We do what we must, because we can.

De lucht was grijs en onrustig, het leek erop dat het binnenkort zou gaan regenen. Amber was er op uit gegaan om te jagen, aangezien de clan nog steeds te kampen had met een prooischaarste. En die kwam zeker niet door luiheid of een gebrek aan jagers. Hij ving nu nog maar de helft van wat hij gewend was van een hele dag jagen. En voor Amberhunt in het bijzonder was dat erg frustrerend, aangezien jagen datgene was waar hij het meest in bedreven was. Het liet hem voelen dat hij iets nuttigs deed voor de clan. Nu had hij het gevoel alsof hij de groep aan wie hij zo dankbaar voor hun bestaan was tekort deed. Dat was de reden dat hij nu steeds meer tijd buiten het kamp doorbracht, Hij jaagde nu minstens één en vaak meerdere keren per dag. Zijn lichaam deed pijn van het lange sluipen, maar het was het waard.

Nu zat hij achter een duif aan, die onwetend over de bosgrond scharrelde, ook op zoek naar eten zo te zien. De rode kater moest zich inhouden, zodat hij niet te vroeg zou springen, deze vogels konden verdomd snel wegvliegen. Hij ging door totdat hij minder dan een meter van het beestje verwijderd was. Toen zette hij zich af. De duif draaide zijn kopje en spreidde zijn vleugels al, maar het was al te laat. Ambers gewicht verdoofde, en de snelle beet doodde de vogel. Rustig kwam Amber overeind en strekte zich uit, hij hoorde zijn gewrichten kraken. De duif werd snel verborgen en hij ging weer verder. Maar toen ving hij een geur op die niet afkomstig was van een niet-wetend prooidier: Het was de shadowclan deputy hemzelf: Acorndust. En de geur was niet vaag, waarschijnlijk was hij zo gefocust geweest op de duif dat hij de naderende kat helemaal niet had opgemerkt.

Prooi was nog steeds schaars en hij hoopte dat het snel warmer zou worden, zodat er ook meer prooi zou komen. Het was jammer dat het nog steeds een koude newleaf was. Hij liet zijn blik kort naar de lucht gaan, die duidelijk grijs was en mogelijk regen voorspelde. Hij ving de geur van duif op, maar tegelijkertijd de geur van een andere Shadowclanner, Amberhunt. Hij wachtte geduldig tot de kater de vogel gevangen had voor hij zich kenbaar maakte. "Mooie vangst," Dat zou weer een prooi zijn dat de clan zou voeden. De kater voor hem deed hem nog steeds aan het moment denken dat hij Skullpaw verbannen had en niet veel later ook dood had gevonden. Ergens voelde hij dat het zijn schuld was, maar hij wist ook dat hij goed gehandeld had. Tenminste dat was hoe hij het zag.

Één keer eerder had hij echt met de huidige deputy gepraat, en Amber kon zich niet meer goed herinneren waar ze het over hadden gehad. De kleine kater draaide zich om en ontving de prijzende woorden van Acorndust met een dankbaar knikje. Hij kon het niet helpen om te denken aan waar hij nu zou zijn als deze kater leider was geweest toen Ambers fouten uitkwamen. Zou hij verbannen zijn? Mogelijk wel, hij wist dat dat de straf was die velen voor hem verwacht hadden. "Bedankt.." Miauwde hij en keek de deputy recht aan, hij had geleerd dat dat een manier was om het tonen van zwakte tegen te gaan. Maar toen hij weer opstond voelde hij de spierpijn in zijn poten weer en zijn gezicht vertrok met een pijnlijke kreun. "Wij hebben nooit veel gepraat, hmm? Hoe staat het er mee?" Dat was minder persoonlijk dan 'hoe gaat het er mee' Amberhunt wilde best vriendelijk doen, maar wist niet of de deputy dit erg zou appreciëren.

De ander bedankte hem en kwam overeind, wat duidelijk pijnlijk was om de een of andere reden. "Gaat het?" Vroeg hij dan ook rustig. Het was misschien niet iets dat hem aanging, maar om het niet te benoemen was nou ook weer niet iets dat hij kon. Het was waar dat ze nooit veel gepraat hadden, maar dat kwam ergens misschien ook wel door het hele gedoe met Skullpaw. Ergens was het lastig om te praten met een van de ouders wiens zoon je verbannen had. "Niet echt veel nee." Sprak hij rustig. "Het gaat wel," Hij wist niet goed of het handig was om te beginnen over het feit dat zijn dochter en apprentice hem genoeg zorgen brachten.

De dood van Skullpaw was een onngelofelijke klap voor Amber En Demonslayer geweest. Maar hij kon de deputy daar niet de schuld vsn geven. Amber was nu volwassen,  en had geleerd dat je veel dingen vanuit andermans visie moest zien.  "het gaat... " zei hij en keek Acorndust aan.  "oke...  Er is natuurlijk iets hier...   begon hij voorzichtig,  terwijl de twee een beetje liepen.  "Skullpaw...  Je moet weten,  dat ik je daar helemaal niet van verwijt...  Dat soort dingen.." Hij slikte pijnlijk "komen nou eenmaal met de taak... " Natuurlijk had hij ook boos kunnen worden. Niemand zou hem dat kwalijk hebben kunnen nemen. Maar Amber was al veel te lang boos op van alles en nog wat geweest, nu moest hij zijn blik zetten op zo'n goes mogelijke Warrior te  zijn.  Diep van binnen wilde de rode kater namelijk nog steeds ooit Deputy worden.

Het duurde niet lang voor het Skullpaw onderwerp naar voren kwam en hij had ergens ook niet anders verwacht. Ze hadden er tenslotte nog nooit over gesproken, dus hij had geen idee hoe de andere kater zich erover voelde. Het was misschien waar dat het met de rang deputy kwam, maar dat nam niet weg dat het nog steeds geen makkelijke beslissing geweest was. "Het was dan wel mijn taak om het te doen, maar het blijft nooit prettig." En het was ook nog eens de eerste keer geweest voor hem en dat nog wel met een apprentice. "Maar het is goed om te horen dat je me niet verwijt." Ook al had hij ondertussen nu wel door hoe lastig het kon zijn om een ouder te zijn. "Ondertussen heb ik zelf nu wel door hoe lastig het kan zijn om een ouder te zijn." Dat had hij toen nog niet.

Natuurlijk: Het was niet prettig... Maar het hoorde erbij. En dus knikte Amber toen Acorndust hem bedankte omdat hij hem niet verweet. Hij grinnikte zelfs een beetje toen de Deputy zei dat hij nu zelf wel wist hoe moeilijk het was om ouder te zijn. "Oh ja... Het is verschrikkelijk en geweldig tegelijk." Miauwde hij instemmend. Amber was blij dat zijn, of eigenlijk Demons, kittens nu genoeg gegroeid waren at ze voor zichzelf konden zorgen. Ze zien opgroeien was prachtig geweest, Maar de constante zorg was mentaal extreem vermoeiend geweest. Terwijl de twee verder liepen besloot Amber het onderwerp te veranderen, om het niet ongemakkelijk te laten worden. "Dus, je bent nu al een tijdje Deputy... Hoe bevalt dat?" Hij was daar serieus in geïnteresseerd; Aan de ene kant omdat hij graag de leiding van zijn clan wilde begrijpen, en aan de andere kant omdat hij zich afvroeg of het iets voor hem zou zijn.

Dat was het zeker. Zijn eigen kittens bezorgden hem genoeg grijze haren, ook al konden Tallstar en Pepperpaw er ook wat van. De vraag hoe het hem beviel om deputy te zijn verbaasde hem ergens een beetje, maar hij vond het niet raar om er antwoord op te geven. Toch kon het deputy zijn voor iedereen anders zijn, tenslotte lag het ook aan de leider die je had. "Het is soms zwaar, maar het bevalt zeker." Soms had hij tenslotte het gevoel alsof hij het enige was dat de clan bij elkaar hield, maar op andere momenten werkte Tallstar wel mee en was het weer wat gemakkelijker. "Hoe het is ligt er denk ik ook aan wie de leider is op dat moment." Tenslotte zou dat het verschil maken voor hoeveel je zou moeten doen als deputy.

Zou hij die verantwoordelijkheid kunnen dragen? Om de tweede in bestuur te zijn? Degene die het moest overnemen wanneer de leider niet beschikbaar was. Amberhunt dacht zelf van wel. En het lag aan de leider, ja dat kon hij wel begrijpen. Hij mocht Tallstar zelf heel graag, maar snapte best dat hij frustrerend zou kunnen zijn om mee te werken. Ik snap je. En als ik eerlijk ben denk ik dat jij het, als het daar tijd voor is, goed zou doen als leider" Het waren gemeende worden, Acorndust was één van de meest gekwalificeerde katten die Amber kon bedenken.

Het feit dat het mogelijk ooit aan hem was om daadwerkelijk de clan te leiden bleef een raar besef. Hetzelfde gold voor wanneer anderen hem vertelden dat hij het goed zou doen zoals nu, want hij had werkelijkwaar geen idee hoe hij zou zijn. Er kwamen toch extra dingen bij kijken als je eenmaal leider was en dan zou hij ook niet meer het juiste kunnen weten te doen doordat Tallstar al het verkeerde deed. "Als ik Tallstar tenminste overleef." Er was tenslotte altijd een kans dat dat niet zou gebeuren en dat besefte hij maar al te goed. Tallstar had tenslotte meerdere levens en hij maar een.

De twee hadden ondertussen al best een stukje samen gewandeld, en het kalmeerde Amberhunt. De rode kater was best gesteld op de twee katten die de leiding over de clan op zich namen. Ook al hadden velen het gevoel dat Tallstar zijn taak niet serieus genoeg nam. Acorndust reageerde met een logisch antwoord: als hij de huidige leider zou overleven. Ja, dat was wel een dingetje. Veel leiders hadden meerdere deputies door hun tijd heen, omdat zij het zelf vaak veel langer uithielden. "Vind je... dat hij het goed doet als leider?' vroeg Amber, op zijn hoede. Hij wist dat dit een gevoelig onderwerp was in de clan.

Waarom leek hij de laatste tijd vaak genoeg de vraag te krijgen wat hij vond van hoe Tallstar was als leider? Misschien kwam het wel door wat de kater allemaal gedaan had, maar zolang er niks extreems was zou hij de ander altijd steunen. "Hij doet het goed genoeg." Anders zou Shadowclan er allang niet meer zijn of zou hij het al een poging gedaan hebben om het over te nemen, maar dat was niet gebeurd. "En als deputy is het ergens de taak om de fouten van je leider te corrigeren." Of te voorkomen, maar dat was met Tallstar vaak lastig te doen.

Na die uitspraken liep Amber een tijdje stil door. Het was duidelijk dat Acorndust vond dat Tallstar niet de slechste keuze als leider was geweest. En dat de deputy de leider 'in toom moest houden' sloeg, nu hij er over na dacht, ook wel ergens op. Maar terwijl hij luisterde merkte hij wel dat de deputy dit al meerdere keren had moeten uitleggen. Daarom besloot hij een ander onderwerp aan te snijden: "Juist... maar ehh.. Hoe gaat het met je kinderen? Je zei dat ze je behoorlijk druk hielden" dat laatste miauwde hij met een glimlach. Hij hoopte een raakvlak met de deputy te vinden, wat hij had echt dringend behoefte aan meer goede banden binnen de clan.

Het bleef een tijdje stil en hij vroeg zich half af of hij misschien toch wat verkeerd had gezegd, maar daar leek het niet op. Het was meer dat dit deel van het gesprek gedaan leek te zijn en de ander begon dan ook over een ander onderwerp, zijn kinderen. Een van zijn kittens was vooral druk, terwijl de andere iets beter leken te zijn, maar een had ook nog eens langer kitten moeten blijven om iets dat hij gedaan had. "Ze zijn nu aan het puberen en met Beechpaw merk je dat voornamelijk aan haar gedrag." En wat ze wel niet allemaal uitspookte. Hij had het vermoeden dat hij de helft er nog niet van wist.

Hij had niet willen weten hoe erg het zou zijn als Beechpaw hem niet als vader had, ook al kwam een groot deel ook juist omdat hij haar vader was. "Gedeeltelijk komt het ook juist omdat ik haar vader ben." Sprak hij dan ook. Dat was tenslotte de waarheid. Ze had best duidelijk laten merken dat ze niks met hem te maken wilde hebben als het even kon, maar wie weet was dat ook een fase, ook al duurde die al even. "Maar hopelijk komt ze daar ook een keer overheen." Dat was wat hij hoopte, maar hij betwijfelde of het ging gebeuren voor ze echt wat volwassener werd.

Natuurlijk, Beechpaw zette zich af tegen haar vader: zoals alle kinderen deden. Amber had daar het meest extreme voorbeeld van meegemaakt, alhoewel Skullpaw natuurlijk ook andere beweegredenen had gehad... "Daar ben ik zeker van.. Meestal komen ze wel op hun pootjes terecht." Maar natuurlijk was dat bij hemzelf niet zo geweest. Ondertussen hadden ze al een flink stuk gewandeld en Amber merkte dat ze in de buurt van de grens kwamen, hij was alle besef van afstand kwijt geraakt tijdens de jacht.

Hij hoopte wel dat Beechpaw bij zou draaien, maar de vraag was hoelang dat zou gebeuren, tenslotte leek ze ook veel met Bloodpaw om te gaan en of dat goed zou gaan was ook iets dat hij niet wist. Toch leek zijn dochter nog niet echt geïnteresseerd te zijn op dat gebied, dus misschien moest hij maar hopen dat dat goed zou gaan. "Ze zal vast wel bijdraaien, alleen hoop ik niet dat er daarvoor eerst wat ernstigs gebeurd." Dat wilde hij niet zien gebeuren, als iemand tenslotte iets naar zijn kittens zou doen, dan zou hij wel laten merken dat ze dat beter niet konden doen.

Deputy en ouder van jonge katten tegelijkertijd... Amberhunt vond het erg bijzonder hoe iemand die rollen zo balanceerde. Hijzelf had al moeite gehad met alleen het ouderschap. "Had Skullpaw's.... incident, iets met mij of Demon te maken?" Miauwde hij plotseling op een zachtere toon, de ander niet meer aankijkend. Want zoals Acorndust nu zei leek het alsof hij bang was dat Beechpaw's gedrag gedeeltelijk zijn schuld was. "Soms denk ik daar aan... Hebben wij iets verkeerd gedaan?" Toen hij vandaag wakker werd had hij er niet op gerekend dat hij dit gesprek eindelijk met iemand zou hebben.

Hij had het ergens al zien aankomen, maar de manier waarop het gevraagd werd had hij niet verwacht. Het lag niet altijd aan de opvoeding dat een kat zich af wilde zetten van de clan. Het kon aan veel dingen liggen. "Dat is lastig te zeggen, waar het precies aan lag heb ik geen idee van." De apprentice had tenslotte duidelijk laten merken dat hij naar Bloodclan wilde, maar de precieze reden ervoor had hij zelf nooit echt begrepen. Hij wist alleen dat Skullpaw meerdere regels had overtreden en zijn straffen daarbij ook nog genegeerd had.