It will be hard

Ze moesten praten, dat was iets dat duidelijk was. Hij had Pepperpaw misschien eerst alleen gelaten, maar het moest duidelijk voor haar zijn dat ze nog niemand mocht vertellen over het feit dat Tallstar weg was gegaan. Het was misschien een lastige conversatie om met de apprentice te hebben, maar hij had geen andere keus voor nu. "Hey," Sprak hij dan ook toen hij naar haar toe liep. "Zou je met me mee kunnen komen?" Het zou haar goed doen om misschien even buiten het kamp te komen en dan zou hij wat natuurlijker het gesprek kunnen beginnen mogelijk. Ook al wist hij dat het gesprek op zich er echt niet makkelijker van zou worden.


[Pepperpaw]

Een blik op de jonge poes die hem volgde vertelde hem dat hij dit beter misschien nog niet zou moeten doen. Maar hij had geen idee wanneer er weer iemand kwam zoals Routnose die wilde weten hoe het met Pepperpaw ging. Ze moesten nog even geduld hebben, op de gathering zou het beste moment zijn om het aan alle clans te zeggen zonder dat zijn woorden vervormd zouden kunnen worden. "Pepperpaw," Begon hij rustig. Hopende dat hij hiermee haar aandacht zou kunnen krijgen. Alleen nu was de vraag hoe verder hierover te beginnen. "Het is belangrijk dat je niemand buiten de clan over het vertrek van Tallstar verteld." Hij was hier nooit goed in geweest, dat bleek wel weer. Hij was vaak genoeg te direct en dat was deze keer waarschijnlijk ook het geval. Toch wachtte hij af wat de ander zou zeggen of zou ze zwijgen?

Zijn blik werd zacht bij het aanzien van Pepperpaw. Hij had geweten dat de apprentice het zwaar had met het vertrek van Tallstar, maar had niet verwacht dat het zo erg zou zijn. Natuurlijk voelde hij zichzelf ook in de steek gelaten, maar het was niet alsof hij echt de tijd had om erbij stil te staan. Mogelijk zou dat moment nog wel komen, maar voor nu wist hij het aan de kant te schuiven. Zo nu dan ook hield hij zijn blik op de jonge poes voor hem gericht. Hij ging niet bewust contact opzoeken, want hij had geen idee of ze daar behoefte aan had. Maar wat hij kon zeggen was de grote vraag. Hij kon geen beloftes maken dat Tallstar terug zou komen en hij was er vrij zeker van dat als de kater terug zou komen niks meer hetzelfde zou zijn als het was voor hij wegging. "Je kunt altijd bij me terecht, dat weet je toch?" Wat Tallstar niet meer kon doen nu, zou hij nog steeds kunnen doen. Hij zou Pepperpaw in ieder geval beschermen tot zover hij dat kon. "Ik zal zorgen dat je niks overkomt." Hij wist dat hij nooit overal tegelijk kon zijn, maar zijn best ervoor doen kon hij in ieder geval.

Hij voelde lichte woede opborrelen voor de kater die Pepperpaw zo achter had gelaten. Het hielp ook niet dat hij er nu bewust van was dat Pepperpaw niet eens Tallstar's dochter was geweest. Maar wat moest hij met deze informatie? Pepperpaw had het recht om dit te weten, maar zou het haar goed doen? De vragen die kwamen deden hem zo hard hopen dat hij er antwoorden op had, maar hij had ze niet. Hij wist niet waar Tallstar was en ook niet of hij ooit terug zou komen. En dan was er natuurlijk ook nog de kwestie dat als de kater terugkwam hij niet meer de leider positie terug zou kunnen nemen. Daar was te veel voor gebeurd, dat zou de clan niet accepteren. "Dat weet ik niet, sorry." Bood hij zijn excuses dan ook aan. Het was iets dat hij niet wist en daar ging hij niet over liegen. Zou hij het haar vertellen? Routnose had gelijk dat het aan Pepperpaw was om te bepalen wat ze met de informatie zou doen. "Pepperpaw," Begon hij dan ook wat onzeker, hopende de aandacht van de apprentice te krijgen. Zou hij het over zijn hart kunnen verkrijgen om haar dit te vertellen?

Kon hij de woorden uit zijn bek krijgen? Dat was de grote vraag hier. Pepperpaw keek niet op ondanks dat hij haar naam uitgesproken had. Zou ze hem geloven als hij het haar zou zeggen? En wat als ze dat niet zou doen? Ze waren wel mentor en apprentice, dus wat zou de waarheid met hun band doen? "Je weet dat ik je altijd de waarheid vertel toch?" Of in ieder geval zolang hij het zelf geloofde. Meningen wilden soms nog verschillen tenslotte, maar dit was voor zover hij wist een feit. Hij vertrouwde Routnose daar genoeg voor. De Windclan medicine cat zou niet zomaar gelogen hebben hierover. Misschien was het ook maar goed dat Pepperpaw momenteel niet naar hem keek, dan zou ze mogelijk de storm van emoties in zijn ogen zien en de twijfel die daar ongetwijfeld af te lezen zou zijn. "Tallstar," Begon hij, nog een keer diep ademhalend om hem weer los te laten. Hopelijk kon hij zo de trilling in zijn stem verbergen bij de volgende woorden die hij zou zeggen. "hij is niet je biologische vader." Hij besloot niet meer dan dit te zeggen voor nu en haar reactie af te wachten. Wat zou ze doen? Hij kneedde de grond wat gespannen met zijn nagels, niet wetende hoe Pepperpaw zou reageren. Hij hoopte dat hij voorbereid genoeg zou zijn op de reactie die zou komen, maar wist ergens dat de kans groot was dat zijn hart zou breken.

Hoe erg hij ook had verwacht dat ze hem niet zou geloven, toch waren de woorden die volgden feller dan hij had verwacht. Hij probeerde zijn bek te openen en er wat uit te krijgen, maar de paniek die in de stem van zijn apprentice klonk zorgde ervoor dat hij even niet wist of het verstandig was om aan te houden dat hij niet loog. Hij liet haar dan ook alles zeggen dat ze wilde zeggen voor hij zou proberen de situatie recht te zetten. Maar elk woord dat erbij kwam deed hem meer en meer pijn, vooral toen ze hem begon te beschuldigen van dingen die hij nooit zou doen. Ergens hoopte hij dat rede nog zou werken bij de apprentice, maar hij betwijfelde het. Hij zette dan ook geen stap naar voren toe, in plaats daarvan bleef hij waar hij stond. "Ik lieg niet," Begon hij zachtjes, hopende zijn stem rustig te kunnen houden. Alleen hij wist dat die zin niks uit zou halen waarschijnlijk. "Ik zei alleen dat Tallstar niet je biologische vader is, dat betekent niet dat hij niet om je kan geven zoals een vader dat zou doen bij zijn eigen kittens." Toch betekende dit wel dat Tallstar had gelogen, ook al was dat niet helemaal waar. De kater had nooit direct naar hem toe bevestigd dat Pepperpaw zijn dochter was, ook niet toen hij ernaar vroeg. Natuurlijk had hij dit wel medegedeeld aan de hele clan, maar toen hij er zelf naar gevraagd had was het enige antwoord dat hij gehad had dat Pepperpaw in Shadowclan hoorde en niks anders. En waarom zou hij Tallstar haten? Deed hij dat maar, dan was alles zoveel simpeler, dan kon hij zijn warriors veel zekerder er opuit sturen om Tallstar te vinden, in plaats daarvan liet hij het nu hangen, niet echt wetende wat het beste was om te doen. "En natuurlijk haat ik Tallstar niet," Sprak hij, zijn blik wat gepijnigd bij die gedachte. "Eerder het tegenovergestelde." Het had hem meer pijn gedaan dan hij had verwacht toen Tallstar er maar gewoon vandoor was gegaan zonder hem het ook maar te laten weten. Het had hem verbaasd hoeveel het hem eigenlijk had gedaan, ook al deed hij zijn best om het niet te laten merken aan anderen. "Maar het is wel waar dat ik hem niet meer vertrouw, hij is zomaar weg gegaan zonder ook maar iets tegen mij te zeggen erover. Daarvoor heb ik altijd mijn best gedaan om alles achter hem aan op te ruimen, maar dat is deze keer niet mogelijk Pepperpaw." Hij kon zijn woorden niet meer terugnemen. Het enige dat hij kon doen is hopen dat ze hem niet zou blijven beschuldigen van dingen waar hij geen enkele intentie toe had gehad. "En als je denkt dat Tallstar weg is omdat ik de leider wil zijn, dan heb je het mis." Wie wilde nu achtergelaten worden met een clan dat op het punt stond om uit elkaar te vallen. "Kun je niet zien wat het vertrek van Tallstar gedaan heeft met de clan?" Geen enkele deputy wilde dat zijn leider hun zo achter zou laten of in ieder geval niet zonder er zelf vanaf te weten.

Had hij er echt goed aan gedaan om haar dit te vertellen? Ergens had hij misschien gehoopt dat het zou helpen met het verwerken dat de kater weg was gegaan en hun achter had gelaten, maar daar leek het toch niet op. Het was duidelijk dat de apprentice niet van plan was om zijn woorden te geloven en waarom zou ze? Tallstar voelde tenslotte als een vader ook al was hij dat misschien biologisch niet. Ergens wilde hij dichter naar haar toe gaan, maar wist dat het mogelijk niet gewaardeerd zou worden op het moment. "Niemand weet of hij terug zal komen, maar het is een feit dat hij er vandoor is gegaan." Er was geen manier om daar omheen te draaien en Pepperpaw moest zich dat gaan realiseren. Het zou misschien veranderen, maar het zou nooit meer hetzelfde worden, dat was een ding dat zeker was.

De apprentice bleef in eerste instantie stil, geen reactie gevende op zijn woorden, maar toen gebeurde het. De tranen kwamen en niet veel later zat Pepperpaw volop te huilen. Het was gedeeltelijk zijn schuld wist hij, maar het was zoveel meer dan dat zijn woorden hadden gedaan. Voorzichtig zette hij wat stappen dichterbij. Hij wilde haar niet plots aanraken, want wie weet wilde ze dat wel helemaal niet, maar ze moest wel weten dat hij er was voor haar. Dit was tenslotte niet makkelijk voor wie dan ook, maar Pepperpaw had Tallstar als haar vader gezien, ondanks dat dit biologisch misschien niet zo was en dat maakte het extra hard voor haar. Dat nam niet weg dat hij hierdoor wat ongemakkelijk naast de apprentice stond, niet goed wetende wat hij moest doen.

De afstand houden was voor nu het juiste geweest leek het, want na een tijdje kwam Pepperpaw naar hem toe en drukte ze zich tegen hem aan. Instinctief krulde hij zijn staart om haar heen, deze zachtjes bewegend over haar rug. Hij wist dat als hij nu wat probeerde te zeggen hij waarschijnlijk het verkeerde zou zeggen, dus bleef hij stil. Hij kon tenslotte niet zeggen dat Tallstar terug zou komen, want dat wist niemand. Hij kon ook niet zeggen dat het goed zou komen, want hoe kon hij dat weten? Daarom bleef hij waar hij was en liet Pepperpaw uithuilen, iets anders kon hij niet.

Nee, Tallstar had niks gezegd. Hij had tenminste nog afscheid genomen van een paar katten, maar niet van hem. Nee, blijkbaar was hij daar niet belangrijk genoeg voor geweest. Ook al had hij een kleine waarschuwing wel op prijs gesteld. Tenslotte had de kater nog acht levens, dus dit zou nog lang niet moeten gebeuren, maar toch was het hier, de clan vertrouwde erop dat hij wist wat er gedaan moest worden. Maar waar hij misschien wist wat er gedaan moest worden had hij geen idee hoe met dit soort reacties van zijn clangenoten om te gaan. Hij voelde zichzelf tenslotte eerder bedrogen dan verdrietig omdat Tallstar er vandoor was gegaan. "Ik heb geen idee waarom," Mompelde hij dan ook alleen maar, want wie wist nou echt wat er omging in die kop van hem? Wie weet wat voor een idee hij nu weer bedacht had waarom hij er vandoor moest gaan.