So much for happiness [Pepperpaw]

Met haar poot streek Crowcall langs de barst in de grote rots, ontstaan de nacht dat SkyClan ten onder ging. De nacht dat haar vader zijn clan verloor. Hoe had SkyClan zich over vier clans kunnen verdelen? Hoe hadden ze elkaar tegemoet kunnen komen in een gevecht zonder verscheurd te worden door hun gesplitste loyaliteit? Er waren er niet veel meer over om het aan te vragen. Misschien was het ook wel helemaal niet moeilijk geweest. Misschien was zij een van de weinigen die zoiets moeilijk vond. Ze keek om zich heen en beeldde zich in dat ze een leider was en de clans zich om de rots heen verzameld hadden. Gaf het een goed gevoel om zo letterlijk boven iedereen te staan? Ze had niet de indruk dat Tall er zo van genoten had, als ze hem over het leiderschap had horen klagen. Het leek hem eerder kapotgemaakt te hebben. Tall... Waar was hij? Zou hij terugkomen, zoals hij had gezegd? Om het uit te leggen?
Vanuit het ShadowClanterritorium zag ze een bekend figuurtje aankomen en haar hart brak een beetje. Tall zou er voor haar zijn, had Crow geloofd, maar dat bleek dus ook al niet waar.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had het niet kunnen laten. Ze was na een training met Acorndust weggeglipt om naar haar papa te gaan zoeken. Misschien was het tevergeefse hoop, dat voelde ze zelf ook maar al te goed. Ze was niet dom. Maar toch, op basis van de kleine kans was ze naar vierboom gelopen. Wie weet zou hij toch wel verschijnen, wie weet zou hij zeggen dat het allemaal een grapje was en dat hij per direct weer met haar mee naar huis zou komen. Pepperpaw voelde het zachte gras van vierboom onder haar voetjes kietelen terwijl ze de open plek op stapte. Met naar achteren gedraaide oren keek ze om zich heen, de zwarte schaduw bovenop de hoge rots niet spottende van haar positie op de grond. Nee.. Hij was hier niet. Langzaam draaide Pepperpaw haar oren naar achteren en ging ze zitten. Haar staart krulde ze rond haar lichaam heen waarna ze haar ogen dichtkneep. Hij was hier niet.}

Ongezien keek Crowcall op de ongelukkige apprentice neer. Pepperpaw keek rond. Ze leek op zoek naar iets wat ze niet kon vinden en als Crowcall moest raden wat het was... Het had iets bekends, die nerveuze, hoopvolle voorzichtigheid waarmee Pepperpaw voortstapte. Maar haar vader was hier niet, dat had Crowcall al vastgesteld, en dat kreeg de jongere kat nu ook door. Zacht landde Crowcall in het gras en stapte ze naar de ander toe. "Pepperpaw", miauwde ze meelevend. "Zocht je je vader?"

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw's pels poefte alle kanten uit toen een zwarte schaduw van de steen sprong en haar liet schrikken. Voor een paar hartslagen keek ze met grote, ronde blauwe ogen naar de Windclan warrior voordat ze Crowcall herkende. In plaats van dat ze de windclan warrior enthousiast begroette, bleef ze echter op haar hoede, terughoudend. Ze schrok echter opnieuw duidelijk toen Crowcall vroeg naar haar vader. De woorden van Acorndust spookten door haar hoofd, ze mocht het niet met andere clans erover hebben. Pepperpaw draaide haar oren dan ook naar achteren en wendde haar blik af. "Papa? Nee? Waarom zou ik hem zoeken..?" miauwde de apprentice wat hakkelig. Liegen had ze nooit gekund.}

Crowcall bleef staan, een pootje nog in de lucht hangend, tot bij Pepperpaw de schrik wegtrok. Zelfs daarna was er echter niets van de vrolijkheid in de apprentice te zien die ze de vorige keer tentoon had gespreid. Nou, dat was sneller dan verwacht, dacht Crowcall bitter. Tall kon maar beter een goede uitleg geven als hij terugkwam. In Pepperpaws ogen was opnieuw schrik te zien toen Crow haar vraag stelde en de zwarte warrior zuchtte. Natuurlijk, de gebruikelijke geheimhouding, ze had het kunnen weten. “Ik weet dat hij weg is, Pepperpaw”, miauwde ze om die horde uit de weg te helpen. “Hij heeft dag gezegd.”

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw had haar blik naar haar poten gedraaid. Ze had een hekel aan jokken en liegen en het feit dat ze moest liegen over dat haar papa weg was, vond ze nog wel het ergste van alles. Ze hield van haar papa, ze miste hem zo ontzettend. Toen Crowcall moeiteloos door haar leugen heenbrak en aangaf dat haar papa ook dag tegen haar had gezegd, voelde Pepperpaw haar ogen vullen met tranen die ze opgekropt had. Op dat punt kon ze ze niet meer stoppen. “Weet.. weet u waar hij is?” miauwde ze, haar toon net zo verstikt als dat ze zich voelde.}

Crowcall beet op haar lip. Het deed pijn om naar Pepperpaw te kijken, om dat verdriet te zien dat ze zelf zo goed kende, en het deed pijn om haar hoofd te moeten schudden bij Peppers verstikte vraag. "Hij wilde niet zeggen waar hij heen ging", miauwde ze, zelf nu ook met een brok in haar keel. Ze ging naast de apprentice zitten, hopend met een warme aanraking meer troost te bieden dan ze met woorden zou kunnen. Want wat moest ze zeggen? Moest ze Pepperpaw ervan verzekeren dat Tall terug zou komen of haar voorbereiden op het ergste? Wat moest ze tegen zichzelf zeggen? Het was een tweestrijd tussen de hoop die al zo vaak tevergeefs was gebleken en een hopeloosheid die haar met alle liefde naar de bodem van een donker gat zou trekken - maar op een bodem kon je lopen, en dit afschuwelijke zweven was ondragelijk.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Ze had nog een klein sprankje hoop in haar ogen terwijl ze wachtte op het antwoord van Crowcall, hopend dat zij als goede vriendin van papa wist waar hij heen was gegaan, maar die hoop doofde uit als een vlammetje in de regen. Haar oren gingen weer wat hangen en haar ogen werden doffer toen Crowcall aangaf dat zij het ook niet wist. Ze kroop wat dichter tegen Crowcall aan toen deze naast haar kwam zitten, eventjes niet nadenkend over het feit dat ze Windclan was, dat Shadowclan haar nu wellicht een verrader ging vinden. “Ik mis hem zo..” prevelde de kattin zachtjes terwijl tranen over haar wangen begonnen te glinsteren.}

Ze zag een lichtje doven en het deed Crowcall pijn om te beseffen dat zij het had uitgeblazen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Een deel van haar wilde er alles aan doen iets van dat licht terug te brengen, een ander deel besefte iets anders: dat hoe hoger ze Pepperpaws hoop zou tillen, hoe harder het zou vallen, hoe scherper het zou breken. Misschien kon ze, beter dan hoop, wat troost bieden, voor wat het waard was. Ze krulde haar staart om de jonge apprentice heen, er niets om gevend dat hun WindClan- en ShadowClangeuren vermengden (ooit had ze naar alle clans geroken, ooit). "Ik ook", mompelde ze.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Haar schouders schokten terwijl ze eindelijk een deel van haar verdriet tot uiting liet komen bij deze Windclan kat. Ergens spookte wel de angst dat ze niet dit mocht laten zien aan een Windclanner, dat Acorndust haar misschien de clan uit zou trappen, maar ergens was het zo fijn om eindelijk troost te krijgen, om al deze angst naar buiten te laten komen. Vandaar ook dat ze dichter in de omhelzing van Crowcall kroop en haar gezicht in de zwarte, korte vacht van de kattin drukte. "Ik snap niet h-hoe hij weg heeft kunnen gaan," hikte ze, haar stem gestelpt door gesnik.}

Onderwerp: Re: So much for happiness [Pepperpaw]