[OPEN] Queen of the street

Buiten lopen was wel één van haar favoriete dingen om te doen. Ze vond het heerlijk om naar buiten te gaan. Zolang ze maar weer op tijd thuis was, vonden haar eigenaren alles prima. Om haar halsbandje zat een belletje, omdat haar tweebenen het niet tof vonden dat ze prooien mee naar huis had gebracht. Nu iedere keer als ze probeerde te jagen kon ze de prooien niet vangen door haar belletje! Want het vloog of rende iedere keer weg! Dat was toch niet leuk meer. Ze ving ze juist zodat haar eigenaren konden leren jagen! Het was al helemaal klaar toen ze een levende muis had neergelegd op hun bed. Toen begonnen ze te schreeuwen. Ze snapte het allemaal niet meer hoor, ze bedoelde het allemaal goed! Maar goed, nu liep ze rond met een irritant belletje, dat bij iedere beweging hoorde ze dat verschrikkelijke ding rond haar nek. Maar goed, ze mocht tenminste naar buiten, dat konden veel katten niet zeggen. Soms ging ze wel eens buurten in een tuin en dan zat er weer eens een kat opgesloten in het huis van de tweebenen. Ze vond het zielig voor hen, maar het leek zo te zijn dat zij het niet eens zo erg vonden. Ze zat nu op een paal bij een tuin waar ze al een paar keer was geweest, de straat overzien. Zo kon ze alles zien wat in de buurt aan de hand was! Zo wist ze al welke huizen ze moest negeren en welke huizen veilig waren. Heerlijk leven zo, zelfs terwijl het nu kouder werd.

Het gebeurde soms wel eens dat er een boskat kwam, maar ze had er nog nooit eentje gezien voordat die ene poes langs was gekomen. Het was voor haar een vraagteken waarom die boskatten zo graag daar wilden zijn zonder een zekerheid van eten en een warme plek om te slapen. Maar dan aan de andere kant wist ze ook niet zeker hoe het leven daar was. Maar toch zou ze niet haar zachte mand opgeven voor dit en al zeker niet het warme leven opgeven die ze had. Vooral met de kou buiten nu. Ze had dan wel een heerlijke en warme vacht, maar toch vond ze het beter om in de avond lekker op te krullen bij de warmtebronnen. Zowel haar eigenaren als de andere warmtebronnen in huis. Ze wist niet hoe ze het ooit voor elkaar hadden gekregen, de tweebenen, om de warmte van de zon binnen te krijgen op dingen die ook soms opeens koud waren - de eerste keer was ze gigantisch geschrokken van het feit dat het opeens koud kon worden en ze dacht dat het dood was - ze hadden er gewoon de kracht over! Dat was toch super cool! Ze vond het soms super interessant om haar eigenaren te bekijken. En 's avonds mee onder de warme dingen die ze 'dekens' noemden was heerlijk. Soms vonden haar eigenaren dat een stuk minder though. Maar nu stond ze oog in oog met een jonge kater, een huilende jonge kater nog wel. Hij was niet zo schoon als dat zij was en daardoor was het wel duidelijk. Was dit een weggelopen kat, een achtergelaten kat of het was een kat uit de bossen die hier naar toe was gekomen. 'H-hallo?' klonk er snikkend van de jonge kater af, waardoor haar hart zowat brak. Ze sprong van het hek af, waardoor haar belletje om haar halsband rinkelde, en liep naar de kater toe met bezorgde ogen. "Hey, hey.. het is oké." Sprak ze sussend tegen de kater terwijl ze dichterbij kwam. Dit was echt nog een jonge kater, ouder dan toen ze haar eerste huis had verlaten. Was hij uit het huis geschopt?? Dat zou wel verklaren waarom de kater zo aan het huilen was. "Wat is er mis? Kan je me dat vertellen?" Vroeg ze bezorgd aan de rode kater. Ze had toch echt wel dat moederinstinct al.

Toen ze naar de kater liep drukte de kater geschrokken zijn oren in zijn nek en even vond ze dat maar een beetje raar. Eerst vroeg hij om hulp en nu was hij opeens bang ofzo? Maar toen herinnerde ze zich dat ze een belletje om haar nek had en dat hij daarvan wel eens kon schrikken als hij dat niet gewend was. Grote kans door de reactie dat hij dit nog nooit had gehoord, want de kater staarde verbaasd naar haar nek waar haar halsbandje was met het belletje er aan. Toch probeerde ze hem vragen te stellen, in de hoop dat de kater haar antwoorden kon geven waarmee ze hem kon gaan helpen, want het was niks om verdwaald te zijn, ze wist zelf nog niet hoe dat zou zijn maar ze hopote met heel haar hart dat het ook nooit zou gaan gebeuren ook. 'Nou.. nou ik ben de weg kwijt,' piepte de jonge rode kater angstig tegen haar, waarop ze even begrijpend knikte op zijn antwoord. Nu moest ze nog weten waar hij woonde, ze kende deze omgeving best wel goed dus zolang ze maar wist waar hij in de buurt woonde kon ze hem makkelijk er naar toe begeleiden. Zolang het maar niet al te ver was, want ze moest natuurlijk op tijd weer terug zijn voor haar maaltje, haar tweebenen moesten geen zorgen gaan maken om haar! 'Ik moet terug naar huis mevrouw. Ik moet terug naar WindClan.' klonk er met smekende ogen van de jonge kater af, waardoor ze even knipperde. Huh.. WindClan? Er was duidelijk even verwarring in haar ogen bij die naam. Ze kende niks in de buurt dat zo heette. Geen huis, geen tweebenen of katten... En toen sprong er een lampje aan. "Oh! Je bent een boskat!" sprak ze even verrast tegen de kater, kijk daar had ze wat aan. "Ik weet niet waar WindClan precies ligt, maar ik kan je wel naar het bos brengen!" Sprak ze met een grinnik tegen de kater. Ze was immers nog nooit het bos in geweest, omdat ze men altijd vertelde dat boskatjes daar niet blij mee waren. En ze vond het hier ook veel te fijn dus waarom zou ze naar het bos willen??

De jonge kater keek met grote verwachtingsvolle ogen naar haar. Hij had echt hulp nodig of niet dan? Gelukkig kon ze hem wel een beetje op weg helpen en wist ze precies waar ze wel en niet moesten gaan lopen. Er waren immers nog steeds gemene katten hier die rondliepen en zichzelf ‘de Elite’ noemden of ‘BloodClan’. Het verschilde een beetje per verhaal. Toen ze sprak dat hij een boskat was en in het bos leefde schudde hij zijn kop meteen. ’Nee, ik woon niet in een bos, in de velden mevrouw!’ piepte de jonge kater zachtjes tegen haar en ze keek verontschuldigend naar hem. Ze had geen idee waar het was. Maar ze kon hem wel naar het bos brengen waarvan ze wist dat de boskatten daar leefden. En hopelijk zouden ze hem daar verder kunnen helpen naar huis, want zij kon dat in ieder geval niet. ’D-dat zou fijn zijn, dankuwel mevrouw!’ klonk er van de rood-witte kater af, waarop ze zachtjes naar de kater glimlachte en even een keertje knikte. ”Goed, dan breng ik je daar naar toe, goed?” vroeg ze even ter bevestiging aan de kater, waarna ze zachtjes grinnikte. ”En noem me maar Delilah, in plaats van mevrouw.” Sprak ze met een brede glimlach op haar gezicht. Ze meende het, want mevrouw klonk zo oud en ze was nog helemaal niet zo oud! Wel een stukje ouder dan de kater voor haar. Ze wenkte de jonge kater mee met haar kopje, waarna ze warm naar hem glimlachte en begon te lopen. Alles zou goed komen. ”Wat is jouw naam?” vroeg ze aan hem met een kalme glimlach op haar gezicht. Het was beter om zijn naam te weten dan steeds in haar kopje hem ‘boskat’ te noemen.