Mijn mama

Ze kon niet zeggen dat het toevallig was dat ze Icecream hier tegen kwam. Crystalshell was bezorgd om haar zoon. Hij leek nog maar weinig op de avontuurlijke en uitbundige kater die hij tijdens zijn apprenticetijd was geweest. En ook al was hij nu een grote en zelfstandige Warrior, zij was zijn moeder. En daarom was de grijze kattin hem gevolgd tot aan de Heatherfield. Ze wachte tot hij was gaan zitten en kwam toen naar hem toe. Terwijl Crystalshell plaats nam naast hem en ook bedenkelijk in de verte keek miauwde ze rustig: "Je gedachten zijn donker Icecream... Ik maak me zorgen" misschien wilde hij wel helemaal niet door zijn moeder getroost worden. Maar zelfs als dat zo was zouden ze het in ieder geval ergens over hebben: zijn pleegkittens. Ze moest en zou hem een goedbedoelde opvoedpreek geven.

Hij was verrast om haar te horen, te verrast. Het was duidelijk dat hij diep in gedachten verzonken was geweest. Ondanks dat alles glimlachte Crystalshell toen ze hem 'mama' hoorde zeggen, dat hoorde ze namelijk niet meer zo heel vaak. Ze boog zich naar Icecream toe toen hij zich even tegen haar aanduwde, hij had steun nodig. Vervolgens keek ze hem diep in zijn ogen aan en zag dat ze nat waren van de tranen. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon, zo had ze hem niet vaak gezien. Toen begon te kater,
die haar zo aan zijn vader deed denken, met praten en ze luisterde aandachtig naar hem. Haar oren wiebelden bezorgd toen hij klaar was. "Ten eerste... Ik ben supertrots op je. Ik kan maar weinig katten die zo snel Warrior wisten te worden. En je vader.. Papa bedoel ik, ik weet zeker dat hij er hetzelfde over zou denken" miauwde ze, haar woorden zorgvuldig uitkiezend. De kattin wilde niet doen als of zij precies wist wat Creamyfrost gedacht zou hebben, maar ze had hem op zijn kwetsbaarste gekend en dacht dat ze wel eej redelijk idee had van zijn gedachtegang. "En Butterstar, ik kan niet voor haar spreken. Maar ze heeft zeker wel iets aan je" vervolgde ze troostend, bijna op fluistertoon.

Haar woorden leken hem in eerste instantie goed te doen. Maar niet veel later betrok Icecream's gezicht weer. Crystalshell zuchtte, ze wilde hem zo graag blij zien, dit was verschrikkelijk om aan te zien. Haar blik werd een beetje strenger toen ze de manier hoorde waarop hij zichzelf de grond in boorde. "Icecream.. Je weet dat ik geen fan ben van afgezaagde complimenten. Dus ik zal het geweldige warrior deel nu weglaten, ook al is elk woord daarvan waar. Maar denk eens aan wat je laatst gedaan hebt? De zorg van drie ouderloze kittens op je nemen. Denk je dat zij snel klaar zouden zijn op apprentice te worden zonder jou?" Haar stem werd weer wat zachter en ze glimlachte lichtjes. Zelf had ze de kittens één keer bezocht, en hoewel het nogal een wild bezoekje was geweest dankzij Crabkit's acties, was ze ervan overtuigd dat haar zoon het goed deed.

Hij leek een beetje te gaan stralen door haar opmerking van de drie pleegkittens. het waren zeker schatten, althans, twee waren erg schattig. Hoewel ze ook van Crabkit hield was zij zeker nog een werkje voor de jonge vader. "Jazeker, Volgens mij doe je het geweldig" Glimlachte ze terug en bekeek Icecream aandachtig. "Alhoewel: je zult wat strenger naar Crabkit moeten gaan worden als je niet wilt dat ze haar siblings opeet in de komende moons" grinnikte Crystal zachtjes.

Niet de strengste kat, nee dat kon je wil zeggen. Crystalshell was zelf redelijk streng geweest wanneer haar kittens zich misdroegen. Dit kwam uiteraard omdat ze altijd het beste voor hen gewild had en zij het enige waren dat ze nog van Creamyfrost had. Toen haar om hulp werd gevraagd was ze stiekem wel blij met de vraag. Als Oma, ugh, wilde ze zich dolgraag bemoeien met de opvoeding van haar kleinkinderen "Maar natuurlijk, wat wil je precies weten?" Vroeg ze hem op een moederlijke toon.

Het verwarmde haar hart toen Crystalshell de verlegen liefde hoorde waarmee hij over zijn geadopteerde kittens praatte. Want ook al presenteerde hij Crabkit als lastig om mee om te gaan, ze kon absoluut horen dat Icecream zielsveel van het jonge poesje hielt. Het zorgde er alleen maar voor dat ze nog meer zin kreeg in hem zo goed mogelijk helpen omgaan met hun opvoeding. "Oke, ik snap je probleem. Met jou en je broer kon ik ook niet altijd op de zelfde manier opgaan" Want hoewel ze wel karaktereigenschappen deelden, zoals hun onzekerheden, waren er veel dingen waarin haar zoons verschilden. "Hij was altijd al wat roekelozer, en jij was nou eenmaal wat terughoudender. Dus ik probeerde hem te leren om wat meer te gaan nadenken over zijn acties, want je weet zelf ook wel wat hij allemaal uithaalde. En hoewel je het niet altijd leuk vond, heb ik je toch naar je denmaatjes toegestuurd om een beetje socialer te worden." legde ze uit terwijl ze hem met een nostalgisch glimlachje aankeek "Snap je waar ik op doel? Je moet ze soms even apart nemen om individueel met ze te werken, zeker nu ze nog zo jong zijn en nog goed gevormd kunnen worden." Sloot ze haar eerst ouder-les af.

Ze werd blij van de serieusheid waarmee Icecream naar haar raad luisterde. Crystalshell vond immers dat ze best een goed idee had voorgesteld. "Je moet het niet al te vaak doen. En het is erg belangrijk dat je ze allemaal evenveel tijd alleen geeft, anders zouden ze inderdaad erg jaloers kunnen worden" Legde ze hem uit. Er was als ouder niks ergers dan dat je kind dacht dat je minder van hem hielt dan van een van zijn siblings. De kattin keek weer uit over de velden en dacht even met heimwee terug naar Creamyfrost. Ze had hem maar even echt gekend, maar hij had hier moeten zijn om samen met haar hun zoon in de goede richting te sturen.

Hij had iets van haar les opgestoken, leek het. Crystalshell knikte hem goedkeurend toe toen Icecream zei dat hij ging vissen. Hij vroeg zelfs nog of ze mee wilde, wat haar hart verwarmde. Helaas moest ze zijn uitnodiging afwijzen "Sorry, ik moet terug naar het kamp. Ik heb belooft dat ik meega op patrouille" legde ze uit en drukte even haar neus tegen de zijne "Tot vanavond, Icecream"