Shape of my heart

Eenzaam stapte de een créme kleurige poes tussen de paarse planten van de heatherfields door. Zo nu en dan keek ze opzij naar de heuvelrug om te zien of er geen windclan katten in de buurt waren. Ze hadden dit gebied verovert maar Blueflower voelde zich nooit veilig hier. Het voelde verkeerd. Ook al had deze plek er voor gezorgd dat kittens weer melk konden drinken en warriors niet meer verhongerde, Blueflower voelde met de dag een groeiende afschuw voor deze plek. Ze wilde hem terug geven, verlost zijn van de last om die te dragen, maar die beslissing lag niet bij haar. Zij was nog maar een jonge warrior en wist niets af van leiderschap of een clan aansturen. Ze wist alleen hoe ze moest jagen, waar de lekkerste vis te vingen was en hoe ze voor kittens moest zorgen. Blueflower spendeerde steeds meer tijd in de buurt van de nursery, helpend waar dat maar mogelijk was. Ze trok een voldoening uit het passen op de kittens en het helpen van de moederpoezen. Misschien moest ze maar eens gaan vragen aan Panthergrowl of ze permanent voor de kittens mocht zorgen. Uiteindelijk settelde Blueflower zich op een kleine kei die midden in het veld lag. Ze ging er op zitten met een zucht en keek omhoog naar de blauwe lucht en de wolken. Zo kon ze hier wel uren zitten.

Het was zonhoog. Misschien net iets voor de zon op zijn hoogte punt was gekomen. Het was een blauwe hemel, geen wolkje aan de lucht. Appleseed voelde de zon op zijn donkerbruine cyperse vacht branden. Het donkere trok de warmte aan, maar zijn ondervacht was lichter en wolliger, zodat de warmte amper zijn vel kon bereiken. Zo deed het ook met water. Riverclanners waren daar wel bestendig voor. Hij liet zijn blik over de paarse bloemen gaan. Het was adembenemend mooi. Toch was het niet echt van hen. De rivieren waren open, de mondden en buikjes waren gevoed en gevuld. Het was tijd dat het terug naar Windclan ging. Dan waren er niet zoveel problemen meer. Als het goed was, had hij Butterstar erover horen praten. Misschien kon de rust dan terugkeren. Appleseed keek naar rechts. Zijn pupillen vernauwden zich. Was dat? Blueflower! Zijn hart maakte een sprongetje. Hij liep stilletjes op haar af. Toen hij dicht genoeg was stapte hij net iets luidruchtiger op haar af. Hij wilde haar laten schrikken, maar dat was ook niet altijd fijn, dus dan maar een vriendelijke begroeting. Hij duwde zijn grote kop tegen haar flanken en wreef zijn lichaam tegen de hare. Zijn roze tong flitste uit zijn bekje om haar een lik over haar oor te geven. Hopelijk was ze al een beetje beter. "Goedemiddag Blueflower," snorde hij zachtjes. 

Ze duwden tegen zijn lichaam aan en hij snorde zachtjes. Appleseed ging zitten en keek in de richting waar Blueflower naar blikte. Het was oneindig. Misschien op het einde de Mothermouth, maar dat was te ver weg. Een briesje krulde langs hen heen. Het liet de diep-paarse bloemen heen en weer waaien. Zijn eigen appelgroene ogen keken naar het aangename tafereel, waarna ze weer in de eindeloze blauwe ogen blikten van Blueflower. Hij zag een spoortje van angst. "Ik kan niet meer goed slapen sinds wat er met Whirlpool is gebeurt, met Butterstar. Door Roseburn.. Het is niet goed dat we elkaar zo'n leed veroorzaken terwijl onze vijand zo dicht voor onze deur staat." Hij slikte en liet zijn blik vallen op zijn poten. Dat was het inderdaad niet. Soms was er nu eenmaal een rotte appel in een nest, maar dit... Hoe hadden ze een kitten zo laten worden? Zo slecht... Hij voelde de slanke kattin tegen zich kruipen en als antwoord legde hij zijn staart over haar flanken heen. "Ik begrijp dat heel goed Blue, ik snap ook niet hoe ver Roseburn haar haat gekomen was, als ik het had geweten..." Hij zuchtte en schudde zijn kop. "Wij zijn maar simpele zielen, ik noch jij hadden hier iets aan kunnen doen. We kunnen alleen het leed voor elkaar besparen," fluisterde hij zachtjes. Dang, deze gesprekken waren echt niet simpel. Hij keek op en gaf een voorzichtige lik over haar wang. "Het komt wel weer goed, Riverclan heeft al vaker vijanden gemaakt en ze daarna weer bevriend. Kijk naar Shadowclan, het kan altijd erger." Daarbij moesten ze niet vergeten dat ze allemaal samen hadden moeten leven in de bergen. Toen was iedereen bondgenoot.

Er viel een korte stilte na Blueflower haar woorden. Appleseed had vast ook vaak genoeg aan die bewuste gebeurtenissen gedacht. "Ik begrijp dat heel goed Blue, ik snap ook niet hoe ver Roseburn haar haat gekomen was, als ik het had geweten..." Ze was toch wel belangstellend wat hij er van vond. Ze draaide haar oren naar achteren maar verroerde zich anderzijds niet. Wat nou als zíj het geweten had. Dan had ze alles er aan gedaan Roseburn tegen te houden voor het te laat was. Ze wilde niet er aan denken of ook daadwerkelijk wat had kunnen uithalen. "Wij zijn maar simpele zielen, ik noch jij hadden hier iets aan kunnen doen. We kunnen alleen het leed voor elkaar besparen," Blueflower kreeg een brok in haar keel. Een zekere somberheid trok over haar heen. Het was de onmacht die haar zo dwars zat, besefte ze. Ze sloot haar ogen toen Appleseed haar een voorzichtige lik gaf. Op een of andere manier gaf dat simpele gebaar haar kracht en voelde ze hoe haar binnenste een soort dansje maakte. Hij had dat effect op haar. "Het komt wel weer goed, Riverclan heeft al vaker vijanden gemaakt en ze daarna weer bevriend. Kijk naar Shadowclan, het kan altijd erger." Blueflower keek nu ook op en ontmoette Appleseed zijn groene ogen. "Denk je dat echt?" Vroeg ze terwijl er weer een waterig glimlachje op haar gelaat verscheen. Ze snorde en duwde haar kop tegen de zijne aan zodat hun voorhoofden elkaar raakte. "Zo lang jij bij mij bent kan ik heel de wereld aan, heb ik het gevoel.." Murmelde ze zacht, plots verlegen dat ze misschien te ver was gegaan nu. Ze trok zich een stukje terug en ontmoette voorzichtig weer zijn blik.

Hij gunde haar een stralende glimlach. "Ik denk dat echt, onze band met Windclan is beter dan die ooit met Thunderclan zal zijn. Hoe vaak hebben de Sunningrocks nu niet gedanst tussen beide clans?" Hij moest het aannemen van verhalen, want hij was niet echt opgegroeid in dit gebied, toch niet als apprentice die het had meegemaakt. Voor hem en waarschijnlijk ook voor Blueflower was de vijandschap van Windclan veel meer echt, maar hij moest zich toch ergens aan vasthouden. "Zo lang jij bij mij bent kan ik heel de wereld aan, heb ik het gevoel.." Ze schuifelde een muizenlengte op. Appleseed keek even verbaasd, zijn binnenste fladderde. Het was net een plekje dat jeukte, waar je niet aan kon. Hij knipperde met zijn ogen en keek haar aan. Zijn gezicht stond nog steeds verbaasd, maar ook half-lachend. Droomde hij dit? Was dit Arcticwolf die hem dit in zijn nest influisterde? "Ik vind je ook lief," mompelde hij nog zachter dan eerder. Hij schraapte zijn keel.

Blueflower probeerde hem niet te krachtig aan te kijken, dat zou er vast raar uit zien. Maar ze hield hem wel met haar volledige aandacht in de gaten. Er was die twijfel. Hoe zou hij reageren? Ze zou het niet meer hebben met zichzelf als hij- nee niet aan denken. Haar innerlijke monoloog was in de werkelijkheid minder dan een paar seconden toch voelde die stilte tussen hen als een eeuwigheid. Blueflower "Ik vind je ook lief," Als ze het moest beschrijven, het gevoel in haar binnenste en haar denkwereld, zou ze zeggen dat het net een zwerm bijen was zonder koningin. Iedereen vloog in paniek alle kanten op en wist niet meer wat voor of achter was. Blueflower kon zich niet inhouden en begon te lachen van de zenuwen. "Nou .. dan zijn we het ergens over eens." Ze voelde zich weer serieus worden en besloot haar blik voor een tel af te wenden. Ze liet haar blik vallen op een groep klavertjes. Toen ze eens goed keek zag ze dat er een klavertje vier tussen zat. "Kijk! Een klavertje vier," Sprak ze vol verrukking. Ze boog zich voorover en nam het kleine steeltje heel voorzichtig tussen haar tanden. Met een zacht rukje trok ze hem los. Haar blauwe ogen gleden heel langzaam naar Appleseed en ze voelde een warme blos op haar wangen komen. Wees moedig. Ze stak haar neus vooruit en bood hem het klavertje vier aan. "Wil jij-" Ze schraapte haar keel die plots had besloten erg droog te worden. "Als ik bij je ben dan voel ik mijn donkere wolken verdwijnen. Appleseed, ik wil je graag nog beter leren kennen.. en meer tijd met je door brengen.. Wil je mijn partner zijn?"

Toen ze nerveus begon te lachen snapte hij het helemaal niet, maar hij kreeg wel een blos op zijn wangen. Poezen toch, er zou altijd een mysterieus stukje rond hun hangen dat hij als kater niet zou begrijpen. Daarom gniffelde hij een beetje verward mee. Was dit nu sarcasme? Meteen erna was ze weer serieus. Zijn hart roffelde, hij kon het horen. Net zoals hij zijn bloed kon horen suizen. Hij schraapte zijn keel nog eens. Appleseed kwam bijna om van de plotse dorst. Dapper opende hij net zijn mond, maar Blueflower sneed zijn moed af. Hij keek naar het klavertje vier dat ze voor hem hield. Met zijn tanden pakte hij het aan. Wat? Moest dit een peace-offering voorstellen voor Windclan? Het was duidelijk dat Appleseed alle betekenis had verloren. Hij wilde nog steeds iets vragen, maar de gentleman die hij was liet hij de mooie kattin uitspreken. Toen hij de laatste zin hoorde bevroor hij. Wacht? Wat?! W A T. Zijn hoofd ontplofte bijna. De groene ogen werden zo groot als maantjes. Een pure blos kwam nu op zijn kaken. Hij voelde aan als een heel zonnestelsel. Hij stond daar met het klavertje tussen zijn witte tanden. Appleseed keek even vlug om hen heen en boog naar haar toe. Met wat hulp van zijn poot zette hij het klavertje vier in het haar van Blueflower, bij haar oor. Hij schuifelde wat naar achter. "Ja," miauwde hij verlegen, want meer woorden waren er niet om te zeggen.

Er had net zo goed een hele maan om kunnen gaan in de tijd die er verstreken was tussen Blueflower haar vraag en Appleseed haar antwoord. Ze bleef als verstijft staan terwijl Appleseed eerst een beetje achteruit week (en de paniek toe sloeg bij haar). Toen stapte hij naar voren, duwde het klavertje achter haar oor en gaf hij haar het gevoel alsof haar hart uit elkaar zou barsten. "Ja." Euforie, opluchting, blijdschap en een heleboel meer gonsde er door haar heen. Blueflower slaakte een zacht gelukzalig kreetje en maakte een klein sprongetje. Ze stapte naar voren en gaf Appleseed een teder kopje tegen zijn wang. "Ik ben zo gelukkig! Je hebt me de gelukkigste poes in de clan gemaakt." Snorde ze lichtjes bevend van de adrenaline die door haar lijf geschoten was.

Ze keek hem aan en hij voelde zich meteen gelukkiger. Ze waren altijd al kennissen geweest, maar die ontmoeting met die herten moest een andere vonk in het spel hebben gebracht. Appleseed glunderde. Hij gaf een lik over haar neus en duwde met zijn poot tegen haar schouder. "Ik ben de gelukkigste kater, met zo iemand als jou." Hij gaf haar een knipoog. De energie die door zijn lijf ging moest eruit. Hij zat dan ook als een verkouden beest te bibberen. "Wil je gaan jagen?", stelde hij voor. Dan konden ze de zenuwen van hun af rennen. Er kwam een trillerig glimlachje van zijn gezicht. Was het voor iedereen zo spannend?

Blueflower kreeg een grote glimlach op haar gelaat toen hij zich gelukkig noemde met haar. Allemachtig, als ze niet snel iets zou doen zou ze letterlijk uit elkaar klappen.. 'Wil je gaan jagen?' Appleseed zijn voorstel kwam als een zegen. "Ja!" Riep ze meteen uit en ze maakte een vrolijk sprongetje. "Ik wil eerst een stuk rennen.. laten we dichter naar ons eigen gebied gaan en kijken of we wat kunnen vinden daar." En met die woorden schoot ze weg en begon ze te rennen. De open vlaktes van de heatherfields waren perfect daarvoor. Geen boom of steen of ander obstakel hinderde haar. Ze kon gewoon een stuk vrij rennen.

Voor hij nog maar kon knikken of 'ja' zeggen schoot ze al weg. Appleseed lachte zijn luide lach en sprong van de klei. Hij kwam licht neer en begon meteen te rennen. Zijn snelheid was eerst traag, waarna het steeds sneller ging. Hij moest accepteren dat hij nooit sneller zou zijn dan... zijn nieuwe partner. Zijn hart klopte hard en snel. Net zoals de vlinders in zijn buik. De donkere kater kon met zijn neus haar staart net niet aanraken. Naast hem schoten de bloemen en de lavendel voorbij. Soms sloeg het in zijn gezicht. Wat een mooi gebied eigenlijk!

De poten van Blueflower en Appleseed roffelde zacht op de grond onder het rennen. Het gaf een fijn gevoel van vrijheid om zo lang te kunnen rennen zonder weg te hoeven duiken voor obstakels. Maar na een eindje gerend te hebben en de bomen van het riverclan bos weer in zicht kwamen begon ze vaart te minderen. Ze draafde een stukje verder voordat ze weer begon te lopen, borst reizend en dalend van de inspanning. "Dat was fijn," Mauwde ze tegen Appleseed. Het gevoel die ze eerder had gehad was compleet verdwenen. Ze keek op zij naar hem en kon nog steeds niet geloven wat er zojuist gebeurt was. Ze glimlachte breed naar hem als een kleine dwaas die ze was, maar ze kon zichzelf niet helpen! Ze was gewoon zo blij! Ze spitste haar oren. "Hoorde je dat?" Vroeg ze meteen gealarmeerd. Het klonk alsof er iets groots door de bomen bewoog.

Ze schoten voorbij het gebied en aan de boomgrens vertraagde ze hun pas. Appleseed voelde zijn adem piepend door zijn longen gaan. Het deed haast pijn. Zijn flanken gingen woest op en neer. Hijgend ging hij zitten. "Pfoe ik heb wel echt geen conditie," pruttelde hij. De middelgrote cyperse kamer glimlachte naar zijn partner. Hij was net een verliefde vlinder, niet wetend waar hij moest landen en hoe hij zijn vleugels moest gebruiken. Een geluid liet zijn oor draaien. "Hoorde je dat?" Hij hield zijn adem in en duwde zijn oren tegen zijn kop. Het grote beest kwam steeds dichterbij. Of het was een konijn, want dat had hij al eens meegemaakt, of het was iets anders. Zijn hart klopte nu alleen sneller door de adrenaline. Hij verstijfde. Appleseed was niet echt een man van actie, hij kon niet vluchten nog vechten. Zijn ogen werden groot. Het was geen konijn! De verstijving golfde over. Hij stond op zijn hoogste tempo op en beukte tegen de kattin. "Blueflower ren!" Hij duwde met zijn poten tegen haar zodat ze sneller zou vertrekken of lopen. Het was te laat...

Voor hij het wist bungelde hij in de lucht. De koude handen van de Twoleg hielden de kat stevig aan zijn nekvel vast. Hij siste boos en probeerde alles in zijn buurt te klauwen. Hij hoorde een gil toen zijn nagels achter iets haakten. Het werd zwart toen hij in iets raars werd gepropt. Hij zette een hoge rug op en draaide zich hysterisch om. Door ruitjes kon hij naar buiten kijken. Het ding begon heen en weer te schommelen. Hij stak wanhopig zijn poot door een van de ruitjes. "Blueflower!!"

(random plot twist)

Er viel een korte stilte. Het geritsel in de bomen werd plots luidruchtiger waardoor Blueflower een sprongetje maakte. Wat er ook in de boomgrens zat.. het bewoog hun richting op, en het was groot. Toen ze een lange schaduw zag verschijnen snakte ze naar adem. Voordat Blueflower verder kon reageren beukte Appleseed hard tegen haar aan waardoor ze zich vlug moest opvangen om niet op de grond terecht te komen. Haar kop schoot opzij. "Ik laat je niet achter!" Riep ze schril. Toen de twoleg uit de boomgrens stapte begon Blueflower nijdig te sissen. Haar staart was dik en haar haren rezen overeind. Het wezen keek neer op hen met gemene donkere ogen. Zijn platte snuit was verwrongen. Blueflower deinsde terug toen hij naar haar graaide maar ze was te snel. Boos keerde de twoleg om en griste hij naar Appleseed. Hij was afgeleid geweest door haar..

"Appleseed!" Gilde ze toen de twoleg hem in een donkere kist duwde. Woede rees in haar op en met een kracht die Blueflower nog nooit eerder had gevuld sprong ze naar voren. Haar nagels gleden moeizaam door het stugge stof. Daar onder voelde ze huid. Die voelde hetzelfde als de prooi die ze doodde. Toen ze haar kaken in zijn been zonk proefde ze een vieze smaak. De twoleg begon te schreeuwen en wild met zijn been te slaan. Blueflower hield haar klauwen in zijn been geboord terwijl de wereld om haar heen wazig werd. En toen werd ze door iets hards geraakt en tuimelde ze door de lucht. Met een klap kwam ze op het gras neer, sterren danste voor haar ogen en haar zij deed vreselijk veel zeer. Moeizaam probeerde ze overeind te komen. De twoleg pakte de kist waar haar mate in zat vast en tilde hem omhoog. "Appleseed doe iets! Vecht terug!" Riep ze naar de doos waar een gestreept pootje doorheen stak. De wanhoop klonk door in haar stem. Het kostte haar alle kracht om overeind te komen. Haar hele zijkant voelde pijnlijk aan. Maar ze beet op haar tanden en verzette zich. Niemand zou Appleseed van haar afnemen. En een tweede keer schoot ze naar de twoleg zijn benen. Ditmaal wist ze een haal van zijn been ternauwernood te ontwijken, de kist met Appleseed er in zwaaide heen en weer als een slinger. De twoleg schampte tegen haar achterkant aan waardoor ze haar evenwicht verloor en omrolde. Opnieuw stond ze op en sprong ze op zijn al gewonde been. Ze wilde naar boven klimmen, naar zijn lelijke gezicht. Van schrik of van pijn liet de twoleg de kist met Appleseed weer vallen. Met zijn vrije hand greep hij haar bij het nekvel maar Blueflower was lenig. Ze keerde zich om en haakte haar klauwen in zijn arm. Gauw liet hij haar los. Ze sprong naar voren maar kon zijn been niet een derde keer ontwijken. Blueflower slaakte een kreetje toen de twoleg haar nogmaals een doodschop verkocht en ze in het gras belandde. Ze kreunde terwijl haar blauwe ogen dichtgeknepen waren van de pijn. "Je neemt hem niet mee!" Brulde ze naar de twoleg die nu over haar heen gebogen stond.

BEERTJE! D:<

De holte waar hij in gepropt zat begon nu zo hard te schommelen dat hij er misselijk van werd. Appleseed kon niet veel zien door de ruitjes. De aarde ging steeds heen en weer, op en neer. Hij hoorde haar kreunen en vechten. "Blueflower ren!", piepte hij zo luid hij kon. Het leek of hij weer getransformeerd was naar een kitten lichaam. Te bang om iets te doen en zijn stem hoog. De cyperse kater voelde de doos harder schommelen en plots... Hij vloog door de lucht. Niet ver, niet hoog, maar even voelde hij zich gewichtsloos. Hij hoorde een brul. Tranen stonden in zijn ogen van angst en van de klap tegen de grond. De deur met ruitjes vloog open. Bijna even snel rende hij eruit. Hij zou niet vechten waar hij niet van zou winnen. Appleseed zag zijn partner liggen op de grond. Zonder veel na te denken namen zijn zintuigen en reflexen het over. Hij ontweek een schop, een van de velen die Blue had gekregen. De kater dook onder het lichaam van de lichte kattin en nam haar op zijn brede schouders. Was hij nu maar Panthergrowl, die kon er gemakkelijk twee dragen. Hij begon te rennen. Zonder achteruit te kijken. Vooruit, alsmaar vooruit. Hij kon niet terug naar Riverclan camp, dat was waar de twoleg stond. Daarom racete hij op volle snelheid naar ergens waar er geen twoleg voor stond. Windclan. De clan waarmee ze oorlog hadden. "Blueflower, hou vast, alles oké?"

Blueflower staarde omhoog, in die vreemde onwerkelijke ogen, naar het lelijke gezicht van de twoleg. Voor één angstvallig moment dacht ze dat dit het einde zou zijn. Dat bracht een gevoel in haar teweeg die ze niet onder woorden kon brengen op dat ogenblik. Het duurde niet lang want Appleseed was uit zijn opsluiting ontsnapt en rende nu op de twoleg af. Hij ontweek een schop en Blueflower snakte naar adem. Maar hij leek erin te slagen om niet geraakt te worden. Voordat ze iets kon zeggen bukte Appleseed zich naast haar en hees hij haar over zijn schouders. Ze trok een gezicht toen haar ribben pijnlijk tegenwerkte maar zei verder niets. Ze hield zich vast door haar klauwen iets uit te slaan en in zijn vacht te haken, zacht genoeg zodat ze hem niet pijn zou doen en zijn huid zou raken. Ze durfde haast niet over haar schouder te kijken of te zien of hij hen volgde maar ze deed het toch maar. “Appleseed, sneller!” Hijgde ze met grote ogen. Twee andere twolegs waren verschenen. Ook hen hadden beiden een kooitje bij zich, en een soort lange stok met een cirkel van ijzerdraad aan het uiteinde. Ze keek vanaf zijn schouders opzij naar hem. Naar haar mate. Ze kon hem niet nu al verliezen. Ze zou dat nooit ofte nimmer toelaten.

Blueflower liet zich licht van zijn schouders afglijden. Haar nagels boorde ze diep in de aarde toen ze zich afzette en achter Appleseed aan sprong. De adrenaline die door haar aderen begon te stromen zorgde ervoor dat ze de pijn tijdelijk kon vergeten. “We moeten ons verstoppen Appleseed. Ik ga niet terug naar het kamp zonder je! Je bent van mij!” Zwoer ze vurig. De bomen kwamen steeds dichterbij en het leek erop dat ze in ieder geval hun gezamenlijke snelheid aan hun zijde hadden. Als ze zich konden verstoppen waren ze gered.

OOC: Blueflower ain't having that shit

Hij was een snelle renner. Hoewel hij krachtige voorpoten had om door het water te klieven, hielpen deze nu ook op het land. Het gewicht op zijn rug gleed snel van hem af. Hij remde af en keek achterom. Blueflower was gewond, maar toch leek ze haar kracht terug te vinden. Zijn nieuwe partner was zo sterk. Hij was erg trots op haar. Bij haar woorden knikte hij. Hij voerde het tempo weer op, de bosrand naderde al snel. Achter hen hoorde hij de dikke voetstappen van de Twoleg en zijn lelijk gejankt. Hij leek boos. Niet alleen van de beten die hij had gekregen, maar ook de kat die hij niet had kunnen vangen. Varens streelden zijn wangen toen hij de bosrand bereikte. Appleseed dook het eerste, het beste bosje in. Een braamstruik. De kleine prikkende doorns bleven achter zijn vacht hangen, maar hij stopte niet toen hij de afstand tussen hem en de twoleg mooi vond. Appleseed draaide zich om en kromp in elkaar. Zo... nu moesten ze wachten tot het gevaar terug weg ging.