Life must go on.

Feathersky had haar gevoelens omtrent de dood van Sabrefur en de benoeming van Amberstorm proberen te verhullen voor het geval het een effect zou kunnen hebben op haar dochter, Lunarpaw. Ze hield sowieso haar hevige emoties zoals verdriet en ontzettend liever voor zich; vlak nadat Treeclaw’s klauw haar ongenadig hard in haar gezicht had geslagen, had ze haar verdriet voor zijn actie ook voor hem verborgen gehouden en had ze op een ijskoude toon gezegd dat hij op moest rotten. Iedere kat wist dat Feathersky een zacht, zorgzaam karakter had en dus moest het voor haar vorige mate vast hard aan zijn komen dat ze bepaalde dingen weigerde te accepteren, zoals bijvoorbeeld de mishandeling. Ze had het contact afgekapt en Lunarpaw voor hem afgeschermd omdat ze bang was dat zijn acties naar haar toe ook op Lunarpaw over konden gaan. En er was geen haar op haar kop dat eraan dacht om Lunarpaw geslagen te zien worden door haar vader. Als hij dat haar flikte, dan zou het zijn beste dag nog niet zijn. Feathersky probeerde de hevige gevoelens in haar binnenste te temperen en liet zich in plaats daarvan door zichzelf op de hoogte brengen van haar omgeving. De wind sloeg zacht tegen haar pels aan en de geur van RiverClan blies in haar richting waar ze the Heatherfields over hadden genomen. Feathersky keek met een onleesbare blik in de richting van het stukje territorium waar zowel RiverClan als WindClan zo hard om gestreden hadden. Ze was blij dat Lunarpaw toen nog in de nursery had gelegen. Feathersky richtte haar amberkleurige ogen naar opzij toen ze pootstappen hoorde en glimlachte warm naar haar Clanmate toen hij dichterbij kwam. “Ah, Shadefeather. Wat goed om je te zien,” snorde ze. “Ben je maar alleen of ben je meegegaan met een patrouille?”

Het ontging Feathersky niet dat Shadefeather vermoeid oogde en ze fronste lichtelijk bezorgd naar de tom cat toen hij naast haar ging zitten. Hij gaf aan dat hij alleen was en vroeg vervolgens hoe het met haar ging. “Naar omstandigheden vrij goed eigenlijk,” snorde ze. “Lunarpaw is net apprentice geworden en ik heb wel het idee dat de nieuwe rang haar energie geeft. In deze tijden moeten we kracht putten uit hetgeen dat ons op de poot houdt.” Ze glimlachte waterig naar Shadefeather, natuurlijk doelend op de dood van Sabrefur en de omstandigheden waar de Clan zich nu in bevond. Het baarde haar zorgen, maar ze probeerde dat niet al te hard te laten merken omdat ze haar dochter niet bezorgd wilde maken. “En hoe gaat het met jou?” vroeg ze vervolgens op een bezorgde toon. “Je ziet eruit alsof je wel wat meer slaap kunt gebruiken.” Ze leunde wat naar opzij en stootte hem zachtjes aan met haar schouder. “Is er iets waar je je heel druk in maakt? Ik weet dat we vaak geen tijd hebben om veel met elkaar te praten, maar je moet weten dat je altijd bij me terecht kunt komen als je ergens mee zit.” Ze glimlachte voorzichtig naar hem en wachtte vervolgens af op wat hij ging zeggen.

Shadefeather deelde zijn zorgen met haar, maar wel zonder specifiek te zeggen waar het over ging. Dat hoefde echter ook niet. Hij had het natuurlijk over heel het gebeuren in de Clan en wat voor effect dat had op de rest. Jonge katten die op moesten groeien in een Clan die minder vredevol leek dan hun moeders hun wilden doen geloven. Katten die opeens niet meer te vertrouwen leken te zijn en katten die zich afzonderden of vraagtekens zetten bij de loyaliteit van anderen. Feathersky probeerde haar vertrouwen in haar Clanmates te behouden, maar ze moest eerlijk toegeven dat het soms lastig was. Iedere kat reageerde natuurlijk anders op een bepaalde situatie, maar sommige reacties leken te vergezocht of gewoon simpelweg niet gepast te zijn. Ze slikte en richtte haar blik op de zwarte tom cat. “Ik begrijp wat je bedoelt,” zei ze uiteindelijk na een korte stilte. “En ik denk dat wij niet de enigen zijn die er zo over denken. Maar Stallionstar is een goede kat, Shadefeather. Ik weet zeker dat hij uiteindelijk wel de beste keuze voor de Clan zal maken.” Ze glimlachte naar hem. “En tot de tijd zullen we zelf gewoon moeten bijdragen aan het veiligheidsgevoel voor onze jongsten. Vergeet niet dat Stallionstar een kat is die naar zijn katten luistert en dat de Clan uit verstandige katten bestaat. Hij zal heus wel naar de luisteren als één van de keuzes uit de hand blijkt te kunnen lopen.”

Het leek erop dat Shadefeather en zij wel op één lijn zaten wat hun mening over Stallionstar betrof. Net zoals zij leek de zwarte tom cat ook wel het volste vertrouwen in de goede bedoelingen van hun leader te hebben. En zo hoorde het ook. Het zou maar erg zijn als ze zouden twijfelen aan zijn beslissingen. Feathersky wilde het zich niet voorstellen hoe het moest zijn om in een Clan te leven waar je constant twijfelde aan de beslissingen van je leader, waar je in onzekerheid leefde omdat je niet zeker was of je wel op de mening van je leidinggevenden kon vertrouwen. Dat was een gevoel dat ze niemand toewenste. “We staan samen inderdaad sterk. Vergeet dat nooit, Shadefeather.” Ze glimlachte warm naar hem en drukte kort even haar flank tegen hem aan. Toen besloot ze dat ze het al genoeg hadden gehad over serieuze dingen en om het over een ander onderwerp te hebben. “Hoe is het met je kittens, Shadefeather?” Ze wist natuurlijk dat ze geadopteerd waren, maar dat maakte voor haar eigenlijk niet veel verschil. Stallionstar had ook al het één en ander van kittens geadopteerd en als ze zag wat voor een band hij met ze had, dan was het net alsof ze naar een vader keek die met zijn kittens omging. Het maakte voor haar geen verschil.