Calm winds

Talonpaw had net zijn zoveelste vechttraining weer gehad. Het voelde goed aan dat zijn grootte een rol speelde in het trainen met zijn mentor en dat dat ook de reden was dat hij vaak de overhand kon nemen in trainingen met andere apprentices. Hij was groter dan de gemiddelde WindClanner, wat hem wel een voordeel gaf in gevechten met katten van een andere Clan. Zijn mentor had hem echter gezegd dat hij hoopte dat Talonpaw niet zou moeten vechten totdat hij warrior zou worden. Vervolgens werd hem het één en ander uitgelegd over bepaalde grote gevechten die al eerder gebeurd waren, de belangrijkste het gevecht tegen BloodClan. Talonpaw kon zich nauwelijks voorstellen dat hij tegen die verraders zou verliezen, laat staan dat hij ze angstig de rug toe zou keren. Het speelde meerdere malen in zijn kopje af hoe hij één van hun verslagen zou hebben, zijn gewicht gebruikend om de overhand van het gevecht te nemen, dezelfde tactiek die hij vaak gebruikte als zijn mentor even niet oplette. Zijn mentor was helaas een ervaren senior warrior die inmiddels alle trucjes van Talonpaw wel kende, maar soms kon de grijze tabby hem alsnog verrassen door iets wat hij zelf verzonnen had. De band tussen hun was goed en Talonpaw moest eerlijk toegeven dat hij het jammer zou vinden als een deel van hun samenwerking zou stoppen wanneer hij zijn warriornaam zou krijgen. Aan de andere kant keek hij er ook wel ontzettend naar uit. Weer een stap dichterbij de top. Talonpaw keek verstrooid op toen een zoete geur in zijn richting kwam waaien en heel even verstijfde hij toen hij Routnose zag. Niet veel she-cats trokken zijn aandacht, maar zij was één van de weinigen die hij écht mooi vond. Hij twijfelde kort over wat hij ging doen. Hij wilde zich niet als een idioot opstellen, maar hij wilde haar ook niet het idee geven dat hij haar negeerde. Dan maar door de zure appel heen bijten. “Hé, Routnose,” zei hij op een rustige toon tegen haar, ook al klopte zijn hart wild in zijn keel. Zeg niks stoms, zeg niks stoms. “Gaat het met je? Je ziet er bezorgd uit.” Verdomme.

Talonpaw voelde dat zijn schouders al iets ontspanden toen dat ze hem een glimlach terug schonk. Zie, zo erg was het toch niet? Waarom was hij soms toch ook zo’n ontzettende kluns als het om she-cats ging? Nou ja, hij had het natuurlijk niet bij alle she-cats, alleen bij de katten die hij echt mooi vond. Gelukkig was hij ook wel helder genoeg om zich in te denken dat Routnose ten eerste te oud was voor hem en ten tweede zijn medicine cat, maar toch was er iets aan haar waardoor hij soms een beetje onhandig werd. Hij had veel respect voor haar; ze moest immers zorg dragen voor heel de Clan, zeker nu Lizardpath haar rang als medicine cat had opgegeven. Dat had Stallionstar hun bij de vorige ceremonie gemeld. Het moest vast vreselijk zijn voor Routnose. “Je hebt nu vast veel aan je hoofd,” zei hij op een instemmende toon. Hij keek haar even bedenkelijk aan. “Kan ik je misschien ergens mee helpen?” vroeg hij uiteindelijk. “Iets mee helpen dragen of zoeken naar een bepaalde kruid? Ik heb er helaas geen verstand van, maar als je me uitlegt hoe het eruitziet, dan zal het vast wel lukken. Zo’n ramp ben ik gelukkig nu ook weer niet.” Hij kapte zichzelf af voordat hij begon te ratelen en grinnikte wat schaapachtig naar haar, wachtend op wat ze ging zeggen.

Talonpaw grijnsde wat onbeholpen toen Routnose hem verzekerde dat hij geen ramp was. Nou, dat was dan weer een meevaller. Dit was van een heel ander kaliber dan tunnels graven, namelijk. In de tunnels voelde hij zich groot, sterk en zelfverzekerd, maar er waren situaties waarin hij zich een hulpeloze kitten voelde. Zo had hij geen kruidenkennis en had hij geen idee of hij haar kon helpen, maar het voelde verkeerd aan om haar nu achter te laten, zeker nu ze zo’n vermoeide uitdrukking maakte. Hij had echter door dat ze liever niet had dat hij er verder over praatte en dus kapte hij de vragen die in zijn hoofd opkwamen maar gewoon af. “Ik ben zo goed als klaar voor mijn final assesment,” verzekerde hij haar en hij zwiepte met zijn staart in haar richting. “Je hoeft dus zeker geen schrik te hebben dat je me van mijn taken weerhoudt.” Hij keek om zich heen en speurde met zijn ogen de omgeving af. Een rood bloempje op een dunne steel? Dat moest wel opvallen, toch? “Heb je enig idee waar ergens in het territorium dat bloempje het meeste voorkomt?” vroeg hij aan haar. “En mag ik ook meteen weten waar het voor gebruikt wordt? Een beetje kruidenkennis kan nooit kwaad,” grinnikte hij. Hij voelde zich zo onbeholpen op dit vlak. Hopelijk was hij niet de enige kat die zich zo voelde.

Talonpaw kon het niet laten om even te snorren toen ze hem feliciteerde met het feit dat hij binnenkort warrior zou worden. Hij knikte op een respectvolle manier naar haar, zijn verlegenheid even vergeten zijnde. Hij was weer een beetje zoals zichzelf en dat vond hij prima zo. Hij had er een hekel aan als hij in de war werd gebracht enkel omdat er een knappe verschijning in de buurt was. Zou hij daar als warrior zijnde vaker last van gaan krijgen? Hopelijk zou hij dan wel een beetje weten wat hij moest zeggen of moest doen. Het idee dat hij een blauwtje zou lopen, was nu niet bepaald aangenaam. Routnose liet hem zien hoe het bloempje er uit zag en gaf hem vervolgens ook advies mee over hoe hij het moest afbijten. Hij gaf een knikje en begon ook te zoeken. Nu hij een idee had hoe het er uit zag, wist ook hij ook beter waar hij naar moest zoeken. “Dus we zijn eigenlijk gewoon kruiden aan het zoeken voor mijn warriorsceremonie?” vroeg hij op een plagende manier aan haar. Hij wist dat katten die warrior gingen worden immers een reis moesten maken naar de Highstones en weer terug. En zoals het er nu uitzag, zouden ze wel met een paar katten zijn. “Of een reis naar de bergen. Dat zou ik ook nog wel gaaf vinden om te doen.” Hij richtte zijn blik op Routnose. “Jij bent onderdeel geweest van de grote reis, of niet?” vroeg hij vriendelijk aan haar. “Was het daar heel erg anders dan hier?”

Talonpaw had geen idee wat het effect zou zijn als je er te veel van zou eten, maar hij nam aan dat het niet goed kon zijn. Zoals Routnose het hem geboden had, boog hij zich naar voren en beet zorgvuldig bij de stam af zodat de wortel kon blijven groeien. Hij was niet zo vlug als Routnose, maar inmiddels begon hij toch ook al een aardig portie te verzamelen, al vergiste hij zich soms wel van bloem en beet hij soms bijna de verkeerde af. Zijn concentratie richtte zich naar zijn medicine cat toen ze begon te vertellen over de bergen, over hoe mooi het daar was in de lente en in de zomer, maar hoe de winter onvergeeflijk was. Talonpaw kon zich daar dankzij de verhalen van zijn elders wel een beeld bij vormen, al wilde een deel van hem de bergen zelf nog steeds zien. Tja, wie weet. Bij het uitbreken van een nieuwe ramp misschien. Niet dat hij daar heel erg op hoopte, maar… een avontuur zou wel leuk zijn, niet dan? “Het moest vast raar zijn, zo met alle Clans samen,” zei hij tegen haar. “Er zal in het begin wel veel vijandigheid zijn geweest tussen de Clans.” Hij trok kort met zijn oortje. “En dan die andere groep katten in de bergen. Ging dat goed samen of zwakte hun gastvrijheid na een gegeven moment af?” Het was immers een heel nieuwe manier van jagen geweest voor de Clans en Talonpaw kon zich voorstellen dat de bergen nu ook weer niet zó rijkelijk voorzien waren van prooi dat ze én vier Clans én één Tribe konden voorzien van voedsel, maar misschien vergiste hij zich daar wel in.

Talonpaw kon het niet laten om kort afkeurend met zijn oortje te trekken toen hij haar dromerige blik zag nadat ze had aangegeven dat de Clans als één familie hadden aangevoeld. Misschien had hij er een andere mening over gehad als hij de reis effectief had meegemaakt, maar in zijn ogen moesten de Clans gescheiden blijven. Vier Clans. Dat was wat StarClan wilde hebben, toch? Hij wilde echter niet te koud zijn en besloot om zijn mening maar niet te delen. Het was hem duidelijk dat Routnose verlangde naar de periode die ze had meegemaakt en wat haar visie was op het gescheiden zijn van de Clans. Misschien speelde het feit dat ze een medicine cat was ook wel een beetje mee in die mening, wie weet. Talonpaw richtte zijn blik kort op zijn taak en beet nog wat stelen door. “Dat klinkt inderdaad behoorlijk gastvrij,” murmelde hij. Hij richtte zijn groene ogen kort op zijn medicine cat. “Maar het feit dat de Clans gescheiden zijn nadat ze weer terug aankwamen in hun gebied moet toch ook iets te betekenen hebben? Ik bedoel… als StarClan echt wilde dat we één grote familie waren, dan hadden ze wel een sein gestuurd dat jullie toen samen moesten blijven.” Hopelijk kon hij Routnose zo een beetje uit de droom helpen. Er waren vier Clans en vier Clans alleen. Geen grote familie.