{Ardentpaw} Stuck

Settleddust zijn bezorgdheid was door het plafond gegaan. Hij ontkwam er ook niet aan. Hij rook de sterke geur van een hond, gemengd met die van angst. De angst van een kat, en niet zomaar een kat, nee, die van zijn zusje. Oh StarClan, hij hoopte dat het goed met haar ging. De vorige ontmoeting met een hond was ook al niet zo voorspoedig gelopen. StarClan zou hun toch niet voor de tweede keer straffen. Niet zo snel achter elkaar? Tot zijn grote angst leidde het geurspoor naar het donderpad, waardoor de jonge warrior alleen nog maar sneller probeerde te rennen. Elke pas die hij dichterbij zette begon hij meer te bidden naar Starclan dat het goed met haar was, dat ze ongeschonden ermee weg was gekomen. Maar toen hij de zwarte streep die als een litteken door het woud voor zich zag ontstaan, lag er een gedaante op het donderpad. Settleddust zijn hart zakte naar de grond. Hij ging uit van het ergste. Slippend kwam hij tot stilstand voor het donderpad, waar hij opgelucht kon ademhalen. Het was een gruwelijk schouwspel, maar er lag een dode hond op het donderpad. Het was niet Pepperpaw. Hij knipperde een paar keer, zijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Want waar was Pepperpaw dan wel? Haar geurspoor stopte hier, hij leidde precies naar het donderpad. Was ze nou...? Opeens zag hij haar lichte vacht aan de overkant staan, op de kant van ThunderClan. Settleddust zijn eerste reactie was woede. Wat dacht ze wel niet? Doodleuk naar ThunderClan gaan!? Maar toen realiseerde hij later dat ze op de vlucht van geweest voor de hond. En zij had de overtocht gered, de hond niet. ‘Pepperpaw!’ schreeuwde hij luid. Een andere kat stond tegenover haar. Ardentpaw, ook een bekende voor de jonge warrior. ‘Wat doe je daar? Ben je oké?’ Eerst klonk hij boos, daarna meteen bezorgd. Had ze een tik gekregen van het monster? Oh alsjeblieft StarClan, liet haar er zonder scheuren vanaf gekomen zijn.

Een koppige uitdrukking vormde zich op het gelaat van Pepperpaw en het leek niet dat ze ging opgeven. Nee, ze zou bijna een staarwedstrijd zijn gestart met hem, koppig hier blijven zitten en niets verder komende dan dat ze nu waren. Maar hij kon ook koppig zijn en hij wilde er zeker van zijn dat de kattin geen gevaar liep. Hij schrok dan ook bijna op toen hij een stem naar hen hoorde roepen, want zijn eerste gedachte was dat het een ThunderClanner was die hen hier tegenkwam. Maar nee, toen hij het geluid volgde zat hij een bekend gezicht aan de andere kant van het donderpad staan. Settleddust! Misschien zou het argument over wat nou de beste manier was om het donderpad over te steken ophouden. Hij kon Pepperpaw komen halen en met haar oversteken, toch? Pepperpaw legde hem in ieder geval uit waarom ze hier stond, maar dat was misschien al wel duidelijk met die hond die nog steeds verminkt en levenloos op het stenen pad lag. "En ik wil haar niet alleen terug laten gaan over het donderpad!" riep hij dan ook naar de kater toe. Misschien zou Settleddust nu wel aanbieden om haar te komen halen en dan was dit alles opgelost. Dan zou haar clanmate haar nog wat meer gerust kunnen stellen en mee naar huis kunnen nemen.

De bezorgdheid droop van Settleddust zijn gezicht. Maar hij kon opgelucht ademhalen toen zijn zusje sprak dat ze oké was. En die hond, ja, die had hij gezien. Hij ijsbeerde langs het donderpad heen en weer, de poes niet uit het oog verliezend. Ze leek nog steeds in paniek! Hij zou haar komen halen. Hoe aardig die Ardentpaw ook mocht zijn, hij vertrouwde de apprentice niet goed genoeg om haar heel terug te brengen over het donderpad. Hij knikte en zijn groene ogen verzachtten. ‘Ik snap het. Ik ben niet boos op je!’ riep hij het donderpad over. ‘Ik ben blij dat je heel bent,’ sprak hij opgelucht. Het duurde niet lang voordat het donderpad weer begon te grommen, en de grond begon te trillen. Ardentpaw schreeuwde nog dat hij haar niet alleen terug wilde laten gaan. Een monster scheurde voorbij en Settleddust kroop neer naast het donderpad. De wind die het monster creëerde trok aan zijn vacht, maar zodra hij voorbij was kwam hij weer overeind. ‘Ik kom je nu halen,’ opperde hij toen, op een toon die geen tegenspraak duldde. Hij kroop weer naast het donderpad, zijn voorpootjes op de zwarte massa. Hij had nog nooit eerder overgestoken, maar hij moest nu dapper zijn. Voor Pepperpaw. Hij keek van links naar rechts, en nog een keer. Hij luisterde aandachtig of er niet iets aankwam. Toen hij helemaal zeker was dat het veilig was, kwam hij als een pijl die uit de boog sprong naar voren. Zijn nagels krasten op de harde ondergrond, maar ongedeerd kwam hij aan de overkant van het donderpad. Hij snelde meteen naar zijn zusje toe en begon haar onderzoekend te snuffelen, waarna hij haar tegen zich aan duwde. ‘Dank StarClan dat je ongedeerd bent!’

Nadat hij naar Settleddust had geroepen dat hij Pepperpaw niet alleen over het donderpad had willen gaan riep zij er nog hulpzaam achteraan dat zij niet wilde dat hij zich in gevaar bracht voor haar. Dat had hij moeten verwachten dat ze dat zou doen, maar voor hij er ook maar op kon reageren was Settleddust het donderpad al over geracet en stond hij voor hun neus. Iets waar Pepperpaw niet helemaal mee op haar gemak leek want ze vertelde hem dat hij op kon zijn gegeten door een monster. Natuurlijk was Ardentpaw daar ook wel bezorgd om, maar hij was allang blij dat de kattin nu een clanmate had waar ze mee naar huis kon gaan. Nu hoefde ze niet alleen over te steken en de rest van de weg had ze er ook een vriend bij. Maar voordat ze vertrokken veronschuldigde ze haar nog voor de twee ShadowClanners op ThunderClan gebied. Hij schudde zijn hoofd. "Ik wil niet dat er iemand gewond raakt en ik denk ook niet dat veel anderen dat willen. Maar misschien is het wel slim als jullie gauw gaan voordat iemand voorbij komt," reageerde hij. Nee, dat zou zeker niet ideaal zijn. Pepperpaw zou hij misschien nog kunnen excuseren maar met Settleddust was het een ander geval want die was met opzet overgestoken om zijn clanmate te komen halen.

Settleddust kwam weer tot rust toen Pepperpaw veilig tegen hem aan stond. Ze zei nog bezorgd dat hij misschien wel opgegeten kon worden door een monster. ‘Zo makkelijk kon je niet van me af, Pep,’ sprak hij toen met een glimlachje. Hij keek toen weer naar de ThunderClanner, waarna Pepperpaw zich verontschuldigde. Hij schudde met een korte lach zijn kop. Ja, dit was wel weer typisch inderdaad. Ardentpaw begon snel te babbelen dat zei dan maar beter snel weer terug konden gaan. ‘Ik was ook niet van plan om nog lang te blijven,’ miauwde hij vlak. Hij keerde zich toen weer naar de wollige apprentice die met geluk het donderpad levend over was gekomen. ‘Oké, we gaan zo meteen samen weer terug. Je moet beloven dat je heel goed naar me luistert. En als ik zeg dat we gaan, ren je zo hard als je kan naar de overkant,’ sprak hij op een strenge toon tegen haar. Nu voor de tweede keer zou het vast ook wel goed komen. Maar je wist het maar nooit. Hij voelde een rilling over zijn rug gaan. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als Pepperpaw nu wat zou overkomen. Hij seinde haar dan ook om naast hem bij het donderpad te gaan zitten, waarna hij al scande of er monsters aankwamen.

Settleddust reageerde dat hij inderdaad niet van plan was lang te blijven. Gelukkig maar, want anders zouden ze straks allemaal in de problemen komen en dat wilde niemand. Toch, hij merkte wel op dat de kater wat vlak klonk en hij kon de gedachte maar niet van zich af schudden dat de kater veranderd was sinds hij een warrior was geworden. Veel serieuzer en een klein beetje minder vriendelijk naar hem toe. Zo erg was het toch niet om vrienden in een andere clan te hebben, zelfs al was je een warrior. Toch, hij zei er niets over. Het had geen nut om de kater boos te maken, dus waarom zou hij. Daarbij moest hij Pepperpaw gaan helpen met het oversteken van het donderpad, hij was zelfs al tegen de witte kattin aan het praten voordat hij maar kon knipperen. Toch kon Pepperpaw er wel weer wat humor in brengen en hij kon het niet laten om kort te grinniken. Ze hadden misschien geen al te beste ontmoeting gehad op fourtrees, maar hij beschouwde haar nu wel als een vriend en zij hem hopelijk ook. Ze bood hem in iedergeval wel vaarwel door te zeggen dat ondanks alles ze het wel gezellig had gevonden. Hij knikte met een glimlach op zijn gezicht. "Ik vond het ook gezellig, maar hopelijk zien we elkaar volgende keer onder betere omstandigheden...en misschien niet op elkaars territorium." Dat laatste voegde hij er een beetje schaapachtig aan toe.

Settleddust was blij dat Pepperpaw niet helemaal in paniek meer leek. Nee, ze voelde zich zo op haar gemak dat ze gewoon doodleuk aan het grappen was en Ardentpaw moest er ook om lachen. Hij rolde met zijn ogen. ‘Nee, ik zou je aan je nekvel weer terug naar huis trekken,’ miauwde hij, waarna hij haar een plagende stoot gaf. Maar Ardentpaw en Pepperpaw wilden nog even afscheid nemen. Wat ongeduldig keek hij naar het duo. Hij keek even ze wilden elkaar doodleuk nog een keer zien. Nou, als het aan hem lag alleen op Gatherings. Maar ja, hij wist ook wel dat hij apprentices niet tegen kon houden. Ze waren nou eenmaal graag op onderzoek. ‘Helemaal niet meer op elkaars territorium,’ miauwde hij nog even streng het tweetal toe. Hij voelde zich nu echt een pretverpester. Maar ja, het moest even. Maar dit was ook een beetje een ongelukje. Hij ging toen met Pepperpaw naast het donderpad zitten. Hij voelde dat ze nerveus was, maar ze moesten weer terug naar huis. Hij streek even zijn pels tegen die van haar. ‘Goed uitkijken, en dan is het zo voorbij,’ probeerde hij haar gerust te stellen. Hij keek van links naar rechts, en nog een keer. Hij spitste zijn horen, voelde aan het donderpad. Er leek niets aan te komen, het klonk rustig, geen gerommel. ‘NU!’ schreeuwde hij toen. Hij lanceerde zichzelf naar voren en zo hard als hij kon rende hij het donderpad over. Hopelijk deed Pepperpaw hetzelfde.