I don't belong in this club.

De saaiste taak der taken was weer aan komen zetten: jagen voor de queens. Oakpaw had er op zich niet zo’n problemen mee, maar hij verlangde de laatste tijd steeds meer om naar zijn thuis te gaan, waar zijn broers waren: ShadowClan. En soms deed het hem zo veel pijn dat hij gescheiden van ze was en dat ze niet wisten wie hij was, dat hij niet kon slapen. Dan bleef hij maar draaien in zijn nest, zich afvragend hoe het zou zijn geweest als dingen anders waren gelopen en zijn moeder hem volledig opgegeven had. Ze hadden nu al geen contact meer, dus Oakpaw vroeg zich af waarom hij nog in ThunderClan moest blijven. De Clan voelde niet als het zijne aan, maar aan de andere kant was het andere alternatief ook niet aanlokkelijk: als rogue leven. Hij wilde wel in een groep leven, maar gewoon niet met déze groep. Zijn bloed was gescheiden van hem en hij wist niet of hij daarmee kon leven, niet als zijn moeder hem negeerde en als zijn andere Clanmates net deden alsof er niks aan de hand was. Aan de andere kant zou hij het ook niet leuk vinden als ze er opmerkingen over zouden maken. Hij zuchtte. Hij besloot om zich te concentreren en tegen de middag had hij één muisje weten te vangen. Het was beter dan niks. Oakpaw liep terug naar het kamp en drong zichzelf de nursery binnen, waar de warme geur van melk zich in zijn neusgaten drong. Het voelde verstikkend aan en Oakpaw wilde het liefste één ding: weggaan. Hij legde de prooi voor één van de slapende queens neer en wilde weggaan, maar zijn uitgang werd versperd door een kitten en Oakpaw keek ongemakkelijk weg toen hun blikken elkaar kruisten. Waarom konden ze hem niet gewoon met rust laten? Waarom?

Het was Lionkit, de pleegdochter van Jewelgleam. Haar vacht deed hem een beetje denken aan die van zijn mentor, Firedance. Hun karakers leken echter in niet veel op elkaar: Oakpaw durfde zijn poot ervoor in het vuur te steken dat Firedance niet zo’n achterlijke streek met een andere kitten had uitgehaald toen ze nog zo jong was. Hij gromde geërgerd toen Lionkit tegen hem zei dat hij vast zat. Hij merkte de hint van uitdaging op in haar stem en probeerde haar leeftijd te schatten. Ze was ongeveer op de leeftijd dat ze binnenkort een apprentice zou worden, dus waarschijnlijk begon de verveling al behoorlijk toe te slaan. De enige reden dat hij zo ongeduldig was geweest, was omdat hij ShadowClan had willen ontdekken. Het ThunderClan territorium en alles wat daar omheen te ontdekken viel, had hem voor de rest vrij weinig kunnen schelen. En nu hij apprentice was, was zijn hunkering nog nooit zo groot geweest. “Dat zullen we nog wel eens zien,” gromde hij naar haar en hij deed een paar stappen dichterbij. “Ik durf te wedden dat als ik je een harde mep geef, je waarschijnlijk net zo goed kan rollen als dat mosballetje daar.” Hij deed een knik in de richting van het mosballetje dat een eindje verderop lag. “Dit mosballetje heeft wel een speciale kleur, maar het wordt om die reden dan ook de herfsteditie genoemd. Wil je het eens uitproberen?” Hij trok met zijn oortje en keek haar met een strakke streep om zijn mond aan.

“Daar heb ik het wel voor over,” gromde hij op een gevaarlijke manier tegen haar, zijn groene ogen op haar richtend. Waarom moest alles en iedereen hem altijd uitdagen? Hij durfde te wedden dat de kittens in ShadowClan een stuk respectvoller waren dan dat. Dacht ze nu werkelijk dat ze daar zomaar mee ging wegkomen? Ja, hij zou straf krijgen, maar dat deerde hem vrij weinig. De grootste straf was voor hem sowieso al om dag in en dag uit opgesloten te zitten in dit territorium; een maan de elders verzorgen omdat hij een opstandige kitten een mep had gegeven, kon er ook nog wel bij. “Wat fijn,” zei hij op een sarcastische toon. “Dan kunnen de apprentices zich met allemaal interessantere taken bezighouden dan hier de hele dag verveeld moeten worden door jou. Moet vast heerlijk zijn.” Ze ging echter zitten waardoor de doorgang voor hem vrij was en Oakpaw gebruikte dat moment meteen om langs haar te gaan. Hij twijfelde kort, maar besloot om haar toch maar geen mep te geven. Ze had het niet al te bont gemaakt en bovendien was het nu ook weer niet dat hij echt heel erg op straf zat te wachten. “Veel succes,” gromde hij. Hij passeerde echter niet zonder zijn schouder nog eens hard tegen die van haar te stoten. “Oh, sorry,” zei hij vervolgens op een gemaakte manier, voor het geval een queen dat zou hebben gezien. Ha. Wie zou er nu straf krijgen? Hij in elk geval niet meer!

“Want vanwege je goede gedrag gaan ze jou eerder warrior laten worden dan mij, wil je zeggen? Ik denk dat als het op attitude aankomt dat jij net zo veel kans maakt als mij om warrior te worden,” gromde hij. Ze waren niet bepaald de doorsnee apprentices, nee. Of nou ja, zij de doorsnee kitten in haar geval. Hij wilde echter wel eens zien of ze eerder warrior zou worden dan hij. Hij dacht van niet. Hij was al langer bezig met zijn training en hij had meer skills dan haar. Hij zou haar tijdens een oefengevecht wel eens laten zien waar hij toe in staat was! Hij vroeg zich voor één moment af of het soms mogelijk was om ShadowClan skills over te nemen zelfs als hij niet in de Clan was geboren. Zo van die trekjes die hij onbewust van ze over had genomen. Het leek hem vrij sterk, maar wie weet. De trap tegen zijn staart had hij echter niet zien aankomen en een pijnlijke scheut ging door hem heen. Hij draaide zich met een nijdig gesis om en vernauwde zijn ogen naar haar. “Je solliciteert naar een klap,” gromde hij naar haar. “En denk maar niet dat ik me in ga houden omdat je een kitten bent. Nog één keer zo’n actie en Thornstar maakt je in één klap elder wat mij betreft.” Misschien was het wat bruut om daar mee te dreigen, maar zij was begonnen. Toch?