Too late.

Helaas was zijn tijd gekomen en had hij nog steeds niet genoeg hondentanden verzameld om naar een barn te mogen verhuizen. En dus had hij maar een pand gebruikt dat zich ergens in Twolegplace bevond. Het was niet erg groot, maar de ramen waren niet al te gebroken en Vallon had het goed kunnen gebruiken om in elk geval beschut te zijn tegen de kou. Indringers wist hij makkelijk te verjagen en eigenlijk had hij geluk dat er ook prooi aanwezig was in het verlaten Twolegnest, anders had hij dat probleem er ook nog eens bijgehad. Hij moest immers aansterken om zijn opdrachten te kunnen doen en dat ging niet op een lege maag. Hij wist dat hij dicht in de buurt was om zijn zoveelste hondentand te verdienen, maar ach… Het was niet alsof de opdrachten zich vanzelf aandienden en zowel Cobra als Sinclaw waren niet bepaald gul met hun hondentanden. Maar ach, hij zou het wel redden. Hij redde het altijd. Vallon richtte zijn blik op zijn omgeving. Hij bevond zich inmiddels binnen het kamp en het viel hem op dat het er vrij rustig was. Zijn blik viel meteen op een kitten die buiten de warme schuur stond. Hij zag dat het het jong van Cobra en Shade was, die geflipte queen waarvan Vallon niet begreep wat Cobra in haar zag. Ze leek er niet bij te zijn en Vallon naderde het kleintje zorgvuldig. Eens zien wat voor vlees hij in de kuip had. “Is het niet wat koud voor je hier buiten, jonge kat?” bromde hij.

Moriah was alles wat hij had kunnen verwachten van een zoon van de leader. Hij begon te krijsen dat hij kon doen wat hij wilde en dat toch niemand hem zou tegenhouden. Vallon wilde wel eens zien of hij die woorden nog steeds waar kon maken als het zijn vader zou zijn die hem op zou dragen om terug naar de schuur te keren, maar voor de één of andere reden had hij het idee dat het Cobra vrij weinig uit zou maken wat zijn kittens deden. Vallon vroeg zich heel even af hoe het zou zijn geweest als hijzelf kittens had gehad. Niet hier, maar in zijn vorige Clan. Zou het allemaal anders zijn gelopen dan of zou hij zijn haatgevoelens nog steeds niet onderdrukt hebben? Als apprentice zijnde was er wel een she-cat geweest die zijn aandacht had getrokken, maar iemand anders was opeens belangrijker geweest en ook zij was uit zijn poten geglipt. Net zoals de laatste tijd zowat alles uit zijn poten glipte. “Dan moet je het zelf maar weten, jonge kat,” bromde hij. “Je moet niet gaan klagen als je dadelijk ziek wordt.” Hij was echter nog niet van plan om weg te gaan en ging zitten. “Heb je al kennis gemaakt met de nieuwe kittens van de Elite?” Hij had het natuurlijk over de RiverClanners die erbij waren gekomen, maar hij betwijfelde of Moriah dat mee had gekregen.

Vallon gaf een goedkeurend knikje toen hij de woorden van Moriah hoorde. Hij hoopte dat Moriah deze houding aan kon houden als hij ouder werd. Maar ja, het was Cobra’s jong: veel andere keus zou hij wel niet hebben. De verwachtingen van het jong van een leader lagen nu eenmaal hoger dan de verwachtingen van katten die geen hoge rank hadden. Dat was nu eenmaal zo. Vallon was op dat vlak vrij rustig: als hij kittens zou krijgen, dan zou het hem niks schelen hoe ze zouden zijn. Als ze maar gelukkig waren. Hij deelde dat soort meningen echter niet omdat het hem soft zou doen lijken. Alsof hij geen zak gaf om reputatie. Misschien was dat ook wel niet zo. Het was een fout geweest dat hij uit ShadowClan verbannen was en hij had BloodClan als zijn wraak gezien, maar meer ook niet. Hij wist dat hij ergens in zijn hart altijd zou toebehoren tot ShadowClan. Maar dat mocht hij hier natuurlijk niet laten merken. Hij moest hij een toneeltje hooghouden. Eenmaal dat je in BloodClan was gerold, kwam je er toch niet meer uit. Dat had hij Skadi gezegd en dat was ook zo. “RiverClan,” gromde hij op de vraag van Moriah. “Je zou eens kennis met ze moeten maken. Ik weet zeker dat jij dat naïeve Clangevoel er wel uit krijgt.” Hij knipoogde samenzweerderig naar de kitten.