It's sorta beautiful, in a gaudy and tasteless way

Shatteredice was in dagen voor het eerst weer naar buiten gestapt sinds haar ongeluk. Met korte zachte pootstappen schuifelde ze voorzichtig de den uit, het licht die haar meteen begroette lieten haar ogen samenknijpen.. of naja- oog. Ze slikte. Het kamp zag er opeens zo anders uit als je alles maar voor de helft zag. Ze voelde zich vreemd. Haar maag maakte draai bewegingen in haar buik. Dit kwam natuurlijk niet omdat ze de griep had maar omdat ze zich steeds meer begon te beseffen dat haar leven ineens heel anders zou gaan worden. Daintywhiff had haar opgezocht in de tussentijd, natuurlijk, ze zou nooit meer van die gek afkomen. Een trillende zucht verliet de mond van de kleine queen. Ze wou weg. Ze wou dat alles teruggedraaid werd. Waarom was haar leven toch zo makkelijk in een klap doormidden gebarsten? De she-cat sloot haar oog en probeerde haar gedachtes te kalmeren door te luisteren naar de herfstwind die over de heides heen blies. Toch kon ze haar hoofd niet stil krijgen en werd ze opnieuw paniekerig. Haar ledematen begonnen te shaken en als instinct sloeg Shatteredice op de vlucht. De donzige flame-point rende het kamp uit, ook al had Rout haar dit verboden. Echter kwam ze niet ver.. want nog geen twintig meter veder werd ze tot halt gehouden door een grote lijf. De queen schrok, probeerde haar vluchtige snelheid nog af te remmen, maar kon niet meer op tijds tot stilstand komen waardoor ze tegen de ander aanbotste. De bruine vacht die in haar gezicht kwam rook bekend. "Wolfheart, s-sorry." Murmelde ze toen ze voorzichtig haar kop vanuit zijn pels trok en hem met verschillende emoties aankeek.

Zijn hoofd maakte overuren. Verschillende zaken spookte al dagen door zijn hoofd, hij maakte zich druk om verschillende dingen tegelijkertijd. Veel slapen deed de kater de laatste week niet meer. Hij maakte het zichzelf zo lastig, terwijl het zo makkelijk kon zijn. In gedachten verzonken kwam hij terug uit het veld lopen, starend naar zijn poten terwijl hij in zijn hoofd duizenden scenario's opnieuw af liet spelen. Er liep iets tegen hem aan, hij voelde weerstand en stapte automatisch naar achteren. "Wolfheart, s-sorry." klonk er toen. Hij keek op, blauwe ogen ontmoette zijn gouden en hij was... verkocht.

Alles waar hij net aan dacht, alles waar hij over had gepiekerd verdween als sneeuw voor de zon. Zij was zijn zon. Zij bracht warmte in zijn hart, ontwarde zijn gedachten en zorgde voor duidelijkheid in zijn leven. Maar zij was niet van hem. Een brok vormde in zijn keel terwijl hij bleef staren. Niet doorhebbend dat hij nu al een beste tijd stil was terwijl hij de poes aankeek. Hij zag de emoties in haar ogen. Oog. Er was een ongeluk geweest en Shattered had een oog verloren. Hij vermande zich, spande zijn spieren aan om zich af te leiden van zijn gedachtenstroom die weer op gang was gekomen. "Shattered.. je hoeft geen sorry te zeggen." hij drukte zijn kop tegen de hare, voorzichtig en zacht. "Kom mee, dan lopen we een stukje. Hoe is het met je?" vroeg hij terwijl hij liep. Hij wist waar hij heen wou lopen. Een mooi plek, een plek waar ze zich beter zou voelen. Maar eerst lopen. En praten.

De she-cat keek weg van de blik van Wolfheart. Haar lichaam zat nog steeds in de vlucht stand waardoor ze amper opmerkte wat de somali tom tegen haar zei. Kort keek ze met haar ene oog naar hem toe waarbij ze enkel zijn halve gezicht kon zien.. Ze slikte de brok weg die in haar keel kwam opzetten en duwde haar kopje kort terug tegen die van Wolf toen hij haar een zachte voorzichtige kopje gaf. "Kom mee, dan lopen we een stukje. Hoe is het met je?" Ze keek op toen hij van haar wegliep en zonder over na te denken volgde de gewonde queen hem. Zijn kalmte sloeg net zoals de vorige keer weer terug in haar waardoor ze iets minder begon te trillen van alle emoties. Ze zuchtte wel diep op zijn vraag over hoe het ging. "Ik voel me alsof Starclan me ergens voor straft.." Sprak ze schor terwijl de tranen in haar rechteroog sprong. "Ik wil continue huilen en vluchten. Ik wil weg maar ik kan niet." De sproetige flame-point liet haar kopje hangen en duwde haar veel kleinere lijf tegen die van Wolfheart terwijl ze liep. Ze had hem nodig, want haar leven leek plots op een grote achtbaan.

Ze volgde hem en samen liepen ze door het grasland van WindClan heen. Wolfheart voelde de vacht van Shatteredice tegen zich aandrukken. De poes had steun nodig. Het was ongetwijfeld moeilijk voor haar nu ze haar halve zicht verloren was door een vos. "Ik voel me alsof Starclan me ergens voor straft.." vertelde ze toen terwijl tranen in haar ogen sprongen. De bruine kater drukte zich dichter tegen haar aan. Ze had het zo zwaar, hij had te doen met haar. "Ik wil continue huilen en vluchten. Ik wil weg maar ik kan niet." Wolfheart haalde diep adem en liet zijn staart over haar rug gaan terwijl ze verder liepen. "Ik weet hoe je je voelt. Toen mijn vader gedood werd in het gevecht met de das voelde ik me precies zo. Ik wou vluchten, weg van alles en van WindClan. Het voelde alsof ik niet meer heel was, ik was één van mijn ouders kwijt. Zeker toen mijn moeder daarna doodging aan groenhoest was alles zwaar." vertelde hij. Zijn ouders waren dood gegaan in de tijd dat hij niet met Shattered had mogen praten. Wolfheart liet zijn gouden blik kort verdrinken in haar blauwe. "Maar dat betekend niet dat het niet beter wordt. Er zijn veel mooie dingen, Shatteredice." zoals jij.. maar hij zei het niet hardop. De bruine kater liet een glimlach op zijn snuit verschijnen terwijl hij voor haar uit door een bosje duwde om een doorgang te maken. Achter het bosje lag een uitgestrekt bloemenveld. Het was leaffall, maar het zou nog even duren voordat deze bloemen allemaal vergaan zouden zijn. Nu stonden ze er nog in hun volle glorie. De bruine kater rende wat vooruit en liet zich midden in de bloemen ploffen. "Kom Shattered! Het ligt lekker hier!" plezier klonk door in zijn stem en hij hoopte dat hij met dit plekje de gemoedstoestand van de poes iets kon verbeteren.

Ze bad stilletjes naar Starclan dat ze op z'n minst nog een goeie vriend had waar ze haar verdriet uitte kon. Ze sprak haar familie weinig, had haar oude apprentice vrienden niet meer en de enige kat waarvan ze gedacht had die haar vriendin was had haar voor het leven verminkt. Ze sloot haar oog en vertrouwde op Wolfheart dat hij haar poten zal begeleiden. Toen ze eerlijk antwoord gaf dat ze op het punt stond om te vluchten vertelde Wolfheart haar iets wat ze nooit geweten had. Het kon ook moeilijk want in de tijd dat Wolf het moeilijk gehad had had haar vader haar verboden om nog maar een poot stap richting de bruine tom te zette. Toen haar kristalblauwe oog zich richtte op de gouden van Wolf verzonken ze samen in elkaars blik. "Laten we vluchten.." Sprak ze zonder na te denken. "Samen." Ze keek snel om haar heen, bang dat iemand mee zat te luisteren. Haar voorstel was grote onzin en diep van binnen wist ze al te goed dat ze nooit haar clan achter kon laten waar haar kittens leefde.. maar oh wat zou het toch makkelijker geweest zijn als ze gewoon de hazenpad kon nemen samen met Wolfheart. "Maar dat betekend niet dat het niet beter wordt. Er zijn veel mooie dingen, Shatteredice." Zijn glimlach maakte haar oortjes slap maar voor ze iets terug kon zeggen baande de bruine warrior zich een weg naar enkele bosjes. Met een schuine kop volgde ze langzaam haar clangenoot en keek met een verbaasde blik toen ze mee door de struiken liep en bij een open bloemenveld uitkwam. Haar mond opende lichtjes terwijl ze een zachte wow liet klinken. Ondanks dat het leaf-fall was was het weer nog zodanig warm dat de bloemen nog met hun prachtige gekleurde blaadjes overeind stonden. Ze genoot van het uitzicht en de she-cat queen wou net gaan zitten tot plots Wolfheart naar voren rende en door de bloemen sprintte. De sproetige flame-point liet weer haar tedere gegiechel klinken zoals altijd deed wanneer ze vrolijk werd. "Kom Shattered! Het ligt lekker hier!" Die aanbod liet ze niet varen. De nog gewonde queen dwarrelde door de bloemen heen als een donzig veertje en liet zich daarna voorzichtig bij de bruine warrior ploffen. Haar warme geur van melk en verse heide bloesems stoof op en mengde zich met de aroma van Wolf. Het rook als vroeger.. en ze mistte het.

and other dreams:

De lichte poes gaf hem een optie. Om te vluchten, samen. Zij hart zonk. "Shattered.. ik-," zijn stem kapte af in de zin. "Je weet dat ik dat niet kan." zei hij toen. Wolfheart zijn hart lag in WindClan, zoals zijn naam suggereerde. Hij had de naam gekregen omdat hij een groot hart had. Voor de clan, en voor zijn clangenoten. Maar hij zou nooit zijn clan in de steek kunnen laten. Zeker niet nu spanningen hoger dan ooit waren. Gevaar was overal, hij zou het zichzelf nooit vergeven als clangenoten omkwamen en hij het had kunnen voorkomen.

Maar toen ze eenmaal in het gras lagen voelde alles goed. Vertrouwd. Hij moest lachen toen ze achter hem aankwam en in de bloemen dook. De bruine kater deed zijn ogen dicht en genoot voor een paar seconde van het moment voordat hij zich op zijn zij rolde om Shatteredice aan te kunnen kijken. Zijn buik kromp samen bij de woorden die hij haar wou zeggen, maar zijn hart maakte sprongetjes. Hij voelde zich weer zoals hij zich vroeger gevoeld had. Maar hij moest het zeggen, het moest van zijn hart af: "Shattered.. je weet dat ik nooit gestopt ben met van je houden, toch?"

Natuurlijk zei hij nee. Dat verwachtte ze al. Hij was de meeste loyale kat die ze kon opnoemen in Windclan, hij zou zijn clan nooit achterlaten, wat er ook was of gebeuren zal. Ze knikte. Ze wist zelf ook wel dat ze nooit kon vertrekken. Ze had kinderen om over te waken.. ze zou hen nooit verlaten. Als er iets was wat ze nooit zal zijn dan was dat een slechte moeder. Ze zou sterven voor haar kinderen hun geluk.

De she-cat was als een blije fladderende vlinder door de bloemen heen gelopen en had zich daarna naast Wolfheart gewurmd. Ze voelde de hoop weer, de zorgeloosheid, het geluk en de liefde. Alles wat ze had gehad in haar vroegere tijden kwam weer omhoog zette. "Shattered.. je weet dat ik nooit gestopt ben met van je houden, toch?" Haar gezichtje vertrok overdonderd. Meende hij dat? Ze voelde haar hele lijf gloeien en als ze geen vacht op haar wangen gehad had dan waren deze knalrood geweest van de blos. ''M-meen, meen je dat? Na al die tijd.. h-heb je dan echt nooit iemand anders op het oog gehad?" Vroeg ze hem hakkelend. Ze wist niet of ze hier blij mee moest zijn, wat ze moest doen. Toch kroop er onbewust een verlegen glimlachje op haar lippen. Als het waar was.. oh dan voelde ze zich wel heel erg speciaal.

Hij wist niet zeker hoe zijn woorden bij haar gingen landen. Of het goed zou gaan. Of ze niet meteen weg zou sprinten van hem of hem een tik verkopen dat hij niet zo raar moest doen. Maar iets anders gebeurde, ze leek in verlegenheid te zijn gebracht door hem. ''M-meen, meen je dat? Na al die tijd.. h-heb je dan echt nooit iemand anders op het oog gehad?" hij knikte langzaam. Zijn blik ging naar zijn poten voordat hij zijn ogen kort dicht deed. "Ik heb zoveel verschillende she-cats in WindClan geprobeerd het hof te maken, geprobeerd om van ze te houden zoals ik van jou hou. Maar het lukt niet. Ik kan het niet. Elke keer schoten mijn gedachten terug naar jou, terug naar toen wij samen waren." zei hij zachtjes. Het voelde enigszins beschamend om toe te moeten geven. "Maar ik weet dat je met Stallion bent, dat je nu van hem houd. Het maakt niet uit, ik ben gelukkig als jij dat ook bent. Je hoeft je echt niet bezwaard te voelen omdat.. het anders is gelopen." zei hij toen terwijl hij zijn kopje voorzichtig tegen die van haar drukte. "Ik wou het gewoon gezegd hebben tegen je, zodat mijn hart iets minder zwaar voelt. Ik loop er al een tijdje mee.."

Ze keken elkaar aan. Beide verrast van elkaars woorden en toch voelde het.. goed. Tenminste, wel voor haar. Wolfheart keek naar zijn poten en sloot toen zijn ogen. Shatteredice had haar pootje voor haar snuit geslagen om de verlegen glimlach te verbergen maar nu Wolf haar nu niet meer aankeek met zijn gouden ogen durfde ze weer haar poot neer te leggen. Toch, ondanks ze geen oogcontact hadden, trok ze haar kop de andere kant op toen de woorden van de bruine warrior haar oren vulde. Haar hart begon te kloppen als een malle en voor een seconde moest ze op haar ademhaling lette om niet te gaan duizelen. Ze kreeg technisch gezien gewoon een dikke liefdesverklaring van haar ex en dat was niet eens het ergste; ze leek het leuk te vinden. Vanaf het puntje van haar staart tot haar oor eindes begonnen te gloeien als de warme zon op de eerste zomer dag. Toen ook nog de kop van Wolf tegen de hare gedrukt werd smolt ze zowat. Oh nee. Oh nee. Dit was echt niet goed.. en toch.. oh het voelde zo fijn. Haar gespin begon de bloemenveld te vullen als zoete honingbijtjes die rondzwermende in de lente. "I-ik.." Ze liet een trillende zuchtje ontsnappen. "I-ik weet niet wat te zeggen, Wolfheart.." Ze trok haar kopje terug en keek hem aan met haar blauwe oog. "Ik vervloek me vader dat hij het verpest heeft.. Ik wou bij jou zijn.. I-ik.." Ze slikte. "Ik hoor bij jou.." Ze duwde haar rossige oortjes in haar nek maar kroop ondertussen wel wat dichter tegen de bruine tom aan.

Zijn hart zou minder zwaar moeten voelen nu toch? Toch voelde het alsof het ding elk moment uit zijn borst kon springen. Hij wist niet meer goed wat voor en achter was en wat hij moest met zichzelf. Het voelde als... zijn apprentice tijd. Toen ze samen geweest waren en hij als een dom kind achter haar aan had gelopen. Hij was zo verliefd geweest op haar toen. Een vlam die nooit gedoofd was. Shatteredice leek geschrokken, zoals hij verwacht had. Maar ze deinsde niet terug uit zijn gebaar, iets wat hem iets meer zekerheid gaf dat het misschien toch ook nog wederzijds was. "Ik vervloek me vader dat hij het verpest heeft.. Ik wou bij jou zijn.. I-ik.." ze moest eens weten hoe vaak hij haar vader vervloekt had voor dezelfde reden. Toen zei ze wat hij wou horen. Ze hoorde bij hem. "Dat gevoel heb ik ook Shattered, zo erg.." de bruine kater schuifelde wat met zijn voeten. "Het gevoel trekt aan me als honderd paarden. Ik.. ik weet niet goed wat het is maar ik ben altijd van je blijven houden, heb nooit afstand van de gevoelens kunnen doen en elke dag dat ik je met.. hem zie doet het pijn." het was niet dat hij Stallionstar haatte omdat hij nu met Shatteredice was. Maar het deed zeer, een speciaal soort pijn die nergens mee te vergelijken was. "Ik wil bij jou zijn, van jou zijn.. zoals het vroeger was." samen in een nest slapen, alles delen.. dacht de bruine kater er achter aan. Het was alsof nu een wond open getrokken was die maar bleef stromen, maar hij kon zich niet meer inhouden nu. Ze hoorde bij hem. Wolfheart boog wat voorover om zijn neus tegen de hare aan te drukken. Ze hield toch ook van hem nog, toch?

Ze had iets gezegd wat nooit over haar lippen had mogen gaan en toch waren ze uit haar mond ontsnapt. Hoe kon ze het ook tegenhouden? Ze kon haar gevoelens niet meer wegdrukken, nu al helemaal niet nu Wolfheart ook zijn hart had opgesteld naar haar. De she-cat keek de knappe tom aan met haar kristalblauwe oog en knipperde langzaam met haar oogleden. Haar wimpers kietelde de wang van de ander toen ze haar kopje vlakbij die van hem hield. Zijn woorden vulde haar lijf met honderd vlinders. Haar hart kneep echter kort samen toen hij vertelde dat het hem pijn deed als hij haar zag met haar partner, met Stallionstar. Ze zuchtte zachtjes met verdriet. Ze hield van Stallion.. Hij was altijd een goeie partner voor haar geweest.. maar er ontbrak wat en nu wist ze wat. Haar liefde was nog altijd bij Wolf te vinden en ze betwijfelde als dit ooit nog weg zult gaan. Ze hoorde bij elkaar, zoals ze net ook hardop gezegd had, dit was allang besloten door het lot. Hun paden zouden weer kruisen, ze zouden elkaar weer terugvinden.. en het leek er sterk op dat dat nu gebeurde. "Ik wil bij jou zijn, van jou zijn.. zoals het vroeger was." De she-cat voelde haar wangen gloeien van de blos. Ze had zo lang gewacht op hem.. op deze woorden. Ze had hem zo verdomd erg gemist. Ze hield van hem, na al die tijd en al die preken van haar vader, haar liefde voor de bruine warrior kon niet gedoofd worden. "Ik zal altijd van jou zijn.." Mauwde ze zachtjes. Ze sloot haar oog toen Wolfheart zijn neus tegen de hare drukte. Een fijn gespin borrelde in haar keel terwijl ze haar lijf veder verstopte in die van Wolf. Ze wou hem dicht tegen haar aan.. bang dat hij weer weg zal gaan. De she-cat begon zachtjes de nek van de bruine warrior te likken -zoals ze altijd bij hem gedaan had- en zwiepte wat losse bloemetjes met haar staart over haar zelf heen. Ze wou er mooi uit zien voor hem, elke dag, en vooral nu.. met haar verloren oog.

Zijn hart bonsde in zijn keel. Leek er op elk moment uit te kunnen springen. De bruine warrior wenste vurig dat ze voor altijd in dit moment opgesloten konden zitten. Samen, voor altijd. "Ik zal altijd van jou zijn.." klonk er zacht voordat ze zijn nek begon te likken. Een grijns kwam op het gezicht van de bruine warrior. Was het hem dan toch gelukt? Hield ze nog steeds zo van hem als altijd? "Laten we dat dan doen Shattered.. laten we iedereen vertellen dat we van elkaar houden." hij likte over haar kop heen en zuchtte kort. "We kunnen eindelijk alles doen wat je vader ons verbood, we zijn volwassen nu. Niemand stopt ons. We kunnen samen zijn, een gezin beginnen.." alleen het idee al bracht zijn borstkas op hol. Kinderen.. van zijn grote liefde. Van hun twee. "De ultieme bezegeling op onze liefde Shatteredice.." het was bijna een fluistering in het gras, zijn laatste woorden. Alleen voor haar bedoeld.

Shatteredice voelde haar eigen hart bonzen. Het ging te keer. Het was net als toen Daintywhiff haar uit de gorge getrokken had maar dan positief en vol blijdschap. Haar angst en verdriet die sinds die dag in haar spookte smolt weg zoals sneeuw voor de zon. Toch kon ze geen ja zeggen op de woorden van Wolf. Hij wou het officieel maken, en zij ook, maar ze kon niet. Er zat wat in de weg; een groot obstakel. Ze kon de bruine tom niet de in dezelfde gevaar trekken waar zij nu in leefde. Daintywhiff zou geen genade tonen, niet naar haar, niet naar hem, niet naar Stallion en haar familie. Ze kon Wolf niet kwijt op die manier, vooral niet als zij ook wist wat voorn gevaar er lurkte in de duisternis op het moment. Haar oog liep vol en kleine tranen begonnen haar wang nat te maken. Ze wou samen een familie starten met hem, elke avond in slaap vallen met hem, elke ochtend wakker worden met hem. Maar Daintywhiff zou hem de nek omdraaien. Stallionstar ook, maar hij had nog negen levens en Wolfheart niet. "Ik wil dat heel graag.." Sprak ze terug. Haar keel begon dik aan te voelen. "Maar voor ik dit kan doen... moet ik nog wat afhandelen, het is belangrijk. Heel erg.'' Ze beet op haar lip. Ze kon de reden niet over haar lippen persen. "I-ik kan niet zeggen wat.. I-k hoo-p dat j-je dat respecteert.. Kun je nog heel kort wachten tot we iedereen vertellen dat onze liefde voor elkaar nooit weg is geweest?" Ze keek hem aan, met haar nog enige werkende oog, die wazig was van haar traantjes. "Geloof je me als ik zeg dat we binnenkort samen zullen zijn> Jij en ik, wij, voor altijd." Ze kneedde met haar teentjes in de aarde onder haar. Ze wou schreeuwen dat Daitywhiff haar keer op keer bedreigde, haar mishandelde zelfs, maar als er ook maar ooit iemand achter zal komen wat de witte warrior had uitgespookt met haar dan zou die duivel er voor zorgen dat iedereen van haar familie kwam te lijden. En dus ook Wolf..

Hij voelde dat zij hetzelfde over hem als hij over haar. Hij wist het zeker. Maar het voelde alsof ze terug hield, iets hield haar tegen. Was het omdat ze met Stallion in haar hoofd zat? Of was er iets anders aan de hand? "Maar voor ik dit kan doen... moet ik nog wat afhandelen, het is belangrijk. Heel erg.'' iets belangrijks? Zou ze Stallion moeten spreken over wat er tussen hen gaande was? Het klonk alsof het veel erger was dan een gesprek met Stallion. "I-ik kan niet zeggen wat.. I-k hoo-p dat j-je dat respecteert.. Kun je nog heel kort wachten tot we iedereen vertellen dat onze liefde voor elkaar nooit weg is geweest?" haar betraande ogen staarde in de zijn en hij likte over haar kop. "Tuurlijk kan ik dat, als jij dat wilt." ze beloofde hem dat ze binnenkort samen zouden zijn, voor altijd. Hij knikte. "Weet je zeker dat ik je niet kan helpen er mee? Dat ik iets voor je kan doen, als er iets aan de hand is kan je me dat altijd zeggen Shattered." hij zou elk probleem voor haar aangaan, ieder die haar lastig viel uit de weg ruimen. Hij drukte zijn kop tegen van haar, krulde zijn staar om haar heen. "Je bent nooit in gevaar zolang je van mij bent." spinde hij zachtjes tegen haar aan.