Wanna hear this now?

Het was bijna zover. Rascal zou bijna vertrekken. Een laatste keer nog door de stad, nog een simpel maaltje en hij zou het onbekende pad nemen. Hij was nog steeds niet stabiel genoeg om weer over de toppen van de schuttingen te lopen, dus nam hij de moeilijkere route. Hij liep over de grond, tussen de steegjes door en gaten in de hekken. Hij zocht alleen naar een heg kwetterende mussen. In deze tijd van het jaar hingen tweebenen wel eens voer voor de vogels buiten. Een perfecte kans om een simpele prooi te vangen als de vogels waren afgeleid door de overvloed van nootjes en zaadjes. Maar voor hij al goed en wel een goede prooi kon vinden zag hij een vreemde kat hoog over de hekken lopen. Hij fronste wilde zich omkeren, totdat hij de maar al bekende Thunderclan geur rook. En zoals altijd was hij getriggered door de clan waarin hij was geboren. Hij bleef de kater volgen met zijn ogen, hoe hij simpel over de hekken liep. Rascal zette uiteindelijk de achtervolging in, de achterdochtige gedachte niet uit zijn hoofd kunnen halen alsof hij gespioneerd werd. Of werd de elite gespioneerd, dat kon hem dan geen zak schelen. De beetwond op zijn rechterschouder was nog steeds vers, helende en hij moest zichzelf iedere keer weer forceren om er voorzichtig mee te zijn. Hij sprong een paar keer vooruit, de zeurende pijn negerend, waarna hij met zijn goede schouder tegen het hek beukte. ‘Hey, boskat!’ riep hij naar boven. Even peilen hoe de zaken ervoor stonden.

Rascal had de aandacht van de kater. Hij wiebelde zijn oortjes en hij zag hoe hij zich prima in balans op het hek bleef zitten. Irritante snotaap, even laten zien dat hij hoog en droog zat. Rascal zou niet eens zijn best doen om te springen, wetende dat hij gewoon simpelweg aan de andere kant er weer af zou flikkeren. Hij hief daarom maar gewoon zijn kop en ging aan de voet van het hek in het gras zitten. Hij bestudeerde de gestreepte kater. Hij leek niet bijzonder, apart of angstaanjagend. Het was gewoon een kat. En het enige wat hij tegen hem zei was "wat". Nou, niet heel spraakzaam dus. Rascal vernauwde even zijn ogen en hij haalde zijn lip iets op. ‘Niets. Ik wilde alleen weten wat je aan het doen was?’ miauwde hij doodsimpel. Het puntje van zijn staart wiebelde wat heen en weer. Wat moest hij met deze kat? Stiekem wilde hij alles weten wat er in ThunderClan aan de hand was, maar hij wist ook wel dat hij hem dat nooit zou vertellen. Maar Rascal zou graag alle geheimpjes van de elite opbiechten. Hij zou toch vertrekken. Snel, heel snel. Hij zou eindelijk ervan verlost zijn, iets waar hij stiekem van had gedroomd sinds hij een kind was.

Rascal keek met vernauwde ogen naar de ThunderClanner. Fascinerend dat hij hier zo was. Rascal was altijd wel geïnteresseerd in de clan die tussen de loofbomen woonde en jaagde. Het was zijn moedersclan. Het was zijn bloed. En toch wist niemand van zijn bestaan. Misschien een oude rot die zijn moeder had gekend voordat hij gestolen was. Ontvoerd, meegenomen. Zijn zus achtergelaten, aan haar lot overgelaten. Maar niemand daar wist dat hij zo was. Kenden ze Eveningglow haar gemengde bloed wel? Hij keek de gestreepte kater dan ook aan alsof hij misschien van iets wist. Maar natuurlijk wist hij van niets. Hij was rond die tijd nauwelijks geboren geweest. ‘Ik? Ik doe niets,’ antwoordde hij toen op zijn vraag. Nee. Hij was aan het voorbereiden, aan het vluchten. Hij moest even de pijn uitzitten, maar zodra hij fit genoeg was om te reizen zou hij vertrekken. En Eveningglow zou het weten. Verder niemand. Hij zou met de noorderzon verdwijnen, om nooit weer gezien te worden. Hopelijk dachten ze dat hij dood was. Want lang zou hij toch niet weg kunnen blijven. Daar had hij teveel voor om hier te blijven. Toch kon hij nog wel even van één pleziertje genieten hier? ‘Ik zal mijn vriendelijke leider wel vertellen dat er een verdwaalde verkenner op ons territorium is,’ miauwde hij toen met een sadistische ondertoon. Natuurlijk waren het loze bedreigingen, maar wist hij veel.

Rascal keek de ThunderClan kater met glimmende ogen aan. Hij wist zo weinig van de wereld buiten zijn grenzen. Hij was achterdochtig, dat kon hij zien. Maar zenuwachtig? Dat wist hij niet. Hij leek niet bang, eerder in de war. Maar hij begon uiteindelijk te miauwen dat het territorium niet van Cobra was. Dat de elite de stad niet bezat, maar moest delen. Oh dat klopte. Maar tweebenen waren nou eenmaal stom en kittypets gingen wel voor hem aan de kant. Die verwende, zachtpootjes die durfden niet tegen hem in te spreken. Niet dat Rascal een kittypet ooit iets had misdaan, op een beetje pesten hier en daar na dan. ‘Oh, maar wij regeren de straten, boskatje,’ miauwde hij met zijn rauwe stem. Hij zwiepte even kort met zijn staart, waarna hij aan de voet van het hek ging liggen. Onbezorgd legde hij zichzelf neer om zijn schouder te ontlasten. Hij likte een paar keer langs dichtgegroeide wond, die nog steeds wat bonsde onder zijn huid. Toen begon hij weer over Cobra te miauwen. ‘Och, je hebt geen idee waar hij toe in staat is.’ Cobra bleef een eikel, en een dwaas. Maar hij was onvoorspelbaar. De elite leek op zijn kop te staan. Hij hekelde de kater, maar hij zou niet veel langer meer naar hem hoeven luisteren. Rascal zou de elite verlaten en eindigen in niemandsland, waar hij hoorde. Toen keek hij omhoog naar de gestreepte kater. Hij glimlachte schuin. ‘Ik denk dat ik meer over jullie leiderschap weet,’ miauwde hij toen geheimzinnig. Hij hief even kort zijn wenkbrauwen, waarna hij zich weer richtte op zijn wond. Hij strekte voorzichtig zijn voorpoot langs de grond, waarbij hij even opgelucht ademhaalde. Kon dit verdomme niet sneller helen? Het was ook niet alsof hij echt rustig aan deed. Dat kon hij ook niet, hij moest door. En wel snel.

Rascal vond het helemaal prima aan de voet van de schutting, op het kort gebeten gras door de tweebenen. Hij wist nog een tijd dat hij Silverwish een keer gered had van het monster die gras opat. Meneer moest een beetje bijdehand doen en Rascal rolde met zijn ogen, waarna een diepe zucht over zijn lippen kwam. ‘Dat is deel van de stad. Je bent niet heel snugger, of wel?‘ miauwde hij vervolgens. En hij bevestigde zijn gedachte toen hij zei dat hij Cobra zo wel even kon omleggen. Wauw, hij was wel heel vol van zichzelf. Een beetje een last van zijn grote ego en dat hij daarom niet meer kon nadenken? ‘Inderdaad niet zo snugger. Ik neem die weddenschap aan. Ik vertel wel even aan Cobra dat hij een uitdaging heeft van... ?’ Hij keek weer omhoog naar de gestreepte kater. Hij keek bloedserieus. En werkelijk, het zou wel lollig zijn om een ThunderClanner mee te nemen naar kamp. Hij zou verscheurd worden. Maar Rascal wist dat dat zonde zou zijn. Deze beste man had niets misdaan. Hij moest gewoon opletten waar hij zijn poten neer zetten en misschien een iets minder van zichzelf gaan denken. Maar Rascal zijn snorharen trilden van amusement toen hij hapte op zijn aas. Hij grinnikte even kort toen hij vroeg wat hij ermee bedoelde. ‘Gewoon,’ sprak hij. ‘Ik weet dingen. Dat bedoel ik ermee,’ miauwde hij. Technisch gezien wist hij alleen maar veel van Eveningglow. De leider wist hij niet zo veel van. Waarschijnlijk bemoeide hij zich vooral met zijn eigen clan, zoals zou moeten. Als er allemaal van deze haantjes in zaten, dan zou hij zijn klauwen vol hebben.

Rascal wist dat hij de interesse gewekt had. De ogen waren gefascineerd, hij wist het wel. Rascal wist dat hij met simpele woorden reacties kon triggeren. Dat was wat hij zijn hele leven gedaan had. Uitlokken en uit de weg gaan. En hij wist meestal zijn boosheid te temperen. Hij kon kalm blijven, als een oog van de storm. Hij had een periode gehad waar hij roekeloos werd, te roekeloos en dat zorgde ervoor dat hij gewond en verward achterbleef. Misschien had hij dat nog steeds, dat hij daarom zich als een schreeuwlelijkerd aan het gedragen was. Het was bijna zijn systeem uit. Bijna. De ThunderClanner bromde nog wat over markeren van grenzen. Ja hallo, daar hadden ze geen tijd voor hoor. Iedereen wist dat waar de mensen waren, daar was de elite. Niet dat dat Rascal een ene moer zou schelen. Hij zou nooit werken voor Cobra. De kater stelde zich voor als Longear. Hij gaf een knikje. Nou, fantastisch. ‘Aangenaam, Longear. Ik ben Rascal,’ miauwde hij met een pretlichtjes in zijn ogen. Hij kneedde de aarde onder hem, waarna hij weer even iets zijn gewicht verplaatste om zijn schouder nog ander te ontlasten. Maar dat genot duurde niet lang, want Longear sprong het hek af. Godsamme, moest dat nou zo? Rascal duwde zichzelf overeind tot een zittende houding, maar hij leunde met zijn goede schouder tegen het hek. Al snel kreeg hij de vraag wat hij wist. ‘Och, Longear, trek niet zo'n lang gezicht,’ miauwde hij verveeld. Hij zou niets zeggen tegen meneer de ThunderClanner. Straks zou dat teruggeleid worden naar hem. Eveningglow zou dat niet grappig vinden. Nou ja, Eveningglow zag van weinig dingen de humor in. Hij haalde zijn schouder op. ‘Geheimpjes,’ sprak hij toen met een brede grijns. ‘Geheimpjes die zelfs jij niet weet,’ voegde hij er plagend aan toe. Ja, dat zou hem de kast wel op jagen. Zijn amberen ogen fonkelden, een uitdagende blik hing op zijn gezicht. Sla me maar, alsof hij dat wilde zeggen. Ik kan het hebben.

Het werkte. Rascal wist eigenlijk niet of hij nou blij met zichzelf moest zijn. Hij verbeet even zijn gezicht toen hij zich van het hek afduwde en gewicht op zijn slechte schouder verplaatste. De nagels van de kater blonken al zichtbaar. Rascal bleef doodnormaal zitten, al jeukten zijn poten om ook gewoon dom toe te slaan. En hij had zichzelf al in een lastig parket geluld. Hij haalde zijn schouders op toen de kater hem begon te bedreigen. ‘Direct zo agressief,’ mompelde hij mokkend. Hij wierp een blik op het gelaat van de kater. Als Rascal fit was geweest had hij hem aan gekund, zonder twijfel. Maar dat was hij niet. Hij kon waarschijnlijk niet eens zelfstandig prooi vangen, laat staan een gevecht aangaan. ‘En wat doe je vervelend, ik wilde alleen maar vrienden maken,’ miauwde hij zachtjes. Hij keek met zijn lichtgele ogen naar die van zijn niet-zo-vriend en met een zucht besloot hij maar weer wat te praten. Maar de echte geheimen zou hij voor altijd dicht bij zijn hart houden. Sommige dingen waren in vertrouwen verteld en zou hij niet los laten, nooit niet. ‘Ik heb ThunderClan hoger in waardering dan je denkt, vriend,’ miauwde hij toen kalm. Het was aanlokkelijk om hem te vertellen dat hij ook ThunderClan was, om te vertellen dat hij in hetzelfde kamp was geboren. Dat zijn recht om er te leven was ontnomen toen hij nog maar piepklein was. Hij zwiepte met zijn staart en kwam overeind, zijn slechte poot van de grond houdend. ‘Maar ik moet helaas gaan. Ik heb een bijzondere missie, geloof je het zelf?‘ snorde hij plagend. Missie? Meer een vluchtactie, iets om zijn eigen huid te redden. Hij hoopte dat hij de kater genoeg had verleid om verward achter te laten. Vragen zou stellen. Misschien zou Evening hem ervoor haten, maar ze wist in elk geval nog dat hij haar niet vergeten was en ook niet zou doen.