Heaven is not enough

_{Pijn, angst. Het loden gewicht van de tunnel die op hem had neergeregend had hem bijna op slag gedood, bijna. Voor een paar angstvallige minuten was het zwart, donker, koud en schreeuwde elk vezeltje in zijn lichaam het uit van de pijn toen al het gewicht van de wereld op hem had neergeduwd.. En toen voelde hij hoe al het gewicht van hem af werd getild en hij zelf als het ware omhoog begon te reizen. Hij voelde zijn lichaam zo licht worden als een veer, de kou plaats maken voor warmte, zijn ogen die zich opende. Zijn ogen. Hij had zo lang geleefd met maar één oog dat hij zich niet meer had kunnen voorstellen hoe het was om met twee functionerende ogen te leven. Hij zag, hij zag haar. Zijn mooie mate met haar lange vacht, haar gele ogen en haar zoete geur. Toen hij zijn neus in haar vacht begroef voelde hij zich weer heel. Zijn moeder was er ook. Hoe lang hij haar wel niet gemist had. Ze was nog even jong en mooi als hij haar in zijn herinneringen had gezien. Zijn vader, nog even trots en sterk. Zelfs zijn kleine zusje Flurrykit die bij de geboorte was overleden. Ook zag hij zijn dochter, onder hem in de wereld van de levenden, rouwend om hem. Het was alsof hij naar zichzelf keek toen zijn eigen moeder was gestorven. Wat hij er niet voor wilde geven om zijn staart om haar heen te slaan en haar te troosten.}

-------------

_{Zwijgzaam keek hij toe hoe Stallionstar Amberstorm benoemde. De zwart witte tom schudde zijn hoofd en zuchtte. Gefrustreerd sloeg hij met zijn poot tegen het wateroppervlak, zich afwendend van de poel. Hij had nog zo veel moeten doen. Zo veel recht moeten zetten. Hij had beloofd de clan weer groots te maken en hij had gefaald. En nu benoemde Stallionstar Amberstorm. Ze zou de clan weer in tweeën scheuren net als Oceanstar had gedaan. Lightdove duwde haar neus in zijn kraag en snorde zacht. "Het is niet jouw schuld, Sabrefur." Sprak ze zacht. Sabrefur schudde zijn kop en beantwoordde haar met een liefkozende lik tussen haar oren. "Jawel, alles is mijn schuld." Antwoordde hij met een schorre stem.}

------------

_{Hij had nog lang naast Otterpaw gelegen. Hij lag om haar heen gekruld terwijl ze in haar nest lag te slapen. Ze zou hem niet kunnen zien, noch voelen, maar op deze manier waakte hij toch over haar. Tenslotte kwam Sabrefur overeind toen de zon al naar de hemel begon te kruipen. Met mechanische passen stapte hij de apprentice den uit, naar Stallionstar zijn den. Hij moest nog één ding doen voor hij weer naar boven kon. Sabrefur benaderde Stallionstar maar bleef op een afstand staan in de ingang van de den. "Stallionstar," Riep hij zacht om de tom wakker te maken. Sterren plakte aan Sabrefur's vacht en zijn ogen stonden vastberaden. Nog één laatste gesprek voor hij zich af zou wenden en zich voorgoed bij zijn mate zou voegen.}

Gesloten

_{Na dat Sabrefur Stallionstar zijn naam had uitgesproken, keerde Stallionstar zich om en kruiste hun blikken. Hij bleef  stijf staan toen Stallionstar hem een kopje gaf. Afkeurend keek hij zijn ex-leider aan met priemende ijsblauwe ogen. “En of het je dat spijt, die drie dwazen die je achter me aan stuurde hebben het mooi verpest.” Siste hij boos. Nu dat hij dood was kon het hem weinig meer schelen of hij respect moest tonen of niet. Hij was een God, onsterfelijk en vereeuwigd tussen de sterren. Maar als hij terug dacht aan Otterpaw doofde er in hem een deel van het vuur. “Mijn arme dochter-” Hij wendde zich af en keek over zijn schouder naar de ingang van de den waar ze in lag. “Ik heb moeten toezien hoe mijn moeder voor mijn ogen stierf, ik wens dat mijn ergste vijand nog niet toe. Ik heb haar van dat lot kunnen besparen maar ze zal het niet gemakkelijk krijgen de aankomende tijd.” Sabrefur keerde zijn blik weer terug naar Stallionstar. Met veel meer van zijn oude kalmte die hij normaal over zich heen had sprak hij verder. “Zorg goed voor haar. Ze is sterk en kan dit overkomen, maar niet alleen.” Zijn stem stierf weg terwijl zijn ogen voor een tel mistig werden, hij knipperde het gauw weg en keek Stallionstar weer aan met zijn gebruikelijke kalmte.}  

_{Sabrefur voelde zijn blik iets verzachten. Hij mocht dan wel gedacht hebben wat hij had gedacht over Stallionstar, hij mocht dan wel zijn twijfels hebben, maar het betoog van wederzijds respect dat zijn ex-leider Otterpaw zou opvangen. "Een tunneler of een moor runner, ik zou het haar niet kwalijk nemen als ze nooit meer voet in die donkeren gangen wilt zetten," Hij voelde een sterke drang om terug te keren opkomen. Hij had de hele nacht bij Otterpaw gelegen en weldra zou de zon opkomen en was het tijd voor hem om te vertrekken. "Wil je dat ik haar iets vertel namens jou? Sabrefur kreeg een brok in zijn keel maar dwong zich om zijn gezicht in de plooi te houden. Hij dacht een paar tellen na, voordat hij antwoord gaf. "Zeg haar dat sinds ze geboren is haar moeder al over haar waakt. Zeg haar dat we altijd aan haar zijde staan, ook al kan ze ons niet zien- en zeg haar dat haar moeder het bloemetje prachtig vond." Voegde hij er nog aan toe. Otterpaw zou wel weten wat het betekende. "Ik moet bijna gaan," Mompelde hij schor terwijl hij zijn blik in die van Stallionstar boorde. "Ik moet je nog één ding vertellen."}

Het was Sabrefur niet ontgaan dat Stallionstar zijn toon veranderd was zodra Sabre hem nog wat wilde vertellen. En hij had alle reden om dat te zijn. Die drie verraders die in hun midden zaten.. die drie zouden de hele clan ten gronde richten. Sabrefur kwam overeind toen hij de kracht van Starclan voelde toenemen. De zon was nu echt aan het doorbreken en zo meteen zou hij zijn dochter gedag moeten zeggen. "Stallionstar, keep your eyes open for that bear, that condor and their dainty shadow. Don't ever turn your back on them." Miauwde hij enkel. Nu moest hij snel zijn. Hij wierp Stallionstar nog eenmaal een lange, betekenisvolle blik. "en zeg tegen Amberstorm dat ik haar dromen persoonlijk in nachtmerries verander als ze ook maar één fout maakt." Met die woorden draaide Sabrefur zich om en draafde hij de den uit. Hij wist nog net op tijd de apprentice den te bereiken en te zien hoe Otterpaw begon te ontwaken. Hij keek haar in haar blauwe ogen, voelde een sterke drang om hier te blijven en nooit meer weg te gaan. Maar de zon begon op te komen en zonder dat hij er zelf enige inbreng in had vervaagde hij en voegde hij zich weer bij de sterren.

--- END ---