I don't belong here.

Het was tijd. Het was tijd om een keuze te maken en die keuze ook op te volgen. Het was tijd om ThunderClan achter zich te laten, om zich niet langer het buitenbeentje te voelen. Om eindelijk naar de Clan te gaan waar hij thuishoorde. Firedance zou wel een andere apprentice krijgen, zou hem waarschijnlijk niet eens missen. Ze zou blij zijn dat ze van hem af zou zijn en dat ze een ware ThunderClanner kon opvoeden, iemand die geen twee bloedlijnen door zijn lichaam had lopen. Iemand die gewoon puur was, iemand die alles voor zijn Clan kon geven op de manier zoals dat hoorde en niet zoals hij vond dat hij dat moest doen. Hij had gevochten met de BloodClanner om zijn Clan te verdedigen, maar ook omdat het in zijn aard lag. Hij droeg nu de littekens van dat gevecht, littekens die niet meer weg zouden gaan. Maar die vielen in het niets bij de littekens die hij diep in zijn hart voelde. De littekens die al vanaf het begin niet meer weggingen. Hij wilde naar ShadowClan omdat hij daar thuishoorde. Thornstar en Eveningglow waren niet zijn rechtmatige leidinggevenden, Tallstar en Acorndust waren dat wél. Hij zou herenigd worden met zijn vader en met zijn broers. Het zou allemaal wat vreemd zijn in het begin, maar voor zijn familie had hij dat wel over. En toch, toch voelde hij een brok in zijn keel toen hij het ThunderClan kamp achter zich liet. Hij dwong zichzelf echter om niet meer over zijn schouder te kijken, om zijn pad gewoon te vervolgen. Hij wist precies waar hij moest zijn, precies waar hij moest oversteken om het minste gevaar te lopen en zijn rechtmatige Clan te bereiken. Eindelijk, na zo veel manen, had hij de knoop voor zichzelf doorgehakt. En dus trok hij een spurtje. Hij wilde ThunderClan zo snel mogelijk achter zich laten en wilde een gesprek hebben met Tallstar zodat hij van Clan kon wisselen. Dan zou hij eindelijk bij de Clan horen waar hij zich écht thuisvoelde. Oakpaw rook de smerige geur van het Thunderpath al, maar het deerde hem niet. Hij was dadelijk thuis en dat was het enige wat telde. Hij luisterde goed of hij geen monsters hoorde en zette zich schrap om de border over te steken. Zijn poot maakte al contact met de harde ondergrond van het Thunderpath, maar toen drong de geur van de kat in zijn neusgaten die hij op dit moment het minst graag wilde zien. Zijn spieren spanden zich aan en even keek hij paniekerig naar voren. Het Thunderpath was vrij en ShadowClan leek hem vanaf de overkant te lokken. Hij zette een tweede poot op het Thunderpath. Hij moest dit doen. Met of zonder goedkeuring van de kat die zich achter hem bevond, maar hij moest in ShadowClan geraken.

Hij was er klaar voor. Hij beeldde zich al helemaal in hoe hij in het kamp zou komen en eerst raar aan gekeken zou worden door de ShadowClanners, maar daarna zou zijn vader hem herkennen en zou hij zich naar voren dringen, waarna hij zijn zoon zou erkennen als een ware ShadowClanner. Oakpaw zou herenigd worden met zijn broers en de rest van de ShadowClanners zouden hem uiteindelijk ook gaan erkennen als één van hun. Maar voordat dat mogelijk was, moest hij eerst ThunderClan verlaten. En dat zou hij ook zeker van plan zijn geweest als zijn deputy daar opeens niet was komen aanstormen om hem van zijn plan te brengen. Misnoegd keek Oakpaw naar haar en hij deed een stapje naar achteren zodat zijn poten het Thunderpath niet meer zouden raken. Hij hoorde in de verte gegrom van een monster en zijn kans leek verkeken te zijn. Hij gromde geërgerd en draaide zich om naar zijn deputy. “Je hebt het verpest!” riep hij kwaad. “Mijn enige kans om terug herenigd te worden met mijn familie. Met mijn broers en mijn vader die écht van me houden.” Hij kreeg tranen in zijn ogen. “Heb je enig idee hoe ik me voel? Heb je enig idee als wat voor een buitenstaander ik me wel niet voel? Ik heb twee bloedlijnen door mijn aderen stromen. Ik voel me niet volledig ThunderClan omdat ik een smerige half-Clanner ben die net zoals zijn broers naar ShadowClan had moeten gaan. Maar nee, het lot had weer moeten beslissen dat ik naar ThunderClan ging met mijn moeder, om vervolgens volledig genegeerd te worden door haar!” Zijn haren rezen in de lucht en hij keek woest naar Eveningglow. “Waarom kun je me niet gewoon laten gaan? Waarom kan ik niet aan Tallstar vragen of ik bij hem in de Clan mag komen? Waarom moet iedereen altijd over mijn lot beslissen en heb ik niks te zeggen?”

Oakpaw wist niet goed wat hij verwacht had, wat hij gehoopt had, maar dit was het zeker niet. In plaats van dat er begripvol werd gedaan, werd er tegen hem gesnauwd. Ze sprak duidelijke, harde woorden en elk woord kwam als een mes bij hem binnen, alsof zijn vader al recht voor hem stond en hem op deze manier afwees. Haar woorden waren echter duidelijk: hij zou gaan ShadowClan worden. Tallstar zou hem niet erkennen en hem, zoals ze dat met haar eigen woorden sprak, met zijn staart tussen zijn benen terug laten keren. ShadowClan zou hem niet accepteren. ShadowClan zou hem niet accepteren. Die woorden kwamen meerdere malen terug in zijn hoofd waardoor hij zich niet meer kon concentreren op wat Evenningglow zei. Hij zag haar mond wel bewegen, maar de woorden waren voor hem onduidelijk, alsof hij doof was en hij op een nieuwe manier moest ontdekken hoe hij kon communiceren met anderen. Haar ogen gloeiden van woede en Oakpaw vroeg zich af wat hij fout had gedaan. Maar hij wist wel wat hij fout had gedaan. Hij was gestopt toen ze zijn naam riep. Dat was de grootste fout in zijn leven. Een fout die hij nu recht moest zetten. En dus keerde hij zich om, zonder zich nog om haar mening te bekommeren. Hij had de woede gezien in haar ogen, had haar woorden gehoord die als messen door zijn binnenste sneden. Ze wilde hem hier niet hebben. Ze zag hem als een verrader, alleen maar omdat hij hunkerde naar een leven dat hij misschien niet eens kon hebben. Dat was hem het niet waard. En dus maakte hij een keuze. Het tintelen in zijn lichaam werd erger toen hij stappen begon te zetten en niet alleen haar woorden waren weggevallen, maar ook het naderende, brommende geluid van onheil. Nog drie vossenlengtes, nog twee… Opeens werd het gebrom harder, overstemde het zelfs de stemmen in zijn kop. Hij richtte zijn blik naar opzij en zijn hart schoot in zijn keel toen hij twee lichtflitsen zag. Het gedaver dat hij eerst niet had gevoeld, was het enige wat hij nog kon voelen. En toen… toen een klap. Hij registreerde vaag dat hij door de lucht vloog en dat zijn lichaam met een misselijkmakende klap op de grond kwam, dat hij voelde hoe dat zijn voorpoot het begaf, alsof alle botjes tegelijkertijd braken. Een schreeuw verliet zijn lippen en zwarte vlekken begonnen zich voor zijn ogen te verzamelen. De shock zorgde ervoor dat alles tolde en dus was hij gedwongen om zijn kop neer te leggen. Aan de overkant zag hij de struiken en de bomen, maar hij had geen idee van welk territorium het nog was. Hij had geen besef meer. Alleen de pijn die abrupt ophield in zijn voorpoot, herinnerde hem eraan wat er was gebeurd. En daarna niets meer.