Back from hunting

Het begon te schemeren en het kamp begon vol te lopen met katten die terugkwamen van de jacht, van een patrouille of van een training. Thornkit sloeg het allemaal met rustige ogen gade. Hij was niet noodzakelijk enthousiast over het feit dat hij zich binnenkort bij die katten mocht gaan voegen als één van hun, maar aan de andere kant was het ook beter dan opgesloten zitten in een nursery met kittens die hyperactief en ook nog eens behoorlijk vervelend waren. Thornkit richtte zijn aandacht kort op de deputy die het kamp binnen kwam wandelen en niets van de prooistapel nam. Thornkit wist dat het eerst aan de elders en aan de kittens was om te eten en dat de rest daarna mocht, maar hij had de deputy al enkele keren een maaltijd over zien slaan. En aangezien hij niet zo veel honger had, mocht de deputy wel zijn deel hebben. Dan deed hij tenminste toch nog iets aardigs in zijn leven. Hij liep naar de prooistapel, pakte een prooi en sleurde het vervolgens naar Acorndust toe. Hij schoof het voor de tom cat en keek hem aan. “Delen?” vroeg hij aan zijn deputy. “Ik heb niet zo veel honger en jij hebt het harder nodig dan ik.” Hij ging zitten en keek de ander aan, zonder emotie in zijn blik.

“Ik meen wat ik zeg,” zei Thornkit toen hij de woorden van zijn deputy hoorde. “Ik heb niet heel veel vrienden en het is niet alsof ik me uitsloof zoals de rest van dat stel daar, dus ik hoef echt niet veel te hebben.” Bovendien zouden de queens de ochtend erna toch wel weer zo bezorgd zijn om hem en de anderen een prooi te laten bezorgen door één van de apprentices. Zo ging het altijd. Thornkit kon eerlijk gezegd niet wachten tot hij apprentice zou worden en hij dat bezorgde gedoe achter zich kon laten. Hij wilde liever een strenge mentor die hem zou leren wat hij moest leren en die vooral niet te emotioneel ging doen. Een botterik die hem opdrachten gaf en daar liefst niet al te veel complimenten voor zou geven als hij iets goeds deed. Hij hield niet zo van dat soort aandacht. Hij verdween liever op de achtergrond en had graag dat anderen uit zijn buurt bleven. Waarom hij de deputy dan opzocht? Omdat hij respect had voor de kat en hij ook wel zag hoe uitputtend zijn taken konden zijn. “StarClan, was het al maar tijd om apprentice te worden,” bromde hij toen hij naar de piepende, klagende kittens keek die even naar buiten mochten, maar de kou blijkbaar niet lang konden verdragen en weer naar binnen wilden gaan. “Ik word soms echt gek van dat zootje ongeregeld daar.”

De deputy schoof de prooi naar hem toe nadat hij er een hap van had genomen en Thornkit wilde het in eerste instantie met een harde duw terugschuiven, maar bedacht zich op het laatste moment. Hij zou wel een behoorlijke dwaas zijn als hij tegen een directe order van zijn deputy in zou gaan. Het was niet dat hij heel veel respect had voor anderen, maar Acorndust was toch wel een uitzondering. Voor de rest waren het voor nu nog allemaal dwazen. Vooral zijn vader. Die had niet eens meer naar hem omgekeken en zijn moeder was veel te bezorgd over hem, alsof ze goed wilde maken wat zijn vader achterliet. Nou, dat ging mooi niet helpen! “Ik heb al bijna zes manen te veel geduld,” bromde hij, maar hij nam een hap en begon boos te kauwen op zijn stukje prooi terwijl hij de prooi hardhandig terug naar Acorndust schoof. “En trouwens…” Hij wiebelde kort met zijn oortjes. Voor een flits van een seconde verdween de kille blik in zijn ogen en maakte het plaats voor een onzekere. “Het is niet dat ik er ook maar iemand mee zou imponeren of zo,” voegde hij er aan toe. “Alsof er ook maar iemand op zit te wachten om mij te trainen. Huh!” Er verscheen weer een kille blik in zijn ogen en hij liet zijn blik kort naar zijn vader glijden, die zich bij een paar andere warriors had gevoegd en niet eens naar zijn zoon keek. Ja, dat dacht hij al wel. Zo onbelangrijk was hij dus.