Together we run

Hij was geschrokken wakker geworden die avond nadat StarClan hem had bezocht. En nu een dag later snapte hij er nog steeds vrij weinig van wat hem was overkomen. Hij wilde Routnose niet nog meer beladen, want deze reis was ook al heel erg wat en iedereen keek een beetje naar Routnose om hen te leiden. Maar dat haalde het niet weg dat hij nog steeds verward was. Was het wel echt StarClan geweest? Of een droom? Maar hij had in zijn hele leven nog nooit gehad dat hij geuren kon ruiken en zo goed het gras onder zijn poten kon voelen. Het had allemaal zo echt gevoeld, zoiets had hij nog nooit eerder meegemaakt. En dan nog de woorden van Everkit, zijn oom die hij nooit had mogen leren kennen. Hij had nog nooit over de kater gehoord, dus hij wist niet zeker of het echt zijn oom was of dat het gewoon.. ja, een verzinsel was van zijn hersenen. Hij was dan ook anders dan normaal, wat stiller. Meer in gedachten verzonken, minder alert. Hij wist dat dit geen goede zaak was, vooral omdat ze Hazelpaw aan het zoeken waren. Hij hoorde nu juist heel erg actief mee te zoeken. Maar hij kon het niet helpen dat zijn gedachten steeds terug gingen naar zijn droom met StarClan. Hij zuchtte even zachtjes, hij was moe. Al dat nadenken beïnvloedde ook nog eens zijn slaap die hij zo hard nodig had bij deze lange reis. Hij moest antwoorden hebben, die kon hij niet krijgen als hij ze voor zichzelf hield. Hij kon er niet over praten met zijn moeder, daar had hij nu ruzie mee en ze zou hem toch niet begrijpen. Lavenderstorm was op dit moment zijn mentor maar die zou het ook niet begrijpen, want die had het zelf waarschijnlijk ook nooit meegemaakt. Routnose kon samen dromen met StarClan, wat betekende dat zij hem kon vertellen of wat hij had meegemaakt echt StarClan was geweest, of iets compleet anders. Hij kon niet wachten tot ze thuis waren, want dit ging allemaal ten kosten van zijn alertheid. Dus zo'n gesprek zou hem misschien wel goed doen, ondanks dat hij Routnose misschien ermee lastig zou vallen. Als het één of andere rare droom was geweest had hij wel haar tijd verspilt.. maar dan wist hij het tenminste wel. Hij haalde diep adem, waarna hij zijn keuze maakte. Hij zou met Routnose erover praten. Hij liep rustig, maar ietwat onzeker naar de poes, niet zeker hoe hij dit moest opbrengen, maar hij wist in ieder geval dat hij niet zomaar gehoord wilde horen door iedereen. "Uhm.. Routnose?" vroeg hij dan ook ietwat onzeker, terwijl hij iets met zijn oortjes draaide. "Kan ik met je praten?" vroeg hij even terwijl hij zijn onzekere blauwe oogjes op haar had gericht. Oh, dat was misschien wel heel erg vaag. "Privé.. het liefste." sprak hij vervolgens terwijl hij onzeker een keer met zijn staart sloeg. Hij wist niet hoe hij het anders het beste kon gaan omschrijven zonder al teveel weg te geven. Hij wist ook niet hoeveel hij mocht vertellen van alles wat hij gehoord had, maar hij kon delen vast wel vertellen toch?

De reis was zwaar voor iedereen, dat wist hij zelf ook wel en misschien was hij dan wel wat egoïstisch dat hij dit weer op iemand anders moest leggen, maar op dit moment zag hij geen andere uitweg voor zichzelf. Hij moest die focus weer krijgen en dat ging niet als hij constant zat te peinzen over of dit nou iets van StarClan was of niet. Hij wist dat hij Routnose ging storen, iedereen was moe. Het hielp bepaald niet als hij heel eerlijk was en het liet hem schuldig voelen. Hij hoopte alleen maar dat het echt zo was en dat hij niet hun tijd voor niks zou gaan verspillen. Toen hij aan haar vroeg of ze konden praten kwam er ook meteen een bezorgde blik in de ogen van de poes, maar ze knikte. Ze konden praten, mooi. Dat was al een hele opluchting voor hem. Als ze moesten wachten tot ze terug waren in WindClan zou dat veel te lang zijn voor zijn arme hoofd. Dat zou hij niet volhouden, dat wist hij nu al. Toen hij vervolgde dat hij het liefste privé wilde praten wist hij dat hij de poes alleen maar meer zorgen kon opleveren, maar dit leek hem geen woorden die iedereen zomaar mocht horen. Als er een reden was waarom StarClan tegen hem had gesproken, dan moest hij daar alleen over spreken met katten die er ook kennis van hadden. "Oh, ehm, ja natuurlijk Falconpaw," klonk er van haar af, waarna ze vriendelijk haar neusje kort tegen zijn wang aan drukte en hij zachtjes glimlachte. "Falconpaw en ik gaan nog heel eventjes onze poten strekken," Sprak Routnose, gericht op Lavenderstorm en Amberstorm. Hij glimlachte even naar de twee andere katten, om het niet zo achterdochtig te maken was dan zijn redenatie daarachter. Hij wilde niet hebben dat ze hen ging achtervolgen omdat ze al dachten dat er iets achter zou gaan zitten. Routnose wenkte hem mee en hij wachtte geen moment om met haar mee te lopen. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij het precies moest vertellen aan haar, hoe deden ze dat meestal? Toen ze ver genoeg waren dat de andere twee katten hen niet konden horen draaide Routnose zich naar hem toe, overduidelijk bezorgd. Hij snapte het wel, hij was compleet niet zichzelf op dit moment. "Is alles oké?" klonk er van haar af, waarop Falcon even slikte. Fysiek wel, hij was moe maar niks wat hij niet gewend was. "Ik... heb een droom gehad." sprak hij zachtjes, alsof hij bang was dat alsnog iemand het zou gaan horen, want het klonk gek, hoe gek was het dat hij, een doodnormale windclan apprentice, moest gaan zeggen dat hij StarClan had gezien? "Of.. naja, ik weet niet of je het een droom moet noemen..." sprak hij terwijl hij onzeker met zijn oren draaide. Hij slikte even en keek naar zijn poten, die de grond onder hem aan het kneden was. Hoe moest je het ooit beschrijven? "Ik... Ik denk dat ik StarClan heb gezien en gesproken, Routnose." sprak hij zachtjes, waarna hij onzeker naar de poes keek. Hij wist echt niet wat hij aan moest met deze situatie. Als dit een prophecy was, dan moest dat toch doorgegeven worden aan Routnose? Waarom moest dit aan hem verteld worden?

Routnose leek echt heel erg bezorgd om hem te zijn en dat liet hem alleen nog maar schuldiger voelen, want hij wilde niet dat alles helemaal op zijn kop werd gezet door een of andere droom. Maar hij moest er dus echt heel erg over praten. Hij had zich niet zo gevoeld als hij dacht dat het niet echt was geweest. Hoe moest je hierover praten? Hij was zelf ook zo erg in de war maar het voelde zo echt, net zo echt als hij hier stond. En dit was ook geen droom. Dat wist hij zeker. Toen hij sprak dat hij dacht StarClan te hebben gezien en gesproken, was de verwarring overduidelijk te zien bij Routnose. Hij had dezelfde verwarring, hij snapte de verwarring. De poes schudde vervolgens kort haar kop, waarna er een geruststellende glimlach op haar gezicht verscheen. Hij vond het fijn, want het betekende dat hij alles aan haar kon vertellen. Het was niet meteen van het kan niet. "Waarom denk je dat Falconpaw? Wil je mij precies vertellen wat je hebt gedroomd?" Ze wenkte hem daarna meteen met haar staart om naast haar te komen te zitten. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten, waarna hij zachtjes zuchtte. "Het begon toen het voelde.. alsof ik ergens naar toe werd geleid. Het was... warm. En er was een geur, ik zou niet precies weten wat het was, maar het was kalmerend." sprak hij zachtjes tegen de poes. Wetende dat ze hem niet zou uitlachen, dat dit geen grapje was. "Er was een kitten.. Hij stelde zichzelf voor als Everkit, de broer van Amberstorm." Vervolgde hij rustig, de kitten voor de geest halende. Hij was moeilijk om te vergeten, zoals de hele droom iets was wat hij niet vergat. "Mama kwam ook in beeld, onder mijn poten, terwijl ze daar lag te slapen op precies dezelfde plek twee dagen geleden. De hele vacht van de kitten was bestrooid met sterren en een grote roofvogel was boven ons aan het cirkelen." sprak hij waarna hij weer naar zijn poten keek. "Everkit vertelde me dat er iets stond te gebeuren waardoor mijn hele leven zou gaan veranderen, zolang ik bereid was om het pad van StarClan te volgen." Hij slikte even en draaide even onzeker met zijn oortjes en sloot zijn ogen. Hij vond het echt heel erg moeilijk, het was zo'n groot raadsel dat hij het niet kon ontrafelen. "Een hagedis was er ook, die rende onder de poten door van mij en Everkit." sprak hij, waarna de woorden van de kitten door zijn hoofd raasden. Het was net een spreuk wat keer op keer werd herhaald in zijn hoofd. "When the tears of the lizard fade away, the falcon makes his dive." sprak hij zachtjes terwijl hij voorzichtig naar Routnose op keek. "Dat is wat hij me vertelde, waarna de valk de hagedis pakte." Het laatste wat Everkit hem vertelde was over wijsheid en dat hij deze kracht mee moest nemen, maar dat leken meer persoonlijke woorden voor hem te zijn dan woorden voor Routnose. "Daarna werd het donker. De sterren in de vacht werden duidelijker.. en daarna streek hij langs mijn vacht en voelde het net alsof ik naar beneden werd geleid. Toen werd ik wakker." sprak hij zachtjes, waarna hij even slikte en zijn oren wat naar achteren vouwde. Hij snapte er echt totaal niks meer van, zelfs terwijl hij dit opnieuw vertelde. "Alles voelde zo echt, Routnose. Net zo echt als ik hier sta.. Ik snap het niet." sprak hij terwijl hij met hulpeloze ogen naar de medicine cat keek.

Hij had zich nooit zo onzeker gevoeld over iets, maar hoe kon hij over iets oordelen waar hij nog nooit ervaring mee had gehad? Hij wist niet hoe het voelde in StarClan, hoe alles werkte. Als hij dat wist dan kon hij met zekerheid zeggen dat het StarClan was ja of nee. Dus hij moest hulp vragen aan de enige persoon die hem kon helpen en dat was Routnose. Want Routnose had contact gehad met Starclan, die kon hem helpen met achterhalen wat hij had gedroomd echt of nep was. Hij wist ook niet wat hij moest verwachten, maar de frons op de kop van de poes was wel zichtbaar. Vond zij het ook moeilijk? Misschien wist zij het dus ook niet... "Ehm..." klonk er van haar af, waarna ze haar kopje even schudde. Alsof ze even de gedachtes die ze had uit haar hoofd moest schudden zodat ze weer verder kon met nadenken. "Bedankt dat je het me verteld hebt, Falcon," sprak ze met een glimlach tegen hem, waarop hij zelf ook zachtjes begon te glimlachen, maar nog steeds de onzekerheid was te lezen in zijn lichaam. Want wat betekende het nou? "Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Het kan ook dat je simpelweg wat onrustig slaapt vanwege de reis, niet? Maar... Het klinkt verdomd veel als Starclan," Hij slikte even. Maar als het StarClan was... Waarom moesten ze dan meet hem praten? Waarom konden ze dit dan niet gewoon aan Routnose of Lizardpath melden? Wat was zijn hele invloed op dit hele tafereel? Hij slikte even en knikte langzaam, begrijpend. "Ik... Weet niet zeer wat het betekend, als het Starclan is. Dan kan ik je nu nog niet zeggen, maar als het echt een boodschap van de sterren is, zal het vanzelf duidelijk worden," klonk er van Routnose af en hij was blij dat ze zo wijs was als dat ze nu sprak. Hij knikte even, er was dus niks anders dan afwachten. Hij drukte zijn zij wat meer tegen Routnose aan en leunde met zijn kopje op haar schouder met zijn wang. "Heb je vaker van dit soort dromen gehad?" Was het maar zo geweest, dan had hij het zo kunnen wegstrepen, dan wist hij tenminste dat het aan hem lag en dat dit allemaal nep was geweest. "Nog nooit." sprak hij zachtjes tegen de poes, terwijl zijn ogen gericht waren op recht voor hem. Deze hele reis was vermoeiend, emotioneel en fysiek. "Ik wou dat als het Starclan was ze me hadden verteld hoe het met Hazel ging..." sprak hij zachtjes terwijl hij zijn ogen sloot. Hij miste haar zo erg, hij was nog nooit zo lang weg geweest van zijn zusje. En dan te bedenken dat ze zo ver weg was van alles wat veilig was.. Dat maakte hem gek. Waarom moesten ze zo vaag zijn? Hij wilde gewoon weten of zijn zusje nog leefde. Of ze oké was. Hij wilde zijn familie terug, want dit alles had zijn hele familie uit elkaar gerukt. Hazel was in de bergen en hij was hier terwijl hij dikke ruzie had met zijn moeder. Natuurlijk ging niets zoals het ooit gepland was voor hem.

Hij was zo blij als het allemaal over zou zijn. Dat ze Hazelpaw hadden gehaald, dat ze veilig was en dat ze veilig thuis was. Dat ze deze droom konden vergeten en dat het toch niks zou hebben betekend. Dat het gewoon allemaal één grote grap was. Waarom als het StarClan was zouden ze hem op dat moment aanspreken? Waarom niet als ze terug waren gekomen? Hij slikte even en sloot zijn ogen toen Rout over zijn kopje begon te likken. Was het erg dat hij dit soort dingen miste? Zijn moeder was niet bepaald de kat geweest om dit soort dingen te doen, want hij moest juist sterk zijn. Dus zo'n moederlijke liefde was hij niet gewend om te krijgen, niet zoals andere kittens hadden gekregen. Het was eerder dat Amberstorm vooral het minimale had gedaan. Genoeg voor hen om op te groeien, maar om echt te zeggen dat ze een band met hen ontwikkeld was.. zeker niet waar. Het was immers niet voor niets dat Hazelpaw weg was gegaan. Toen hij over Hazel sprak sloeg Rout haar staart langs hem, wetende dat hij dit soort dingen wel met Rout kon bespreken. Hij kon dit niet meer met zijn moeder bespreken, dat was wel duidelijk uit de ruzie die ze hadden gehad toen bekend werd dat Hazel echt weg was en dat ze moesten gaan zoeken. "Starclan... Werkt soms op vreemde manieren," murmelde ze zachtjes tegen hem, waarop hij even met zijn blauwe ogen langzaam omhoog keek naar de oudere poes, maar wel zijn wang op de poes liet. "Maar we gaan Hazelpaw vinden en terug brengen, een dezer dagen. Dat weet ik zeker," sprak ze, waarop hij langzaam knikte. Hij kon het niet helpen om de afgelopen dagen te denken dat het zijn fout was dat ze weg was gegaan. Hij had niet genoeg gedaan voor haar om te blijven. Hij was niet genoeg geweest om haar te behoeden om naar hun oma te gaan. "... Is er iets gebeurd tussen jou en Lizardpath, Falconpaw?" klonk er echter, waarop hij even bedenkelijk naar de poes keek. Hij had nooit echt gesprekken met haar gevoerd, niet anders dan gewoonlijk. "Niet... niet dat ik weet." sprak hij zachtjes tegen de poes, waarna zijn ogen wat groter waren. "Denk je dat het over Lizardpath en mij gaat..?" vroeg hij voorzichtig aan de poes. Hij wist niet zeker wat het in hield en waarom het dan aan hem werd doorgegeven. Hij zou Lizardpath nooit iets aan doen! Niet expres dan tenminste. Dat kon hij beloven. Hij respecteerde haar net zo veel als dat hij Routnose respecteerde. StarClan had wel over Lizard en Falcon gehad, maar hij had die link niet kunnen leggen, maar goed hij was dan ook best wel overdonderd geweest van alles. Kon StarClan geen beter moment vinden? Want nu waren ze zo druk bezig geweest.. Hij slikte even en keek naar de grond, wat een rotzooi was het ook allemaal.

Hij was blij dat Routnose hem de steun gaf die hij miste in zijn leven, vooral bij deze lange reis. Hij was nog maar een jonge jongen immers, amper een paar manen apprentice. De rest hadden veel ervaring, die hadden zelfs de reis meegemaakt. Dus het was niet zo raar dat het voor hem moeilijk was en dan mentaal en fysiek. Het was vermoeiend en als je moeder je dan ook nog in de kou liet staan, was het al helemaal vermoeiend. Bij Routnose zijn voelde dan ook echt als een verademing, een lichtpunt van deze reis. Met Lavenderstorm was niks mis hoor, maar het was niet dat hij daar even tegen haar aan ging zitten voor steun. Bij Routnose voelde hij zich veilig en voelde hij de liefde die hij normaal van Amberstorm niet zou krijgen. Misschien was dat ook wel logisch als medicine cat van de clan, maar daar buiten zou hij het ook voor haar gevoeld hebben. Met haar karakter was dat ook niet moeilijk, moest hij eerlijk toevoegen. Ze had een zacht karakter, iets dat totaal anders was dan het harde karakter van zijn moeder. De poes gaf hem nog een likje over zijn kop, waarna hij sprak dat hij er niets was gebeurt tussen hem en Lizardpath, tenminste niet wat hij wist. Vervolgens vroeg hij aan haar of ze dacht dat het tussen hem en Lizardpath speelde, waarop haar oortjes wat twijfelachtig naar achteren gingen. Ze wist het ook echt niet, huh? "Ik, uhm, ik weet het nog niet Falconpaw," klonk er van haar af en het speet hem dat hij dit op haar had opgezadeld. Het was toch weer extra druk die hij haar oplegde, maar hij was wel blij dat hij het had verteld aan haar. Ze wist het nog niet, maar dat betekende dat ze het ooit misschien wel wist? "Maar ik wil dat je je er niet teveel zorgen over gaat maken, oké? Het komt allemaal goed, we gaan eerst je zusje eens ophalen," klonk er van de poes af, waarna ze haar neus tegen zijn wang aan drukte en Falcon zachtjes naar haar begon te glimlachen. "En als ik meer weet, zal ik het je zeggen," hij knikte even, begrijpend, waarna hij zijn kopje zachtjes tegen die van Rout aan drukte. "Dankjewel," spinde hij zachtjes tegen de poes. Voor alles, voor het luisteren, voor het steunen, voor het mee gaan met de reis... hij wilde haar gewoon voor alles bedanken. "We gaan Hazel mee naar huis nemen.." sprak hij vervolgens spinnend met een zachte glimlach. Dit gesprek hielp hem daarbij, om daar nog in te geloven.

Hij was blij dat hij het nu eindelijk los kon gaan laten, dat hij de woorden kon laten gaan want Routnose had weer gelijk. Ze moesten eerst zijn zusje veilig en wel mee naar huis brengen en daarna kon hij weer gaan peinzen over de woorden van StarClan, als hij er dan nog aan dacht. Want de tribe zou ook een heel avontuur worden, dat wist hij ook wel. Daar zou hij genoeg afleiding krijgen, vooral met zo'n prachtig territorium! Hij sprak dan ook dat ze Hazel mee naar huis zouden nemen. Hij had er weer hoop in, ondanks dat StarClan hem daar geen hint voor hadden gegeven. "Weet je Falconpaw?" begon Routnose, waardoor hij naar haar op keek met zijn grote blauwe ogen. Hm? "In de bergen is een heel groot veld vol met prachtige, paarse lavendelbloempjes, die oh zo lekker ruiken," klonk er van de poes af, waardoor zijn ogen begonnen te glimmen. Dat klonk zo gaaf! Daar wilde hij heen! Het leek hem zo mooi om te zien! "Het is zo mooi daar...Als we daar zijn, dan ga ik jou en je zusje daarmee naar toe brengen, oké?" Een brede glimlach verscheen op zijn kopje, dat klonk geweldig! Samen met Hazel! "Ja! Dat klinkt super leuk!" sprak hij met een brede glimlach tegen de poes. Hij kon al niet wachten tot ze weer herenigd waren samen. En dan ook nog eens met dit in het vooruitzicht... Dit was geweldig. Hij kon niet wachten. "Het klinkt ook zo mooi..." sprak hij zacht spinnend. Zou Hazel het al gezien hebben? Of dat dan weer niet. Hij hoopte dat ze bij de tribe was en dat ze haar goed behandelde. Anders moest hij ingrijpen... en dat tegen de hele tribe was waarschijnlijk niet het beste idee van hem.

Hij kon niet wachten om het te zien maar nog minder waar hij op kon wachten was zijn zusje. Het voelde al zo lang geleden sinds hij haar had gezien. Hij loog daar niet over, het voelde als een eeuwigheid. Een eeuwigheid die voor hem wel sneller mocht gaan. "En dat is het daar ook, je gaat het prachtig vinden," klonk er van de poes af, waardoor hij haar enthousiast aan keek met stralende blauwe ogen. Hij kon echt niet wachten. "De enorme bergen, de prachtige bossen... Het is daar zo ontzettend groot," klonk er, waarna een grote geeuw uit de bek van Routnose kwam en hij ook de vermoeidheid voelde in zijn lichaam. Nu een groot deel van zijn zorgen er uit waren kwam de vermoeidheid twee keer zo hard aan. Hij glimlachte naar de poes en knikte even. Hij had er al zoveel over gehoord. "Kom, Falcon, laten we maar eens terug gaan naar de rest, voordat ze zich zorgen gaan maken," klonk er, waarop hij instemmend knikte. Hij drukte nog even zijn kopje tegen de kop van de poes. "Dankjewel, voor alles." sprak hij met een zacht glimlachje tegen de poes, waarna hij zich uitrekte en wachtte tot de poes mee met hem terug zou gaan lopen.