Losing faith in love

Onderwerp: Losing faith in love ma 26 aug 2019 - 12:17

Oma, ja misschien moest ze naar oma toe. Ze had gehoord dat ze in de bergen woonde. Waar waren die bergen dan? Ze was nieuwsgierig naar haar, nieuwsgierig of zij wel om haar gaf. Wist Hazelpaw veel dat haar oma niet eens van haar bestaan wist. Ze had in ieder geval een oma en Amberstorm wilde zich niet om haar bekommeren. Dus ging de jonge kattin verder peinzen, ging ze opzoek naar de liefde. De liefde die ze eigenlijk zo hard nodig had. Ze ontwikkelde zich langzaam, ze ging niet echt vooruit in haar trainingen, behalve haar snelheid. Haar snelheid en conditie werden steeds beter en ze was goed, daarin blonk ze uit. Voor de rest was het nog maar afwachten, in haar koppie liep ze achter. Het gebrek aan liefde belemmerde haar. Natuurlijk haar broertje was er, maar ze had haar moeder nodig. Een vader nodig. Amberstorm leek het te druk te hebben met haarzelf, Cootsnarl was dood. Maar ze had wel een oma. Ze had gehoord dat ze Brindleleaf heette en in de Tribe zat. Wat dat nu weer betekende begreep ze niet, maar dat ze nog meer familie had des te meer. Ja naar oma ging ze toe. De bergen waren hoog maar hadden ook tunnels. Vast zoals deze tunnel toch? Ze zat voor de tunnel in het WindClan territorium, met een frons in haar voorhoofd. Toen stond ze op en stapte naar binnen, geen idee hebbende wat haar te wachten stond. Hoe erg ze eigenlijk zou verdwalen, maar hoe dichtbij ze daardoor kwam. Want StarClan keek toe en wie weet wouden zij wel dat het zo zou lopen en misschien had het zo moeten zijn. De apprentice die nog nooit echt in de tunnels was geweest, verdwaalde direct. Ze had een eindje gelopen voordat ze stil stond. Haar hazelnootkleurige ogen wat nerveus. “Oma?” Riep ze de tunnel in, maar er kwam geen antwoord. Ze had er geen idee van dat ze precies tussen de patrouilles door glipte en compleet de verkeerde kant op liep om er weer uit het tunnelsysteem te komen. Ze slikte en liep door, ze zou er vast zo zijn. In de bergen, bij oma. Dan kon ze even kijken en dan weer terug naar Amberstorm en Falconpaw. Dan kon ze haar moeder vertellen hoe het met haar ging en misschien werd Amberstorm daar wel weer blij van, dat moest wel.

<< Timeskip >>

Ze had honger, haar maag knorde. Haar jagen op de vlaktes was al slecht, laat staan in de tunnels. Ze had één keer een muisje weten te vangen, maar meer had ze niet gehad. Dorst, dat had ze ook. Inmiddels was ze na die paar dagen donker lichtelijk hopeloos geworden. Ze was bang en moe. Haar blik was verwilderd en haar haren stonden de hele tijd overeind. Ze riep al lang niet meer om Brindleleaf. “Mama!” Snikte ze. Al wiste ze dat Amberstorm niet zou komen. “Falcon!” Piepte ze daarna. Haar stem schor van haar vele geroep en gehuil. Al kwam er nooit antwoord. Dit was een dom idee geweest, haar moeder zou vast heel erg boos zijn. Daardoor werd ze alleen maar banger. Ze had Amberstorm vast weer boos gemaakt, of nee furieus. Als ze ergens bang voor was was het voor de woede van haar moeder. Haar kopje hing bijna op haar voorpoten, maar ze moest doorlopen. Ze moest de goede weg naar huis weer vinden. Alleen wist ze het niet meer, ze wist echt niet meer waar de uitgang nu was. En daar was het ineens, een streep licht die de tunnel in viel. Ze begon te rennen, al konden haar poten eigenlijk niet meer. Ze struikelde naar buiten en knipperde even tegen het felle licht. Voordat ze uitgeput door haar poten zakte en hijgend bleef liggen. Toen ze gewend was aan het daglicht werden haar ogen langzaam groot. Voor haar strekten zich een landschap van enorme bergen uit. “Oma” Fluisterde ze zachtjes. Ze legde haar kop op de grond en sloot met een zachte zucht haar ogen, ze was doodop.

[Eerst alleen voor Shroud!]

Onderwerp: Re: Losing faith in love vr 30 aug 2019 - 7:19

Soms werd haar hoofd veels te druk en had ze rust nodig. Gelukkig was er bovengronds niet als enige iets te beleven bij de tribe, maar waren er ook zat tunnels te vinden, tunnels waar Shroud alleen kon zijn en haar rust kon vinden. Zodoende zwierf ze af en toe door het duister, geleid door haar snorharen en vergezeld door de echo van haar eigen pootstappen. Ver ging ze nooit, lang ook niet, maar het was genoeg om haar rust te bieden. Vandaag zou de zandkleurige kattin echter nooit de tunnels bereiken. Een ingestort, klein gestalte liet haar halt houden in haar eigen voetsporen, een paar hartslagen had ze nodig om te herkennen dat het een jong katje was, nog jonger haast dan haar eigen kinderen. Met vlugge stappen liep ze naar het ingestortte gestalte toe, zich om het katje heen krullend en haar staart over haar rug leggend om haar op te warmen. "Hey.. kleine," miauwde Shroud zachtjes, sussend haast. Hoe hard ze af en toe ook kon zijn, dit was een ukkie en het zag er op sterven na dood uit.

Onderwerp: Re: Losing faith in love vr 30 aug 2019 - 10:33

Ze was in slaap gesukkeld, maar ze schrok na een tijdje weer wakker, omdat er een staart om haar heen gekruld werd. Slaapdronken knipperde ze met haar hazelnootkleurige ogen en keek op. Recht in de ogen van een onbekende kattin. Ze rook ook heel anders, ze rook niet zoals de katten die ze kende. Dit was een hele andere geur, maar ze was niet bang. De stem van de ander klonk zachtjes en niet boos. Zolang iemand niet boos tegen haar sprak ontspande Hazelpaw ook snel. Haar grootste angst was de woede van anderen. “Ik zoek oma…” Mompelde ze. “Bent u oma, want dit zijn de bergen toch?” Ze keek weer naar de grote rotsen voor haar neus. Ze had zoiets nog nooit gezien, het was indrukwekkend. Zo anders dan waar ze was geboren. Hun heuvels waren niks vergeleken bij de bergen. Ze smakte om weer wat vocht in haar bek te krijgen, maar heel veel haalde het niet uit.

Onderwerp: Re: Losing faith in love za 31 aug 2019 - 14:56

De kleine was koud, maar ademde nog. Dat scheelde. Shroud voelde haar hart iets lichter worden. Ze had wel eens gehoopt op meer patientjes zodat ze kon trainen, maar dit hoefde ook absoluut niet. Met een zachte blik in haar goudgekleurde ogen keek ze naar de kleine die weer langzaam bij kennis kwam. Ze begon meteen te prevelen dat ze haar oma zocht. Ergens vroeg Shroud zich bezorgd af of de kleine verdwaald was. "Het spijt me kleine, ik ben je oma niet," Als dat zo was, hadden haar kinderen heel wat uit te leggen gehad. Voorzichtig drukte ze haar neus tegen het voorhoofd van het katje aan om haar iets gerust te stellen. "Maar je hebt de bergen wel bereikt, dus vertel me eens, waar kom je vandaan?"

Onderwerp: Re: Losing faith in love ma 2 sep 2019 - 15:03

De kattin legde uit dat zij haar oma niet was. Ooh… Iets wat sip keek ze naar haar voorpoten. Toen drukte Shroud haar neus tegen haar voorhoofd en sloeg ze haar blik weer op naar de ander. “Ik kom uit de tunnel.” Miauwde ze nog wat verward. Toen fronste ze, dat was vast niet wat ze bedoeld had of wel? “Uhm… ik ben een apprentice van WindClan. Mijn mama is Amberstorm en mijn broertje Falconpaw.” Vervolgde ze, alsof dat allemaal heel logisch was en Shroud dan meteen moest weten wie ze was. “Ik heet Hazelpaw mevrouw. Wie bent u dan, als u niet oma bent?” Vroeg ze iets wat verlegen. Was ze niet heel erg onbeleefd. Ze mocht niet onbeleefd zijn, want dan werd haar mama weer boos. Maar haar moeder was hier niet en Falconpaw ook niet. Ze slikte, ze miste haar broer het allermeeste. Misschien had ze hem mee moeten vragen, maar daar was het nu te laat voor. Ze hoopte dat oma hier wel was, anders was ze voor niks gaan zoeken. Dan zou ze pas verdrietig zijn.

Onderwerp: Re: Losing faith in love di 3 sep 2019 - 7:31

Shroud voelde een steek door haar hart gaan toen het jonge katje sip naar haar voetjes begon te kijken. Het wakkerde ergens toch haar moeder gevoelens aan. Ergens wilde Shroud zich om het katje heen krullen en haar beschermen van de hele wereld. Toch hield Shroud de jonge kattin enkel beschut van de wind zodat ze de ruimte had om te spreken. "De tunnels?" miauwde Shroud langzaam, waarna ze haar blik op het duistere, gapende gat ging. Ging dat helemaal naar clan gebied? Wie had dat gedacht.. wat had de kleine dan geluk gehad dat ze de juiste route gevonden had. Was dit een teken van de tribe of endless hunting? Voorzichtig liet Shroud haar blik even omhoog glijden terwijl ze het zich afvroeg, waarna ze haar aandacht weer op de kleine Hazelpaw richtte. "Aangenaam Hazelpaw, mijn naam is Shroud of Fallen Stars, Healer to-be van de Tribe of Rushing Water," miauwde ze met een zachte glimlach. "Is je oma dan.. Brindleleaf? Of heet ze Appleblossom?" Dat waren clannamen toch?

Onderwerp: Re: Losing faith in love do 5 sep 2019 - 12:32

De kattin sprak op een vragende manier uit of ze door de tunnels kwam. Ja, dat was toch niet zo gek? Haar was verteld dat de bergen tunnels en grotten hadden. Dan was het toch logisch dat ze door de tunnel was gekomen. Het kwam niet in haar op dat het voor de Tribe healer to-be helemaal niet zo logisch was. Dat het voor niemand eigenlijk nog logisch was. Dat ze een route had ontdekt die de Clans en de Tribe dichter bij elkaar brachten. Daar had ze totaal geen benul van. Ze knikte dan ook terwijl ze een beetje met haar snorharen trok. Ze vond het een gekke vraag. “Ja, in ons territorium begint de tunnel. De tunnels van de bergen.” Miauwde ze toen. Ze hield even haar kop scheef. De kattin vertelde wie ze was, Shroud of Fallen Stars. Dat was een lange naam en wat een healer to-be moest zijn wist ze ook niet. Het was nogal wartaal voor haar. “Ehm…” Vervolgde ze dan ook wat twijfelend. “Aangenaam Shroud of Fallen Stars die Healer to-be is.” Zei ze dat zo goed? Toen sprak de kattin opeens de naam van haar oma uit. Verrast knipperde ze met haar ogen terwijl ze overeind probeerde te krabbelen. Wat nou niet bepaald soepel ging, omdat haar lijf nog steeds een tekort aan water en energie had. “Ja, oma is Brindleleaf! Mag ik mee? Alstublieft!” Ze moest naar haar toe, dat moest gewoon.

Onderwerp: Re: Losing faith in love vr 13 sep 2019 - 21:19

Het gesprek ging moeizaam. Niet zo gek ook, de kattin voor haar had lang en ver gereisd en waarschijnlijk in geen tijden gegeten. Misschien dat ze nog vocht in de grotten had gevonden, maar daar hield het ook wel op. Ze nam het het jonge katje dan ook niet kwalijk. Met een zachte glimlach neeg Shroud adn ook haar kopje naar het kleintje. “Lange naam, of niet dan?” miauwde Shroud, “zeg maar Shroud hoor, dat is eenvoudiger.” Het was haar heus wel opgevallen dat Hazelpaw struikelde over de lange naam. Dat deden de meeste clankatten immers. In ieder geval hadden ze oma gevonden, dus dat scheelde dan nog iets. Voorzichtig kwam Shroud tot haar poten. “Zullen we oma dan maar gaan opzoeken?” stelde Shroud voor, “waarschijnlijk is ze in de grot. Kan je lopen? Dan kun je ook wat eten namelijk.” Haar toon raakte weer bezorgder. Wie wist hoe ver de jonge to-be naast haar nog kon. Desnoods zou Shroud haar tillen, maar in de kou kon Hazelpaw niet blijven liggen in ieder geval.

Onderwerp: Re: Losing faith in love ma 16 sep 2019 - 11:48

Ze knikte ineens iets wat verlegen toen de kattin over haar lange naam begon. Ja, het was best lang. Er ontstond een klein glimlachje rond haar lippen toen de healer to-be aangaf dat ze ook wel Shroud mocht zeggen. Dat was fijner! “Ja Shroud lukt mij wel.” Miauwde ze weer wat enthousiaster. Toen sprak de Tribekat de woorden uit die ze wilde horen. Ze gingen oma opzoeken. Haar oma was in de grot. Ze zou haar echt te zien krijgen! Het was haar wilskracht en haar verlangen om haar te zien die haar weer op haar poten zette. Ze krabbelde overeind, iets wat wiebelig misschien, maar het lukte haar. “Ik kan wel lopen als we naar oma gaan.” De glimlach op haar snoet werd groter en groter, ze glimlachte van oor tot oor. Zo blij was ze. Blij dat ze, al was het via een omweg, haar oma had gevonden. Ze hoopte dat Brindleleaf haar lief vond. Net zoals Falconpaw haar lief vond. Dan had ze die woorden van Amberstorm niet meer nodig, dan kon ze daar zonder besloot ze. Ze had twee katten nodig die haar lief vonden, vanaf dan kon ze alles aan!

Onderwerp: Re: Losing faith in love ma 16 sep 2019 - 20:05

De jongedame was niet geheel op haar gemak in Shroud's aanwezigheid, dat was één ding wat duidelijk te merken was. Shroud kon het haar echter niet kwalijk nemen. Het was ook niet niks om hier ineens te zijn in een vreemd gebied met vreemde katten. Shroud wist dat ze niks deed, maar vertelde dat maar eens aan de jonge Hazelpaw. Gelukkig leek ze wat op te kikkeren nadat het gesprek vorderde. Vooral toen Shroud aangaf dat ze wel naar haar oma konden gaan. Dat het kleintje helemaal alleen hierheen was gekomen met niemand anders. Dat kon toch haast niet expres zo gegaan zijn? "Volg mij maar, de grot is niet ver," miauwde Shroud, "en pas heel erg goed op waar je je pootjes zet. Zou zonde zijn om nu te vallen nu je er bijna bent, of niet dan?" En met die woorden begon Shroud de korte wandeling terug naar de grot. "Dus, Hazelpaw, je bent hier helemaal in je eentje gekomen?" besloot Shroud voorzichtig te vragen.

Onderwerp: Re: Losing faith in love di 17 sep 2019 - 13:45

Shroud zei dat ze haar mocht volgen en dat het niet ver was. Gelukkig maar, want ze was eigenlijk best wel op. Als het ver was geweest dan had de Tribekat haar waarschijnlijk wel moeten tillen. Ze keek ernstig toen ze verder praatte en haar vertelde dat ze op haar poten moest letten. “Ik beloof het.” Zwoor ze plechtig. Alsof die belofte heel erg belangrijk was, voor haar was het dat ook. Ze wilde namelijk echt niet vallen, zeker niet nu ze zo vlakbij haar oma was. Ze stapte achter Shroud aan richting de grot. Ze knikte toen de healer to-be vroeg of ze in haar eentje was gekomen. “Ja, mama is denk ik blij dat ik weg ben en ik ben Falcon vergeten te vragen. Misschien had ik dat moeten doen, maar misschien had hij dan gezegd dat ik niet moest gaan zoeken.” Ratelde ze. “Dus toen dacht ik dat ik beter alleen kon gaan, want ik wil oma echt vinden en ik wil niet dat Falconpaw zegt dat het dom is, want waarschijnlijk is het dat.” Ze nam nog een hap lucht, maar slikte haar woorden weer in. “Ik praat onzin hè?” Vroeg ze toen zachtjes terwijl ze naar de rotsen voor haar poten keek.

Onderwerp: Re: Losing faith in love za 5 okt 2019 - 23:53

De jonge to-be naast haar had in ieder geval genoeg energie om tegen haar te blijven praten, waardoor Shroud iets meer vertrouwen kreeg in dat het wel goed kwam met de kleine, gelukkig maar. Haar familie situatie klonk echter niet zo heel erg fijn. "Oh kleine toch.. Ik denk dat ze zich ontzettend zorgen over je maken," miauwde Shroud, waarna ze haar een lik tussen haar oren gaf. "Het is niet dom of onzin dat je hier bent, zeker niet, maar wel heel erg gevaarlijk. Je had niet veel langer in die grotten rond moeten lopen. Ik ben blij dat ik je gevonden heb." Ze richtte vervolgens haar goudkleurige blik op de waterval voor haar vallen. "Achter deze waterval ligt onze grot.. Het is niet ver meer en als het goed is.. is je oma daar ook binnen," miauwde Shroud met een zachte glimlach.

Onderwerp: Re: Losing faith in love do 10 okt 2019 - 11:31

De woorden van Shroud waren geruststellend, maar tegelijkertijd ook wel wat confronterend. Ze wist dat ze gelijk had dat het gevaarlijk was geweest, maar zouden ze zich echt zorgen maken? Daar twijfelde ze over. Ze glimlachte toen de Tribekat zei dat ze blij was dat ze haar had gevonden. “Ik weet dat het gevaarlijk was.” Miauwde ze toen schuldbewust. “Maar ik ben ook blij!” Vervolgde ze daarna weer een stuk enthousiaster. “Dat je mij gevonden hebt en naar oma brengt!” Een big smile sierde haar gezichtje. Toen vertelde Shroud haar dat de grot achter de waterval was. Haar ogen werden groot. “Echt zitten er grotten achter watervallen? Ooh! Dan moet ik ook bij de Gorge gaan kijken. Dan zit daar vast ook een grot. Als ik daar ooit nog terugkom.” Het laatste stukje mompelde ze er een stuk somberder achteraan. Want ze zou echt niet meer weten hoe ze terugkwam en misschien wilden ze haar helemaal niet meer hebben. Misschien vond Stallionstar haar nu wel heel stom…

Onderwerp: Re: Losing faith in love di 5 nov 2019 - 20:25

De kattin gaf schuldbewust toe dat het inderdaad gevaarlijk was wat ze gedaan had. Dat was alles wat Shroud wilde horen. Ze wilde immers niet dat de kattin trots zou zijn op wat ze gedaan had en het wellicht nog een keer ging doen. Ze wilde juist dat deze poes tegen een lang leven aan zou kunnen kijken. Ze wilde echter niet dat het jonge katje zich ontzettend beroerd ging voelen. "Laten we dat maar gaan doen dan, al moet je me beloven dat je er nooit meer zo alleen op uit gaat. Je had net zo goed je oma nooit kunnen treffen als je een verkeerde afslag genomen had." Ze gaf de apprentice een lik over haar kop waarna ze de grot in liep. Over of de apprentice terug kon komen naar Windclan durfde Shroud helemaal geen uitspraken te doen. "Laten we je eerst maar op kracht krijgen en naar je oma brengen voordat we het over moeilijke dingen gaan hebben Hazelpaw," miauwde Shroud met een zachte glimlach, waarna ze naar de prooistapel wees. "Eet wat, dan zal ik je oma eens gaan zoeken," beloofde de zandkleurige kattin aan de apprentice.

Onderwerp: Re: Losing faith in love do 7 nov 2019 - 14:03

Ze moest Shroud beloven dat ze het nooit meer zou doen. Dat wilde ze best beloven hoor, geen probleem. Ze wilde gewoon haar oma vinden, daarna ging ze nooit meer zo ver weg. Als ze haar de liefde kon geven naar waar ze opzoek was, dan was het genoeg. Falconpaw en Brindleleaf waren genoeg, dan kon ze er tegenaan. Dat wist ze zeker. Dus knikte ze ook. “Ik beloof het.” Miauwde ze ernstig. Haar ogen begonnen weer te stralen toen Shroud over haar oma begon. Ja, eerst Brindleleaf zien. Ze bood haar zelf prooi aan, even aarzelde Hazelpaw. Woow? Mocht dat echt… Haar buik knorde. Ze keek Shroud nog even aan maar trippelde toen toch naar de prooistapel toe. Shroud gaf aan dat ze Brindleleaf ging halen. “Oké!” Miauwde ze met een brede lach en koos toen een muis van de prooistapel. Er lag ook wel prooi tussen wat ze niet zo goed kende, maar muis kende ze wel. Dus dat was vertrouwd. Met de muis tussen haar poten zocht ze een plekje om het rustig op te kunnen eten. Ze was zo met haar lege maag bezig dat ze niet eens doorhad dat ze nogal bekeken werd door andere katten.

Onderwerp: Re: Losing faith in love do 19 dec 2019 - 16:10

_{Voor een paar hartslagen keek Shroud nog naar de apprentice om zeker te zijn dat ze de prooistapel kon vinden en dat ze niet te gek aangekeken werd, waarna ze zich omdraaide en met vlugge passen de grotten in verdween. Als ze het goed had was Brindleleaf niet op patrouille gestuurd door Day.. Dus.. Misschien.. Zoekend keek ze rond, waarna ze de veelgekleurde pels van de preyhunter spotte in een grot, waarna ze naar de kattin toe liep om het nieuws af te leveren. Het zou Brindleleaf waarschijnlijk goed doen, haar familie was hier om haar te bezoeken, hoe gevaarlijk dat ook geweest was.

[Topic uit?]}

Onderwerp: Re: Losing faith in love