The blood in our veins

<sub>Waar ging de tijd heen? Haar jonge neefje was alweer apprentice! Het was toch gek. Als ze vroeg was geweest had ze ook wel kittens van zijn leeftijd kunnen hebben. Maar oh wat was ze blij dat ze dat niet had! Ze zou niet moeten weten wat ze moest doen met zo'n kroost om haar heen. Ze dacht niet dat ze een goeie moeder zou zijn, ze zou zich constant zo'n zorgen maken om de kleintjes! Dan maar doen waar ze goed in was: jagen. Het woud was daar dan ook de perfecte plek voor. Ze had al twee muizen weten te vangen, en nu waren haar ogen gevestigd op een eekhoorn. Ze waren zeldzamer hier dan ThunderClan, dus ze wilde maar al te graag eentje vangen. Ze wachtte tot het beestje de stam af kwam en daarna sloeg ze toe. Ze was al vlakbij. Hij deed nog een poging om weer omhoog te klimmen, maar dat kon zij ook! Ze rende een staartlengte of twee de stam mee op, waarna ze haar klauw in de staart kon slaan. Daarna liet ze zich weer vallen, nog steeds de eekhoorn stevig beet houdend. Eenmaal op de grond maakte ze er snel een einde aan. Helemaal in haar nopjes met haar gevangen prooi, begon ze hem neuriënd te begraven. Dit zou de elders vast gelukkig maken!

+ Darkpaw eerst</sub>

_{Carameltwirl was even onoplettend geweest, zo in haar nopjes met haar pas gevangen prooi, dat ze helemaal geen moment had gerealiseerd dat er een andere jager op de loer was. Net zoals ze net de eekhoorn had gevangen, kwam haar neefje uit de bosjes sluipen waar ook zij net vandaan was gesprongen. Nog het beestje toedekkend met losse aarde, voelde ze opeens klauwen op haar schouders. Ze slaakte een gilletje, waarna ze door haar pootjes zakte. Carameltwirl was maar een kleine poes, dus zelfs het gewicht van de apprentice kon haar zo omver stoten. Ze draaide op haar rug en ze keek in he gezicht van haar neefje. Oh! ‘Darkpaw!’ riep ze geschrokken. Die kleine deugniet. Toch kon ze het niet laten om toch even te lachen, wanneer ze weer even tot bedaren was gekomen. ‘Goeie vangst, maar nu mag je weer van me af haarbal,’ miauwde ze snorrend, een beetje plagend. Met familie kon ze juist nog wel luchtig en hartelijk zijn. Bij vreemden had ze daar altijd iets meer moeite mee.}

_{Natuurlijk moest Darkpaw lachen. Zo ging het natuurlijk altijd met apprentices die een grapje uithaalden. Ze kon ook niet lang boos op hem blijven, maar ze duwde nog wel even tegen hem aan toen hij weer een grapje maakte. ‘Ja ja, heel gevat,’ snorde ze met een glimlachje rond haar lippen. Ze klom meteen overeind en schudde de modder van haar pels. Ze trok net een takje uit haar vacht toen haar neefje opeens een aparte vraag tegen hem stelde. Hm? Carameltwirl knipperde een keer verbaasd, waarna ze knikte. ‘Natuurlijk, Darkpaw. Je mag me alles vragen.’ Ze vond het ergens wel aandoenlijk dat van alle katten hij bij haar kwam met zijn vragen. Hij leek namelijk een beetje onzeker, en ze wilde niets liever dan hem een hart onder de riem te kunnen steken. Ze had dan ook een bemoedigende glimlach op haar gezicht, waarna ze ging zitten en haar staart over haar pootjes vouwde.}

_{Carameltwirl schrok een beetje om Darkpaw zijn vraag. Ze dacht nog vaak aan haar zusje tussen de sterren. Ze was een van de weinigen aan wie ze het vertrouwt dat de vader van Darkpaw een Windclanner was. Maar verder was haar zusje net zo gesloten als haar, daar leken ze op elkaar. Helemaal met het feit dat ze wat uit elkaar waren gegroeid toen Blazingshadow eerder warrior werd dan haar. Ze had het haar uiteraard gegund, maar toch had het pijn gedaan niet samen met haar warrior te worden. Toch had ze nooit gewenst dat het zo voor haar zou aflopen. ‘Oh,’ miauwde ze dan ook zachtjes. Haar gezichtje droop wat af en haar oortjes zakten wat naar achteren. ‘Je moeder was de beste warrior die ik kende,’ begon ze met een zachte stem. ‘Ze was lief.. en sterk. En oh zo dapper,’ miauwde ze met een triest glimlachje om haar lippen. Ze wilde niet zijn herinnering aan iemand laten verpesten die hij nooit had gekend. Hij wilde hem alleen laten denken dat zijn moeder een fantastische poes was. Zo herinnerde Carameltwirl haar zus graag. En ze was er ergens altijd voor haar geweest.}

_{Carameltwirl kon meteen aan zijn neefje zien dat hij het niet genoeg vond. Wat wilde ze ook? Hij werd ouder en hij zou snel aan zijn identiteit gaan twijfelen. Hij wilde ook wel eens weten wie hij was. ze knikte dan ook begrijpend naar de apprentice. Ze zou eindeloos anekdote's kunnen vertellen over de avonturen van haar en haar zus. Maar ze waren helaas nooit zo close als ze misschien had gewild. Maar ze bleef haar zus en Carameltwirl droeg nog geheimen bij zich die ze diep had weggestopt. Totdat opeens Darkpaw begon te vertellen. Carameltwirl haar ogen werden groot, waarna ze hem onbewust begon te sussen. Dit was een geheim van haar zus, die had zelf besloten nooit te vertellen wie de vader van de kittens was. Iedereen had kunnen speculeren, maar niemand wist het echte antwoord. Alleen Carameltwirl, die wist dat de kittens van een WindClan vader kwamen. En opeens vroeg Darkpaw of er nog meer was. Ze schudde direct haar kop. ‘Je weet al te veel, Darkpaw. Alsjeblieft, ga niet in je verleden graven, je zult er niet gelukkig van worden,’ miauwde ze zachtjes. Haar grote ogen stonden smekend. Blazingshadow had niet gewild, anders had ze het wel verteld toch? En och die derde kitten, die ook al zo spoorloos verdwenen was. Ze zuchtte en likte haar neefje zachtjes over haar kop. ‘Kan je me dat beloven?’}

_{Carameltwirl zag de angst en onzekerheid in zijn ogen. Het deed haar pijn om te liegen, maar ze weigerde om iets te zeggen. Het zou zijn leven ruïneren zoals die nu was. Dat moest niet gebeuren. Halfclanners moesten zo hard knokken om hun plekje te vinden. Nu wist tenminste iedereen dat hij een ShadowClan moeder had. Niemand wist wie de vader was. Het kon een ShadowClanner zijn, even goed als een kat uit welke clan dan ook. Ze zuchtte eens diep toen ze zijn koppie zag. Ergens wist ze wel dat hij wilde tegenstribbelen, dat hij meer wilde weten, maar uiteindelijk gaf hij toe. Een glimlachje sierde het gezicht van de kleine poes en ze duwde dankbaar zijn neusje tegen zijn kruin. ‘Goed zo, Darkpaw,’ miauwde ze kalm. En hier zouden ze het dan maar bij moeten laten. Het deed haar pijn om terug te denken aan zulke tijden. Ze knipperde eens langzaam met haar karamel gekleurde ogen. ‘Verder nog vragen?’ miauwde ze vervolgens. Het kon nu.}

_{Carameltwirl keek de jonge kater aan. Ze voelde zich schuldig, maar ze deed het alleen maar om hem te beschermen. Toen hij vroeg of ze wilde jagen, knapte haar gezichtje weer op. Een warme glimlach onstond op haar snuitje en ze knikte. ‘Dat lijkt me geweldig,’ snorde ze vrolijk. Ze kwam overeind en seinde de kater mee. Hij had een goeie mentor, Acorndust hemzelf, dus hij zou vast wel het één en ander hebben geleerd. Ze keerde haar kopje naar hem om, waarna ze al even de lucht proefde. Ze had meteen al door dat niet ver weg enkele mezen waren. Was Darkpaw ook al zo scherp. Ze wilde hem wel even afleiden. ‘En, ruik je al prooi Darkpaw?’ miauwde ze zachtjes toen ze lichtvoetig door het struikgewas manoeuvreerde.}

_{Carameltwirl keek zo nu en dan nog naar haar neefje. Hij leek in gedachten verzonken, peinzend over wat ze hem allemaal had verteld. Of wellicht wat ze hem allemaal niet had verteld. Maar het was voor zijn eigen bestwil. Hij moest gewoon geloven dat hij ShadowClan was. Dit was zijn thuis en hij moest zich niet druk maken over het feit dat er misschien wel of niet nog wat familie van hem rondliep. Hij had familie: de hele clan. Zij waren er voor hem en zouden voor hem zorgen. Darkpaw was scherp genoeg om uiteindelijk op te merken dat er wat vogels dichtbij zaten. Ze glimlachte en knikte goedkeurend. Daarna gebaarde ze dat ze in een jachthouding moesten gaan zitten. ‘Anders kijk jij of je die duif kan vangen, dan probeer ik de mezen,’ fluisterde ze bijna geruisloos onder haar adem. Daarna sloeg ze rechtsaf, haar buik vlak boven de grond en sloop dichterbij het groepje mezen dat tussen de wortels aan het pikken waren.}

_{Haar prooi was in zicht. Carameltwirl bleef doodstil staan, haar adem ingehouden en haar gouden ogen gefocust op één van de vogels. Ze wist op het moment dat ze zou springen, ze allemaal zouden opvliegen. Ze moest het bovendien ook doen zonder dat ze Darkpaw zouden horen die zijn prooi zou vangen. Het duurde niet lang voordat ze eindelijk wat staptjes vooruit zette en daarna met een snelle sprong zich tussen de vogels wierp. Ze had haar klauw geslagen op degene die ze had willen vangen en om haar heen vlogen de rest op. Haar blik schoot omhoog, maar ze kon onmogelijk snel genoeg zijn om een tweede uit de lucht te plukken. Maar ze mocht tevreden zijn met wat ze had gevangen. Ze bedankte StarClan toen ze het lichaam oppakte en ging terug waar ze net met Darkpaw was gescheiden. Ook hij was al terug met een flinke duif tussen zijn kaken. ‘Wauw, goede vangst!’ miauwde ze naar hem. Hij bewees zich maar weer als een getalenteerde apprentice. ‘Wil je nog verder, of zullen we terug naar kamp?’}