij de kat op zijn gemak zou stellen zodat hij zich hopelijk wat naar andere katten zou openstellen en nieuwe vriendjes zou maken. Darkvoid stond op toen hij de koude wind tegen zijn pels voelde en merkte dat het precies op tijd was om zijn kersverse apprentice te gaan wekken. Hij had nog niet echt een idee wat hij vandaag op de planning had staan, maar in elk geval konden ze niet vroeg genoeg beginnen met jagen. Maar eerst was er natuurlijk de traditionele tour door het territorium en de uitleg die daarbij werd gegeven over de verschillende Clans. Misschien kon hij Brittlepaw zelfs al mee naar Fourtrees nemen om kennis te maken met de verschillende geuren van de katten van andere Clans en om hem te laten zien waar de Gatherings plaatsvonden! Maar goed, hij zou wel zien hoe veel energie Brittlepaw overhield als ze de hele tour in ShadowClan hadden gedaan. “Brittlepaw, ik wacht op je bij de kampuitgang,” miauwde hij zacht in de apprentice’s den, waarna hij zich wegdraaide en zoals afgesproken wachtte aan de kampuitgang op zijn apprentice.

+ Alleen voor Brittlepaw

Darkvoid was vriendelijk tegen hem geweest in de ceremonie en het had hem wat vertrouwen gegeven in de toekomst die voor hem lag. Buiten Bloodpaw had Brit niet echt familie of vrienden. Hij had uiteraard zijn broertje, maar echt close was de gevlekte kater niet. De spanning voor de eerste training had Brittlepaw wakker gehouden door het meeste van de nacht. Toen zijn mentor hem dan ook kwam wekken, keek hij slaperig op. De vermoeidheid prikte zijn ogen en liet ze lichtjes wateren... Hij had liever nog wat willen slapen, maar de woorden van Darkvoid waren klaar en duidelijk geweest. EVen knikte het jonge katertje afwezig waarna hij rustig overeind kwam en naar de ingang trippelde, de slaap stak nog in zijn kop. Een zware geeuw glipte dan ook snel van zijn lippen af. "Goedemorgen meneer Darkvoid," sprak hij even in een poging zoveel mogelijk energie in zijn stem te laten doorklinken.

Darkvoid onderdrukte een grijns toen hij zijn apprentice aan zag komen. Het water stond hem nog in de ogen van het geeuwen en hij leek duidelijk nog niet klaar te zijn om al zo vroeg op te staan. Het was natuurlijk ook wennen om van uitslapen in de nursery naar vroeg opstaan voor een training te gaan, maar dat zou wel wennen. Darkvoid moest zichzelf voorhouden dat hij Brittlepaw maar even door die periode heen moest sleuren en dat de energie wel vanzelf zou komen. Zijn eigen mentor had daar vroeger ook geen rekening mee gehouden. Darkvoid zou echter wel ietsje vroeger stoppen met de training als hij merkte dat de apprentice écht moe begon te worden, maar zo ver waren ze nog niet. “Zeg maar gerust Darkvoid, hoor. Anders voel ik me zo oud,” sprak hij met een knipoogje naar Brittlepaw. “Het is belangrijk dat je respect toont voor katten die ouder dan jou zijn, maar je hoeft ook niet té beleefd te zijn. Dat verwacht niemand van de warriors.” Alleen de échte zuurpruimen, dacht hij bij zichzelf, maar dat hield hij maar voor zich. “Dat slaperige gevoel trekt weg, hoor,” zei hij op een sympathische toon tegen zijn apprentice. “Je moet alleen nog even wennen aan alles. Maar dat komt wel goed.” Hij grijnsde opgewekt. “Ik ga je vandaag het territorium laten zien en je één jachttechniek showen als daar de kans voor toe doet.” Hij wenkte zijn apprentice met zijn staart. “Kom maar mee.”

Zijn ogen voelde zwaar, maar de spanning en opwinding zorgde ervoor dat hij niet stil viel. Hij wilde zo graag beginnen met trainen! HIj had er zoveel zin in! Even tipte zijn staart heen en weer toen de ander zei dat hij gewoon Darkvoid mocht zeggen. Het gevlekte mannetje knikte even naar zijn mentor. Het was uit beleefdheid, iets dat hij ergens wel belangrijk vond. Brittlepaw keek met grote interesse naar de ander toen hij vertelde over beleefdheid en respect. Hij knikte even naar de ander als teken dat hij het snapte. Hij was ergens blij dat hij de kater als mentor had. Hij was superlief, maar had ook best veel energie! Het was fijn om zo'n jonge, energieke en leuke mentor te hebben. Hij vroeg zich af of elke mentor zo was of dat hij juist veel geluk had gehad. Darkvoid vertelde hem wat ze zouden doen en even twinkelden de groene oogjes van de kleine apprentice. Toen de ander hem dan ook uitnodigde om mee te komen, deed hij dit meteen. Hij hield een stevige pas erin, ondanks dat zijn spieren nog stijf waren van de slaap. "Waar gaan we eerst heen?" vroeg hij nieuwsgierig aan de ander. "Gaan we de grenzen zien vandaag?" Hij had zoveel gehoord van de andere clans en hij kon niet wachten om hun te ontmoeten! Ze klonken stuk voor stuk als interessante katten, ondanks het feit dat ze schijnbaar stonken en niet zoals Shadowclan waren... Brittlepaw vond het vreemd en daarom dus ook erg interessant. Hij wilde er meer over weten!

Darkvoid zag de energie letterlijk terugkeren in de blik van zijn apprentice en hij voelde zijn hart warm worden. Hij had zich veel scenario’s voorgesteld met zijn nieuwe apprentice, maar dit was eigenlijk beter dan in zijn fantasieën. Hij had heel even gevreesd dat hij een opstandige apprentice zou hebben en dat hij niet zou weten hoe hij terug moest reageren, maar Brittlepaw was een voorbeeldige kat. Hij was een mengeling van energie, nieuwsgierigheid en een portie gezond verstand en dat was iets wat Darkvoid enorm kon appreciëren omdat hij zelf ook zo was geweest als apprentice. “Dus je bent geïnteresseerd in de rest van de Clans, hè?” Hij glimlachte. “Oké, dan weet ik wel waar we naartoe kunnen gaan.” Hij wenkte met zijn staart en liep in de richting van the Little Creek. Het was het dichtstbijzijnde waar ze naartoe konden gaan en bovendien was daar één van de grenzen van de andere Clans. Hij hoorde het stroompje al toen ze nog maar een paar muizenlengtes verwijderd waren en richtte zijn blik op zijn apprentice. “Steek je neus maar in de lucht en probeer de geuren om je heen van elkaar te onderscheiden,” gebood hij zijn apprentice. “Je moet wel iets dichter bij de stroom gaan staan omdat je het anders niet goed kunt ruiken. Naar welke Clan zou dit stroompje leiden, denk je, Brittlepaw?” Hij keek zijn apprentice met een benieuwde blik aan. Zou hij het raden? Hij vermoedde dat de apprentice als kitten zijnde al wel het één en ander over de Clans had gehoord dankzij hun elders, dus hij moest vast wel weten welke de drie van de vier andere Clans er waren in het woud.

De kleine kat knikte naar zijn mentor bij de eerste vraag. Hij wilde ze leren kennen, zien wat er anders was. Hij wilde ervaren wat hetgeen was dat de clans zo uit elkaar dreef. Of was het juist het feit dat ze een geloof deelden dat ze zo dicht bij elkaar bleven? Het duurde niet lang voordat de zwarte kater hem mee wenkte. Het kleine, gevlekte pluisje spande meteen zijn spieren aan en begon aan de sprint om de ander bij te houden. Het was zwaar en hij was zeker niet gewend om zo te rennen, niet op grond dat al meerdere malen over gelopen was. De grond was hard en plakkerig. Het was vreemd. In het kamp was er aangestampte grond, het was helemaal anders dan daar. Toen Brittlepaw echter iets hoorde, keek hij verrast op. Zijn oortjes wipten even waarna hij zijn pas wat twijfelachtig vertraagde en vragend naar de ander keek. Was dat... Water? De gevlekte apprentice keek even op en trippelde al snel weer achter de ander. Hij wilde immers niet verloren lopen. Zijn donkere mentor begon alweer te spreken en hij stapte even wat dichter naar de ander. Met grote groene ogen keek hij naar de ander. Dit waren zijn eerste instructies, zijn eerste les! Wel meteen voelde hij de spanning en sensatie van opwinding in hem opborrelen. Het was niet veel en het was zeker niet iets spannend, maar het was iets... En dat was voldoende voor de kleine man. Hij luisterde aandachtig naar de ander terwijl een groeiende glimlach op zijn gezicht verscheen. Met elk woord dat de ander sprak, werd deze groter. Toen de ander dan ook klaar was met instructies te geven, knikte hij even naar hem.
Hij was vastberaden en ergens ook heel erg energiek om dit uit te voeren. Hij wist dat dit helemaal niet hetzelfde was als leren jagen of vechten, maar dat maakt hem helemaal niks uit! Hij wist nu al dat hij veel liever dit had dan eender welke les. De onwetendheid die voor hem lag en de nieuwe kennis die hem aangeboden werd was... fascinerend. Hij wilde het zo snel mogelijk met beide poten vastnemen. Het katertje draaide zich daarom dan ook snel om, zijn pas was snel. Hij rende dichter naar het stroompje en keek even met grote ogen naar het water en de modderige oever. Hij was nog maar een paar muizenlengtes verwijderd van de rand van de rivie- Hey... Wacht es even. "Is d-d-dit een stroompje dat leid naar Riverclan?" Mompelde hij even luidop. "Nee... D-... Dat... Elke clan heeft water n-n-nodig..." zo'n conclusies kon hij dus niet meteen trekken. Hij vernauwde zijn ogen wat en knipperde even waarna hij al snel deed wat de ander hem voorgesteld had; hij stak zijn neus in de lucht. De gevlekte kater begon de lucht te proeven en te ruiken. Nu hij zijn volledige aandacht erop had gelegd snapte hij ook meteen waarom ze de jongeren niet loslieten in het territorium. Hij was als kitten meerdere keren naar zijn plekje geweest, maar nog nooit had hij zoveel aandacht geboden aan de geuren en kleuren van het bos... Tot nu, uiteraard. De scherpe geur van iets zoutig en vreemd kwam al snel zijn neus binnen en even draaide hij zijn kopje weg. De geur deed hem denken aan een andere geur... Toen een licht gekleurde poes hun kamp was binnen gekomen. Was zij van hier? Was zij een poes van over de grens? Even kantelde hij zijn kopje waarna hij zich kordaat omdraaide naar de zwarte kater. "Is het Riverclan, Darkvoid?" vroeg hij even twijfelachtig terwijl hij de ander afwachtend aankeek. Hij wilde hem immers niet teleurstellen. "S-sorry als het niet juist is! I-i-ik dacht gewoon d-da... dat..." Ja nee, dat moest er echt niet bij. Hij sloot al snel zijn mond en keek schuin weg van zijn mentor. Ergens voelde hij zich schuldig. Waarom? Dat wist hij niet... maar misschien had Darkvoid liever gehad dat hij zich niet zo gedroeg.

Een grijns kwam om zijn lippen te staan toen Brittlepaw meteen juist raadde. Het was misschien ook niet zo heel moeilijk omdat het water een indicatie was, maar het was zeker niet slecht voor een eerste keer. Voordat hij echter een knikje wilde geven om aan te geven dat zijn apprentice het juist had, stak de jonge kat zijn kopje in de lucht en snoof de geuren op. Darkvoid deed hetzelfde en liet zijn apprentice nadenken over een antwoord of een second opinion alvorens hij goedkeurend zou knikken. Brittlepaw bleef echter bij zijn antwoord en deze keer gaf Darkvoid een goedkeurend knikje. Hij liep wat dichterbij toen zijn apprentice begon te stotteren en zich begon te verontschuldigen en drukte zijn neusje kort tegen zijn oortje. “De les die ik je nu ga leren, is misschien wel de belangrijkste van ze allemaal, Brittlepaw,” murmelde hij zacht in het oortje van de zwart-witte tom cat. “Onthoud dat je bij mij altijd jezelf mag zijn en dat je nooit bang moet zijn om een fout antwoord te geven. Je bent hier om te leren en als je geen antwoord geeft, kun je ook niks fout doen. Verontschuldig je nooit voor iets waarvan je denkt dat het juist was, enkel als je er anderen mee pijn hebt gedaan. En verander nooit wie je bent. Die onzekerheid is absoluut niet nodig, want je doet het fantastisch.” Hij trok zich terug en gaf Brittlepaw een knipoogje. “Maar RiverClan is inderdaad het juiste antwoord,” ging hij op een harde toon verder. “Het stroompje komt van hun territorium en als je het zou volgen, zou je dus in hun gebied uitkomen. Het verschil tussen RiverClan en ShadowClan zit hem in de manier waarop ze jagen en hoe ze er uit zien. RiverClan’s grootste voedselbron bestaat uit vissen. Hun pelzen hebben een glanzend uiterlijk en ze zijn bestand tegen water. Zij zijn dan ook de enige Clan van de vier die het langer dan een minuut uit kunnen houden in water én die goed kunnen zwemmen.” Hij glimlachte. “Qua uiterlijk lijken ze wel een beetje op ons omdat ze ook vrij grof en groot gebouwd zijn.” Hij deed een knikje in de richting van waar hij wilde gaan. “Ik zal je nu de volgende border laten zien,” sprak hij tegen zijn apprentice. “Houd dit plekje in je achterhoofd voor als je dorst mocht hebben of als er schaarse aan prooi is. De waterbron is niet alleen aantrekkelijk voor ons, maar ook voor andere prooidieren. Prooi komt op water af, dus de kans dat je hier iets kunt vangen, is zeker wel aanwezig.” Hij wenkte zijn apprentice met zijn staart en liep in de richting van het Thunderpath. “Heb je nog vragen over RiverClan, Brittlepaw?” vroeg hij over zijn schouder aan zijn apprentice. “En heb je misschien een idee welke border ik je nu wil laten zien?”

Hij was ergens wel van slag... Ergens klonk het verkeerd aan en wist hij helemaal niet wat hij moest doen. Hij had dit helemaal niet mogen doen, right? Even zuchtte hij, een beverige actie waarin zijn lichaam wat verkrampte. Hij was bang dat de ander boos op hem zou worden en hem gewoon... Tja... Niet voldoende zou vinden. Wat als Darkvoid verklaarde dat hij een elder moest worden? Net als Pythongaze? Hij beefde alleen al bij de gedachte. Het was niet dat hij op de ander neerkeek, zeker niet... Maar het was eerder een soort van angst dat hij in hetzelfde schuitje terecht zou komen. Wat als hij net zo nutteloos zou blijken als de blinde kater? Python was groot enzo... En als hij niet blind was geweest dan was Brit zeker dat hij een geweldige warrior zou geweest zijn. Nou ja... Toen hij echter plots een aanraking voelde, keek hij op. Zijn mentor neusde hem aan en begon een paar dingen tegen hem te zeggen. Kalm en behoedzaam luisterde de kleine jongen naar de ander. Zijn woorden waren... Zacht en gaven hem... moed... Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Toen de ander vervolgde, knikte hij meteen naar hem. De spanning verdween langzaam uit zijn poten... En vervolgens ook uit de rest van zijn lijf. Het gaf hem zoveel goede moed. "Dankjewel..." zei hij zachtjes, een toon die dankbaar en zacht aanklonk. Het was duidelijk dat de apprentice blij was met de uitspraak van de ander. Hij had zoveel twijfels over zichzelf, over zijn toekomst... En er was niemand die hem ooit iets van moed gaf, moed in zichzelf allesinds. Dit was goed, dit voelde gewoon goed. Ja, Darkvoid was een geweldige keuze geweest voor hem, een uitstekende mentor.
De zwarte kater vervolgde echter zijn originele les; de lessen over de borders en de andere clans. Hij vertelde hem van alles over de rivier en de katten die wat verderop leven. Riverclan. Ze klonken als sterke katten, zeker als ze konden zwemmen. Even zwiepte het katertje enthousiast met zijn staart. Hij wilde ook leren zwemmen! Maar... Misschien was het beter als hij dat voor zichzelf hield. Straks dacht men nog dat hij een halfclanner was... Of dat hij juist niet loyaal was aan Shadowclan. Nee, nee, hij was loyaal... Hij was gewoon een beetje... NIeuwsgierig. NIeuwe dingen leren en meer dingen kunnen doen... Het was allemaal logisch, niet? Als hij sterker was en meer dingen kon dan zouden ze hem gewoon niet aan de kanten kunnen duwen! Hij knikte even naar zijn mentor als teken dat hij de uitleg snapte. Het was een korte en krachtige uitleg, eentje die zou blijven steken dus. Goed! Darkvoid vervolgde zijn training met de volgende zin, het was immers tijd om de volgende grens te bezoeken. Wel meteen zwiepte het katertje enthousiast met zijn staart terwijl hij achter de ander liep. Opnieuw nam zijn mentor het woord. Een vraag hm? Twee vragen! Hij versnelde zijn pas wat zodat hij naast zijn mentor kon lopen. "Uh... Ja!" zei hij even opgewekt tegen de ander. "Is Shadowclan... Uhm.... Bevriend met Riverclan?" sprak hij kalm tegen de ander. Hij wist niet zo goed hoe hij het moest verwoorden. Konden clans eigenlijk vrienden met elkaar zijn? Ergens klonk het logisch, maar aan de andere kant meende hij ooit eens iets gehoord te hebben over dat. In ieder geval wilde hij weten of Riverclan een vriendelijke clan was. Nja, allesinds naar Shadowclan... Want hij was Shadowclan! Dus het was belangrijk om te weten hoe zij zouden reageren op... Welll... Hem! Nu hij er zo bij stilstond was zijn vraag misschien iets te... Kort geweest? Ah tja, wat maakte het ook uit. "En uh... Windclan?" Hij wist dat Pepperpaw van Windclan was... En die andere nou ja... Daar kon hij nu niet zo snel opkomen. Dus Windclan was het dan maar!
Spoiler:

Darkvoid voelde een diep gerommel opkomen in zijn keel. Hij vond het fijn dat zijn apprentice zijn woorden apprecieerde, dat het hem moed leek te geven. Misschien zou hij het nog niet direct geloven en zou de onzekerheid nog niet direct verdwijnen, maar voor nu wist hij in elk geval dat hij gewoon zichzelf kon zijn. En dat hij zijn vragen kon stellen. Dat hij zijn mening kon geven. Dat hij zich nergens voor hoefde te schamen en dat Darkvoid hem altijd op een zachtaardige manier zou corrigeren als hij een antwoord gaf dat niet juist was. Darkvoid wilde dat Brittlepaw zich op zijn gemak voelde, want dat was wel het minste wat hij voor de apprentice kon doen. Ze zouden nog veel dagen samen spenderen, maar zelfs daarna wilde Darkvoid een belangrijk deel uitmaken in het leven van de apprentice, hem steunen als dit nodig was. Hij begon Brittlepaw steeds meer als een soort van zoon te beschouwen die hij moest beschermen, die hij op moest leiden tot de beste warrior ooit. En ze zouden er ook zeker komen. Darkvoid dacht kort na toen Brittlepaw zijn vraag stelde. “We hebben geen oorlog met ze,” sprak hij op een rustige toon. “Maar echt bevriend zou ik het ook niet noemen.” Hij keek zijn apprentice aan met een warme blik. “Je mag katten aanspreken op een Gathering, je mag vriendschappen met ze sluiten, maar onthoud dat je ze misschien ooit tegen zal komen in een gevecht. En dan mag je geen kanten kiezen. Dan moet je je loyaal houden aan je Clan.” Hij drukte zijn neusje kort tegen het oortje van zijn apprentice. “Ik weet dat dat tegenstrijdig overkomt, maar helaas hebben Clans soms conflicten. Maar nee, ShadowClan heeft op dit moment geen ruzie met geen enkele Clan.” Hij glimlachte en schudde vervolgens zijn kopje op Brittlepaw’s antwoord. “Dat is inderdaad één van de resterende Clans, maar het is niet de Clan van deze border. ThunderClan bevindt zich aan de overkant van het Thunderpath.” Het rommelende geluid kwam steeds dichterbij en Darkvoid ging beschermend voor Brittlepaw staan. “Ik heb liever niet dat je hier alleen komt, jongen,” sprak hij op een ernstige toon. “Het is gevaarlijk hier. Dat gerommel wat je hoort in de verte zijn monsters. Zij bewegen zich voort over een Thunderpath. Dit Thunderpath is de border tussen ThunderClan en ShadowClan. Je mag deze border nooit oversteken, hoor je me? Nooit.” Hij keek zijn apprentice met een strenge blik aan. Hij knikte vervolgens in de richting van het ThunderClan territorium. “Wat denk je dat ThunderClan met ons gemeen zou kunnen hebben, Brittlepaw?”

OOC: Omg... eigenlijk net vader en zo als je ze zo samen ziet. Zo cute. Mooi gemaakt! <3

Hij was blij, gelukkig en tevreden met wat er gebeurde. Het was niet dat de kleine appentice nooit gelukkig was geweest, in tegendeel zelfs. HIj mocht dan wel klein zijn en niet veel aandacht gehad hebben in zijn kitten jaren, ze waren zorgeloos en vrij fijn geweest. Hij had geen echte vrienden gehad, maar hij had Bloodpaw gehad... De kater had hem geholpen zo nu en dan en had hem dingen geleerd die zijn onbestaande moeder hem normaal had moeten leren. Het had hem sterker gemaakt, beter zelfs. Maar ergens was hij nog steeds zwak. Dat was zeker niet de schuld van de gevlekte apprentice, verre van. De tweekleurige kater had nu eenmaal een aanleg ervoor. HIj had niet iets opvallend of iets cools en hij was verre van knap of mooi zoals andere katten van zijn clan. Zo kon hij Pepperpaw meteen bovenhalen. De roestkleurige poes was een plaatje, een werkelijke schoonheid. En hij? Hij leek meer op een gevlekte flapdrol dan iets anders. Maar goed dat de kleine man weinig om zijn eigen looks gaf. Toen Darkvoid een van zijn vragen beantwoorde, keek hij meteen op. Enthousiasme glinsterde door in zijn grasgroene ogen, pure bewondering. Het was duidelijk dat hij de ander al aan begon te zien als meer dan gewoon een mentor. De donkere kater behandelde hem juist als... Tja... Familie? Een vriend? Het was in ieder geval meer dan dat hij had verwacht van een mentor. Hij was ergens toch wel benieuwd of de andere apprentices ook zoveel geluk hadden qua mentoren. Dark vertelde hem over de clans en de vriendschappen en rivaliteiten die hand in hand gingen met elkaar. Het was inderdaad best een vreemd iets, het verwarde hem ergens ook. Betekende dat hij dus vriendelijk en open mocht zijn naar andere clans maar in tijden van oorlog niet? Wat als er een dreiging van buiten de clans kwam? Kwamen de clans dan tesamen of was het elke ziel voor zichzelf? Waarom waren de clans eigenlijk opgedeeld? Was het puur omdat ze enkel elkaar hadden als vijanden? En waarom zou je vijanden willen? Het klonk allemaal heel onlogisch in zijn kleine kopje... Maar hij trok het niet zo in twijfel allemaal. Hij was immers een kind en dat besefte hij maar al te goed. Zijn taak was om te luisteren, te leren en zich aan te passen aan de manieren van Shadowclan. Zodat hij de sterkste warrior ooit zou kunnen worden! Of... Misschien tweede sterkste? Nou ja, hij zou al blij zijn als hij de top twintig kon halen op het einde van zijn training. Darkvoid concludeerde echter dat Shadowclan in vrede was met alle clans. Aha! Dat betekende dus dat hij niet bang hoefde te zijn van hun, right? Want als hij het zich goed meende te herinneren waren er regels omtrent alles. De warrior code... Ofzo? Hij herinnerde het zich nog vaagjes van de lessen die hij als kitten had gehad. Het was erin gehamerd, maar als klein kind was het nooit blijven steken. Hij had immers ook weinig lessen kunnen volgen in de nursery aangezien hij meer tijd had gespendeerd in de medicine cats den. "Zijn er dingen in de warrior code omtrent de andere clans?" vroeg hij even kalm aan de ander. "K... K-k... Kunnen we de warrior code straks nog even daarnemen alsjeblieft?" Hij zwiepte even kalm met zijn staart terwijl hij de ander rustig aankeek. Het was een voorstel om wijzer te worden, beter... Hij wilde gewoon weten hoe hij zichzelf beter kon maken. NIet alleen voor hem, maar ook voor de ander. Hij wilde Darkvoid immers trots maken... Dus elke kans dat hij kreeg zou hij dan ook met beide poten vastgrijpen.
En... HIj had fout geraden. Kort liet hij even wat zijn oortjes zakken, maar de kleine kater liet het foute antwoord niet al te lang hangen. HIj had het fout ja... En het was niet fijn en alles, maar eerlijk gezegd had het zoveel erger gekend. Daarbij had hij weinig dingen gekregen om af te leiden welke clan er nu kwam. Even keek hij op toen hij gerommel en geschreeuw hoorde... Het zorgde ervoor dat hij zijn pas wat vertraagde en langzaam even zijn neusje in de lucht stak. Hij snuffelde even, proefde de lucht... En trok meteen even met zijn oortjes. Bah! Wat stonk dat zeg! Dus dit was de border met Thunderclan? En men noemde dat stinkende het thunderpath? Hij trok even een vies gezicht, eentje waarbij hij kort zijn bovenlip wat opkrulde. Was dat enkel de border of was dat de hele clan? Als het de hele clan was dan... Uh... Dan wilde hij eigenlijk geen thunderclanners ontmoeten! Toen zijn zwarte mentor echter plots voor hem ging staan, keek hij verbaasd op. Hij knipperde even en staarde naar de achter waarna hij al snel halt hield, zijn concentratie houdende op de oudere kater. Hij vond het erg belangrijk wat de ander te zeggen had. Zijn mentor vertelde hem van alles over deze border en daarbij gebood hij ook dat de kleine kater hier niet alleen mocht komen. Wel meteen begon hij uitbundig te knikken. Monsters. Het woord alleen al liet een rilling over zijn rug lopen. Het feit dat grond beefde en het zware geluid door de lucht kraakte maakte hem enkel nog banger. Hij knikte daarom wel meteen nog meer toen de ander zei dat hij de border niet mocht oversteken. Dat... Zou hij nooit doen. Waarom zou hij dat zelfs willen!? Die monsters klonken super gevaarlijk en eng! Er was geen haar op zijn hoofd dat er zelfs bij wilde komen! Gelukkig voor hem begon Darkvoid al snel over iets anders, Thunderclan zelf. Even knipperde het mannetje kalm waarna hij kort fronste en even nadacht. Hij kon weinig afleiden uit de naam... Tenzij... "Z... Zijn ze net zo sterk als ons?" probeerde hij kalm uit te brengen. "Sterk fysiek bedoel ik!" verklaarde hij er snel achter met een schuine glimlach. "En... Hebben ze bomen?" Tja, het kon zijn dat sommige clans geen bomen hadden, right? Dus uh... Misschien was het een goede gok geweest? Wel meteen begon hij wat onzeker te glimlachen. Het besef begon in te sijpelen dat zijn antwoorden misschien iets te dom en stom waren..

Brit & Dark zijn gwn te lief :hearts: also 1036 words yay!