Wanna have some fun?

Met een gaap en een zucht keek Leafkit over de rand van een mos van bladeren. Oké, dat klopte niet helemaal, maar swat. Zuchtend stond ze op en rekte haar kleine lijfje uit. Ze had het gevoel alsof het nog eeuwen zou duren tot ze eindelijk die zesde maan zou bereiken, maar ze was nog steeds maar een maan en het zou nog vijf manen duren totdat ze aan Duststar kon bewijzen hoe sterk ze wel niet was. Bovendien moest ze nog een hoop doen om haar bewijzen te versterken. Ze moest nog trainen en kon hier eventueel ’s avonds voor uit haar best stappen. Als ze leerling was, dan ging ze pas veel trainen. Ze ging haar mentor aansporen om elke dag met haar te trainen, zodat hij of zij haar elk dingentje kon leren wat ze moest weten om een fantastische krijger te worden. Daarna ging ze aan Duststar haar vaardigheden laten zien en misschien zou hij haar dan bekronen tot krijger. Maar dat was nog een lange weg om te gaan, bovendien moest ze eerst snel vijf manen vol krijgen. Ze irriteerde zich mateloos aan alle katten die al groter dan haar waren, met name bij de grote katers. Ze was niet bang voor katers meer. Eerst wel. Eerst kreeg ze al een opgezette vacht als zij ze zag, maar blijkbaar leek geen enkele kat het in zijn hoofd te halen om haar pijn te doen. Dat was mooi, want nu hoefde zij werkelijk voor niemand meer bang te zijn, niet dat ze dat eerst wel was, maar goed. Ze wou krachtig zijn en vol energie, geen bangerd. Bovendien zou ze daarmee niks bewijzen aan Duststar. Ze wou indruk op hem maken en laten zien wie ze was, niet zwak zijn en aan de kantlijn staan. Nee!

De zilvergrijze gestreepte kitten stond op en liep sierlijk richting de uitgang van de kraamkamer. Ze had zin om het kamp in te wandelen en keihard aandacht te gaan trekken. Misschien zou ze zo al eerder kunnen vechten met iemand die zich irriteerde aan haar, winnen en voilà, ze was leerling. Natuurlijk ging het zo gemakkelijk niet. Een moederkat had haar verteld dat als Duststar een goede Clanleider was, hij zou wachten tot elke kitten zes manen oud was, dan waren zij verplicht om leerling te worden, maar het mocht ook ietsje later zijn, alleen niet teveel. Ze grijnsde even en schudde toen krachtig met haar kopje. Ze wou in elk geval nog niet bij de oudsten. Ze hadden haar uitgelegd dat dat wel kon gebeuren als je iets overkwam of als je niet meer fit genoeg was om de Clan te dienen. Dat was ook verschrikkelijk. Je moest de hele tijd daar blijven liggen in dat hol, toekijkend hoe andere katten je hol verschoonden. Nee, dat leek haar maar niks. Ze zou een actieve poes blijven, totdat ze haar laatste energie eruit gerend had en niet meer kon, totdat haar bloed stopte met regelmatig stromen en totdat haar poten haar zouden smeken om te stoppen met rennen. Even sloot de kitten haar ogen en dacht aan zichzelf, als een ijzersterke poes, dienend voor de Clan. Een luid gesnor steeg op in haar keel en actief begon ze heen en weer te rennen. Natuurlijk lette ze hierbij weer niet op en viel tegen een kat aan. ‘Oei, sorry!’ zei ze snel, terwijl ze overeind krabbelde en haar ogen richtte naar diegene voor haar, haar oren recht vooruit om toch een beetje sterk over te komen, mocht diegene voor haar boos worden. Ze moest laten zien dat ze voor geen enkel gevaar uitweek, alleen dan werd ze een goede krijger!

- Brownkit ^^ -

Rollend door de kraamkamer speelt Brownkit met een stukje mos. Ze gooit het een paar keer in de lucht en legt het dan neer. Dan staat ze op en loopt rond door de kraamkamer. Ze gaat even zitten en kijkt naar een van de moederkatten met haar kittens. Ze zucht verdrietig en staat op. Dan kijkt ze naar het stukje mos waar ze mee aan het spelen was. Langzaam gaat ze in een soort van sluiphouding en sluipt ze naar het stukje mos. Ze wacht even en springt er dan bovenop. Zo rolt ze door de hele kraamkamer.

Ze besluit maar naar buiten te gaan, de kraamkamer begon haar te vervelen. Het is een mooie dag denkt Brownkit als ze de kraamkamer uit loopt. Ze snuift de lucht op en kijkt om zich heen. Ze ziet een krijger en een leerling vertrekken uit het kamp om te gaan trainen. Wanneer zal ik eindelijk een leerling zijn? Dan kan ik ook lekker jagen en iedereen laten zien dat ik het allersterkste ben! Jammer dat mijn ouders het nooit zullen zien... Denkt ze. Andere katten hebben haar verteld dat ze overleden zijn door zich voor haar op te offeren. Verdrietig kijkt ze naar de grond. Dan loopt ze verder door het kamp. Druk aan het nadenken valt Brownkit om. Ze schudt haar kopje en staat snel weer op. Dan kijkt ze een beetje geïrriteerd op naar de kat die haar omgeduwd heeft. Ze bekijkt de kat die voor haar staat en zegt: Wat ben jij nou aan het doen?

De geïrriteerde blik van de poes liet Leafkits kopje alleen nog maar lager zakken van schrik. Ze wou dan wel een ijzersterke poes worden, maar het werd al mooi als ze haar eigen Clangenoten nog niet eens wist te ontwijken als zij druk aan het spelen was. De enthousiasme die haar dan ook meesleurde was gewoon veel te aanstekelijk om druk te gaan opletten wie er allemaal in de buurt stond en wie ze zou kunnen omlopen. ‘Ik was aan het spelen, maar keek niet zo goed uit, sorry,’ beantwoordde Leafkit netjes en respectvol de vraag van de poes. Ze leek niet veel ouder dan Leafkit, ook al leek ze een klein beetje groter. Maar grootte wou niks over leeftijd zeggen. Leafkit boog haar kopje naar de grond om een kleine buiging te maken voor de kat. Ze mocht dan wel zoveel plannen voor later in het leven hebben, ze had nog steeds het volle respect voor haar Clangenoten, ook al leek dat meestal niet zo uit haar gedachten op te maken. Ze was gewoon veel te enthousiast. Ze wou graag haar kitten-tijd achter zich laten en beginnen aan de periode waarin ze leerling was, maar dat duurde nog wel even. Ze was slecht bezig als ze met een domme val vijanden zou maken en opnieuw boog Leafkit haar kopje zodat ze de poes voor zich zou laten merken dat ze het echt niet expres deed. ‘Ik kijk niet altijd even goed uit als ik speel, maar je zou eens mee moeten doen, het is heel leuk!’ zei Leafkit, in de hoop dat ze daarmee haar fouten goed kon praten. Natuurlijk was het voor haar makkelijker dan dat het in het echt was. Ze had wel eens gezien dat twee katten na drie dagen nog altijd boos op elkaar waren door een stomme fout van hun. Hopelijk zou het er nu ook niet zo aan toe gaan.

De tijd na haar verontschuldiging nam Leafkit om de poes voor haar eens goed in zich op te nemen. Het was een mooie, bruine poes, een beetje cypers en ze had precies amberkleurige ogen, alhoewel Leafkit wel niet zo gek was om na haar fout in de ogen van een poes gaan zitten staren tot die opnieuw boos zou worden, maar dan om een andere fout. Leafkits ogen zelf waren niet zo bijzonder. Ze had blauwgrijze ogen, die altijd fonkelden en altijd blonken van pret, zodat ze ook sneller geaccepteerd werd door andere oudere katten, maar er waren ook katten die haar juist om die reden wouden negeren, misschien omdat ze juist veel te vrolijk was op dat moment. ‘Ik ben Leafkit,’ zei de poes snel en ze neeg haar kopje voor de andere poes, het respect dat ze voor de poes had groter wordend met de seconde dat ze bij haar stond. Leafkit vond haar vacht mooi, maar ze vond het ook fijn dat de poes haar niet een fikse mep gaf. Zij was immers misschien nogal hard tegen de poes gevallen. Ze zuchtte even zachtjes. Het was echt een stomme fout die ze gemaakt had. Stel dat het een andere Clankat geweest was die wel heel boos op haar geworden was? Ja, ze mocht nog blij zijn dat deze poes hooguit geïrriteerd was van Leafkit. Snel schudde de jonge poes haar kopje en ging toen zitten, terwijl ze met schuldig trekkende oortjes naar de grond keek en daarbij patronen ontdekten die kleine kits ooit eens hadden gemaakt toen zij zich misschien verveelden. Het leken wel letters, maar het konden ook gewoon tekeningen zijn. Het bracht Leafkit wel op leuke ideeën die zij eventueel kon uitvoeren als zij zich een eens keertje verveelde en iets te doen wou hebben.

Brownkit keek de grijze poes aan. 'Het geeft niet hoor, dat kan iedereen gebeuren.' Ze ging zitten en bekeek haar. Het is een grijze poes, misschien iets kleiner maar dat scheelt echt niks. Haar ogen waren lichtgrijs, of misschien toch blauw. Ze zag er heel speels uit net zoals zij. ‘Ik kijk niet altijd even goed uit als ik speel, maar je zou eens mee moeten doen, het is heel leuk!’ vraagt ze. 'Ja, tuurlijk lijkt me leuk!' Dat had ze wel nodig, iemand om mee te spelen. Want alleen spelen is nog lang niet zo leuk als samen. Zou zij nog wel ouders hebben vroeg ze zich af. 'Ik ben Brownkit.' Dan vraagt ze zich af of ze er naar zal vragen. Ze schudde haar kop en dacht, nee dat is niet leuk om te vragen. 'Wat zou je dan willen doen?' Ze keek om zich een en vroeg zich af wat Leafkit eigenlijk aan het doen was voor ze tegen haar aan botste. Zelf was ze de hele dag met mos aan het spelen in de kraamkamer en liep ze soms rond door het kamp. Misschien had ze wel een leuk spelletje bedacht om te spelen. Ze zag een paar krijgers met elkaar praten en moest weer denken aan hoe graag ze leerling wou worden. Het lijkt me zo leuk om te leren jagen en door het bos heen te wandelen op zoek naar een prooi. Dacht ze. Ze schudde haar kop weer en keek weer naar Leafkit en wachtte op haar antwoord.

‘Dat is een heel toepasselijke naam,’ zei Leafkit, toen ze de kitten nog eens bekeek. Brownkit. Ja, dat paste wel bij haar. Het was een leuke naam, maar er leek ook wel een karakter in te schuilen, vooral om hoe ze reageerde op de woorden van Leafkit. Ze was al blij dat Brownkit niet al te boos op haar geworden was. Ze schudde haar kopje even en ging toen met haar pootje over haar kopje, zodat haar oortjes heen en weer bewogen dankzij haar eigen pootjes, maar probeerde ondertussen wel een zinnig antwoord te verzinnen op de vraag van Brownkit. Ze had echt werkelijk geen idee wat ze nu konden gaan doen. Misschien een beetje de ouderen plagen, of met mos spelen, maar met mos spelen deed ze al zo vaak. Het zou nog vijf manen duren totdat ze eenmaal een leerling was en ze vond het zo irritant om tot die leeftijd te wachten tot ze eindelijk uit dit kamp kon gaan. Meteen begonnen haar eigen te glinsteren en samenzweerderig liep ze naar Brownkit die, waarna ze haar lichtgrijze kopje even liet zakken en Brownkit aankeek met ogen van opwinding, maar ook met behoedzaamheid en zorgzaamheid, alsof ze nu al zouden ontdekt worden als ze het idee te hard zou vertellen. ‘We kunnen het kamp uitsluipen. Ik wil zo graag weten hoe het daar buiten is. Bovendien is er pas een patrouille vertrokken, maar die zijn verderop bezig,’ vertelde Leafkit, trots zijnd dat ze al wist dat er een patrouille was, dat die uitgezonden werden door verschillende katten en dat zij al wist wat de betekenis van dat woord was, ondanks dat ze nog maar een maan was. Het was verschrikkelijk handig om een kat in de Clan te hebben die al haar vragen beantwoordde en die geduld had.

Met ogen sprankelend van opwinding keek Leafkit richting Brownkit. Zou de kitten het ook een goed idee vinden of zou ze het misschien niet willen? Nou ja, het zou ook wel een risico zijn die ze namen. Tenslotte ging het tegen de regels in, maar zij konden toch ook wel begrijpen dat deze kits eindelijk eens naar buiten wouden? Ze moest er ergens ook niet aan denken om haar poten haar te laten brengen naar de plek daarbuiten. Ze voelde nu al vermoeidheid als ze het pad van de kraamkamer naar het middenplek van het kamp volgde, maar er was natuurlijk ook een andere nieuwsgierige kant in haar die zo graag even naar buiten wou. Zolang was het niet. En tenslotte konden ze niet verdwalen, want ze konden nog altijd de geuren oppikken, alhoewel Leafkit moest toegeven dat ze nog niet zo goed geuren kon onderscheiden als dat anderen van haar Clan dat konden, maar zou dat echt zo’n groot probleem zijn, of zou het juist wel meevallen? ‘Nou, vind je het een goed idee of niet?’ vroeg de ongeduldige, enthousiaste zilvergrijze poes vragend aan Brownkit, nieuwsgierig zijnd naar haar antwoord. Ergens zou haar eerste keer uit het kamp wel voor haar leerlingentijd bestemd moeten zijn, maar haar ideeën lieten haar dat idee helemaal vervagen en lieten haar meteen naar het uiteinde van het kamp willen gaan, om daar vervolgens een rond te gaan kijken. Misschien konden ze met hun tweeën zelfs een muis in de val lokken en die vangen voor de Clan. Het was niet zo’n heerlijk weer en er was vooral veel wind, maar misschien konden ze met een beetje geluk de juiste geuren oppikken. Hoe meer ideeën Leafkit in haar hoofd kreeg voor wat ze eventueel konden gaan doen, hoe grager ze het wou en opgewonden keek ze naar Brownkit, benieuwd zijnd wat zij ervan dacht.

- Goed dat je de tips gebruikt hebt! Mooie post ^-^

Brownkit keek afwachtend naar Leafkit. Zou ze iets weten om te doen? Vroeg ze zich af. Toen ze antwoordde werden haar ogen heel groot. Meende ze dat nou? Het kamp uitsluipen? Maar dat mag niet! We zijn nog kittens! Dacht ze. Maar nadat ze even nadacht zei ze; 'Tja... Ik wil wel graag, maar het mag niet.. En als we nou betrapt worden? Wat moeten we dan doen?' Ze keek rond om te kijken of iemand meeluisterde. Ze zuchtte en keek naar haar poten. Ik wil echt heel graag... Ik wil niet moeten wachten tot ik leerling ben. Ik wil weten wat er buiten het kamp is.... Wauw dat is inderdaad iets om te doen... 'Ja.. Ja ik denk dat ik wel mee ga..'

Leafkit kon wel een gat in de lucht springen toen ze het instemmende, twijfelende antwoord van Brownkit hoorde. Dat het twijfelend klonk, negeerde ze maar. Het ging erom dat Brownkit wou, niet dat ze twijfelde. Bovendien twijfelde Leafkit ook, maar ondanks dat liet zij zichzelf niet tegenhouden om een leuke tijd buiten het kamp te beleven. Als het goed was, waren er op dit moment geen moederkatten die hun konden tegenhouden en weer terug konden sturen. Dat zou Leafkit echt balen vinden. Op haar eerste maan al uit het kamp was immers een hele prestatie en als ze tegen gehouden zouden worden, dan was heel dat beeld verpest en kon ze misschien zelfs nog een maan langer wachten uit straf tot Duststar haar eindelijk tot leerling zou bekronen. ‘Kom mee dan!’ zei de kitten vrolijk en ze duwde Brownkit speels op haar rug, waarna ze haar een lik over haar oor gaf en zelf begon te rennen richting het midden van het kamp. Meteen toen ze daar was, voelde ze dat haar pootjes al moe werden. Behoedzaam keek ze om zich heen en ze ging een beetje terug tot ze weer bij Brownkit was. ‘We hebben geluk! Er staat niemand! We kunnen makkelijk doorlopen en gaan kijken, alhoewel ik wel niet weet welke kant we op zouden moeten gaan. Misschien kunnen we gewoon, eenmaal buiten het kamp, kiezen waar we naartoe gaan,’ ratelde de kitten vrolijk, waarna ze behoedzaam door haar poten zakte en om zich heen keek. Ze voelde hoe haar buikje over de grond sleepte en geïrriteerd tilde ze deze een beetje op, maar dan stak haar rug weer te ver in de lucht en zouden ze haar zeker zien aankomen. En wat als ze haar poten nu eens… Gelukt! ‘Brownkit, doe je poten wat verder uit elkaar, zo ontwerp je een perfecte sluiphouding!’

Trots zijnd dat zij dit advies aan een Clangenoot had kunnen geven, keek ze opzij naar Brownkit en zakte weer door haar poten om de nodige demonstratie aan de kitten te verlenen. ‘Zeg, waar vind jij dat wij naartoe zouden moeten gaan? Ik denk dat ik wel weet waar!’ zei ze snel en opgewonden begon ze te rennen, maar ze was vergeten dat Brownkit natuurlijk niet zo snel kon reageren als zij, dus keerde ze opnieuw om om weer naar de kitten te lopen. ‘Oké, loop jij anders voorop, dan loop ik achteraan en als we eenmaal uit het kamp zijn haal ik je in,’ zei de poes en ze keek Brownkit vragend aan, in de hoop dat die het goedvond. Hoe sneller ze toestemming zou krijgen van Brownkit om dit plan uit te voeren, hoe sneller ze konden vetrekken, op weg naar de uitgang van het kamp!

- Korter dan de vorige ^^ -

Brownkit liep zenuwachtig om zich heen kijkend achter Leafkit aan. Toen Leafkit zei dat er niemand stond, glimlachte ze zwakjes. Ze keek rond en zag inderdaad niemand die op hun zou letten. Als dat zo was zou ze zeker niet durven. Duststar zal vast heel boos worden als hij erachter komt. Ze keek naar Leafkit en deed haar na, alleen niet zo goed omdat ze diep in gedachten was. Ze schudde de zorgen van zich af, en probeerde het nog is. Dit keer beter. Ze ging weer normaal staan en liep achter Leafkit aan. 'Ik weet niet waar we heen kunnen, want ik ben nog nooit buiten het kamp geweest..' Zei ze en ze zuchtte. 'Hoe weet jij dan waar we heen kunnen? Jij bent toch ook nog nooit buiten het kamp geweest?' Toen Leafkit doorliep bleef ze even staan. Leafkit kwam terug en zei dat ze maar voor moest lopen. Brownkit knikte en liep snel door. Toen ze voor de ingang stond, stopte ze even en keek nog even onzeker naar Leafkit. Ze zuchtte en liep door. Eenmaal door de poort keek ze rond en stopte weer. Ze keek rond en zei; 'Wauw... Wat is het hier groot en mooi!' Met grote ogen keek ze rond. 'Zo, waar wou je ook al weer heen?' Zei ze enthousiast.