Middle of Somewhere

Stallionstar liep op hem af en duwde zijn neus in zijn vacht. De aanraking deed hem beter dan hij had verwacht. 'Ik vind het lastig soms, je moet beslissingen maken voor iedere kat in de Clan en niet iedereen is daar altijd blij mee,' miauwde hij en dat begreep hij goed. Dat had hij ook al meegekregen met toen bijvoorbeeld Sabrefur als Deputy aangesteld werd.
'Problemen zijn er om opgelost te worden, wat ligt er er op je hart vriend?' miauwde Stallionstar en hij ging zitten.
Shadefeather zuchtte en keek hem aan, gevolgd door een schouderophaal. 'Ik weet het niet precies, Stallion,' zuchtte hij en hij richtte zijn ogen naar beneden. 'Het is gewoon... De Clan voelt niet meer zoals het eerst was. En ik kan daar blijkbaar bar slecht tegen,' mauwde hij met een korte, emotieloze lach. 'En dat gevoel haat ik en ik wil dat het gewoon weer wordt zoals vroeger, maar ja... Dat is natuurlijk moeilijk.'

Er was zeker veel gebeurd de afgelopen tijd, in zo'n korte tijd. Shadefeather kon het allemaal niet meer bij houden. Zijn motto om altijd positief te blijven leek wel even verdwenen te zijn. Hij probeerde het, maar op één of andere manier ging het moeilijk. Misschien had het ook te maken met het sombere weer, dat hielp natuurlijk ook niet echt mee.
'Verandering is altijd lastig, maar als alles altijd hetzelfde bleef zou het leven ook maar saai zijn. Of niet?' merkte Stallionstar op. Shade knipperde met zijn ogen en grinnikte even.
'Weet je, dat is precies zo.' Het leven moest ook niet saai zijn voor hem, maar blijkbaar was hij toch wel een beetje saai omdat hij niet goed tegen verandering kon. Hij hield van routine en bekende dingen. Hij zag het plezier in het simpele. Al die drama was niets voor hem. De kater zuchtte weer. 'Maar toch... Al die drama... Ik kan er niet goed tegen,' mauwde hij met een humorloze lach. 'Laten we maar gewoon hopen dat het snel allemaal weer... Normaal wordt...' Hij vond het niets om te klagen tegen zijn Leader, hij moest ook veel aan zijn kop hebben. Met die gedachte stond hij op. 'Laten we maar gaan jagen..'

Stallionstar maakte een opmerking waardoor Shadefeather zich even schuldig voelde. Natuurlijk, Stallionstar kon er ook niet goed tegen. Shadefeather kende weinig katten die er goed tegen konden. Oftewel, niemand. Hij liet zijn oren opzij hangen en knikte enkel. Natuurlijk had hij het ook zwaar, ze hadden het allemaal zwaar. Maar Stallion nog het meest bedacht hij zo. Hij was de Leader, hij moest er ook echt wat mee doen. Shade wist dat hij dat nooit zou kunnen en hij was blij dat hij geen plek bij de hoge rangen had.
'Leafbare is nog lang, ik denk dat er nog wel het een en ander gaat gebeuren. Maar hopelijk heb ik het fout,' miauwde Stallionstar vervolgens met een bezorgde stem. Shadefeather zuchtte. Dat klonk niet erg vrolijk. Hopelijk was dat wat er nog ging gebeuren niet heel erg... Hij besloot maar voor te stellen om te gaan jagen.
'Goed idee, anders neem je de volgende keer Heatpaw mee en gaan we met z'n drieën?' vroeg de grote kater en Shade knikte.
'Ja, dat lijkt me leuk. Moeten we zeker weer doen,' miauwde hij met een kleine glimlach, waarna hij de moorlands op liep. Tijd om te jagen weer.

Vanzelf versnelde hij zijn pas naar een vlotte draf, maar Stallionstar had blijkaar andere plannen. De grote kater haalde hem in en hij daagde hem uit voor wie het eerste bij Small Lake was. Shadefeather keek hem even verbaasd na, maar een grijns verscheen toen toch op zijn gezicht. Een wedstrijdje in rennen, daar zei hij geen nee tegen. Shadefeather was een snelle kater, misschien wel sneller dan gemiddeld, maar hij wist dat de Leader een grote uitdaging was om te verslaan. Misschien dat zijn grote sprongen hem wel extra voordeel gaven.
Shadefeather zette het op een lopen, uiteindelijk sprintend over de Moorlands. Langzaam haalde hij de gevlekte kater in, maar het lukte niet echt om er voorbij te komen. Hij wilde zijn kunnen laten zien, maar wist dat hij zo'n snelle sprint niet lang vol zou kunnen houden. Daarom verminderde hij wat vaart, hopend dat Stallionstar al zijn kracht al zou gebruiken. Al ging hij daar niet van uit.

Stallion had achterom gekeken en Shadefeather had naar hem geglimlacht. Maar het was nooit handig om lang achteruit te blijven kijken, zeker niet als je snel wilde gaan. De kater keek dus weer vooruit en zette zowaar nog een tandje bij. Jeetje, dat had Shade niet verwacht. Hij was wel erg snel. Toch wist hij dat hij ook veel sneller kon dan dat hij nu liet zien. Hij wist niet of Stallionstar ook echt voor het winnen ging, maar Shade vond het ergens toch wel leuk om te laten zien wat hij kon. Hopelijk leidde dat ook op een overwinning, maar het zal lastig worden.
Shadefeather bleef dus op hetzelfde tempo rennen, iets uitwijkend van Stallionstars weg, zodat al het stof niet zijn ogen in blies. Dat was wel het naarste gevoel, vond hij. Zijn oren waren naar achteren gevouwen om ze te beschermen tegen de wind en zijn snorharen waren zowat tegen de zijkanten van zijn gezicht geplakt. Toch was dit nog niet het hardst wat hij kon, maar daar zou hij nog even op moeten wachten..

Zijn poten jeukte om sneller te gaan, maar hij forceerde zichzelf om nog even te wachten. Hij hield de kater schuin tegenover hem goed in de gaten. Schuin tegenover want hij had geen zin om allemaal stof in zijn ogen te krijgen. Ook al was het leafbare en de grond was hard, soms kon er nog best een stukje aarde rond vliegen. Na een tijdje zag hij al het meer in de verte. Hij vroeg zich af wanneer Stallionstar van vaart zou verminderen, of dat hij de kater verkeerd ingeschat had. Dan moest hij misschien toch alles op alles zetten om te winnen. Maar hey, daar was de hapering. Hij minderde vaart. Shadefeather grijnsde en versnelde gecontroleerd zijn pas.
Hij kwam dichterbij, maar hij wachtte nog een stuk voordat hij hem voorbij zou gaan en zijn topsnelheid zou gebruiken. Hij wilde dat niet al ophebben als ze nog een heel stuk moesten. Wat dat betreft vond Shade zich wel best een kenner op het gebied van racen. Maar hij hield er ook van, het gebeurde regelmatig dat hij op topsnelheid over de Moorlands racete.
Nu was het moment, het laatste deel was van start. Shadefeather zette alles op alles en versnelde. In een flits was hij voorbij zijn Leader en hij lachte breeduit van plezier. Niet dat hij de ander zou uitlachen, maar hij vond het altijd geweldig om op zijn hardst te gaan. Met grote sprongen rende de kater naar het meer. Hij moest nog zijn best doen om niet halsoverkop het water in te vallen. Hijgend stond hij bij de oever, maar hij was erg tevreden over zichzelf.

Hij knikte naar de kater toen deze aankwam en hem ook een knikje gaf. Shadefeather was trots op hemzelf, hij had zojuist de Leader verslagen. Niet dat hij daar mee ging pronken bij andere katten, maar het was toch wel iets wat hem wat meer zelfvertrouwen gaf. Ook al had Stallionstar hem de vorige keer verslagen. Ze zijn wat dat betreft erg aan elkaar gewaagd. Het kan elke keer weer anders zijn, wat Shadefeather ook erg leuk vind.
De grote kater dronk wat van het water uit het meer en Shadefeather volgde zijn voorbeeld. Het frisse water was een verademing voor zijn keel en hij kwam weer goed op adem. Gelukkig had hij een goede conditie, dus helemaal kapot was hij niet. Hij keek zijn vriend aan en glimlachte. 'Dat was een goed wedstrijdje. Is kijken of die konijnen ons kunnen verslaan,' miauwde hij met nieuwe moed. Zijn humeur was zeker een stuk opgeklaard nu.

'Laten we dat eens tot op de bodem uitzoeken ja,' miauwde Stallionstar en hij stapte op hem af. Shadefeather keek de oudere kater blij aan. Hij vond het fijn dat hij zijn vriend was en dat hij hem ook door moeilijke tijden heen kon helpen. Hopelijk konden ze elkaar goed helpen zo. 'Misschien gunt StarClan ons wel een paar dikke konijnen!' miauwde de Leader. Shadefeather volgde zijn blik naar de heuvels en knikte.
'Laten we het hopen ja. Er is maar één manier om dat uit te vinden!' De Warrior stapte weg van het meer, op weg over de heuvel. Hopelijk was er überhaupt konijn te vinden, maar zo niet dan was er altijd wel een muisje of een vogeltje.