Moonlight lights our path

Ze hadden net hun afscheid gezegd tegen de andere medicine cats. Routnose had nog kort haar neus tegen Rousebell geduwd en Bloodpaw een vriendelijk knikje gegeven, en nu waren ze weer alleen. Ondanks dat ze haar best deed, was aan alles te merken dat het besluit van Lizardpath haar diep geraakt had. Oh, ze snapte het. Natuurlijk snapte ze het, Starclan had nu eenmaal hun manier. En toch... Haar blik gleed af naar haar zwart-witte vriendin die iets verderop liep, haar vacht verlicht door het laatste beetje maanlicht terwijl ze terugkeerden naar huis. Spoedig zou de zon alweer opkomen en zouden ze samen nog bij slapen.. Of niet. Immers, betekende dit dat ze voor altijd zou vertrekken? Dat ze nooit meer tegen Lizardpath aan kon kruipen wanneer de winter nachten te koud werden voor haar dunne vachtje? Routnose haar ogen begonnen te wateren bij dat vooruitzicht, bij het idee om plots zo alleen zonder haar te moeten zijn. Lizardpath was hier altijd geweest, kon ze dit überhaupt wel zonder haar? De poes stapte iets steviger door en drukte vol overgave haar kop tegen die van haar mentor en vriendin toen ze door liepen, kleine traantjes in haar ogen. Ze wilde vragen of Lizardpath dit zeker wist, of dit echt de juiste oplossing was - maar ze wist het antwoord diep van binnen al, dus liet ze het aan haar vriendin over om te spreken.

&Lizard

Lizardpath had de groep medicine cat snel verlaten, had geen persoonlijk afscheid genomen van hen. Ze moest nu even snel weg van hen, wetende dat de beslissing ze had genomen haar leven plots drastisch zou gaan veranderen. Nu ze de keuze had gemaakt, al dan niet met een duwtje in haar rug, wist ze niet zo goed hoe ze dit zou moeten uitleggen aan de clan. Ze had haar rang opgegeven om de clan te zuiveren van hun zonden. Voor even zou dat goed zijn, maar wanneer zou er een volgende kat in de fout gaan? Lizardpath was een eindje verder blijven staan, wachtende op de kat wie haar het dierbaarst was. Betekende dit dat ze afstand moest nemen van haar vriendin? Er waren zoveel vragen, de toekomst was ineens niet meer zo helder. Ze had tevens geen afscheid meer kunnen nemen van de Starclankatten die ze bijna haar hele leven kende via haar contact met Starclan. Ze sloot opgelucht haar ogen toen ze Routnose kopje tegen die van haar voelde gaan. Hun poten waren in beweging gezet en rustig liepen ze verder. "Het spijt me." mauwde ze zachtjes toen ze een eindje verder waren. Het waren simpele woorden, maar er zaten vele betekenissen achter. Sorry dat ik deze keuze zo plots gemaakt heb, sorry dat ik je in deze plotse positie breng, sorry voor het lege nest dat ik achter zal moeten laten, sorry voor alles wat ze in de toekomst niet meer samen konden doen door het afstappen van mijn rang, sorry voor alles.

Lizardpath was er heel goed in om overtuigend en zelfbewust over te komen, maar Routnose had wel gemerkt hoe ze zonder gedag te zeggen weg was gegaan, hoe ze toch iets van twijfel leek te hebben. Ergens hoopte ze nog dat ze het terug zou nemen, maar diep van binnen wist ze dat dat niet zou gebeuren. Even liepen ze in stilte door waarbij Routnose haar staart over de rug van haar vriendin liet liggen. "Het spijt me." Routnose keek opzij en gunde de poes een treurige maar geruststellende glimlach. "Waarvoor?" murmelde ze zachtjes. "Je de slimste, meest rechtvaardige kat die ik ken, Liz, ik weet dat je dit niet zomaar zou doen," en dat was de waarheid, toch deed haar hart zeer. Nog veel meer voor zeer egoïstische, persoonlijke redenen. Ja, het zou lastiger zijn zonder een tweede medicine cat, maar daar zou ze uiteindelijk mee kunnen omgaan. Alleen wie zou het lege nest van haar beste vriendin moeten gaan vullen? Dat deed pas echt zeer. "Maar..." ze wilde proberen haar over te halen om te blijven, maar wist dat dat niet eerlijk was. Dus slikte ze die pijnlijke woorden weer in. "Kom je wel af en toe nog bij me slapen..?"