When the tears fade away...

Everkit zat achter de hagedis aan. De hagedis was er wel vaker en Everkit speelde dan graag met haar. Het diertje verscheen meestal als hij iets moest doen voor zijn voormalige Clan. De Clan waarin hij maar één keer had mogen ademhalen. Dit keer moest hij een apprentice meenemen naar StarClan. Voor eventjes, niet te lang. Soms vond hij dat jammer, maar aan de andere kant als ze met StarClan kwamen jagen dan kon hij ze nooit meer in het woud bezoeken. Zo was zijn tante Bronzemask, zijn oudere zus Mousewish en zijn nestgenootje Leopardpaw nu hier. Toch was er ook nog familie in het woud. Zo ook de kittens van zijn zus Amberstorm, zijn neefje en nichtje. Hij moest Falconpaw ophalen, dat was zijn taak. Voordat ze te ver weg waren, voordat hij ze niet meer goed kon bereiken. Ze waren namelijk op weg naar de bergen. Naar de Tribe, naar zijn moeder, naar de plek waar ze Hazelpaw zouden vinden. Dus wachtte hij af totdat ze de eerste nacht zouden gaan slapen. Hij joeg achter de hagedis aan totdat het tijd was. Het geluid van een valk verbrak de stilte. Hij keek naar boven, naar de cirkelende roofvogel, duidelijk klaar voor de jacht.

Het betekende dat ze waren gaan slapen, dat hij hem op kon halen. De sterrenogen van de hagedis keken hem aan toen hij naar beneden gleed. Naar het slapende lichaam van Falconpaw. Zijn vacht streek langs die van de WindClan apprentice en tilde hem mee naar boven. De hagedis schoot tussen hun poten door en rende over het grasveld, maar de blik in zijn goudgele ogen was nu op Falconpaw gericht. Hij had dezelfde kleur ogen als zijn moeder, Brindleleaf. Het enige verschil was dat zijn goudgele ogen sprankelden van de sterren. “Welkom Falconpaw, mijn naam is Everkit. Ik ben de broer van Amberstorm.” Met een lach keek hij naar beneden, waar even het beeld van Amberstorm zichtbaar werd. Toen veranderde het weer in grasveld terwijl de valk krijste en boven hun kop cirkelde. Everkit bleef zitten alsof hij het niet had gehoord. “Er staat iets te gebeuren wat je leven zal veranderen, als je bereid bent het pad van StarClan te volgen.” De hagedis schoot opnieuw tussen hun poten door en dit keer keek Everkit wel. Toen focuste zijn blik razendsnel op de WindClan apprentice. “When the tears of the lizard fade away, the falcon makes his dive.” Klonk zijn duidelijke stem over het grasveld. De hagedis klom op een steen terwijl de valk naar beneden dook en zijn klauwen zich om de hagedis sloten.

Het werd donker om hen heen en stil. Het was alleen nog hun twee, waardoor de sterren in zijn vacht alleen nog maar helderder vonkelden. “Draag deze woorden met wijsheid. Neem deze kracht met je mee Falconpaw. Sta klaar wanneer dit nodig zal zijn.” Hij stond op en streek zijn vacht weer langs die van de andere kater, om hem terug naar zijn slapende lichaam te begeleiden. Het ga je goed neefje. Toen verdween StarClan uit zijn droom.

[@Falconpaw only]

De reis die hij aan het maken was naar de bergen om Hazelpaw te zoeken was vermoeiend, maar dat wisten ze al toen ze gingen vertrekken. Aan het einde van de dag waren ze ook compleet uitgeput en hij was blij dat hij eindelijk kon gaan slapen. Naast dat ze reisden trainde hij ook nog eens met Lavenderstorm, zo ver dat mogelijk was natuurlijk. Hij had geen idee hoelang hij moest reizen, maar volgens iedereen was het een lange reis die niet zomaar onderschat moest worden. Zijn ogen waren al snel dicht gevallen, moe van alle nieuwe indrukken en het verre lopen.

Het voelde heel erg apart. Het voelde alsof hij opgetild werd. Het was beangstigend maar ook geruststellend op hetzelfde moment. Het was iets waar hij geen invloed op had, wat beangstigend hoorde te zijn, maar dat voelde hij totaal niet. Niets had zo geruststellend en kalm gevoeld als wat hij op dit moment voelde. En toen het opgehouden leek te zijn en hij zijn ogen opende, was hij op een plek die hij niet kende. Het was hier warm. Veel warmer dan waar hij was gaan slapen. Hij droomde wel eens vaker, maar dit was... anders. Hij voelde het warme gras onder zijn poten, rook een geur die hem gek genoeg kalmeerde.. Dat had hij normaal niet in een droom. Even keek hij verbaasd rond, tot hij een kitten zag. Dit was geen droom, toch? Dit voelde veel te echt om een droom te zijn. "Welkom Falconpaw, mijn naam is Everkit. Ik ben de broer van Amberstorm." hij knipperde even verbaasd, wat? Maar als het de broer van Amberstorm was, dan.. Dan hoorde hij zijn warriornaam te hebben. Nu pas zag hij de hoeveelheid sterren. Was dit... Was dit StarClan? Hij was compleet verbouwereerd, vooral toen hij het slapende lichaam van zijn moeder zag. Oké, dit was echt StarClan, of niet dan? Waarom was hij hier? Hij was geen medicine cat, deputy of leader. Hij hoorde niet samen te dromen met StarClan alsof het niks was. Waarom had zijn oom hem hiernaar toe gehaald? Toen de ondergrond weer veranderde in een grasveld, waarna een luid geluid klonk. Een krijs, van een grote vogel. Falconpaw keek meteen geschokt boven hem terwijl hij met zijn oren draaide. Hij kon van verbazing niks uitbrengen, waarom was er een vogel in StarClan? Gingen vogels ook naar StarClan toe nadat ze gedood werden? "Er staat iets te gebeuren wat je leven zal veranderen, als je bereid bent het pad van StarClan te volgen." Huh? Wat ging er gebeuren? Iets wat zijn leven zou gaan veranderen? "Dat ben ik." sprak hij echter resoluut. Een hagedis schoot tussen hen door en hij volgde het beestje met zijn ogen, tot hij terug keek naar de apprentice, die zijn gouden ogen direct op hem had gericht. "When the tears of the lizard fade away, the falcon makes his dive." klonk er duidelijk, het galmde door zijn oren heen en hij wist dat dat moest betekenen dat het iets heel belangrijks was. Dat dit niet zomaar een praatje was. De vogel dook naar beneden en greep zo de hagedis vast die op de steen was gaan zitten. Met grote ogen keek hij naar het tafereel.

Maar toen verdween de omgeving van hen. Verward keek hij naar de kitten, zijn oom. "Ik snap het niet.." sprak hij zachtjes, verward. Waarom konden ze dit niet melden aan Routnose? Wat hadden al deze woorden te betekenen? De sterren in de vacht van de jonge kater waren nog duidelijker dan voorheen. Er was geen twijfel meer mogelijk als hij die nog had gehad, StarClan had hem meegenomen. "Draag deze woorden met wijsheid. Neem deze kracht met je mee Falconpaw. Sta klaar wanneer dit nodig zal zijn." Hij knikte even, een belofte dat hij klaar zou staan wanneer het moest. Want dat kon hij beloven, als StarClan van hem wilde dat hij klaar moest zijn voor wat er zou komen, dan zou hij dat ook zijn. Zonder enige twijfel. De kitten stond op en streek zijn vacht weer langs de zijne, waardoor hij zijn ogen dicht voelde vallen en voelde alsof hij naar beneden ging, kalm en beschermd door zijn oom. Hij wist niet goed wat hij met de nieuwe informatie moest, wat dit betekende voor hem en waarom dit aan hem werd vermeld in plaats van de katten die samen hoorden te dromen met StarClan. Één ding wist hij zeker, hij zou met Routnose hierover moeten praten, want alleen zou hij er niet uit komen en zij zou de enige zijn die hem kon begrijpen.