De tabby apprentice was een muis aan het besluipen. Met stille en lichte stappen werkte hij zijn weg naar het onwetende beestje toe. Hij was uiterst geconcentreerd op het vangen van het beestje, maar een luid, boos geluid in de nabije verte zorgde ervoor dat de muis alert werd en hem opmerkte. Ardentpaw weerdrukte de neiging om erachteraan te rennen en bracht zichzelf juist in beweging naar waar het geluid vandaan was gekomen; het Thunderpath. Het was een gevaarlijke plek, waar de monster over een stenen pad reden en zomaar katten konden verwonden of zelfs vermoorden. Toch, de monsters maakten maar zelden zoveel lawaai als daarnet. Zou er iemand in gevaar zijn? Met een versnelde pas baande hij dan ook in een rechte baan op het pad af, waar hij toch wel eventjes verrast werd en niet bepaald op een goede manier. Daar stond Pepperpaw, aan de ThunderClan zijde van het Thunderpath, haar ogen wijd en ze leek hem nogal angstig. En daar achter haar lag het overreden lichaam van een hond. Hij berwoog niet meer en Ardentpaw was van mening dat het beest dood was. Toch, zijn aandacht was meer bij Pepperpaw, die zeker geschokt leek door het hele gebeuren. Iets wat hij zeker kon begrijpen, maar het was contrasterend naar de avontuurlijke apprentice die hij een tijdje geleden op fourtrees had ontmoet. Gauw liep hij op haar af. "Hey, gaat het?" vroeg hij bezorgd, vijandelijkheid zeker achterwege latend. Ze had zeker niet gekozen om op deze kant van het Thunderpath te komen, dat was wel duidelijk aan de hond die daar zo doodstil lag, Het enigste wat hij kon bedenken is dat ze achterna was gezeten door het beest en zij net aan een monster ontkomen was maar de hond niet.

Pepperpaw richtte haar angstige ogen op hem en voor hij het wist had ze haarzelf tegen hem aangedrukt. Hij kon voelen hoe ze beefde en hij kon wel bedenken dat ze niet okay was. Hij zou dat zelf ook niet zijn geweest. Toch, Ardentpaw drukte zichzelf wat dichter tegen Pepperpaw aan, om te laten merken dat hij daar was. "Het is okay," vertelde hij haar, al was dat misschien niet helemaal waar. Ze was bijna aangereden en de hond achter hen op het Thunderpath was alleen maar een harde herinnering daar aan. "Het monster is weg en alles is goed afgelopen," vertelde hij haar op kalmerende toon, wat meer zekerheid kwam terug in zijn stem en hopelijk zou dat haar dan gerust stellen. Dat was dan ook wel een grote opluchting geweest zelfs voor hem. Misschien was hun vorrige ontmoeting niet op de beste toon afgelopen, maar hij vond haar wel aardig en hij wilde zeker niet dat ze door een monster raakgereden zou zijn geweest. Gelukkig was ze veilig nu, maar met schok leek dat nog niet helemaal doorgedrongen te zijn. "Je bent veilig en ik ga pas weg als jij je ook veilig voelt," vertelde hij dan ook standvastig, want hij ging haar zeker niet alleen achterlaten aan de rand van het Thunderpath.

Ze leek wat te kalmeren en begon met een bibberende stem te vertellen dat de hond haar ineens achterna zat en de rest kon hij wel raden. Het beest lag eenmaal doodsteel op het Thunderpath, ontweken door zelfs de monsters. Toen Pepperpaw hem dan ook fluisterend vroeg of hij dood was. Ze had haar zin niet afgemaakt, maar het was overduidelijk wat ze bedoelde en hij wist niet wat hij moest antwoorden. Ardentpaw was bang dat als hij ja zou zeggen, Pepperpaw zou denken dat het haar schuld was. "Ik- ik denk het," miauwde hij als antwoord, want zelf vond hij het ook geen fijn idee, zelfs als het beest haar achterna had gezeten. "Maar het is niet jouw schuld, hij had ook kunnen stoppen," vertelde hij. Want dat was het belangrijkste. Toch, afremmen tijdens een sprint was moeilijk, wie weet was het dan als nog gebeurd. Natuurlijk ging hij dit niet zeggen tegen de al geschrokken kattin, dat zou niet slim zijn. Toch... "Ik wil wel kijken als je wilt, voor de zekerheid?" Stelde hij haar voor.

Hij was eigenlijk wel wat opgelucht toen Pepperpaw niet wilde dat hij het donderpad opging, zelfs al had hij het voorgesteld. Het bleef een eng ding, zelfs als er geen monsters overheen donderden. Toch vond hij het ergens wel rot om de hond daar maar te laten liggen, om nog platter gereden te worden. Maar Pepperpaw had gelijk, het was het zeker niet waard om zijn eigen leven er voor te wagen. Dat was echter ook het moment dat ze leek te realiseren dat ze niet op haar eigen kant van de grens was. "Ik denk niet dat iemand zo nauw kijkt, met wat er net gebeurd is." Daar kon hij niet zeker van zijn, maar hij durfde wel te wedden dat een eerlijke warrior haar niet zomaar weg zou sturen na een bijna dood ervaring. Anders zou hij wel voor haar opkomen, want zou ze terug moeten, dan moest ze weer terug over het donderpad en dat leek nu niet de beste optie. "Ik ben nu de enigste hier en ik ga je zeker niet gelijk terugsturen," verzekerde hij haar dan ook.

Hij kon merken dat hij Pepperpaw nog niet overtuigd had dat het okay was voor haar om aan de ThunderClan kant van het donderpad te zijn. Misschien was het dat dan ook niet helemaal, volgens de regels dan. En alsnog probeerde ze de atmosfeer wat lichter te maken, door een grap te maken. Ardentpaw glimlachte even voor hij een antwoord gaf. "Ik denk niet dat hij hier in de bomen kan klimmen," grinnikte hij zacht. Het was nu wel grappig, dat de deputy van ShadowClan voor hun neus uit een boom was gevallen, maar toenertijd was Pepperpaw er best boos om geweest. Dat leek nu allemaal een beetje onbelangrijk. Toch, het was een goed teken dat ze iets vond om over te lachen. "Maar je weet het maar nooit, met die stalkende mentor van jou," vertelde hij haar met een amusante blik op zijn gezicht.

Dat was misschien niet het meest doordachte ding om te zeggen, want ze keek hem geschokt aan. Ze vertelde hem dat ze het niet van hem kon vragen om twee keer het donderpad over te gaan terwijl hij dan gewond kon raken. Ja, zeker niet het meest doordachte ding wat hij had kunnen zeggen. Vooral nu hij ook realiseerde dat hij dan voor een tijdje op ShadowClan territorium zou staan. Nee, misschien zouden ze daar inderdaad niet heel veel mee opschieten. "Maar als je alleen gaat, dan kan jij ook gewond raken. En straks komt er ineens een monster en sta je daar bevroren in schok," Ardentpaw had door dat hij misschien een beetje nerveus aan het ratelen was, maar hij zag Pepperpaw nu wel als een vriend, na alles wat er was gebeurd in beide ontmoetingen die ze hadden gehad. Hij wilde niet dat haar iets zou overkomen doordat een hond het nodig had gevonden om haar achterna te gaan. Natuurlijk wist hij wel dat dat de natuur van die beesten was, maar het maakte het er niet beter op.