You and me, hunting time!

Settleddust had weer eens een taakje gekregen. Acorndust had hem verteld dat hij maar moest gaan jagen met één van de apprentices. Een maan geleden was dat geen probleem geweest, maar nu was alles zo anders. Hij wilde A) zichzelf niet voor schut zetten, want het jagen ging hem nog steeds niet zo gemakkelijk sinds hij zijn staart was verloren en B) hij was nu een warrior. Onbewust ging je jezelf toch… anders voelen. En al helemaal toen hij hoorde dat hij met Seaweedpaw mocht gaan jagen. De jonge kater was niet de meest vrolijke, vriendelijke apprentice geweest toen hij een paar manen geleden in de apprentice den kwam slapen. Daarom liep Settleddust ook met tegenzin richting de zwarte kater. ‘Hey, wij moeten samen gaan jagen,’ deelde de bruin gestreepte kater ook simpeltjes mee aan de apprentice. Hij gaf een knikje met zijn kop richting de uitgang van het kamp en wandelde op een trage tred erheen.

+Seaweedpaw eerst

Seaweedpaw had zonder problemen zijn eigen ding lopen doen. Zijn leven liep nu een stuk beter dan voorheen, minder irritante taakjes omdat hij weer trainingen kreeg met een nieuwe mentor, maar toch, veel vrienden had hij niet gemaakt. Hij was onvriendelijk geweest naar de meeste apprentices toe, omdat hij toch wel jaloers was geweest, niet dat hij dat zou toegeven, maar dat hiel hem nu niet. Nee, ze vermeden hem juist en die negatieve stand in het leven kon hij toch zeker niet van zich afgooien. Zeker niet omdat zijn problemen met Amberhunt nog steeds niet gefixt waren en hoewel hij vond dat de kater zijn respect niet verdiende, kon hij hem alsnog straf geven als hij weer een keer over de lijn ging. Al hoorde hij als loyale warrior niet met zijn zus buiten de clan te ontmoeten, dus hij vond niet dat hij zelf ongelijk had. Maar nu had hij een andere warrior die hem aansprak, iets wat niet zo heel vaak meer gebeurde nu. Het was Settleddust, de kater waarmee hij een paar manen samen mee in de apprentice den had doorgebracht. Great. Nog iemand die hem waarschijnlijk niet leuk vond. Hij deelde mee dat ze moesten gaan jagen en Seaweedpaw had de neiging om te gaan vragen wie het beval had gegeven, maar dat zou hem geen punten scoren, als hij die uberhaupt zou kunnen scoren. "Okay," reageerde hij dan in de zelfde simpele toon in welke Settleddust zijn mededeling had gedaan en volgde de kater op trage pas naar de kamp ingang. "Dus waar gaan we eigenlijk jagen? Is dat ook al voor je bepaald of mag je dat zelf uitkiezen?" Dat leek hem toch een iets veiligere opmerking om te maken, al kwam het er nog lichtelijk sarcastisch uit.

Oké, meneer was niet zo vrolijk. Settleddust moest niet zijn best doen om zijn ogen te rollen, maar toch kwam een zucht over zijn lippen. Maar hij besloot om de betere te zijn, geduldig te blijven en gewoon zakelijk te blijven. Dan waren ze sneller klaar en zaten ze minder lang met elkaar opgescheept. Hij schudde zijn kop en keek de kater aan. ‘Dat mogen we helemaal zelf kiezen, zo lang we maar met veel prooi terugkomen,’ bromde hij op een vlakke toon. Hij wandelde dan ook rustig door. Hij was lang niet meer zo wankel als enkele dagen geleden, maar hij koos zijn pad nog steeds heel bewust uit. ‘Dus aan jou de eer te kiezen waar we heen gaan,’ sprak hij daarna maar. Misschien zou hij Seaweed dan tevreden houden en zou hij minder gezeik aan zijn kop hebben. Hij staakte zijn pad dan ook en seinde de apprentice om voorop te gaan. Eigenlijk wel makkelijk om de ander even te laten leiden. Hij zou zich daar vast ook veel beter voelen.