[Training 1] The costs

Onderwerp: [Training 1] The costs di 3 dec 2019 - 1:16

Hoewel alles nog altijd een beetje een zooitje was na de dood van Sabrefur, begonnen de kleine dingetjes alweer een beetje op hun plek te vallen. Vannacht had Falconpaw zijn eerste nacht in de Medicine cat's den omgebracht, in hun den. Misschien was het nu nog even wennen voor hem en dat snapte ze helemaal, maar snel genoeg zou dit helemaal als ook zijn huis gaan voelen... En wat haar betrof mocht hij best wel eens een sleepover houden met wat vriendjes, hoor. Hoe dan ook, ze had het idee dat hij nu wel wat tijd had gehad om te gaan wennen aan al deze nieuwe dingen en wilde stukje bij beetje gaan beginnen met een paar trainingen. Stiekem vond ze het zelf ook ontzettend spannend wat iehh! Ze had opeens haar eigen apprentice! Maar goed, ze moest natuurlijk heel zelfverzekerd en alwetend over komen. Oh Starclan, dat ging nog wat worden. De poes zuchtte en wachtte rustig bij de ingang van hun den, waar ze afgesproken hadden.

&Falconpaw

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs wo 4 dec 2019 - 1:16

Het was heel onwennig. Hij had nu een nieuw nest, in de medicine cats den. Hij moest vooral wennen aan de nieuwe geuren. De medicine cat den rook meer naar kruiden, wat heel erg logisch was want daar waren ze omringd mee. Maar het was wennen voor zijn neus, dat hij nu op een hele andere plek was om te slapen. In plaats van omringd met zijn vrienden en andere apprentice, die allemaal hele andere geuren hadden, gemixte geuren hadden. Dus ja, het was even wennen en het had zeker ook even geduurd voordat hij in slaap was gevallen. Het lag niet aan Routnose hoor! Want Routnose was echt heel erg lief. Hij vond het ook echt geweldig om te beginnen met haar apprentice te zijn. Het was anders dan hoe het ging met zijn training met Stallionstar. Hij wist dat hij nu ook een compleet andere richting op zou gaan, want hij zou niet meer hoeven te leren vechten, ondanks dat dat hem nog wel goed af ging. Jaagden medicine cats wel eens? De avond van tevoren hadden ze afgesproken dat hij Routnose zou ontmoeten bij de ingang van de den. En hij wist dat het de eerste dag zou worden van zijn nieuwe leven, waar hij nieuwe dingen in zijn kop moest gaan stampen. Hij gaapte lichtjes toen hij zich uitrekte, want jeetje hij had niet heel goed geslapen maar hij zou er niets van laten zien! Hij was er klaar voor. Zelfs als katten misschien zouden denken dat hij alleen maar medicine cat apprentice geworden was omdat hij de zoon van Amberstorm was. Hij zou iedereen laten zien dat het goed zou komen! Hij rekte zich nog een keer goed uit en haalde stukjes mos van zich af, waarna hij rustig naar de ingang van de medicine cat den liep en de poes al zag zitten. Hij glimlachte naar de poes, hopende dat ze niet nu al spijt had van het feit dat hij haar apprentice was geworden. "Goedemorgen, Routnose!" sprak hij met een warme glimlach tegen de poes, waarna hij met een glimlachje bij de ingang ging zitten. Determinatie was er in zijn ogen te vinden, want hij was er klaar voor. Klaar om alles te leren wat nodig was. "Wat gaan we doen vandaag?" vroeg hij met een glimlach aan zijn nieuwe mentor en dengenootje.

Hoewel het niet aan zijn energie af te lezen was, had Routnose wel door dat Falconpaw er wat vermoeid uit zag. Dat begreep ze wel, nu hij opeens in een vreemd nest lag ver weg van zijn vriendjes. Ze voelde zich een beetje schuldig, omdat ze wel geprobeerd had het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Maar ze wist nu eenmaal dat dat een van de dingen waren die je op moest offeren als je deze rang op je nam en dat was precies ook waar ze het vandaag over wilde hebben. "Goedemorgen, Routnose!" ze trok haar oogjes vriendelijk even dicht en snorde warm bij het zien van zijn enthousiasme. "Goedemorgen Falconpaw!" sprak ze terug, stiekem heel blij om weer iemand in haar veel te grote den te hebben en drukte ter begroeting in het voorbijgaan haar neus tegen zijn wang. "Wat gaan we doen vandaag?" ze haalde even diep adem en keek hem toen wat serieus aan. "Ik, ehm, ik wil eerst met je praten over het een en ander," sprak ze lichtelijk serieus, al bleven haar groene ogen vriendelijk. "Ik kan je op het hart drukken dat er niets zo mooi is dan als een kat die jij hebt geholpen weer vrolijk door kan leven, maar, het is lang niet altijd even mooi om Medicine cat te zijn, Falconpaw," ze haalde diep adem, omdat het volgende dat ze ging zeggen nogal zwaar was en ze wist dat ze haar woorden zorgvuldig moest kiezen. "Soms.. Kan je katten niet redden. Zelfs al heb je alles geleerd, zelfs al doe je nog zo je best en soms zelfs wanneer het lijkt dat alles goed zal komen. Voor de 20 katten die je wél redt, zullen er 1 of twee zijn die je niet kan helpen. En soms zijn dat vrienden, soms is dat familie, hoe verschrikkelijk het ook is - je kan er niets aan doen," het was iets dat er voor haar had gezorgd dat ze meer dan eens op het punt had gestaan om deze hele rang op te geven, wat dan ook de reden was dat ze het nu aan Falconpaw vertelde. Ze wilde hem niet wegjagen, maar het was een les die zijzelf veel te laat geleerd had. "Ik wil je niet ontmoedigen, Falcon, want er zijn zoveel prachtige momenten wanneer we wél levens kunnen redden. Maar ik wil wel dat je je dit goed beseft, en ook meteen weet dat het niet onze schuld is wanneer dit gebeurd. Bovendien dat je weet dat ik er dan voor je ben, in de goede momenten en in de slechte. Als je dit allemaal snapt en het nog altijd even graag wilt, dan zijn we niet twee medicine cats, maar één team," snorde ze warm en hoopte dat hij hier zou blijven.

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs za 14 dec 2019 - 0:07

Hij probeerde de vermoeidheid zo ver mogelijk weg te stoppen, het was niet nodig nu en hij wist dat het alleen maar een proces van gewenning zou zijn voordat hij de slaap weer goed te pakken zou krijgen. Maar hij zou zoals iedere dag zijn beste pootje voor zetten, want inzet was super belangrijk natuurlijk! Zonder inzet kwam je nergens en zou je niks gaan leren. Dus net zo enthousiast als elke andere dag zei hij goedemorgen tegen zijn nieuwe mentor. Het was wel heel erg spannend moest hij zeggen, hij voelde de nervositeit wel diep in zijn buik, maar het was gezonde spanning. Totaal niet negatief of iets in die trant. Routnose sloot haar ogen en snorde warm naar hem, waardoor hij haar rustig aan bleef kijken met een brede glimlach op zijn gezicht. "Goedemorgen Falconpaw!" klonk er terug van de poes, waarna ze ter begroeting haar neus tegen zijn wang aan drukte en hij zachtjes spinde. Nee, hier kon hij zeker wel aan gaan wennen. Hij was natuurlijk ook close geweest met Stallionstar en Burnetbliss, maar dit was anders. Hij vond dit veel fijner. Zijn volgende vraag was wat ze vandaag gingen doen, een belangrijke vraag natuurlijk. Hij stond te popelen om te beginnen. Een serieuze blik verscheen er in de ogen van Routnose, waardoor hij de poes even vragend aan keek. Wat was er? "Ik, ehm, ik wil eerst met je praten over het een en ander," klonk er licht serieus van de poes af, waarop hij even langzaam knikte en hij zijn oren extra goed spitste. Zolang de ogen van de poes vriendelijk bleven wist hij wel zeker dat hij in ieder geval niet in de problemen zat. Anders had ze hem niet met zoveel vriendelijkheid aangekeken. "Ik kan je op het hart drukken dat er niets zo mooi is dan als een kat die jij hebt geholpen weer vrolijk door kan leven, maar, hhet is lang niet altijd even mooi om Medicine cat te zijn, Falconpaw," klonk er van de poes af, waardoor hij even slikte en even langzaam knikte. "Soms.. Kan je katten niet redden. Zelfs al heb je alles geleerd, zelfs al doe je nog zo je best en soms zelfs wanneer het lijkt dat alles goed zal komen. Voor de 20 katten die je wél redt, zullen er 1 of twee zijn die je niet kan helpen. En soms zijn dat vrienden, soms is dat familie, hoe verschrikkelijk het ook is - je kan er niets aan doen," Wat erg.. Hij slikte even en voelde een knoop in zijn maag. Hij zag het al kort voor zijn ogen flitsen, hoe Gorsepaw, Shatteredice, Hazelpaw... dat hij ze allemaal niet kon redden. Hij wist dat het erbij hoorde, maar om het te horen was het toch wel weer heel erg intens. Was toch weer iets dat het echt was, dat dit echt kon gebeuren. "Ik wil je niet ontmoedigen, Falcon, want er zijn zoveel prachtige momenten wanneer we wél levens kunnen redden. Maar ik wil wel dat je je dit goed beseft, en ook meteen weet dat het niet onze schuld is wanneer dit gebeurd. Bovendien dat je weet dat ik er dan voor je ben, in de goede momenten en in de slechte. Als je dit allemaal snapt en het nog altijd even graag wilt, dan zijn we niet twee medicine cats, maar één team," klonk er van Routnose af, waarop hij even knikte. Hij wist dat het zwaar kon worden, maar het goede gebeurde meer dan het slechte.. toch? Dus er zouden meer hoogtepunten komen dan dieptepunten. Hij glimlachte lichtjes naar de poes, waarna hij resoluut knikte naar de poes. "Een team, jij en ik." sprak hij tegen de poes met een glimlach. Hij zou niet alleen hierom weg stappen. Het was net zoals warrior zijn, daar waren er ook ups en downs. Zoiets zou hem niet in de weg gaan staan. "Samen gaan we zoveel mogelijk voorkomen dat er katten sterven. En zelfs als ze sterven dan hebben we elkaar." herhaalde hij deels Routnose der woorden, maar het was gewoon ter bevestiging voor hem dat hij het had begrepen. Zodat de poes het had begrepen en begreep dat hij er echt helemaal voor ging. Hij zou niet weglopen.

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs vr 20 dec 2019 - 1:15

Eerlijk, was ze zelf ook best wel nerveus. Ze had lang nagedacht over dit gesprek, omdat ze het belangrijk vond om het toch wel meteen open en bloot aan Falconpaw te vertellen, maar dan zonder hem er mee te ontmoedigen. Uiteindelijk waren de voordelen zoveel groter, maar dat maakte de pijn niet minder. Het had haar vaak tot de rand geduwd, gebroken op manieren waarvan ze nog altijd niet helemaal genezen was. Dat gunde ze hem niet, maar het was nu eenmaal deel van het vak. In zijn blauwe ogen kon ze pijn zien, terwijl hij waarschijnlijk dacht aan zijn familie die voor zijn poten lagen en niet te redden waren. Routnose voelde de neiging om hem vast te pakken en te omhelzen, maar weerhield zichzelf toch maar van. Uiteindelijk knikte hij even, maar dat ging snel over naar een lichte glimlach en een resolute beweging van zijn kop. "Een team, jij en ik." een glimlach kwam op haar gelaat en trots fonkelden haar ogen. Een team, ze zouden samen staan. "Samen gaan we zoveel mogelijk voorkomen dat er katten sterven. En zelfs als ze sterven dan hebben we elkaar." een zacht gesnor steeg op uit haar keel en ze kon het toch niet laten om hem een lik tussen zijn oren te geven. "En zo is het! Wij tweeën en vergeet Starclan niet, de sterren staan ook altijd aan onze kant," sprak ze warm en keek hem met een zachte blik aan. "Ik ben blij dat je er zo over denkt Falcon, echt waar," en die woorden meende ze met heel haar hart. "Zal ik nu maar eens gaan uitleggen wat je trainingen precies gaan in houden?" ze gunde hem een knipoog en gniffelde zachtjes.

De reden van dit gesprek was natuurlijk erg belangrijk. Dit zou gaan bepalen of hij zou blijven of dat hij zou weg gaan. Als hij dit niet aan kon, dan kon hij beter terug gaan naar zijn rang als een normale apprentice en zijn training te vervolgen met Stallionstar. Maar hij kon dit aan. Zolang Routnose bij zijn zijde was, kon hij dit aan. Daar had hij vertrouwen in, daar geloofde hij heilig in. Toen hij sprak dat zij een team waren, zij en hem, kwam er een glimlach op het gezicht van de poes. Trots was te zien in haar ogen en hij glimlachte warm naar de poes. Hij voelde zichzelf trots worden als hij Rout trots kon maken. Hij wilde haar heel erg trots gaan maken. Haar laten zien dat ze een geweldige mentor zou zijn voor hem en dat ze samen alles aan konden. Dat StarClan geen verkeerde keuze hadden gemaakt door hem te kiezen. Toen hij sprak dat ze samen zoveel mogelijk zouden voorkomen dat katten zouden sterven kwam er zacht gespin van de poes af, waarna ze hem een lik tussen zijn oren gaf. "En zo is het! Wij tweeën en vergeet Starclan niet, de sterren staan ook altijd aan onze kant," sprak de poes met een warme blik naar hem, waarop hij even uitbundig knikte. Natuurlijk! Hij moest natuurlijk niet StarClan vergeten! Die zou misschien nog wel één van de belangrijkste schakels zijn tijdens zijn opleiding tot medicine cat en daarna ook nog! "Ik ben blij dat je er zo over denkt Falcon, echt waar," sprak ze tegen hem, waarop hij breed en warm naar de poes glimlachte. Hij meende zijn woorden ook echt. Hij zou niets anders willen dan dit nu. Normaal zou je er niet zoveel over nadenken wat de druk was op de medicine cat als er een kat overleed, maar als je er dan over na moest denken was het nog duidelijk ook. "Zal ik nu maar eens gaan uitleggen wat je trainingen precies gaan in houden?" klonk er met een knipoogje, waarna ze gniffelde. Zijn blauwe ogen begonnen te stralen en uit enthousiasme begon zijn staart lichtjes op de grond te tikken. En of hij wilde weten hoe zijn trainingen er uit zouden gaan zien! "Ja, graag!" sprak hij enthousiast tegen de poes, terwijl hij toch echt even moest gaan verzitten om toch een beetje enthousiasme uit zijn lichaam te krijgen door even van pootjes te verwisselen met leunen.

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs wo 1 jan 2020 - 15:38

Falconpaw leek niet ontmoedigd te zijn, en dat deed haar goed. Dit soort dingen waren nooit leuk om onder ogen te komen, maar liever zou ze hem vooraf voorbereiden dan dat hij de les op een dag zelf zo hard zou moeten ondervinden. Lizardpath had haar alles geleerd dat ze had kunnen wensen, maar er waren dingen die zij anders wilde doen. Deze les was daar een van, al moest ze eerlijk toegeven dat ze dit lesgeven allemaal wel heel erg spannend vond. "Ja, graag!" een warm gesnor steeg op uit haar keel. "Je bent een lieverd, Falcon," liet ze toch even ontsnappen. Wat een lieve jongen was het, toch wel heel anders dan zijn moeder. Maar stiekem, stiekem deelden ze die koppigheid, dat vuur. Ooit zou hij dat ook wel zien. "Oké, uhm, we beginnen sowieso met de Medicine cat code, dan zullen we over de tijd beginnen met simpele kruiden en steeds meer opbouwen. Eens in de zoveel tijd zal ik je ook nog met Stallionstar of iemand mee sturen om normaal te trainen, blijft belangrijk dat je ook kunt jagen en vechten!" vertelde ze hem rustig. "Zou je me iets kunnen vertellen over de Medicine cat code?"

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs ma 13 jan 2020 - 0:40

Hij wist dat het niet allemaal leuk was wat er zou gaan gebeuren in de tijd dat hij de rang droeg die StarClan en Routnose hem hadden gegeven. Maar er was een reden geweest waarom StarClan dacht dat hij er klaar voor zou zijn, dus dan zou hij ook vol in StarClan geloven dat hij dit aan kon. StarClan zou hem niet deze rang geven of met hem spreken als ze dachten dat hij dit niet aan zou kunnen. Maar, hij werd alleen maar meer enthousiast toen Routnose ging beginnen met les geven. Beginnen met wat dingen over het medicine cat schap. En hij was er klaar voor om alles te geven. "Je bent een lieverd, Falcon," klonk er van de poes af, waardoor hij even wat verlegen naar de poes glimlachte. Hij was gewoon heel erg enthousiast en hij geloofde in Routnose, Routnose zou hem zo ver kunnen brengen dat als zij geen medicine cat meer kon zijn, dat hij dat wel kon zijn. En daarbij was Routnose heel erg aardig en lief, dus dan kon hij toch ook alleen maar lief terug zijn, toch? "Oké, uhm, we beginnen sowieso met de Medicine cat code, dan zullen we over de tijd beginnen met simpele kruiden en steeds meer opbouwen. Eens in de zoveel tijd zal ik je ook nog met Stallionstar of iemand mee sturen om normaal te trainen, blijft belangrijk dat je ook kunt jagen en vechten!" klonk er van de poes af, waarop hij even begrijpend en enthousiast knikte. Hij zou dus alles kunnen uiteindelijk! Hij was vooral blij dat hij nog goed zou leren vechten, want hij wilde geen zwakte tonen mocht hij ooit een keer in zo'n situatie belanden dat hij moest kunnen vechten. "Zou je me iets kunnen vertellen over de Medicine cat code?" Hij was natuurlijk nooit zo bezig geweest met de medicine cat code als die van de warrior code, maar hij wist er wel een paar dingen van.. "Uhm..." Begon hij even terwijl hij rustig na dacht over een paar dingen. Hij wist eentje zeker. "Medicine cats mogen geen partner hebben," Begon hij rustig, daar was hij zeer zeker van. De rest wist hij niet compleet zeker maar leken hem alleen maar logisch. "Medicine cats moeten als ze een gewonde kat zien altijd helpen, ongeacht de clan," sprak hij tegen de poes, waarna weer even moest nadenken over wat er nog meer gezegd kon worden over de medicine cat code. Oh! Deze was logisch natuurlijk. "Uhm.. Medicine cats mogen niet aangevallen worden! En mogen door het territorium van andere clans reizen voor kruiden." Sprak hij met een glimlachje terwijl hij naar de poes keek. Ja toch?? Dat waren toch regels van de code??

Rustig bleef ze daar zitten, met haar staart keurig over haar pootjes heen geslagen en een beetje een nerveus gevoel in haar borstkas. Nerveus, maar ook dat warme gevoel van blijdschap, van houden van. "Uhm..." begon de rood-witte jongen wat twijfelachtig. Routnose wachtte geduldig en keek hem bemoedigend aan."Medicine cats mogen geen partner hebben," een kleine, weemoedige glimlach kwam op haar gelaat. Het was de regel die vrijwel iedereen als eerste op wist te noemen, de regel die het meest gebroken werd en ook meteen de regel waar zij het meeste kritiek op had. "Medicine cats moeten als ze een gewonde kat zien altijd helpen, ongeacht de clan," opnieuw knikte ze en wachtte of hij er nog meer op zou weten te dreunen. "Uhm.. Medicine cats mogen niet aangevallen worden! En mogen door het territorium van andere clans reizen voor kruiden." het glimlachje op zijn gelaat liet haar zacht gniffelen en ze knikte op zijn antwoord. "Heel goed! Die kloppen inderdaad allemaal, maar er zijn er nog best een paar," ze schraapte haar keel en herhaalde de zinnen die haar zo vaak waren verteld door haar eigen mentor, totdat het leek alsof ze haar eigen naam vertelde. Zo gewoon proefden de regels op haar tong. "Een medicine cat mag geen partner nemen, een medicine cat mag geen kittens krijgen, een medicine cat mag pas afstappen wanneer zijn of haar apprentice klaar is om hun plek in te nemen, een medicine cat deelt alleen dromen met Starclan, een medicine cat mag enkel prophecies bespreken met zijn of haar apprentice, leader, deputy en andere medicine cats, een medicine cat mag vrij andere gebieden bezoeken, mits het noodzakelijk is," kort liet ze de woorden door dringen. "Geen zorgen hoor, je hoeft ze niet meteen allemaal te weten, ik ga ze nog zo vaak herhalen dat je ze uiteindelijk kunt dromen," sprak ze met een kleine, geruststellende knipoog. "Wat niet in de code staat maar wat wel heel belangrijk is, dat alle medicine cats vrienden zijn... Nouja, soort van. We mogen de rivaliteit van de clans niet tussen ons laten komen en je mag ook altijd elkaar om hulp vragen. Bovenalles zijn we er om te helen, maakt niet uit wie of wat. Oh, en ik weet niet zeker of je hier wat van weet, maar iedere halve maan hebben alle Medicine cats en hun apprentices een gathering bij de moonstone waar we spreken en dromen met Starclan. De eerste volgende half moon gathering zal je iedereen ontmoeten en ook je goedkeuring van Starclan zelf krijgen," een vage glimlach verscheen op haar snoet. Ze hield van de half moon gatherings, het was altijd een excuus om Rousebell ook weer te zien. Haar donder vriendinnetje. "Wil je hier nog iets over vragen?"

De poes tegenover hem keek hem bemoedigend aan en dat vond hij echt het beste gevoel ever. Natuurlijk had hij dan ook wel eens gehad met Stallionstar en Burnetbliss, maar hij wilde Routnose al helemaal trots maken. En daarom probeerde hij ook al zoveel mogelijk zijn kennis te laten zien aan de poes, hij wist natuurlijk niet alles, maar hij probeerde in ieder geval al wel zoveel mogelijk op te noemen, zoals de partner regel, gewonde katten helpen en dat ze niet aangevallen mochten worden, zelfs niet in een ander territorium. Dat leken hem in ieder geval wel de meest belangrijke regels die over het algemeen wel het meest bekend waren in zijn ogen. Ze gniffelde zachtjes na zijn laatste antwoord en knikte even op zijn antwoorden. Kijk! Hij wist wel wat dingen! "Heel goed! Die kloppen inderdaad allemaal, maar er zijn er nog best een paar," klonk er waarna de poes haar keel schraapte. Hij wist wel dat er nog heel wat zouden zijn en dat hij pas echt kon beginnen met leren zodra hij de regels goed begreep en in zijn kopje had zitten, zodat hij zo snel mogelijk de katten in hun clan en andere clans kon gaan helpen. "Een medicine cat mag geen partner nemen, een medicine cat mag geen kittens krijgen, een medicine cat mag pas afstappen wanneer zijn of haar apprentice klaar is om hun plek in te nemen, een medicine cat deelt alleen dromen met Starclan, een medicine cat mag enkel prophecies bespreken met zijn of haar apprentice, leader, deputy en andere medicine cats, een medicine cat mag vrij andere gebieden bezoeken, mits het noodzakelijk is," klonk het hele rijtje regels van haar af, waarop hij ze even in zijn hoofd allemaal zoveel mogelijk herhaalde. Ze klonken allemaal logisch, dat gelukkig wel, want anders wist hij niet hoe hij alles moest gaan onthouden. Maar regels waren er gelukkig voor een reden en als hij de warrior code helemaal kon onthouden, kon hij deze regels er ook wel bij onthouden! "Geen zorgen hoor, je hoeft ze niet meteen allemaal te weten, ik ga ze nog zo vaak herhalen dat je ze uiteindelijk kunt dromen," klonk er van de poes af met een geruststellende knipoog, waardoor hij warm naar haar glimlachte. Gelukkig maar, ze moesten namelijk niet hebben dat hij opeens grotendeels alle regels zou zijn vergeten. Dan zou hij het meteen verpest hebben en dat was niet de bedoeling. "Wat niet in de code staat maar wat wel heel belangrijk is, dat alle medicine cats vrienden zijn... Nouja, soort van. We mogen de rivaliteit van de clans niet tussen ons laten komen en je mag ook altijd elkaar om hulp vragen. Bovenalles zijn we er om te helen, maakt niet uit wie of wat. Oh, en ik weet niet zeker of je hier wat van weet, maar iedere halve maan hebben alle Medicine cats en hun apprentices een gathering bij de moonstone waar we spreken en dromen met Starclan. De eerste volgende half moon gathering zal je iedereen ontmoeten en ook je goedkeuring van Starclan zelf krijgen," klonk er met een vage glimlach op het gezicht van de tabby-witte poes. Hij had er inderdaad niet veel van gehoord, maar hij wist wel dat Lizardpath en Routnose dan altijd weg waren gegaan! Maar nu wist hij dus waarom, dat was goed om te weten. "Wil je hier nog iets over vragen?" klonk er vervolgens waarop hij even nadacht en zijn lippen even kort likte. Het was veel informatie in één keer, maar toch was het iets met de laatste woorden van de poes, dat zou wel een belangrijke vraag zijn geweest misschien? "Uhm, Ik heb al een keer met StarClan gesproken. Hoe gaat het dan?" vroeg hij even iets onzeker tegen zijn mentor met verwarde blauwe ogen. Ging het normaal anders om een medicine cat apprentice aan te stellen? Misschien kreeg normaal de medicine cat wel een teken dat de kat zijn of haar apprentice moest worden in plaats van andersom. Hij wist niet hoe het in zijn werking ging. "En wat gebeurd er als je wel je droom met Starclan aan iemand anders verteld?" vroeg hij voorzichtig aan de poes, niet wetende wat voor dingen er dan gingen gebeuren. Hij had het natuurlijk alleen aan Routnose verteld toen dat hij een droom had met StarClan en het was gemeen dat hij dat niet had kunnen vertellen aan Gorsepaw, want dat soort dingen had hij graag gedeeld, maar dat was dan waarschijnlijk wat je moest opgeven om medicine cat te zijn.

Het was een hele hoop informatie en Routnose vroeg zich af of het misschien té veel was om op je eerste dag binnen te krijgen. Anderzijds, je moest toch ergens beginnen? Het was nu eenmaal een hoop informatie en helaas zou het alleen maar meer worden. Maar Falconpaw leek niet volledig van zijn stuk gebracht, dus hopelijk trok hij het nog. Routnose vond het maar spannend hoor, zo opeens een apprentice hebben. "Uhm, Ik heb al een keer met StarClan gesproken. Hoe gaat het dan?" oh, dat was best een goede vraag. Routnose keek even bedenkelijk. "Hm..." hij was inderdaad een geval apart, maar dat zou voor zover zijn kon schatten alleen maar goed zijn. "Well, het is niet, uhm, helemaal gebruikelijk voor een apprentice om een prophecy te krijgen. Starclan heeft jou al gekozen, dus over hun goedkeuring zou ik me niet teveel zorgen maken. Alleen voor de traditie moeten we toch nog daarvoor samen dromen met Starclan," besloot ze uiteindelijk met een glimlach. Starclan was soms onduidelijk, maar ze betwijfelde dat ze plots van gedachtes waren veranderd. Falconpaw hoorde hier, daar had ze geen twijfels over. Waarom hadden ze anders met hem persoonlijk gesproken? "En wat gebeurd er als je wel je droom met Starclan aan iemand anders verteld?" ze gniffelde zachtjes. "Dan komt Starclan zelf naar beneden om je op je donder te geven," grapte ze maar bedacht zich vrijwel direct daarna dat dat misschien een beetje gemeen was in deze situatie. Falconpaw was net nieuw, namelijk. "Ehm, nee hoor, maar het is gewoon niet de bedoeling," ze keek hem wat twijfelachtig aan. "Heb je... Jouw droom aan iemand verteld?" dat was namelijk niet helemaal de bedoeling. "Het klinkt misschien gemeen dat we geheimen moeten houden voor de rest van de clan, maar de reden is dat de woorden van Starclan soms nogal... Ambigu kunnen zijn, als je niet uit kijkt kunnen ze heel fout geïnterpreteerd worden. Wij en de leaders zijn er in getraind om ze te snappen, maar als andere clankatten ze horen zouden ze verkeerde ideeën kunnen krijgen. Begrijp je?"

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs ma 3 feb 2020 - 17:18

Dit was het leven van een medicine cat apprentice. Je moest goed en veel kunnen leren om alles te onthouden en dit was hoe het begon. Hoe zijn nieuwe leven begon. Een leven waar hij veel zin in had als hij heel erg eerlijk was en waar hij niet mee kon wachten om mee te beginnen. Hij vertrouwde op de woorden van Routnose, die had deze hele training al doorstaan en daarmee medicine cat geworden, dus als hij de woorden van iemand moest vertrouwen dan waren het die woorden wel. En die woorden zou hij zo goed mogelijk gaan onthouden ook. Maar dat betekende niet dat hij niet een paar vragen had voor zijn mentor, want er waren een paar dingen wel onduidelijk voor hem en hij wilde natuurlijk ook gewoon veel weten. Zijn eerste vraag was dan daarom ook hoe het ging als hij al een keer met StarClan had gesproken. Dat moest dan een soort van de goedkeuring zijn van StarClan toch? ”Hm…” klonk er dan ook van de poes af op zijn vraag, bedenkelijk. Zie! Het was een moeilijke kwestie toch? ”Well, het is niet, uhm, helemaal gebruikelijk voor een apprentice om een prophecy te krijgen. Starclan heeft jou al gekozen, dus over hun goedkeuring zou ik me niet teveel zorgen maken. Alleen voor de traditie moeten we toch nog daarvoor samen dromen met Starclan,” klonk er van de poes af, waarop hij even begrijpend knikte, dat klonk wel logisch… En dat betekende in ieder geval dat er een zorg voor hem minder was, hij moest er niet aan denken hoe het zou zijn als een normale apprentice die werd aangewezen door een medicine cat, om zich zorgen te maken over of StarClan hem of haar zou accepteren. Dat was misschien de luxe die hij had meegekregen vanaf het moment dat StarClan met hem samen droomde. Zijn volgende vraag was wat er gebeurde als je wel een droom met StarClan vertelde aan iemand anders dan de leader of medicine cat in dit geval. Rout gniffelde even zachtjes op zijn woorden, waardoor hij haar even ietwat verward aan keek, het was een serieuze vraag! Hij had het nog niet aan iemand verteld buiten Routnose, maar hij wilde het wel. ”Dan komt Starclan zelf naar beneden om je op je donder te geven,” grapte de poes tegen hem, waardoor hij het niet kon laten om zachtjes te grinnikte. Hij mocht hopen van niet, dat zou niet echt iets goeds zijn. Kon Starclan dat soort dingen überhaupt wel? ”Ehm, nee hoor, maar het is gewoon niet de bedoeling,” klonk er waarna Routnose hem ietwat twijfelachtig aan keek. ”Heb je… Jouw droom aan iemand verteld?” Hij schudde meteen zijn kopje, waarna hij zijn oortjes wat naar achteren draaide. ”Het is gewoon… Normaal vertel ik vrijwel alles aan Gorse en Hazel…” Sprak hij even zachtjes tegen de andere poes. Hij snapte als het echt niet kon, maar hij was gewoon zo close met hen, dat hij het eerder niet kon indenken om het ze niet te vertellen, dit was namelijk dusdanig groot! ”Het klinkt misschien gemeen dat we geheimen moeten houden voor de rest van de clan, maar de reden is dat de woorden van Starclan soms nogal… Ambigu kunnen zijn, als je niet uit kijkt kunnen ze heel fout geïnterpreteerd worden. Wij en de leaders zijn er in getraind om ze te snappen, maar als andere clankatten ze horen zouden ze verkeerde ideeën kunnen krijgen. Begrijp je?” Hij snapte het wel, dat wel, maar ze wisten nu al wat dit betekende toch? Hij knikte even langzaam en keek naar de poes. ”Het is om ze van zichzelf te beschermen..” Sprak hij even begrijpend tegen de poes. Het was natuurlijk niet de bedoeling om paniek te veroorzaken.

Ɓσ

Oh pfoe, gelukkig kon hij wel een beetje lachen om haar grapje. Toch wachtte ze ietwat nerveus zijn antwoord af, opgelucht toen hij zei dat hij het niemand had gezegd. ”Het is gewoon… Normaal vertel ik vrijwel alles aan Gorse en Hazel…” ze knikte begrijpelijk en legde hem uit waarom dat nu eenmaal niet kon. Het waren bekende struggles, ook voor haar. Soms wilde ze graag haar zorgen kwijt bij Dinspots of andere vrienden, alleen sommige dingen mochten nu eenmaal niet verteld worden. Gelukkig leek hij haar uitleg te begrijpen. ”Het is om ze van zichzelf te beschermen..” de poes knikte bevestigend. "Denk bijvoorbeeld aan de prophecy over jou, de valk die een hagedis van de grond plukt. Nu weten we dat het niets vervelends was, maar er zijn katten die het verkeerd opgevat zouden kunnen hebben," Routnose wist wel beter dan te denken dat Falconpaw ook maar een haar op de kop van haar vriendin zou krenken, maar wat zou bijvoorbeeld Amberstorm hebben gezegd? Of Bearclaw? Routnose schudde die zorgen van zich af. "Maar als je ergens mee zit, mag je altijd en dan ook altijd met mij erover praten, oké?" ze keek hem met een warme glimlach aan. "Het mij niet uit hoe lang je over de trainingen doet, daar komen we wel, het aller allerbelangrijkste vind ik dat je je best doet en dat je je veilig en gelukkig voelt hier,"

Hij had al wel een beetje door gehad dat hij zijn dromen niet zomaar aan iemand mocht vertellen, tenminste, niet zonder toestemming van Routnose. Maar hij had het wel graag willen vertellen aan Gorse en Hazel. Hij sprak over vrijwel alles met hen, vooral over de goede dingen zoals dit. Hij had graag willen vertellen dat hij een familielid had gezien die al was overleden toen zijn moeder nog jong was geweest. Dat gaf wel aan hoe lang geleden de kat was overleden. En hij had hem gewoon mogen ontmoeten! Dat was gewoon een hele grote eer! Hij bevestigde dan ook even dat hij het had begrepen door te zeggen dat het was om ze van zichzelf te beschermen, waarop de poes even bevestigend knikte op zijn woorden. Ja, hij snapte het ook wel, maar het was aan het begin gewoon zo… moeilijk? Hij was gewend om de leuke dingen zo te vertellen aan de katten die close waren bij hem. ”Denk bijvoorbeeld aan de prophecy over kou, de valk die een hagedis van de grond plukt. Nu weten we dat het niets vervelends was, maar er zijn katten die het verkeerd opgevat zouden kunnen hebben,” Hij knikte even begrijpend en kon het niet laten om toch door een soort loop heen te kunnen prikken in dit geval. ”Maar… mag je ze dan wel vertellen dat je een droom van StarClan hebt gehad en met wie je hebt gepraat? Zonder echt… details te vertellen.” Vroeg hij ietwat voorzichtig. In dat geval sprak hij niet over details die er zouden kunnen zijn, maar hij kon toch een deel vertellen! Al zou hij het ook kunnen begrijpen als hij dat ook niet mocht vertellen. ”Maar als je ergens mee zit, mag je altijd en dan ook altijd met mij erover praten, oké?” klonk er met een warme glimlach van Routnose af, waarop hij warm terug naar haar glimlachte. Dat kon niet anders natuurlijk! ”Het mij niet uit hoe lang je over de trainingen doet, daar komen we wel, het aller allerbelangrijkste vind ik dat je je best doet en dat je je veilig en gelukkig voelt hier,” Zijn hart zwol op van de warmte die hij kreeg van de poes voor zijn neus. Hij had echt het meeste geluk van iedereen op de wereld! Niemand kon zo’n goede en lieve mentor zijn als dat Routnose was. Hij glimlachte breed en warm naar zijn mentor, waarna hij zijn kopje tegen haar aan duwde. ”Daar hoef je je geen zorgen om te maken! Ik voelde me al voor deze rang veilig en gelukkig hier.” Sprak hij toen hij zich terug trok met een brede, warme glimlach. Hij zou haar zo ongelooflijk trots maken op hem. ”Ik ga je trots maken!” Sprak hij dan ook, een belofte aan de poes voor hem.

Ɓσ

Falconpaw leek het te begrijpen en Routnose had geen twijfels over dat hij zich eraan zou houden, maar iets in zijn ogen vertelde haar dat ze het einde er nog niet van gehoord had. Dat on ze ergens ook wel snappen, hoe moeilijk was het om opeens dingen achter te moeten houden wanneer je eerst altijd alles deelde? Dat had ze ook met haar broer gehad toendertijd, maar goed, helaas was dat niet iets wat zij kon veranderen. ”Maar… mag je ze dan wel vertellen dat je een droom van StarClan hebt gehad en met wie je hebt gepraat? Zonder echt… details te vertellen.” ze keek wat bedenkelijk bij die woorden. "Uhm... Technisch gezien zou het op zich wel mogen, maar ik raad je aan om het niet te doen. Want dan worden anderen misschien alleen nog maar nieuwsgieriger en vertel je straks perrongelijk iets dat je niet zou mogen zeggen," sprak ze langzaam, zorgvuldig om haar woorden goed te formuleren. Er waren geen exacte regels die zeiden dat dat niet mocht, maar het werd wel een beetje glibberig ijs onder je poten zo. na haar volgende woorden begon Falconpaw te snorren en tot haar verrassing duwde hij zijn kopje tegen de hare. Snel genoeg herpakte ze zichzelf en wreef haar neusje langs zijn oor, terwijl haar hart smolt. Ze mocht misschien geen kittens hebben, maar dat weerhield haar er niet van om sommige katten toch een beetje als haar kinderen te zien. ”Daar hoef je je geen zorgen om te maken! Ik voelde me al voor deze rang veilig en gelukkig hier.” zijn enthousiasme vertederde haar. ”Ik ga je trots maken!” een lachje verliet haar bek en ze snorde zachtjes. "Daar heb ik helemaal geen twijfels over, Falcon," en dat meende ze. Starclan wist wie ze kozen, Falconpaw zat hier op zijn plek. Routnose geloofde er heilig in dat je kennen of kunnen niets uit maakte wanneer je de passie er voor had, en Falcon leek dat beide te hebben. "Waar zou je mee willen beginnen? Ik kan je wat vertellen over de geschiedenis van onze Medicine cats, maar als je al genoeg geluisterd hebt kunnen we ook even lunchen en het territorium in gaan, dan kan ik je wat praktische dingen over kruiden laten zien," liet ze de keuze aan hem

Falconstrike

Hij snapte het wel hoor, natuurlijk snapte hij het wel. Het kon niet zomaar gebeuren dat hij alles kon vertellen aan iedereen. Maar dat weerhield hem er niet van om alles zeker te weten, om er zeker achter te komen. Zodat hij later, hij dat ook kon vertellen aan de kat die misschien wel zijn apprentice zou worden. Dat soort dingen waren super belangrijk. Dus daarom vroeg hij het ook, of je wel de droom kon vertellen zonder de super belangrijke details. De poes keek daarop ook bedenkelijk naar hem. Het waren kleine dingen, zoals de kat die hij had gezien misschien. Dat het zijn oom was geweest, dat hij zijn moeder misschien wel wou laten weten dat zijn oom en haar broer oké was. "Uhm... Technisch gezien zou het op zich wel mogen, maar ik raad je aan om het niet te doen. Want dan worden anderen misschien alleen nog maar nieuwsgieriger en vertel je straks perrongelijk iets dat je niet zou mogen zeggen," klonk er langzaam en zorgvuldig, waarop hij even langzaam knikte. Ja, dat klonk wel logisch. Goed, dan moest hij maar alles aan Routnose vertellen! En later kon hij natuurlijk ook alles vertellen aan zijn apprentice. Hij genoot oprecht van het genootschap van Routnose. Routnose was super lief voor hem geweest, ook al voordat hij de rang van medicine cat apprentice van StarClan had gekregen. Hij sprak dat hij haar trots ging maken, want niets zou hij liever doen dan op dit moment haar trots te maken. Natuurlijk wilde hij ook StarClan trots maken, de Clan ook, maar misschien was hij toch net iets meer gedreven om Routnose helemaal trots te maken. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over aan wie ze WindClan achter zou laten, dat hij er wel zou staan om haar over te nemen en dat ze op hem kon bouwen. Dat hij haar in de tijd dat ze medicine cat was -wat voor zijn smaak echt voor altijd mocht zijn- haar goed kon helpen, naast haar kon staan wanneer nodig maar ook zelfstandig wat druk van haar schouders af te halen. "Daar heb ik helemaal geen twijfels over, Falcon," klonk er van de poes af, waarop hij niets anders kon dan breed en warm naar haar te glimlachen. Een compliment van Routnose deed hem goed, echt heel erg goed. "Waar zou je mee willen beginnen? Ik kan je wat vertellen over de geschiedenis van onze Medicine cats, maar als je al genoeg geluisterd hebt kunnen we ook even lunchen en het territorium in gaan, dan kan ik je wat praktische dingen over kruiden laten zien," klonk er van de poes af, waarop hij even lichtjes bedenkelijk naar de poes keek. Ja, het was wel een lastige keuze, vooral omdat hij beide opties wel een goede optie vond. "De tweede?" sprak hij even bedenkelijk tegen de poes. Hij kon het wel onderbouwen hoor! Hoopte hij. "Het is niet dat ik niet meer kan luisteren hoor! Maar.. Door praktische dingen over kruiden te leren kan ik je sneller helpen! En daardoor ook de Clan!" sprak hij tegen haar met een voorzichtige glimlach. Het verhaal over de geschiedenis kon altijd eens een keertje als ze een klusje aan het doen waren en Routnose hem iets wilde vertellen. Of een keer tijdens het ontbijt, of een keer terwijl ze onderweg waren om dingen te halen of te doen. Hij hoopte alleen wel dat Routnose het niet al te... onbeschoft vond dat hij meteen koos voor de tweede optie en niet te luisteren naar de geschiedenis van de medicine cats, want dat was natuurlijk niet de bedoeling geweest!

Ɓσ

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs vr 3 apr 2020 - 15:26

Rustig legde ze de keuze voor aan Falconpaw, die daar wel even over na leek te moeten denken. Een geamuseerd blik lag in haar ogen. Als ze eerlijk was, was ze eigenlijk best nerveus met dit alles. Natuurlijk trok ze veel lessen uit hoe Lizardpath haar had opgeleid, maar veel dingen probeerde ze toch naar haar eigen hand te zetten, te doen wat haar het beste voor Falconpaw persoonlijk leek. Maar wat als het niet werkte? Wat als ze toch fouten maakte? Beetje tegenstrijdig misschien, maar ze had altijd al moeite gehad met verantwoordelijkheden, vooral wanneer ze zo groot waren als deze. "De tweede?" vertelde de jongen uiteindelijk bedenkelijk. Routnose glimlachte en knikte vrolijk, waarna ze met een zwiep van haar staart overeind kwam. "Het is niet dat ik niet meer kan luisteren hoor! Maar.. Door praktische dingen over kruiden te leren kan ik je sneller helpen! En daardoor ook de Clan!" ze tikte speels met haar staart langs zijn oren. "Dat is helemaal goed hoor, gekkie," vertelde ze vrolijk en stapte de den uit. "Maar eerst gaan we eens een lekker muisje eten," ze likte haar lippen af en haar maag rommelde haast op commando. Tja, soms was je zo druk dat je vergat te eten. Oeps. Met vrolijke stappen liep ze naar de prooistapel, waar ze een twee muisjes vandaan pakte en die mee naar Falconpaw nam. Met een blije zucht ging ze naast hem zitten en begon aan haar eigen lunch. "Was je eigenlijk heel verrast toen je als medicine cat apprentice werd benoemd?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig.

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs za 4 apr 2020 - 23:50

Falconstrike

Het was voor hun beide natuurlijk heel erg spannend. Hoe Stallionstar al meerdere apprentices had kunnen opleiden in zijn tijd van warrior, was dit (hopelijk voor hem) de eerste en de laatste keer dat Routnose iemand zou opleiden voor Medicine Cat. En voor hem zou het ook erg aanpassen zijn om zich om te laten scholen tot medicine cat. En nu werd hij ook meteen voor een keuze gezet. Dat was voor hem even nadenken, want hij wilde niet dat Routnose zou gaan denken dat hij helemaal niet geïnteresseerd was in de geschiedenis van de medicine cats, maar op dit moment leek hem het tweede veel leuker. Dus hij probeerde het ook een beetje.. zacht over te brengen? Dat het er niet heel bot uit kwam. En ook een beetje goedpraten. Ondertussen was Routnose al overeind gekomen, terwijl hij nog ongemakkelijk het goed probeerde te praten. Een speels tikje ging langs zijn oren, waardoor hij wat beschaamd naar haar glimlachte. "Dat is helemaal goed hoor, gekkie," sprak ze vrolijk tegen hem, waarna ze de den uit stapte en Falcon haar snel achtervolgde. Hij kon immers niet achterblijven he! "Maar eerst gaan we eens een lekker muisje eten," sprak ze lippen likkend tegen hem. Hij glimlachte warm naar haar en knikte even enthousiast. Ook hij had honger gekregen en alleen al bij de gedachte van een muis begon hij al zowat te watertanden. Hij ging ergens vlakbij de den wel zitten, voor het geval iemand hen natuurlijk nodig had, maar wel lekker in de koele zon. Routnose liep ondertussen naar de prooistapel om hun lunch te halen, terwijl hij zijn staart om zijn lichaam heen krulde en even genietend zijn ogen sloot in het koele leafbare zonnetje. Toen hij zijn ogen opende kwam Routnose alweer terug aangelopen met twee muisjes in haar bek, waarna ze zijn muis voor hem neer legde en Falcon haar bedankend aan keek met een glimlachje. Een blije zucht klonk er naast hem van de poes terwijl ze ging zitten en aan haar eigen muis begon. Falcon begon ook rustig van zijn eigen lunch te eten, niets ging er boven. "Was je eigenlijk heel verrast toen je als medicine cat apprentice werd benoemd?" klonk er nieuwsgierig van de poes naast hem af, waarop hij even knipperde en zijn lippen af likte voordat hij zou gaan spreken. "Best wel! Ik was eerder bang dat... dat de woorden verkeerd waren van StarClan. Dat het een slechte boodschap was." sprak hij met een onhandige glimlach tegen de poes. "Ik had niet eens over de mogelijkheid gedacht dat het hierop zou uitlopen." vervolgde hij met een zachte grinnik. Tja, dat was wel heel eerlijk wat hij echt erover had gedacht. Dat het eerder iets zou zijn, een waarschuwing zou zijn, dat hij op het punt zou staan om iets verschrikkelijks te gaan doen zonder dat hij het zou weten. Dat hij Lizardpath iets zou gaan aandoen, een deel in haar dood zou hebben misschien? Hij wist het niet, maar hij was blij dat het niet zo scheen te zijn. "Maar toen de woorden uit je mond kwamen viel het langzaam op z'n plek. Niet meteen natuurlijk, maar daarna wel!" sprak hij licht spinnend tegen de poes naast hem, waarna hij een hapje van zijn muis nam. "En ik ben heel blij natuurlijk! Want als ik het mag zeggen zonder... egoïstisch over te komen, ik denk dat het ook bij me past. Al was ik ook met alle liefde warrior geworden hoor!" sprak hij met een warme glimlach tegen Rout.

Ɓσ

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs za 18 apr 2020 - 2:04

Ze likte haar lippen af en nam genietend een hap van de muis. Een van haar slechte trekjes was dat ze soms wel eens vergat om te eten, vooral wanneer het drukke periodes waren. Dan kon ze zo opgezogen worden in haar werk dat de rest van de wereld niet meer bestond. Andere kant was dan wel weer dat wanneer er niet zoveel te doen was en er genoeg prooi op de stapel lag ze zo'n lekkerbek was om nog één extra muisje te stelen. Maar shht. Tussen het eten door luisterde ze naar Falconpaw's antwoord en kon zichzelf daar erg in vinden. Ze had nooit een prophecy gekregen waardoor ze medicine cat's apprentice was geworden, maar ze wist nog haarfijn hoe ze vlak daarvoor heel erg op haar kop had gekregen van Everstar. Oh, hoe geschrokken en verbaasd ze was geweest toen bleek dat ze vlak daarna medicine cat apprentice werd gemaakt! "En ik ben heel blij natuurlijk! Want als ik het mag zeggen zonder... egoïstisch over te komen, ik denk dat het ook bij me past. Al was ik ook met alle liefde warrior geworden hoor!" ze spinde zachtjes in het vale zonnetje en knoop vriendelijk haar oogjes kort samen. "Nee hoor, zo kom je helemaal niet over. Starclan wist dat ook en weet je, zelfs zonder die prophecy zou ik je waarschijnlijk wel gevraagd hebben," vertrouwde ze hem toe. Zonder Lizard had ze het heel druk gehad, dus erg veel tijd om met een apprentice bezig te zijn had ze niet gehad. Maar Falconpaw had niet alleen sterke poten voor een windclan warrior, maar ook die twinkeling in zijn ogen die haar zo aansprak. "Kom, zullen we dan maar een stukje gaan lopen?"

My mercy prevails over my wrath
♡

Hij was echt oprecht even bang geweest. Hij had het zoveel mogelijk weg geduwd toen in de bergen en toen hij weer terug bij WindClan was gekomen. Hij wilde het zo veel mogelijk negeren op dat punt, want Routnose zou er toen nog over na gaan denken, over wat de betekenis zou zijn. Hij wilde zich toen niet heel erg veel zorgen maken terwijl het nog niet hoefde, maar die droom kon van alles betekenen, dat had hij ook op dat moment geweten, maar hij ging dan voor één keer in zijn leven uit van het ergste, dan kon het alleen maar mee vallen. Iets dat van StarClan af kwam moest hij toch echt wel beter inschatten als het erger was dan dat het was. Hij begon vervolgens te vertellen dat hij wel heel erg blij was dat hij het was geworden en het klonk echt heel erg egoïstisch voor iets dat hij zei, maar hij meende het wel, dat hij zichzelf wel in die rol kon zien die StarClan hem gegeven had. Routnose kneep daarop even vriendelijk haar oogjes samen, licht spinnend. ”Nee hoor, zo kom je helemaal niet over. Starclan wist dat ook en weet je, zelfs zonder die prophecy zou ik je waarschijnlijk wel gevraagd hebben,” Hij opende zijn mond even kort, waarna hij het weer sloot. Rout had hem sowieso willen vragen voor de rang? Dus hij had deze rang hoe dan ook waarschijnlijk aangeboden gekregen? Een warme, oprecht gelukkige glimlach verscheen op zijn gelaat, hij had nooit gedacht dat Rout daar sowieso over had zitten na te denken. ”Dankjewel.” kon hij alleen maar uitbrengen tegen de poes met een zachte glimlach op zijn lippen. ”Kom, zullen we dan maar een stukje gaan lopen?” klonk er van de poes af, waarop hij even enthousiast knikte en overeind kwam van de grond. ”Ja! Ik ben er klaar voor.” sprak hij met een enthousiaste glimlach op zijn gezicht, terwijl zijn blauwe ogen sprankelde in het licht.

Ɓσ

Onderwerp: Re: [Training 1] The costs