Make porogress not excuses [Trainingstopic Falconpaw]

Hij was redelijk vroeg naar zijn nest gegaan. Natuurlijk was het soms nog een beetje ginnegappen met zijn vrienden voordat hij ging slapen, maar uiteindelijk was hij toch in slaap gevallen. Hij was al vroeg wakker, klaar om eindelijk zijn training te vervolgen en een warrior te worden waar WindClan trots op zou zijn. Hij maakte zijn vacht schoon van alle mosdeeltjes, van plukken die omhoog stonden of andere dingen die nog in zijn vacht zaten, waarna hij zich even uitstrekte. Een gaap verliet zijn bekje nog wel even, waarna hij zachtjes en rustig de den verliet, om alle katten die nog sliepen niet wakker te maken. Zijn ogen ging naar de uitgang van het kamp, waar hij de grote gevlekte kater al zag zitten. Hij was dus ook vroeger! Hij trippelde naar de kater toe en glimlachte breed. "Goedemorgen Stallionstar!" sprak hij op een enthousiaste, maar gedempte toon om niet alle slapende katten of half-wakkere katten lastig te vallen. "Wat gaan we vandaag doen?" besloot hij geïnteresseerd te vragen aan hem.

Een glimlach kwam op het gezicht van de kater toen hij naar hem toe liep. Was Stallionstar er ook klaar voor?? Want hij was er zeker klaar voor! Hij was er klaar voor om warrior te worden en zijn trainingen te vervolgen! "Goedemorgen Falconpaw" sprak de kater tegen hem nadat hij de kater ook had begroet. Vervolgens vroeg hij aan de kater wat ze gingen doen vandaag, waarop de kater opstond om rustig het kamp te gaan verlaten. "Om te beginnen een korte jaagsessie. Ik wil zien of het probleem met jagen echt verholpen is" sprak de gevlekte kater, waarna de grote kater een knikje gaf richting de campguard, waarop Falcon even snel het voorbeeld volgde en hetzelfde deed naar de campguard. "Daarna kunnen we misschien een paar aanvals posities bespreken en zien hoe dat gaat. Had Burnetbliss jou al wat gevechtstraining gegeven?" Hij knikte even, zowel begrijpend als dat hij wilde bevestigen dat ze al wat hadden gedaan samen. "Het zag ernaar uit dat ik aanvals technieken sneller onder de knie kreeg dan jagen." Sprak hij met een onhandige glimlach tegen de grote kater.

De grote kater knikte bedachtzaam op zijn woorden. Aanvallen en verdedigen ging voor hem voor de één of andere reden veel makkelijker dan jagen. Hij wist ook niet wat het was, maar zijn hersenen en brein leken het veel makkelijker op te pakken hoe hij moest vechten dan hoe hij moest jagen. Maar hij was vastbesloten dat hij echt een moor runner wilde worden. "Dat is goed nieuws Falconpaw, dan kunnen we meer tijd investeren in het jagen. We gaan vandaag naar de Small Lake om te jagen, en het doel voor vandaag is om een prooi te vangen. Maakt niet uit wat als het maar een prooi is" klonk er van de kater af waarna hij glimlachte naar hem. Hij glimlachte terug naar de kater en knikte even begrijpend. "Dat moet lukken." sprak hij hoopvol tegen de kater. Hij wist het vrijwel zeker ook, want hij had geproefd hoe goed het voelde om een prooi te vangen en nu was hij er klaar voor om het nog veel meer te gaan doen! Hij zou nog veel meer prooien mee nemen naar het kamp! "Ik wilde vroeger altijd met mijn moeder naar de small lake." sprak hij met een zachte glimlach. Maar boos dat ze toen op hem was geworden... tja.

Toen hij hoopvol leek antwoordde de kater met "Mooizo, ik ben benieuwd" sprak de kater, waarna de kater even naar hem knikte als teken dat ze gingen vertrekken. Toen hij sprak dat hij vroeger met Amberstorm naar de small lake wilde gaan en hevig impliceerde dat dit nooit gebeurt was. "Wat is er gebeurd dat jullie niet gegaan zijn?" klonk er met verbazing van de kater af, waarop hij even met zijn oren draaide. Was het echt heel erg dat ze dat nooit had gedaan? Had hij dat niet verwacht van haar? "Ik vroeg het aan haar toen ik in de nursery was... ze werd boos op me omdat ik het vroeg." bekende hij eerlijk tegen zijn mentor. Als ze zo nauw samen zouden werken dan was het belangrijk dat hij eerlijk was, vond hij dan tenminste. "Sindsdien heb ik het hem niet meer gevraagd aan haar, want.. ja." Ze was heel boos op hem geweest toen. "Ach, we gaan nu in elk geval naar de Small Lake. Er zitten geen vissen in die we kunnen vangen maar anders hadden we wel RiverClan geheten" klonk er van de kater af, waarop hij lichtjes glimlachtte naar de grote kater. Dat is zeker waar. "Ga je de prooi bij de Elders of de Queens afgeven dadelijk?" klonk er vervolgens van de kater af, waarop hij wat breder begon te glimlachen. "De queens! Want ik heb ook beloofd aan een vriend daar dat ik bloemen mee zou nemen voor hem.. dus dan kan ik ook meteen bloemen voor hem meenemen!" sprak hij met een brede glimlach tegen de grote kater. Dan kon hij twee dingen tegelijk doen! Was dat niet goed bedacht van hem?

De grote staart van de kater ging een keertje over zijn rug heen bij zijn woorden. Hij wist niet goed of het troostend moest zijn of puur uit medelijden. Omdat hij geen ouder had waar hij echt close mee was geweest omdat zijn vader nooit had gekend. Het maakte hem niet zwakker hoor! Echt niet. "Amberstorm mag soms wel eens mopperen maar diep van binnen houd ze heel veel van jou en je zusje" klonk er van zijn mentor af, waarop hij even diep adem haalde en ietwat ongemakkelijk met zijn staart sloeg. "Hazelpaw denkt dat ze ons haat." sprak hij zachtjes tegen zijn mentor. "Ik weet niet of ze van ons houd. Ze is niet zoals de andere queens, dat kan ik ook wel zien. Ze geeft je nooit een likje over je hoofd. Voor ons zorgen.. leek voor haar meer een taak te zijn geweest dan dat ze ons echt gewild had." vervolgde hij zachtjes. Hij wist dat het wel meteen heavy was, goede eerste training Falcon, maar dat had hij ook met Burnetbliss gehad. De eerste training had ze hem verteld over zijn vader, dat het een goede vader zou zijn geweest en dat hij van hen zou houden. Dat was niet genoeg geweest voor Hazelpaw, die in huilen was uitgebarst. Hij hoopte dat hij nog steeds genoeg zou zijn voor zijn zusje, die alles voor hem betekende en hij hoopte ook andersom dat dat zo zou zijn. "Zij en papa hielden ook niet van elkaar... is dat waarom ze ons haat?" vroeg hij even zachtjes aan de grote kater. Vervolgens ging het over prooien, waar hij ze naar toe zou brengen. De kater leek echter een probleem te hebben met het feit dat hij bloemen mee wilde brengen. "Bloemen? Het is bijna Leafbare, de bloemen die er nu nog zijn zijn belangrijk voor Routnose en de medicine voorraad" klonk er streng van de kater af, waarop hij even met zijn oren draaide. Maar... het was een belofte... Die kon hij toch niet zomaar verbreken? "Voor hetzelfde geld neem je per ongeluk een geneeskrachtige bloem mee die Routnose nodig heeft. Misschien kun je beter een veer meenemen?" klonk er van de kater af. Dat zou niet hetzelfde zijn! "Ik heb hem bloemen beloofd.." sprak hij zachtjes terwijl hij teleurgesteld zijn oren naar achteren draaide. "Hij houdt heel erg veel van bloemen. Hij wilt er cadeautjes van maken voor zijn mama en papa." vervolgde hij zachtjes tegen de kater. Hij kon natuurlijk niet zeggen dat het zijn eigen zoon was, anders zou de kater nu weten dat hij een cadeautje kon krijgen. Dat moest natuurlijk een verassing blijven. "En als je heel graag bloemen wil gaan plukken moet je even langsgaan bij Routnose, ze kan alle hulp voor meer kruiden gebruiken" Hij had Routnose wel eens geholpen maar hij wilde haar ook niet in de weg gaan lopen. Verre van dat. "Goed, laten we nu maar eens wat prooi gaan vangen. Die vangt zich niet vanzelf" klonk er licht geamuseerd van de kater af, waarop hij zachtjes begon te glimlachen. Echter kon hij niet echt iets zeggen, want er was iets wat anders was. Het voelde alsof hij bekeken werd. Hij stopte met lopen, zijn vacht iets omhoog en zijn oren alert. Er was iets anders, hij kon alleen niet benadrukken wat. Langzaam draaide hij zich om, waarna zijn blauwe ogen groot werden en hij zijn lichaam wat lager bij de grond drukte. Dat was echt een giga monster. "Uh- Stallionstar?" piepte hij even ietwat angstig. Hij had wel wat vechttraining gehad maar.. niet zoveel dat hij een groot monster aan kon! Hij hoopte dat dit onderdeel was van de training, maar hij vond dit niet grappig! Zijn vacht was in één keer dik geworden, heel dik. Zijn staart langs zijn lichaam. Hij was bang, dit was niet leuk! Dit was geen leuk grapje Stallionstar!

De kater glimlachte even kort naar hem, waardoor hij ietwat zwakjes terug glimlachte. Hij wist niet goed hoe hij ermee om moest gaan leek het, het was immers een hele uitbarsting opeens van zijn gevoelens. En hij leek er ook geen ervaring mee te hebben. De enige die hem leek te begrijpen was Hazelpaw, maar die was al zo onzeker dat hij het daar liever niet meer mee over had. Hij wilde haar niet nog meer verdrietig maken dan dat nodig was. Die was al zo overstuur over Amberstorm, oma en Cootsnarl, laat staan als hij dan nog extra met haar erover ging praten. Toen hij aan hem vroeg of zijn moeder en Cootsnarl van elkaar hadden gehouden haalde Stallionstar zijn schouders op. Gingen dat soort dingen niet snel het kamp rond? Hij snapte het allemaal niet meer, waarom hield iedereen dat soort dingen van hem weg? Hij was echt niet fragiel, hij kon echt wel de waarheid aan en als de waarheid was dat zijn moeder hem haatte, dat zijn moeder en Cootsnarl niet van elkaar hielden dan was daar niets wat hij eraan kon veranderen, maar dan kon hij het wel begrijpen. Dan begreep hij waarom ze zo naar hen reageerde, want ze waren ongewild geweest. "Dat durf ik niet te zeggen. Maar jullie haten? Dat wil ze misschien aan de buitenwereld verkopen maar elke moeder houdt van haar kittens, net als een vader." Hij was er zeker van dat Cootsnarl van hen had gehouden, Burnetbliss had hem dat verteld en daar vertrouwde hij dan ook op met heel zijn hart. Ze zou het immers niet voor niets zeggen. Hij knikte even langzaam, maar overtuigd was hij niet op de woorden van zijn mentor. Als ze niks laat zien dan was het voor hem ook niet overtuigend. Hoe vaak had ze contact met hen opgezocht sinds ze apprentice waren? Nul keer. Niks. Nada. Hij zuchtte even zachtjes en vouwde zijn oren iets naar achteren. Vervolgens ging het over de bloemen, wat hem ook niet al te blij maakte. Het begon een stuk beter, maar nu hij weer op zijn plek werd gewezen bracht het hem terug in de slechte gemoedstoestand. Hij wilde alleen maar anderen blij maken maar zelfs dat mocht hij niet doen. "Ik weet zeker dat die vader en moeder het wel begrijpen als ze geen bloemen krijgen in Leafbare Falconpaw." Hij zuchtte even zachtjes en keek naar de grond. Hij vond het verschrikkelijk, maar het was niet lang daarna dat hij zich ongemakkelijk voelde... en toen hij zich omdraaide oog in oog stond met een monster die hem recht aan keek. "Ren Falconpaw. Rén!" Dat hoefde hij hem geen twee keer te vertellen. Hij wilde hier voor geen moment langer blijven. Hij draaide zich om en deed waarvoor hij gemaakt was. Rennen. Hij begon weg te sprinten, zo hard als hij kon. Hij keek niet om of iets, hij wist niet eens welke kant hij op aan het rennen was. Het enige wat hij wel wist was dat hij moest rennen. Hij hoopte dat het ding niet achter hem aan kwam. Hij sloot zijn ogen terwijl hij aan het sprinten was, niet lettende op waar hij aan het rennen was. Het maakte hem niets uit, hij was bang genoeg al. En hij zou niet stoppen met rennen tot hij niet meer kon, of tot hij zeker wist dat het veilig was.

Toen hij voetstappen achter zich hoorde werd zijn paniek alleen maar hoger. Wat als het beest Stallionstar te grazen had genomen en nu hem wilde pakken? Hij kon uit paniek alleen maar sneller rennen, de adrenaline gierde door zijn lichaam en het enige waar hij aan kon denken was rennen. Rennen, rennen, rennen. Toen hij een figuur naast zich zag verschenen leek zijn hart voor een moment te stoppen. Hij wilde nog niet sterven! Toen hij echter de gevlekte vacht herkende, veilig en wel, voelde hij zijn hart zowaar weer kloppen. "Tunnels!" klonk er hijgend van zijn mentor af, waarop hij even knikte. Dat hoefde hem geen twee keer gezegd te worden. Hij schoot de tunnels in, waar Sabrefur hem zo voor had gewaarschuwd. Nooit alleen er in gaan, was het geweest. Maar in de pure paniek en angst schoot hij de tunnels in. Hij schoot de gangen door tot hij niet meer kon, tot hij zich eindelijk veilig voelde in de donkere gangen. Tot hij geen geluiden meer hoorde van buiten en uitgeput op de grond viel. Hijgend, niet meer een stap verder te kunnen verzetten. De adrenaline vloeide langzaam uit zijn lichaam, waardoor hij zich ook nog eens ontzettend moe voelde. Dat, de donkere omgeving en het feit dat er geen geluid meer was.. liet hem zachtjes zijn kopje zakken op de koele grond, waarna hij zijn ogen sloot en zonder dat hij het door had in slaap viel.



Toen hij wakker werd fronste hij verward. Het was donker. Vrijwel geen licht was er hierbinnen en dat verwarde hem. Hij had geen idee waar de zon stond. Hoelang hij had geslapen. Hij kwam voorzichtig overeind en keek om zich heen, hopende om iets te zien. Al was het maar een klein lichtje. Hoe ver was hij wel niet de tunnels in gegaan? De woorden van Sabrefur gonsde door zijn kopje heen. "Het is verstandig dat je niet alleen de tunnels bent in gegaan nog, je had zo kunnen verdwalen en dan valt er nog maar te hopen dat we je vinden op tijd." Hij trilde even en keek hopeloos om zich heen. Hij was niet verdwaald toch? Maar waarom herkende hij dan niets? Tranen schoten uit hopeloosheid in zijn ogen, dit was niet de planning geweest. Hij had horen te trainen met Stallionstar, beter leren te jagen.. maar zelfs dat was het nu hem niet gegund. Eerst werden ze achterna gezeten door een monster en nu zat hij vast, niet wetende waar hij naar toe moest gaan. Wat moest hij nu doen? Doorlopen? Blijven zitten in de hoop dat iemand hem zou vinden? Hij haalde diep adem, niet wetende wat te doen terwijl hij op zijn plekje bleef staan. Zou Stallionstar ook de tunnels in zijn gegaan? Of zou hij de monster zou zijn gaan bevechten? Hij slikte even moeilijk. Hij had mee moeten gaan, hij had mee moeten helpen om het monster te bevechten. Maar hij was zo, zo bang geweest. Hoe moest hij ooit een warrior worden als hij dit al heel eng vond? Warriors moesten de clan beschermen en het enige wat hij deed was wegrennen. Hoe kon hij ooit Hazelpaw, Heatpaw en Gorsekit beschermen als hij zo reageerde? Het liet hem hulpeloos voelen. Vol met onmacht. Zou mama bezorgd om hem zijn? Als Stallionstar zonder hem terug in het kamp zou komen? Zou Stallionstar boven op hem aan het wachten zijn? Hem aan het roepen zijn? Hij rook niets anders dan WindClan en aarde. Hij hoorde niks behalve zijn eigen ademhaling en zijn hartslag. En dat was beangstigend. Hij wilde de tunnels uit, echt waar.



Hij kon hier niet blijven zitten en wachten tot iemand hem uit die tunnels haalde. Hij moest een keuze maken of hij de ene kant op wilde of de andere kant. Hij had geen idee van welke kant hij af kwam. Alles rook hetzelfde en op zijn ogen kon hij dus ook niet goed vertrouwen, want er was toch niks anders dan donker. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen rustig. Kalm aan. Hij zou de uitweg vinden. En dan zou hij Stallionstar zien en dan konden ze verder met de training. Hij hoopte alleen maar dat Stallionstar veilig was... Hij kon de blikken van iedereen al zien omdat ze teleurgesteld waren. Misschien wel boos op hem zelfs omdat hij er niks aan had gedaan om Stallionstar te beschermen. Hij was maar een jonge apprentice! Wat moest hij eraan doen! Hij trilde even. Waarom was het zo moeilijk om positief te blijven hier? Dit was niet hoe hij was! Dit was totaal niet hoe hij was! Hij was juist positief over alles. Maar waarom kon hij dat niet hier? Waarom was alles zo moeilijk en negatief hier? Hij was bang, doodsbang. Niet alleen omdat hij ergens was waar hij geen idee had waar hij naar toe moest, maar ook omdat hij bang was om te zien wat er buiten aan de hand was. Zou het monster hem opwachten? Zou Stallionstar er zijn en hem opgelucht aankijken omdat hij nog leefde? Hij schudde zijn kopje even, waarna hij besloot te lopen. Zijn lichaam was nog steeds uitgeput, hij voelde hoe stram zijn spieren waren van het slapen op een koude grond en zijn spieren waren overduidelijk niet blij met zijn giga sprint waar hij een tijdlang mee bezig was geweest. Hij sloeg even zachtjes met zijn staart. De tunnel leek iets omhoog te gaan, dus het leek hem dat hij deze kant op moest gaan, de ander leek meer naar beneden te gaan maar hij wist het niet zeker. Waarom moest dit allemaal zo moeilijk zijn? Waarom was hij niet eerder naar beneden gegaan? Dan had hij tenminste nog een idee wat hij moest doen... Mama was een tunneler geworden nadat hij en Hazel apprentice waren geworden, had mama hem niet de tunnels kunnen laten zien? Hij kwam op een kruispunt uit, er waren meerdere tunnels hier en hij keek onzeker naar iedere gang. Iedere gang was net zo donker als de andere gang, dus hij moest het maar op gevoel doen. Op gevoel omdat hij zelf geen idee had waar hij heen zou moeten gaan. Zijn eigen geur op pikken was lastig, als het nou een andere geur was geweest waar hij zich op kon focussen..



Hij ging de ene na de andere gang in, rond lopende in het doolhof. Hij had geen idee of hij de goede kant op ging, al helemaal geen idee of hij misschien rondjes aan het lopen was, wat ook zo kon zijn. Hij kon op niks vertrouwen hier. Hij zuchtte even zachtjes, waarom moest hij dan ook zo diep de tunnels in gaan? Daar was echt geen reden voor geweest. Een beetje de tunnels in en hij was al veilig geweest, maar zijn instinct riep gewoon dat hij dieper moest gaan. Want hoe dieper, hoe veiliger hij was voor het monster dat tegenover hem had gestaan en achter hen aan was gerend. Hij was er echt helemaal klaar mee, hij wilde weg uit deze donkere hoek en hij wilde gillen. Hij wilde naar buiten, hij wilde naar zijn vrienden, hij wilde hier niet meer aan gaan terug denken. De ene na de andere tunnel door, zig zag. Tot hij een klein sprankje licht zag. Zijn blauwe ogen werden groot en hij begon te rennen, rennen naar het beetje licht dat hij zag. Tot hij eindelijk boven de grond was, waar hij verblind werd door de felle zon. Hij hapte opgelucht naar adem terwijl tranen in zijn ogen sprongen. Hij was eruit. Hij had het overleefd. En hoewel hij het gevoel had dat hij nooit meer zou kunnen zien met dit felle licht was hij nog nooit zo blij geweest om gras onder zijn poten te voelen. Hij had het overleefd ondanks dat sommige katten nooit meer eruit konden komen. Tranen rolden over zijn wangen en op het gras, waar hij plat op lag. Het maakte hem niet uit hoe het eruit zag, hij was veilig en wel. En hij had het eruit gered. Het enige wat hij nog hoopte was dat Stallionstar ook veilig en wel was, want hij moest er niet aan denken wat er nog meer kon gebeuren.

De zon was al een heel stuk verder dan dat hij stond toen ze uit het kamp waren vertrokken. Nog nooit had hij zo'n monster gezien die hem zo bang had gemaakt. Waarom bestonden dit soort beesten? Hij snikte zachtjes terwijl hij op de bekende grond lag, terwijl zijn zicht steeds meer terug kwam en weer wende aan de felle buitenkant. Vooral als je de tunnels niet gewend was, leek de zon opeens veel feller dan dat ie ooit was geweest. De donkere ruimtes in de tunnels waren anders dan als bijvoorbeeld de zon onder was gegaan, het was een andere donkere tint. Al snel rook, eerder dan dat hij hem zag, hij zijn mentor, waardoor hij opgelucht nog meer tranen liet gaan. Iedereen was oké. Iedereen was veilig en hij hoefde zich geen zorgen te maken over zijn mentor. Stallionstar was veilig en wel. "Het is in orde Falconpaw. De hond is weg" klonk er van de gekleurde kater af, terwijl er een staart om hem heen werd gelegd. Dus dat monster wat hij had gezien was een 'hond'? Hij had er veel verhalen over gehoord, dat ze katten achterna zaten en allemaal wilden vermoorden. Hij hoopte er nooit één tegen te komen en ze waren net zo eng als dat hij in zijn gedachten had. "Ik dacht... dat ik nooit meer uit de tunnels zou kunnen komen..." snikte hij zachtjes. "Ik dacht dat je verslonden zou zijn door de hond omdat ik niks deed en-" hij kapte zichzelf af en snikte zachtjes. Hij was een lafaard geweest, maar aan de andere kant had hij ook de bevelen van zijn mentor en leader opgevolgd. Dus hij zat in dat opzicht beetje in een dilemma.

Stallionstar was gelukkig heel erg goed voor hem, zelfs beter dan hij ooit had kunnen bedenken. De kater had geen schrammetje opgelopen tijdens het wegrennen voor de hond en dat betekende dat iedereen veilig was. Zelfs Stallionstar. Hij was geen leven of levens verloren. Daar kon hij echt niet aan denken. Toen hij zachtjes sprak dat hij dacht dat hij nooit meer uit de tunnels zou komen, gaf Stallionstar hem lichtjes een zetje. "Gezond verstand is het allerbelangrijkste als je een warrior bent Falconpaw, dat red je uit de meest benarde stuaties" klonk er van de gevlekte leider af, waarop hij zachtjes begon te glimlachen. Dat was een compliment toch? Want dat betekende dat hij zich uit een benarde situatie had gered en zijn weg terug uit de tunnels had gevonden. Hij wilde er nog steeds nooit meer in hoor, dit avontuur was echt wel genoeg geweest. Vervolgens sprak hij dat hij bang was geweest dat de leider verslonden zou zijn geweest door de hond, want daar was hij echt heel erg bang voor geweest. Hij had er namelijk geen invloed op gehad. "Je hebt mijn instructies goed opgevolgd Falconpaw, meer kan ik niet van je vragen" klonk er van de grote kater af, waarna hij opstond en hij voorzichtig en langzaam het voorbeeld van de grote kater volgde. "Laten we teruggaan naar het Camp, jagen komt later wel Falconpaw. We gaan Routnose even opzoeken zodat ze je wat kan geven tegen de schrik" De kater gaf een licht zetje met zijn staart, waarop hij even langzaam knikte. Hij was natuurlijk erg ontdaan van het feit dat ze nu niet konden jagen, maar zoals zijn poten trilden wist hij ook wel dat jagen hem niet zou gaan worden. "Oké.." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn oortjes wat naar achteren draaide. Hij was teleurgesteld, vooral in zichzelf. Als de hond nou later was gekomen.. hij meer training had gehad.. Dan hoefde hij zich niet in een hol te verstoppen als een bange kitten. Dan kon hij helpen de clan te verdedigen. Maar hij was nog nooit zo'n monster tegen gekomen dat schijnbaar een hond was, dus hij was in een paniek geschoten.