No turning back.

De calico kitten had zich uit de den waar ze samen met Aegir heen was gebracht uit gewaagd. Stilzitten en netjes wachten zat nou eenmaal niet in haar natuur. Niewsgierigheid, aan de andere poot, dat wel en dus was ze het kamp ingegaan. Niet dat dat heel anders was. Er hing nog steeds een kille sfeer en alles zag er maar kaal uit, maar het was wel zoveel groter als ze gewend was dus dat was iets. Er waren veel katten, groot en klein, maar allemaal bleven ze een beetje op hunzelf, iets wat ze helemaal niet gewend was van haar oude thuis in RiverClan. Ze moest toegeven dat ze het daar zeker wel miste, maar Lethal had haar verteld dat ze een uitverkorene was van StarClan en dat StarClan wilde dat ze hier heen kwam en toen had Zahida er ook van geweten dus het was waar. Maar, ze miste haar broertje en zusje wel heel erg en haar pleegpapa. De rest van RiverClan ook wel een beetje, maar die waren toch echt wel heel bazig tegen haar geweest. Skadi zuchtte kort en maakte aanstalten om op onderzoek uit te gaan, misschien een kat aanspreken, toen een van de katten op haar af kwam. Het was een grote grijze kater die niet al te vrolijk keek en naar haar mening maar heel langzaam liep. Ze was ongeduldig en wachten kon ze niet goed, maar nou moest ze wel gaan wachten op hem. En toen hij bij haar aankwam was het geen eens een hallo, nee, hij ging haar gelijk een preek of iets geven. Ja hij was intimiderend, maar Skadi maakte haarzelf groot. "Die regel was stom en ik was alleen maar Aegir gevolgd, want hij is ook stom en ik wilde niet achter gaan lopen op hem," vertelde ze hem. De kater vertelde haar dat ze diep in de problemen zat, maar dat maakte haar niet echt bang. Ze had zo vaak in de problemen gezeten toen ze nog bij RiverClan woonde. Ze vond alle regels maar stom en ze hield zich er bijna nooit aan. Geen ruzie maken? Dat deed ze vaak genoeg. Niet vechten met je nagels uit? Aegir had krassen over zijn gezicht gehad als bewijs dat ze zich daar niet aan hield. Genoeg voorbeelden, ja, maar de manier waarop de kater verder ging beviel haar niet helemaal. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij vertelde haar dat het nog niet zo slecht was om een van hen te zijn. Wat bedoelde hij daarmee dan? Een van deze clan? Want zij was specialer dan iedereen hier, zij was een uitverkorene samen met Aegir. "Wat maakt jullie dan zo goed?" vroeg ze hem. Ja, daar was ze wel nieuwsgierig naar, want iedereen gedroeg zich maar of zij de beste waren, maar dat was zij toch.

Ze had misschien nog niet zo'n geweldig inzicht in de katten hier, maar ze kon duidelijk merken dat de kater voor haar niet geinteresseerd was in alles wat ze vertelde en ergens irriteerde het haar. Ze was speciaal en hij deed alsof ze een armzalige muis op een volle prooistapel was; niet belangrijk genoeg voor hem. Toch, ze had de laatste paar dagen geleerd wat meer haar mond dicht te houden, tenminste tegen de grote en enge katten die hier rondliepen zoals Lethal en deze kater voor haar neus. Maar, hoewel hij haar niet bepaald belangrijk of interessant leek te vinden, beantwoorde hij wel haar vraag en dat zag Skadi als een overwinning. Hij vertelde dat ze beter waren als alle andere clans omdat ze niet volgens hun armzalige regeltjes leefden? Bedoelde hij daarmee de warrior code? Die had ze maar stom gevonden, met de regel dat kittens het kamp niet uitmochten, al leek die nu een stuk logischer dan toen met alles wat er gebeurd was. Hierna legde de kater echter uit dat ze voor henzelf zorgden en dat ze voor niemand anders iets hoefden te doen. Dat was zo anders als wat ze gewend was van oude leven in RiverClan, waar iedereen voor elkaar zorgde en nu realiseerde ze dat dat ook het rare en kille sfeertje was wat ze had opgemerkt hier. De reden waarom niemand naar haar omkeek. Ze vond het niet leuk, maar ze was bang dat als ze er iets over zou zeggen, de kater boos op haar kon worden, of haar ging uitlachen erom, want het klonk iets waarop hij juist trots was. Hij vertelde het in ieder geval erg duidelijk en dat ze zou gaan leren om iedere vijand in haar eentje aan te kunnen. Maar het meest interessante ding wat hij haar vertelde was zijn laatste zin. Een spannende final assesment, maar die ging hij niet verklappen. Hey! Dat was niet leuk! "Nee dat is helemaal niet jammer! Vertel het!" Haar nieuwsgierigheid nam nu haar voorzichtigheid met het aanspreken van de kater af. Als hij haar vragen wilde beantwoorden, dan kon hij vast niet super gevaarlijk zijn, toch?

De enigste waarschuwing die ze kreeg was een grom, voordat de kater dichtbij kwam en haar omzij duwde. Hard kwam ze op de grond neer en ze had nog maar net de tijd om zich om te draaien toen er twee poten haar gevangen hielden tegen de grond. Dit was helemaal niet leuk meer. Angstig ontmoette ze zijn blik terwijl hij haar begon te vertellen over de final assesment die ze ooit zou gaan krijgen. “Je final assesment houdt in dat je alles van je Clan achter je gaat laten en dat je een streep zet door dat bestaan. Je final assesment houdt in dat je je loyaliteit aan BloodClan gaat tonen en dat je bewijst één van ons te zijn. Je final assesment is het doden van een kittypet en het stelen van zijn halsband zodat je kan laten zien aan je voormalige Clan dat je nu één van ons bent. Nu je één van ons bent, is er geen weg meer terug.” Haar ogen werden groot. Een kat vermoorden? "N-nee, dat is niet waar. Jij liegt!" vertelde ze hem, maar haar stemmetje was onzeker en het was duidelijk dat ze nu wel degelijk bang was van de kater die boven haar uit torende. Maar hij was nog niet klaar. Hij begon nu over te halsbanden met puntige dingetjes aan de nekken van de katten, dat het hondentanden waren. Trofeeën die lieten zien hoe ver de katten hier wilde gaan. Skadi schudde haar hoofdje. Ze snapte er niets van. Het ene moment was de kater nog aardig geweest en nu was hij gemeen en vertelde hij al deze enge dingen. Maar ze zou hier sterk moeten worden, niet slecht. Ze wilde dit helemaal niet meer.

Ze wist het helemaal niet meer, wat ze nu moest doen. Alles was naar hier, zelfs zij kon dat al onderscheiden. Maar het jonge poesje was nooit goed met haar gevoelens geweest. Boos kende ze, dat was ze meestal als Aegir in de buurt was, maar hij was dan ook gewoon een grote stomkop. Tevredenheid kende ze ook wel, als ze beter was dan iemand, of als iemand precies deed wat zij wilde in een spelletje. Maar angst? Die was nieuw en ze vond het helemaal niet leuk. Het werd dan nog een stuk minder leuk toen de kater gromde dat ze naïef was en hij herhaalde zijn eerdere woorden nog eens. Geen weg meer terug...Een akelig gevoel onstond in haar. Skadi had het al meerdere keren gehoord en het was al wel ingezonken. Ze miste haar oude familie en de manier hoe het allemaal een stuk simpeler was geweest, maar met wat ze nu had geleerd kwam dat allemaal weer opnieuw naar boven. Toch, ze had haarzelf beloofd dat ze niet zou huilen, want dat deed Aegir en hij was stom. Het hielp dan wel dat de kater naar achteren stapte, maar omhoog krabbelen deed ze nog niet. Het liefst wilde ze opkrullen en doen alsof deze hele ontmoeting maar een nare droom was, maar dat kon niet. Ze was net verteld dat ze niet zwak mocht zijn, daarbij was ze ook een uitverkorene van StarClan dus ze moest wel sterk zijn. Toch, haar blik was nog steeds op de kater gericht, die nu ineens op een veel zachtere toon tegen haar begon te praten. Was hij nou aardig aan het doen? Skadi wist het allemaal niet meer. Alles was hier verwarrend en anders. Hij vertelde haar in ieder geval dat als ze hem niet voor de poten zou lopen, hij haar geen kwaad zou doen en dat was toch wel een klein beetje een opluchting. Maar toen kwamen de woorden dat ze moed moest tonen. Hoe moest ze dat doen als alles hier zo kil was en ze niemand voor steun had. Ja, misschien Aegir, die kende ze, maar hij was altijd zo irritant en stom dat ze niet eens met hem zou kunnen praten. Hij wilde alleen maar streken uithalen en spelletjes spelen die niet eens leuk waren voor haar. Moest ze dan doen alsof ze neit bang was? Ze krabbelde overeind en knikte. Ze zou het proberen, maar ze wist niet zeker of ze het ook echt kon. Als hij echt de waarheid had verteld over de training en dat ze niet meer weg kon, dan wist ze niet wat ze moest doen. "Dankjewel?" Reageerde de calico op wat vragende toon, niet helemaal zeker waar ze hem voor bedankte en of ze dat uberhaupt wel moest doen. Maar het klonk als advies en hoorde je daar niet dankbaar voor te zijn of iets?