Middle of Somewhere

  Er was zo veel gebeurd de laatste paar dagen. Shadefeather kon het allemaal even niet meer aan en was aan de drukte ontsnapt. Hij moest even rust nemen, bijkomen. Al die plotselinge veranderingen deden hem niet goed, zeker met alle spanning die er binnen de Clan afspeelde. Shadefeather was van nature iemand die altijd het positieve in dingen zag, alles en iedereen een tweede kans geven, blij zijn en de blijheid doorgeven, maar soms leek dat gewoon niet te lukken. Hij was immers ook niet iemand die midden in een Clandebat over iets, dingen ging lopen roepen over vergiffenis en stoppen met boos zijn. Want daar was hij dan iets te verlegen voor, toch. Waarschijnlijk ook omdat hij zelf niet gehaat wilde worden door zijn Clanmates, maar hij vond het wel vreselijk om midden in al die discussies en oneenheden te zitten.
  De zwarte kater liet uit een zucht toen zijn gedachtes afdwaalde naar de Leader, Stallionstar. Hij wilde zichzelf de rol niet geven, maar hij had echt wel het gevoel dat ze vrienden waren. Goede vrienden, in zijn ogen. Al kon hij af en toe nog wat awkward zijn, maar dat was hij altijd al. Hij had altijd al tegen de kater op gekeken, en om hem een vriend te kunnen noemen was voor hem een wonder.
  Hoe druk en vermoeiend moest dit wel niet voor de calico kater zijn? Hij had Sabrefur gekozen voor een reden en nu was de voormalige Deputy dood. De meeste van de Clan mochten hem niet graag, Shadefeather had ook niet bepaald een voorliefde voor de kater gehad, maar hij vond het toch geen prettig gevoel. Misschien hadden ze de kater een betere kans moeten geven, maar kans daarvoor was er niet meer. Hopelijk had Amberstorm genoeg tijd.
  En dan kwamen ook nog de zorgen van zijn geadopteerde kinderen erbij. Shadefeather zuchtte. Hij hield er niet van om net te doen alsof hij veel problemen had, terwijl anderen het wel erger hadden. Hij wist dat hij niet zo moest denken, want het was voor iedereen anders. Shade kon er gewoon wat minder goed tegen, al die drukte en spanningen. Hij hoopte maar dat het allemaal snel opgelost zou zijn, samen met het hele RiverClan gedoe.

Stallionstar

  Diep in gedachte verzonken keek Shadefeather uit over de glooiende heuvels van WindClan. Zijn ogen waren half dicht en zijn zicht was wazig, omdat hij niet echt zijn best deed om te kijken. Hij was hier meer gekomen voor de ontspanning, alhoewel zijn gedachtes op hol geslagen waren. Misschien ontspande hij toch beter als hij achter een prooi aan het gaan was, maar hij wilde zijn vermoeide spieren ook wat rust gunnen.
  Toch werd die rust verstoord, door de kater waar hij net nog aan gedacht had. De grote Leader knalde tegen hem aan waardoor Shadefeather op de grond viel en omrolde. Verschrikt keek hij op, een steek in zijn schouder voelend. Tot zover het rust gunnen aan zijn spieren, dacht hij met een kleine zucht.
  Stallionstar krabbelde overeind 'Gaat ie Shadefeather?' vroeg hij hem en hij keek hem aan met zijn groene ogen.
  Shade keek hem even aan, zuchtte en wendde zijn blik af terwijl hij ook opstond. De pijn in zijn schouder negeerde hij zo goed mogelijk, hij wilde de Leader niet bezorgd of schuldig laten voelen.
  'Ja, gaat wel,' miauwde hij met een kleine glimlach, die meer geforceerd was dan echt. Hij schrok er zelf ook een beetje van, want normaal kon hij altijd goed een gemeende glimlach op zijn gezicht laten zien. Blijkbaar was vandaag niet zo'n vrolijke dag, maar dat verbaasde hem ook niet zo veel. De kater keek hem even heel kort aan, om zijn gele ogen daarna weer op de vlakte te richten.

  Opgelucht zag hij dat Stallionstar knikte. 'Sorry,' miauwde de grote kater kopschuddend. 'Ik had beter moeten opletten, daardoor heb ik je totaal niet gezien,' miauwde hij een beetje genegeerd.
  Shadefeather glimlachte zwakjes en keek hem even van opzij aan. 'Geen probleem, Stallionstar,' miauwde hij. 'Tenslotte heb ik jou ook een keer ondersteboven gelopen,' zei hij met weer een beetje humeur in zijn stem. Hij herinnerde zich de keer dat hij lekker hard aan het rennen was toen hij Stallionstar, die toen nog Deputy was, te laat gezien had.
  Daarna richtte Shadefeather zijn ogen weer op de vlakte, net zoals zijn Leader. 'Het zijn me wat dagen, hè?' zuchtte hij.

  De ander lachte na zijn herinnering en zei dat hij er ook niet bij was met zijn gedachte. Shadefeather knikte instemmend. Helaas waren de gedachtes van Stallionstar nu waarschijnlijk minder vrolijk dan wat hij had. Hij was vooral in het moment op gegaan genietend van de snelheid die hij maakte. Het was ook nog een mooie dag geweest, herinnerde hij zich. Maar ja, die komen vanzelf weer.
  'Ja, ik zou wat meer rust fijn vinden zo nu en dan maar het leven gaat door,' miauwde de Leader en hij schoof met zijn voorpoot een steentje weg.
  Shadefeather volgde het steentje met zijn blik en zuchtte. 'Ja, dat klopt. Het zou wel fijn zijn om het af en toe gewoon even te stoppen, een pauze te nemen van de tijd. Maar dat gaat helaas niet,' antwoordde de zwarte kater. Zijn gele ogen richtte zich weer vooruit, waar hij plots een raar bruin ding in het gras spotte.
  Zijn haren gingen een beetje omhoog staan, maar hij was toch wel nieuwsgierig. 'Wat is dat?' vroeg hij verbaasd en hij knikte naar het voorwerp.

  Shadefeather keek naar opzij zodat hij de reactie van zijn Leader kon zien. Hij zag er ongemakkelijk uit, maar het was dan ook een heel raar ding wat daar in het gras lag. 'Het is in elk geval niet iets dat ik ken, voorzichtig,' miauwde hij en de grote kater liep er met een grote boog naar toe.
  Shade knikte en volgde hem. Hij hield het bruine ding scherp in de gaten. Het wapperde een beetje door de wind, maar verder lag het stil. Het zag er niet heel gevaarlijk uit, maar hij wilde de woorden van zijn Leader natuurlijk niet in twijfel trekken. Hij zou voorzichtig zijn, want je wist maar nooit.
  Toch was hij iets meer nieuwsgierig ingesteld dezer dagen, dus uiteindelijk zette hij wat aarzelend een stapje dichterbij. De kater strekte zijn nek en neusje zo ver mogelijk uit zodat hij het beste kon ruiken. Het was een onbekende geur, maar geen angst of gevaar of iets dergelijks.
  Shadefeather richtte zijn gele ogen naar de andere kater. 'Ik denk niet dat het ons veel kwaad zal doen, Stallionstar,' sprak hij.

  Stallionstar vroeg hem wat het was, maar daar kon Shade ook geen antwoord op geven. Een groot, raar ding, dat was wat het was. Vreemd, maar niet kwaad. Het had in ieder geval geen grote tanden. Dat was dan zoiezo al een enorm pluspunt.
  Het gekke ding verplaatste toen de wind even aanstak, waardoor de zwarte kater net zoals Stallionstar verschrikt een paar stappen achteruit deed. 'Pfft, wat een raar ding,' miauwde Stallion en Shade knikte. Dat was het zeker. 'Maar een gevaar zal het niet vormen inderdaad.'
  Shadefeather knikte terug en richtte zijn ogen weer op het bruine voorwerp. Als het zo zwak was dat de wind het kon verplaatsen hadden ze niet veel te vrezen, bedacht hij zo. Voorzichtig zette hij weer een paar pasjes naartoe, tot hij vlak bij het ding stond en het goed kon ruiken. De kater stak even zijn kop naar binnen, waar de geur nog wat sterker was, maar verder niets alarmerend. Langzaam tilde hij een poot op en zette dat in het ding. Het zag er toch ergens wel comfortabel uit... Voor hij het wist zat hij er al in, omringt door de dunne wanden.
  Shadefeather keek op met een grinnik. 'Best comfortabel zo. Kom ook, het is groot genoeg voor ons beide,' miauwde hij.

  Stallionstar mepte een paar keer tegen het ding, maar Shadefeather nestelde zich er lekker in. Toen hij voorstelde aan Stallion om er ook in te komen, haalde de grote kater zijn schouders op. 'Waarom ook niet,' miauwde hij en hij ging naast hem zitten.
  Shadefeather glimlachte. De laatste keer dat hij zo close was met iemand was een lange tijd geleden. Hij kon zich niet echt een kat bedenken, behalve zijn pleegmama toentertijd. Maar die was er niet meer, en zo close met vrienden was hij nooit geweest. Hij was blij dat Stallion en hij nu wel een band hadden, goed genoeg zodat dit soort dingen niet comfortabel waren.
  Een zucht van genot, verlichting maar ook nog een beetje vermoeidheid verliet zijn bekje. Een gaap kon hij ook niet meer tegenhouden. 'Het is toch wat... Ik ben nog nooit zo moe geweest midden op de dag,' miauwde hij met een kleine glimlach, maar erg vrolijk was het niet.

Alsof zijn woorden magisch waren geeuwde Stallionstar zelfs een keer. 'Misschien komt het doordat je uit de bijenkorf bent? Soms komt het geluid in het Camp ook best wel op mij af hoor,' miauwde hij vriendelijk, waarna hij zich uitstrekte en met zijn rug tegen hem aan ging liggen.
Shadefeather glimlachte even en haalde zijn schouders op. 'Misschien.' Normaal kreeg hij energie van sociaal zijn, omringt zijn door zijn Clangenoten. Maar misschien was het allemaal ook een beetje te veel.
'We kunnen best even een hazenslaapje doen, daarna kunnen we weer op jacht?' stelde Stallion voor.
De kater draaide even zijn kop naar hem toe en zag hoe zijn Leader al snel vertrok naar dromenland. Een zachte glimlach verscheen op zijn snoet en hij zuchtte even. Hij richtte zijn ogen weer naar voren en keek boven de rand van het gekke ding uit over de vlakte. Slapen, ach ja. Hij kon het proberen. Tactisch sloot hij zijn ogen, maar echt slapen kwam er niet van.

Opzich was het wel vredig, zijn ogen gesloten, zijn Leader en vriend naast hem diep ademhalend en de beschermende doos om zich heen. Hij voelde zich best veilig, wat een prettig gevoel was deze dagen. Maar toch wilde de slaap niet vatten. En voor hij het wist, kwam Stallionstar al overeind.
Shadefeather draaide even kort met zijn oortjes en opende een oog. Hij zag hoe de gevlekte Leader om het ding heen liep, voordat hij stopte en hem aankeek. 'Kom, we moeten hoognodig wat gaan vangen. De konijnen rennen niet vrijwillig in onze poten,' grapte Stallionstar.
Shadefeather glimlachte even en knikte langzaam. Een paar seconden later duwde hij zichzelf omhoog en stapte hij uit het bruine ding. Hopelijk zou het hier blijven liggen, want eigenlijk wilde hij niet weg. Het zat zo lekker, zo beschermd...
'Ja.. Goed idee,' sprak hij en hij glimlachte even naar zijn Leader. Even een stukje rennen en achter konijnen jagen zou hem misschien ook wel goed doen. Hopelijk zette het z'n gedachte even uit z'n kop, hoopte hij.

Zijn Leader had er duidelijk meer zin in dan hij. Shadefeather zuchtte even maar besloot zijn tegenzin maar te negeren. Het zou goed zijn om zijn gedachten te verzetten. En om zijn Leader te laten zien dat hij in alle tijden in staat was om de Clan te dienen was natuurlijk ook belangrijk. Ze konden altijd op hem rekenen, wat er ook was.
'We kunnen ook hazen proberen vandaag?' stelde Stallion voor. De zwarte kater keek even op en knikte. 'Uh, ja, okay.' Rennen was altijd goed toch. Hij had het altijd leuk gevonden. 'Laten we hopen dat we er een paar kunnen vinden dan,' miauwde hij, maar erge aanstalten om het tempo te verhogen maakte hij ook niet.
'Zeg, Stallion..' begon Shadefeather een beetje twijfelend, maar besloot er toch voor te gaan. 'Vind je het niet lastig? Om.. Om met al die problemen en alles gewoon... Door te gaan?' Hij keek de ander even van opzij aan. 'Normaal heb ik er nooit zoveel problemen mee gehad, maar het lijkt wel alsof het allemaal even te veel is...' De kater zuchtte en liet zijn kop wat hangen. Wat waren dit ook voor problemen om met zijn Leader te bespreken, dit moest eigenlijk met de Medicine Cat. Maar toch.. Stallion was toch wel een vriend van hem. En Shade had hem nu meer nodig als vriend dan hogere rang om hem advies te geven.