[Getting Lives] It's over, isn't it?

It's over, isn't it?
Isn't it over?
I loved her and she's gone
It's over isn't it
Why can't I move on

Het was één dag na de dood van Butterstar. De zon stond hoog aan de hemel; haar stralen waren zwak, en boden geen warmte. Het was koud. De temperatuur lag tegen het nulpunt aan. Het zou niet lang meer duren voor het ging vriezen. Eerder deze dag had RiverClan hun leider een waardig afscheid gegeven. Nadat de vigil voorbij was gegaan, hadden ze haar lichaam meegenomen naar de steppingstones waar zij het water in gelegd was, prachtig versierd zoals het hoorde. Met zijn allen hadden ze gekeken hoe haar lichaam afgevoerd werd door de stroming, vredig. Hierna had hij de leiding aan Stormwind overgedragen en was hij vertrokken zonder te slapen, te eten. Hij had sinds gisterenochtend niks meer op. Deze reis maken op een lege maag was geen goed plan, maar jagen mocht hij niet meer. Hij zou nuchter zijn als hij zou samendromen met StarClan. Zijn maag trok samen bij het idee al. Het voelde alsof hij een profiteur was, dat hij gebruik nam van het feit dat zijn beste vriendin zo bruut het leven uit getrokken was en hij nu zo zonder schaamte haar plek in moest nemen. Haar den in moest nemen. Misschien zelfs haar kinderen over moest nemen, als het aan Stormwind lag. Panthergrowl voelde zich vies en ontzettend verafschuwt dat hij zo kort de tijd kreeg om Butterstar's dood te verwerken. Maar gelukkig had hij dit moment voor zichzelf. Omdat zijn twee medicine cats er niet waren moest hij alleen, en daar vond hij niks ergs aan. Over een tijdje zou hij ze vanzelf tegen komen, en dan zou hij Chivysniff meevragen. Maar voor nu kon hij rouwen zonder dat er ogen naar hem keken om de leiding te nemen. Voor nu kon hij huilen.

En dat deed hij dan ook. De tranen begonnen met lopen nog geen minuut nadat hij zijn clan in de handen van Stormwind gelaten had. Toen hij zeker wist dat hij op tien minuten afstand was van de rest van de clan, stopte hij met lopen. Een gekwelde schreeuw verliet zijn bek terwijl de tranen zonder stop bleven stromen. Opnieuw schreeuwde hij, met zijn hele lichaam en alle emotie die hij opgekropt had. Zijn nagels drukten zich diep de grond in, dieper dan ze ooit gedaan hadden. Zijn spieren stonden strak in alle inspanning die zijn schreeuwen kostten. Het deed zo'n pijn vanbinnen. Zo ontzettend. Veel. Pijn. Harde snikken verlieten zijn bek terwijl het speeksel en snot uit zijn snuit dropen. Hij zag er niet uit, hij voelde zich ook kapot. Helemaal, helemaal kapot. Kapot getrapt door StarClan. "WAAR ZIJN JULLIE DAN HÉ?" schreeuwde hij toen. Hij schrok er zelf van. Hard hijgend wierp hij zijn blik omhoog naar de hemel, waar geen één ster aan stond. Alleen zag hij de zon. Hij spuugde ernaar. "Ik heb jullie GODVERREDOMME ALTIJD AANBEDEN," schreeuwde hij toen door, de woede die hij gevoeld had toen hij haar lijk gevonden had laaide weer op, tien keer zo erg was het nu aanwezig. Het stroomde door al zijn wezen heen, van zijn kop tot aan zijn tenen. Hard klauwde hij de grond onder hem kapot. Al zijn kracht zat in zijn slagen. "En jullie nemen haar zo van mij af." volgde er toen. Verslagen. Want schreeuwen naar zijn voorvaderen werkte niet. Butterstar was al weggenomen door de rivier, ze zou nooit meer terugkomen. Haar wonden zouden niet meer genezen worden en het was klaar. "Jullie hadden haar op zijn minst een eerzame dood kunnen geven, eentje waar ze had kunnen vechten voor haar leven," snikte hij. Ze was al dood geweest voordat hij haar had kunnen bereiken. Doodgebloed door een facking kogeltje van één of andere facking jager die hij nooit van zijn leven meer zou zien. Nee er was niets eerzaams geweest aan hoe ze gegaan was en hij zou er alles voor geven om haar terug te laten komen en haar op zijn minst een waardige dood te geven. Ze zouden samen naar het BloodClan kamp kunnen gaan op een suicide mission en dan hadden ze misschien nog vijanden mee kunnen nemen. In plaats van een jager. Een mens. Iemand die hier niets te zoeken had en waar ze niks tegen konden beginnen. Het was niet goed zo, het was allemaal verkeerd. Opnieuw voelde hij zich vies.

En eventjes liet hij zichzelf overtuigen dat hij ook vies was. Dat hij het had moeten zijn die daar dood had moeten bloeden en niet zij. Niet hun koningin die nog zoveel te geven had. "Neem mij in haar plaats," bood hij aan, maar hij sprak tegen lucht. De sterren zouden zijn wens hem nooit geven noch zouden zij ernaar luisteren. Hij was nu gereduceerd tot een goor omhulsel van wat hij nog geen twee dagen geleden geweest was. Snotterend en spugend en neergeslagen. De kater zakte door zijn poten. Hij had zichzelf teveel aangespannen in zijn woede en was nu al uitgeput voordat hij de WindClan grens nog maar had kunnen bereiken. Zijn schouders schokten terwijl hij hard huilde. Geen stoere mannen traantjes maar hele watervallen die uit zijn tranen stroomde terwijl hij zichzelf onderkwijlde omdat hij geen controle meer had over zijn lichaam. Met iedere ademstoot die hij uit blies kwam er een jammerend geluid uit zijn bek die hij niet onderdrukken kon ook al zou hij het willen. Nooit eerder was hij zo, zo ontiegelijk in elkaar gezakt. Niet eens bij de dood van zijn kinderen want daar was zijn beste vriendin voor hem geweest. Ze had hem overal in gesteund en was een rots in zijn leven geworden waar hij zo aan gewend was geraakt dat hij niet wist wat hij zonder haar moest. Niks moest hij zonder haar, nee, erger nog, alles moest hij zonder haar. Hij moest een clan leiden zonder haar en hij moest kittens opvoeden zonder haar en hij moest gaan praten met anderen zonder dat zij één van die anderen was. Hij zou haar nooit meer zien, had zichzelf er ondertussen ook al van overtuigd dat StarClan niemand zoals hem zou accepteren als leader en dat hij haar niet meer zou kunnen spreken zelfs niet in de sterren waar hij altijd zo heilig in geloofd had.

En zo bleef hij liggen, voor een half uur. Een half uur werd een heel uur en een heel uur werden er twee. Al die tijd schokte zijn schouders, al die tijd kwamen er jammerklachten uit zijn bek. Hij liet zichzelf volledig gaan, kón zichzelf niet meer tegenhouden ook al zou hij dat ooit willen. Al deze emotie moest eruit. Hij was niet boos meer. Hij was nu alleen maar zo ontzettend somber. Hij voelde zich slap, alsof hij al drie weken niks gegeten had. Hij voelde zich uitgemergeld en leeg en boven alles zo ontzettend alleen. Het verlies was bijna te groot om het ooit ook maar te kunnen accepteren. Maar hij moest het voor zijn clan, en het voelde zo fout, zo godverredomme fout. Hij was pathetisch en kapot en het voelde alsof hij dit allemaal niet meer aan kon. En het kostte hem dan ook ontzettend, ontzettend veel doorzettingsvermogen om zichzelf overeind te hijsen na die twee uur van huilen zonder stop en om door te gaan. Om poot voor poot te zetten en om stap na stap te nemen naar de WindClan grens. Zijn wangen droogden op, en dan vielen er weer een paar nieuwe, waarna zijn wangen weer droogden. Toen hij bij de WindClan grens was stak hij deze over. Hij hoopte niemand tegen te komen maar het zou vast wel gebeuren. Sowieso moest hij ergens rond hier zijn dochter en zijn nicht tegen komen. Die vast en zeker het nieuws al wisten doordat ze net van StarClan vandaan kwamen. God, arme Coyotepaw. Hij hoopte ergens voor haar dat ze haar moeder niet gezien had daarboven. En aan de andere kant betekende dat dat ze de vigil en rouwceremonie van haar moeder gemist had en dat was iets wat hij al helemaal niet voor haar wenste. Maar er was geen goede oplossing voor haar leed, en er was geen goeie oplossing voor zijn leed en er was geen goeie oplossing voor de leed van de clan. Alleen was er maar pijn. En dat was hoe het nu was.
- Alleen voor de RC medicine cats

Het was nog nooit zo stil geweest. Ze kon niet beschrijven waar het naar voelde want ze had het nog nooit meegemaakt. Coyotepaw was naar buiten gekomen en Chivysniff had haar met zoveel blijdschap opgewacht. Ze had naar haar apprentice gelopen en haar willen omhelzen, maar de tranen in haar ogen hadden haar verward doen stoppen. De uitleg ging zo snel. Chivysniff snapte het niet. Ze was verward, maar durfde niet eerlijk te zijn over dat ze het niet begreep. Alsnog gaf ze haar vriendin een knuffel. Iets rustiger had ze wel kunnen begrijpen dat haar nieuwe naam Coyotespirit was. Daar zou ze aan moeten wennen. Haar kleine besje, die nu een gerespecteerde mede medicine cat was, was gebroken en zij... volwaardige medicine cat van Riverclan kon niet begrijpen waarom. Daarom bleef ze stil. Ze gingen niet jagen voor hun honger. Haar poten deden pijn.

Het duurde een uur voor ze eindelijk het Windclan gebied bereikte. Er was nog altijd geen woord gevallen. Chivysniff proefde bloed in haar mond van het angstvallig op haar lip bijten. Wat had Coyotespirit zo van stuk gebracht? Haar gedachten gingen zo snel dat ze zelfs niet aan iets kon denken. Haar blauwe blik was naar beneden gericht tot er een gedaante voor haar kwam te staan. Ze volgde de poten van de kater naar boven. Zijn blik was gebroken. Chivysniff staarde recht in zijn ziel en snapte het. Ze keek van hem naar Coyotespirit en terug. Daarna knikte ze. Ze trok met haar ene poot haar vader dichtbij en met haar andere poot haar vriendin en gaf een stevige knuffel. Tranen rolden over haar wangen en ze snikte zachtjes, proberend haar gevoelens te onderdrukken.

Chivysniff herinnerde zich een tijd waar ze nog een kitten was. Ongeveer drie of vier manen. Het was nog vaag in haar gedachten, maar het was er.

Zo stond ze daar. Terwijl de regen in haar flam gekleurde pels sijpelde. Terwijl haar botten langzaam koud begonnen te worden. Maar ze bleef staan. Met de wind die in haar vacht joeg en de hemel die haar weg wou jagen met haar ijzige regen zo bleef zij staan. Een glimlach op haar lippen terwijl zachte woorden haar keel verlieten. Een lied gezongen voor haar in haar Nursery terwijl ze op dagen als deze opgekruld lag naast haar zuster en terwijl zij zong kon ze zweren dat haar moeders stem meezong naast haar.

Chivykit was kwaad die dag, dat Lionkit van haar was ontnomen en dat Ravenkit geen vriendjes met haar wou zijn. Huilend had ze zich in de regen gezet en opgekeken naar Butterstar die een prachtig lied zong. Ze had gevraagd waarom haar vader niet meer zo vaak naar hun kwam en haar leider had haar gezegd dat hij het druk had en haar niet vergeten was. Dat had haar dag weer gemaakt en ze had de woorden altijd geloofd.

Op dat moment had Butterstar besloten om met Starclan te dromen en zij hadden ja gezegd bij haar keuze om Chivykit de medicine cat apprentice van Riverclan te maken.

Uit het binnenste van haar keel klonken de woorden van het lied. Vervormd, maar een duidelijke toon erdoor heen. Het was haar laatste afscheid naar Butterstar.

"And who are you, the proud lord said, that I must bow so low?
Only a cat of a different coat, that's all the truth I know.
In a coat of gold or a coat of red, a lion still has claws,
And mine are long and sharp, my lord, as long and sharp as yours.
And so he spoke, and so he spoke, that Lord of Castamere,
But now the rains weep o'er his hall, with no one there to hear.
Yes now the rains weep o'er his hall, and not a soul to hear."

Na een tijd lopen kwam hij hen tegen. Het leek alsof Chivy nog niet helemaal door had wat er aan de hand was, maar Coyote leek kapot te zijn. Haar tranen waren duidelijk zichtbaar en het deed Panther pijn om haar zo te zien. Wat wou hij graag dat ze vrolijk was, maar hij kon nu niks doen om haar te helpen. Hoe kon hij iemand helpen als hij zelf in de diepste put zat? Zijn gezicht moest dit verraden, want bijde medicine cats kwamen op hem af en trokken hem in een warme knuffel. Zijn twee dochters, of zo voelde het dan. Opnieuw dreigden de tranen om te vallen. Een lied werd door Chivysniff gezongen, een prachtig lied waarvan de woorden niet meer hun juiste klanken hadden maar die hij goed kende. Het was een lied dat Butterstar veel tegen haar kroost en zijn kroost gezongen had. Coyote begon toen over dat ze haar moeder gezien had. Natuurlijk had ze dat gezien, in StarClan. Een steek trok door Panther's hart heen. Het was over, voorbij. Butter was echt daarboven en niet meer hier. Het was zo officieel allemaal. Kort bleven de drie zo staan, in een warme omhelzing van familie versierd door een prachtig lied.
Na een tijdje was dit lied afgelopen. Panthergrowl gaf een lik over beide she-cats hun kop. "Ze is gestorven zonder pijn," sprak hij toen stilletjes tegen Coyote, alsof dat het beter maakte. Hij wist niet of hij op verder detail in moest gaan. Liever deed hij dat niet, het was allemaal nog te vers en te rauw. Maar Coyote verdiende het om de waarheid te weten. "Een twoleg jager heeft haar te pakken gekregen. Haar dood was snel en zonder pijn." Hierna richtte hij zich naar zijn oudere dochter, RiverClan's medicine cat die haar rang zou overgeven aan Coyote. "Chivysniff.. Ik wil jou vragen om met mij mee te gaan om mijn levens te halen.. Dan kan Coyote terug naar het kamp, om daar met haar vader te zijn," sprak hij, duidelijk en goed articulerend voor zijn dove dochter. Het zou een zware reis zijn. Heel zwaar.. Wellicht de zwaarste van zijn leven. Maar het was nu zijn taak die hij moest voorzetten. En dat was hoe het was.

Haar poten trilden toen haar lied stopte. Ze voelde aan haar keel dat ze hees was. Chivysniff richtte haar kop op en volgde de lippen van Panthergrowl. Een steek ging door haar hart. Dat was waarschijnlijk de reden geweest van de opvliegende vogels en de paniek in Coyotep-spirits ogen. Ze had terug moeten gaan. De medicine cat beet op haar lip en knikte op de woorden van haar vader. Haar vader die snel leider zou worden. Ze knikte ook naar Coyotepaw en gaf deze nog een lik over haar wang. Daarna draaide ze zich zwijgend om en begon ze terug te wandelen. Haar kopje hing, verward.

Een hele tijd passeerde tot ze iets durfde zeggen. "Alles oké?"

De minimale reactie van Coyote maakte duidelijk hoeveel moeite de flamepoint ermee had. Normaal had ze op alles wel wat te zeggen, maar nu hield ze zich helemaal stil. Panther gaf haar een lik over haar kop heen, één van de weinige dingen die hij doen kon als steun. Nadat hij aangaf dat hij Chivy mee wilde nemen naar de highstones, gingen ze uit elkaar. Hij kreeg een knuffel van Coyote, en kort spinde hij om haar hopelijk wat beter te laten voelen. "Wel thuis, Coyote, ik hou van je," sprak hij, ietwat sentimenteel voor hem maar dat was op momenten als deze normaal. Toen ze uit het zicht verdwenen was begonnen Panther en zijn dochter aan de lange weg.

Ze liepen lang in stilte. Hij had honger, en zijn lichaam deed pijn. Om maar te zwijgen over zijn hart. Zijn dochter vroeg hem plots of hij oké was, en even wist hij niet wat hij haar vertellen moest. Hij keek haar even aan, waarna hij zijn kop schudde. Nee, het ging niet goed. Maar hij moest door. Het liefste wilde hij haar alles vertellen, zijn verdriet en zijn twijfels, maar ze konden niet al lopend communiceren, dan zou Chivy zijn lippen niet kunnen lezen en zou ze hem niet verstaan. Waarom had StarClan toch zijn dochters gehoor af moeten pakken.. Dat maakte momenten als deze zoveel lastiger.