Are you fat?

Het begon steeds rustiger te worden in de nursery naarmate dat er meer kittens vertrokken. Er zouden natuurlijk binnenkort ook wel weer kittens bijkomen, maar tegen die tijd was Loudkit al weg. Dan was hij apprentice. En tegen de tijd dat hij naar de apprentice’s den zou trekken, waren er vast weer apprentices die klaar waren voor hun warriorschap. En zo ging de cirkel rond. Hij kon eerlijk gezegd nauwelijks wachten totdat hij zijn warriornaam zou krijgen, al zou dat natuurlijk nog enige tijd in beslag nemen. Hij moest eerst een volledige training voltooien en dan pas zou er gekeken worden of hij een warrior kon worden. Hij dacht echter wel dat hij dat kon; hij had geen beperkingen die hem tegen zouden houden en hij wist dat hij een goed stel hersens had waarmee hij alles kon onthouden wat zijn mentor hem zou aanleren. De kitten stond op en liep vervolgens naar buiten, waar een koude wind hem verwelkomde. Loudkit liet zich er echter niet door tegenhouden en ging buiten staan. Zijn blik viel op een warrior die het kamp binnenkwam en hij trok kort zijn oortje naar achteren toen hij Beechresin herkende, de dochter van Acorndust. Alleen was er iets anders aan haar. Hij wiebelde nogmaals eens met zijn oortjes en liep toen naar haar toe, zijn blik gefixeerd op haar buik. “Heb je gisterenavond te veel prooi gegeten, Beechresin?” vroeg hij. “Je bent namelijk best wel dik.” Zijn buikje kon ook opzwellen als hij last had van de prooi, dus het zou goed mogelijk zijn.

Loudkit’s oortjes gingen kort naar achteren toen ze op een felle toon tegen hem zei dat ze niet dik was. Hoe moest hij het dan anders benoemen? Rond? Mollig? Bolvormig? Ze had zeker meer vet dan de andere warriors die hij in en uit het kamp zag gaan. En… oh. OH. Ze was zwanger! Hij draaide wat ongemakkelijk met zijn oortjes. Waarom had hij dat niet eerder in de gaten gehad? In de nursery bevonden zich constant zwangere queens. Maar waarom was ze dan nog niet naar de nursery gegaan? “Sorry,” zei hij op een schaapachtige toon. “Ik dacht dat als je zwanger was, je jezelf inmiddels wel terug had getrokken bij ons.” Het was niet bepaald een aardige opmerking van hem geweest en hij vroeg zich af hoe hij dit nu weer goed moest maken. “Eh… als je straks erg veel honger hebt, wil ik mijn prooi wel met je delen?” stelde hij op diezelfde schaapachtige toon voor. Hij had geen idee hoe hij het anders goed moest maken. “En het is niet alsof je echt heel opgeblazen bent, hoor!” voegde hij er haastig aan toe. “Je bent wat… eh… ronder. Maar niet lelijk rond. Mooi rond. Met mooie kittens.” Je zou van hem wel verwachten dat hij wist wat hij tegen een she-cat moest zeggen, maar hij dacht niet dat zijn geamuseerde houding die bij zijn zusjes meestal werkte nu ook zou werken. Maar zo klunzig als hij nu was, was hij echt nog nooit geweest. StarClan, haal hem hier weg!