Make porogress not excuses [Trainingstopic Falconpaw]

Hij was er totaal niet blij mee dat hij nu alweer een trainingsdag verpest had. Want hij liep al achter met zijn trainingen, dat wist hij ook wel. Zijn leeftijdsgenoten waren al veel verder dan dat hij was en nu moest hij weer een dag missen waarmee hij kon trainen! Het was allemaal zo frustrerend, want hij wist zelf ook wel dat de meeste katten rond 12 moons apprentice zouden worden en ondertussen was hij hier nog aan het mokken. Hij zou zomaar pas bij 15 moons apprentice kunnen worden. Misschien wel later ook! Hij zag het totaal niet zitten, hij vond het verschrikkelijk dit. "Morgen is er weer een dag" klonk er van zijn mentor af, waarop hij even kort naar hem keek. Dat wist hij ook wel, maar hij vond het gewoon zonde. Terwijl al zijn vrienden warrior zou gaan worden zou hij achterblijven in de den. Dat was gewoon heel erg frustrerend want hij wilde laten zien dat hij echt wel warrior kon worden en de clan kon helpen met alles. Zelfs met jagen, waar hij nu nog zo slecht in was. Hij wilde laten zien dat hij dat ook kon! Dat het niet bij die ene fazant zou blijven. "Morgen kan alles weer anders zijn" sprak STallion vervolgens, waarna hij zijn pas begon te versnellen en Falconpaw het voorbeeld volgde. Ja, morgen kon hij weer er tegen aan, hoopte hij dan. Het zou voor hem tenminste een hele opluchting zijn als hij weer verder kon gaan met zijn training. Hij wilde zo snel mogelijk warrior worden. "Ik zal de patrol's ook waarschuwen voor de hond, we kunnen niet hebben dat er Warriors opeens worden overvallen door zo'n beest" klonk er waarna Stallion zijn kop even schudde en Falcon even instemmend knikte. Daar had hij wel zeker gelijk. Hij wilde niet dat iemand anders zou overkomen wat hij vandaag was overkomen. "Ik hoop dat StarClan het beest weg houdt..." sprak hij zachtjes tegen de leader. Starclan was er om hen te beschermen, misschien was dit wel een waarschuwing voor iets geweest? Hij hoopte van niet, want hij wilde dat er niets zou overkomen, bij niemand.

Toen hij sprak dat hij hoopte dat StarClan hen zou behoedden van de hond knikte de kater instemmend op zijn woorden. Hij geloofde heilig in StarClan en hij hoopte dat dit geen waarschuwing voor hen was geweest. Hij was al blij genoeg dat er geen gewonden waren gevallen, want hij moest er niet aan denken dat er katten gewond zouden raken door de hond die los was in het territorium. En dat terwijl hij nog steeds bang in de tunnels had gezeten. Ondanks dat Stallionstar had gezegd dat het niet erg was en dat hij bevelen van zijn leader en mentor had opgevolgd, voelde het ook nog steeds verkeerd. Hij moest het maar vergeten, dat wist hij ook wel, maar het maakte het er niet beter op voor hem als hij heel erg eerlijk was. "Dat hoop ik ook Falconpaw. Dat hoop ik ook" klonk er met een rustige stem van de kater af, waarop hij langzaam knikte. StarClan was er om hen te beschermen en als er echt iets mis was zouden ze hen waarschuwen. Als het iets was waar ze niks aan konden doen bijvoorbeeld. Zoals vroeger met de reis die ze moesten maken, dat kwam door de tweebenen en daar kon StarClan dus echt niks aan doen, dus ze hadden hen gewaarschuwd. StarClan was het engeltje die constant over hun schouder mee keek. Als er slechte katten waren dan probeerden ze ook deze weg te halen, maar meer dan prophecy's geven aan hen konden ze niet. Net voor het kamp hield Stallionstar halt, waardoor hij ook stopte en omhoog keek naar de grotere kater. "Morgen dan nog maar eens proberen?" klonk er van de driegekleurde kater af, waarop hij langzaam knikte. "Morgen nog een keer proberen.." sprak hij zachtjes, instemmend. Hij vond het echt naar, maar er was niks anders dat hij kon doen. "Neem maar een prooi van de prooistapel nadat je Routnose gezien hebt en rust maar wat uit" klonk er van de grote kater af, waarna hij naar hem knikte en het kamp in liep. Hij zuchtte even zachtjes en sloeg zachtjes met zijn staart. Hij vond het vreselijk, maar hij zou precies doen wat zijn mentor van hem had gevraagd. Uitrusten en morgen de draad weer oppakken.