Amusement

Het was midden in de dag, maar Dustkit lag nog vast in slaap - al sinds zonsondergang gisterenavond. Ze lag op haar rug, toppunt van elegantie, en één van haar achterpootjes trok af en toe eens. Ze snurkte zelfs lichtjes. Het leek wel alsof niets op de hele wereld haar wakker zou kunnen maken; ze had zelfs niet gemerkt dat al haar siblings ondertussen al lang en breed wakker waren en starclan mocht weten wat aan het doen waren. Nee, Dustkit was momenteel heel tevreden.

+Ardentpaw eerst

Het was weer een van die dagen dat hij klusjes rond het kamp moest doen. Toch, zo heel erg vond hij het ook weer niet. Het was bijna een ding onder de apprentices dat je moest zeuren als je eens het mos in de nursery moest vervangen, of de elders van teken moest ontdoen. Okay, dat laatste was dan niet zo leuk, zeker niet als ze niet wilden lostlaten en je muizengal moest gebruiken. Maar in het algemeen vond Ardentpaw het leuk om te helpen. Gelukkig moest hij vandaag alleen het mos vervangen in de nursery, waar hij nu al bijna mee klaar was. Nog een hoekje. Maar het enigste probleem met dat hoekje was dat er een kitten nog lag te slapen in een nest. Hij had het kleintje niet wakker willen maken toen hij was begonnen, maar hij kon haar ook moeilijk op vies mos laten blijven slapen. Dat zou niet goed zijn voor haar gezondheid en dan zouden ze op zijn kop zitten dat hij zijn taken niet deed. Daarbij had de kitten al door de hele ochtend geslapen, moest ze nu onderhand niet wakker worden? Voorzichtig liep de tabby er op af, om haar zachtjes met een poot aan te tikken. Zou dat haar wekken? Ze was nog jong en hij had geen intentie om haar hardhandiger wakker te maken. Straks zou hij haar nog pijn doen.

Haar zachte gesnurk stopte heel even toen ze aangeraakt werd. Het poesje werd zich heel even bewust van wat er om zich heen gebeurde; haar oortjes spitsten zich en het leek net alsof ze zou wakker worden. Er leek echter niet veel te gebeuren, waarop Dustkit weer ontspande en opnieuw dieper in slaap sukkelde. Ze had de aanraking vast gedroomd.

Het kleine katje leek even wakker te worden, maar toch was zijn hoop tevergeefs. Ardentpaw tikte haar nog eens zachtjes aan. "Komop, tijd om wakker te worden. Het is al middag," vertelde hij, geen moeite te doen om zijn stem wat zachter te maken, of om de lichtelijk geagiteerde toon uit zijn stem te houden. Hij kon niet wachten om dit laatste nest te vervangen zoudat hij eindelijk eens wat plezier kon gaan maken. "En jij ligt op het laatste vieze nest. Wil je niet liever een schoon nest?" voegde de apprentice er gauw aan toe. Als ze nog niet wakker wilde worden bij zijn eerste woorden zouden deze haar misschien overhalen.

Dustkit duwde haar voorpootje over haar neusje toen de stem opnieuw verscheen en mauwde dat het tijd was om wakker te worden. Nee, de droom die ze net had was juist zo leuk geweest, ze wou nog niet opstaan! Ze krulde zich meer op en hield koppig haar oogjes toe, al was ze nu wel degelijk wakker. Het nest was zo warm en comfortabel, het kon haar helemaal niet schelen dat het vies was. Het zou later wel ververst worden, hmpf.

Hij zag hoe de kitten een voorpootje over haar neusje heen duwden en haarzelf verder opkrulde bij het geluid van zijn stem en dat was dan een teken voor hem dat ze wel zeker wakker was maar koppig bleef liggen. Ardentpaw liet een zucht klinken. Hij wilde het rustig en aardig oplossen, maar de kitten liet hem echt geen keus. Ze zou zo ziek kunnen worden, met hoe jong ze nog was. Okay dan," miauwde hij zachtjes tegen niemand in het speciaal. "Ik heb het een manier geprobeerd, dus nu maar de andere." En bij die woorden boog hij zijn kopje naar beneden en tilde het kleintje voorzichtig haar nest uit en zette haar neer op de grond van de Nursery. Hij had het echt geprobeerd het niet tot dit te laten komen, want eigenlijk vond hij het altijd wel leuk om met de kittens te spelen en het was dan dus niet ideaal om ze boos te maken door ze uit hun nesten te trekken. Maar hij moest toch echt dat nest schoonmaken. Niet wachtende op een reactie uit het kleintje begon hij het oude, vieze mos op te ballen. Hij rolde de bal en liet deze naast zijn miniscule hoopje vers mos rusten voor hij het overgebleven verse mos pakte en een nieuw nest voor de kitten maakte. "Zie je, een vers nest. Zo wordt je niet ziek," vertelde hij haar. "Want als je ziek word, dan moet je naar de medicine cat en Dustpaw zegt dat je daar echt niet wilt zijn," het klonk zeker niet gemeen. Meer een goedgemeende waarschuwing. Hij wist dat kittens koppig konden zijn en niet altijd alles begrepen, dat kon hij nu zelfs nog wel eens zijn, maar hij had liever dat ze het op een vriendelijke manier leerde.

Uiteindelijk werd ze opgetild en op de koude grond gelegd. Dustkit maakte een protesterend geluidje en kroop halfslachtig wat dichter naar haar nest, tot ze de zachte voorpoot van de apprentice raakte. Oh, dat was zacht en warm.. Veel beter zelfs dan haar nest! Het bruine poesje krulde zich op om de voorpoot van de kater en begon zachtjes te snorren. Ah, dit was het goede leven.

Ardentpaw was redelijk tevreden met zijn werk, tot op het moment dat hij iets warms rond zijn poot voelde krullen. Hij keek naar beneden, alleen om de kitten die hij uit haar nest had getild te zien. Oh, geweldig. Ze was wel heel koppig om op hem te gaan slapen, of ze deed het express. Toch, hoe kon ze zoveel slapen. Als kitten had hij zelf een oneindige voorraad energie gehad. Nog steeds wel, eigenlijk. Hij zou nooit een halve dag kunnen slapen, laat staan gewoon nog steeds verder gaan. Hij wilde haar net zachtjes van zijn poot afschudden, maar toen ze begon te snorren had hij er het hart niet voor. Opzich, het zou niet zo erg zijn toch, als hij eventjes zou gaan zitten? Alle nesten waren nu verschoond en hij hoefde alleen nog maar een beetje oud mos gaan weg te gooien. Dat kon na een poosje ook nog wel. Toch...Het was akelig stil in de nursery voor een keer. Op het gesnor van het kleine katje op zijn poot na dan. Wat was haar naam eigenlijk, hij kende immers niet iedere kitten die in de clan leefde. "Ligt mijn poot lekker? Ik ben Ardentpaw." Besloot hij zichzelf maar voor te stellen, nu hij toch op het topic namen was. Ze mocht hem dan immer nog niets verteld hebben behalve op een paar protesterende geluidjes na toen hij haar uit haar nest had getild, maar dat betekende niet dat hij haar niets kon vertellen. Daarbij haatte hij de stilte die er nu heerste, dus als die niet op een andere manier gevuld werd zou hij hem wel volpraten.

De nursery was fijn en stil en de poot van de kater was zo zacht. Ze voelde zich weer dieper in slaap zakken, tot hij plots de stilte verbrak met een vraag en de aankondiging dat zijn naam Ardentpaw was. haar kleine hersentjes konden maar één ding tegelijk verwerken, dus op zijn eerste vraag antwoordde ze niet - niet dat dat nodig was, want haar houding en gesnor was al antwoord op zich. "Dushtkid.", antwoordde ze mompelend op zijn tweede vraag, zachtjes kopjes gevend tegen zijn voorpoot terwijl ze zich in een meer comfortabele houding probeerde te leggen.

Dustkit was dus haar naam. Ardentpaw had een beetje moeite moeten doen om het gemompelde antwoord te kunnen horen en eer dat hij het ontcijferd had was Dustkit haarzelf aan het verleggen. Hij lachte eventjes toen ze zijn poot een paar kopjes gaf, want eigenlijk was het toch best wel schattig. "Ik neem aan dat je mijn poot niet snel los gaat laten?" vroeg hij lichtelijk geamuseerd. Dustkit had nu een heel vers nest, maar ze leek erg verkocht aan zijn poot. Toch, hij kon niet de hele dag hier rond blijven hangen, hoe gezellig het ook was.

Dustkit schudde met haar kopje, waarbij haar snorharen tegen zijn poot wreven. Ze trok even met haar snorharen bij het gevoel en draaide zich wat meer om, zodat de achterkant van haar kopje tegen zijn poot lag. Dat was toch iets aangenamer. Als ze nu haar oogjes opendeed, kon ze ook nog iets zien - wat ze dan ook deed, weliswaar héél lichtjes. Met haar blauwe, tot spleetjes geknepen oogjes keek ze rond de nursery. Niet dat er bijster veel te zien was, maar het was wel een raar perspectief. Alsof zijn poot oogjes had.

De kitten verlegde haarzelf nog rondom zijn poot en niet snel daarna lande er een vlinder met een kriebelig gevoel op zijn neus. Het leek wel alsof het universum hem wilde vertellen dat hij maar een groot zacht kussen was. Hij voelde zich toch wel een klein beetje voor gek staan nu, met een kitten om zijn poot en een vlinder op zijn neus. Het was dan ook eigenlijk wel een gek zicht op zichzelf. Gek en totaal niet intimiderend. Het hielp ook niet dat de vlinder zijn neus nog steeds kietelde. Voorzichtig tilde hij zijn vrije voorpoot op, en even wiebelde hij omdat zijn evenwicht nu toch niet helemaal op orde was met een kitten rond zijn andere poot geklampt, om vervolgens lichtelijk een tikje tegen de vlinder te geven, echter vloog deze alleen maar over naar zijn vrije poor en ging daar op zitten. Hmf, nu had hij twee dingen waar hij niet van af ging komen.

Dustkit fronste lichtjes toen ze beweging voelde en schrok toen de zachte poot waarop ze lag begon te wiebelen. Ze klemde haar voorpootjes errond en keek met angstige blik naar omhoog, waar ze echter een mooi kleurrijk beestje op Ardentpaw's snuitje zag zitten. Het fladderde van zijn snuit naar zijn poot, waarop de kater een nogal geïrriteerde blik op zijn gezicht kreeg. Dit trok haar aandacht, waarop ze compleet vergat dat ze eigenlijk aan het slapen was. Ze ontkrulde zich van zijn poot en probeerde zich zo groot mogelijk te maken, zodat ze beter zag wat er aan de hand was. "Washda?", vroeg ze nieuwsgierig, haar blauwe oogjes nieuwsgierig.

Zijn irritatie om de vlinder trok de aandacht van de kitten die zich door het gewiebel alleen maar strakker om zijn poot had gewurmd. Echter leek het wel een effectieve manier om haar van zijn poot af te krijgen en zodra deze vrij was nam Ardentpaw dan ook de kans om deze te bewegen. De kitten maakte haarzelf groot en vroeg hem wat de vlinder was. "Dat is een vlinder en ze zijn heel lief en heel mooi, maar ze kriebelen ook heel erg als ze op je neus landen," vertelde hij het kleintje. "Ze komen allemaal in verschillende kleuren en ze eten van planten af," ging Ardentpaw verder. Misschien zou ze vlinders wel leuk vinden, hij had normaal ook geen problemen met de kleurijke insecten, maar het was gewoon het idee dat hij gepest werd door het universum zo net.

"Oehhhh waj mooi!", antwoordde ze vrolijk, opspringend naar het flapperende beest dat Ardentpaw zonet een vlinder genoemd had. Zouden ze vlinders eten als prooi? Want dat vond ze eigenlijk niet zo'n fijne gedachte. Zoiets mooi konden ze toch niet opeten! Misschien was het wel gewoon decoratie, om alles een beetje leuker te maken. Wat anders kon de functie zijn van zo'n mooi, fragiel flapperbeestje? Ze sloeg ernaar met haar voorpootjes, al was Dustkit natuurlijk veel te klein om hoog genoeg te raken dat de vlinder haar überhaupt zelfs maar zou opmerken.

Hij moest toch wel even lachen toen hij Dustkit naar de vlinder zag springen en grijpen. Zijn irritatie was nu eigenlijk allang weer verdwenen. Hij keek dan ook eventjes toe hoe het kleintje de vlinder probeerde te raken of te vangen of wat dan ook, maar ze was te klein. Ardentpaw strekte langzaam zijn poot uit en haalde erg zachtjes naar de vlinder uit van bovenaf, zodat deze hopelijk naar beneden zou vliegen. Dustkit leek het beestje immers zo leuk te vinden, waarom zou hij haar dan niet een beetje helpen. "Probeer hem nu nog maar eens te pakken," vertelde hij haar terwijl hij toekeek hoe de vlinder dan langzaam dichter naar de grond toe fladderde.

Het fladderdiertje kwam naar beneden, geholpen door de poot van Ardentpaw die het haar richting op wuifde. De vlinder had zulke mooie gekleurde vleugels! Hoe dichterbij het beestje kwam, hoe duidelijker ze de patronen kon zien. Uiteindelijk was het laag genoeg. Dustkit sprong op, haar klauwtjes instinctief uitgeklapt, en met een grote haal haalde ze het naar beneden. Haar poot klemde het fladderbeest tegen de grond. De bruine tabby boog neer, haar snuitje op een snorhaarlengte van de prachtige, zielig flapperende vlindervleugel. Voorzichtig hief ze haar pootje op, alleen om te zien hoe het beestje niet echt meer zo levendig was als net nog. Dustkit pruilde niet-begrijpend en keek op naar Ardentpaw, hopend dat hij het weer tot leven kon wekken. Ze had het helemaal geen pijn willen doen!

Hij zag hoe Dustkit de vlinder met priemende oogjes volgde totdat hij laag genoeg was en toen sprong ze er bovenop met uitgeslagen klauwtjes. Hij zag hoe het beestje tevergeefs fladderde tegen het pootje wat hem op de grond gedrukt hield. Ze duwde haar neusje er bijna tegen aan voordat ze haar pootje weer omhoog tilde, maar veel deed het beestje nu niet meer. Een eenzame flapper die niet sterk genoeg was om hem uberhaupt de lucht in te krijgen en nu richtte Dustkit een pruilende blik naar hem toe. Oh nee, nu moest hij haar teleur gaan stellen, want hij kon niets doen om de vlinder weer levendig te maken. "Misschien kunnen we hem naar de Medicine Cat brengen?" stelde hij maar voor. Hij dacht niet dat het gewaardeerd zou worden dat ze daar zomaar binnen kwamen wandelen voor een vlindertje waar niets mee aan te doen viel, zeker niet na wat er allemaal met Mistgaze was gebeurd, maar het zou Dustkit misschien wel wat hoop geven.

Haar kittenblauwe oogjes keken onschuldig op naar de apprentice. Hij wist vast wel een oplossing, toch? Hij was oud en wijs en kon heus wel een dode weer tot leven brengen! En jawel, Ardentpaw liet haar niet stikken en stelde voor om het gewonde beestje naar de medicine cat's den te brengen. Oh, ja, zou dat helpen? Maar als hij dat voorstelde, dan zou het vast helpen toch! En ze wist ook dat de medicine cat hun hielp als ze gewond waren, dus waarom zou dat dan anders zijn voor een vlinder? Dustkit knikte snel met haar kopje, waarop ze opnieuw neerkeek naar het beestje. Hm, hoe moest dat nu getransporteerd? Of zouden ze de medicine cat naar hier kunnen halen, was dat niet wat ze deden voor zwaargewonden?