Taboo

Met een sluwe blik in zijn oogjes zat Sedgekit vanuit zijn zitplekje naast de nursery naar de uitgang van het kamp te kijken. De laatste, en eerste, keer dat hij geprobeerd had naar buiten te gaan was al bijna een moon geleden. Sinds die tijd was hij flink gegroeid en was overgestapt op verse prooi om zich mee te voeden. De overstap was niet erg gemakkelijk gegaan, maar dat was slechts te danken aan het feit dat Sedgekit er wat langer over had gedaan om uit te vinden hoe hij zijn scheve kaak moest gebruiken om goed te kauwen. Het was niet zo erg geweest als bij Porcupinekit. Zijn grotere, rode broer had een stuk meer moeite gehad met de verandering. Over Porcupine gesproken; Sedgekit zag zijn littermate net de Nursery uitkomen. Met naar de kampingang staren ging hij ook niks bereiken. En dus stond de grijze kitten op en trippelde op hem af "Goedemorgen"

Ongestoord had hij stiekem weer een slokje melk gemogen van mama. Eigenlijk moest hij al een week, zoals zijn siblings, op alleen prooi gestaan. Hij was enkel nog koppig. Prooi was best lekker hoor, maar het was zo aangenaam om bij zijn moeder te liggen. Rustig haar buik te masseren met zijn kleine pootjes. Ze liet haar zoontje het toe en daarom dat hij met een goed gevuld buikje naar buiten kwam. Wat hij niet verwachtte was dat zijn broertje Sedgekit voor hem schoot. Porcupine kwam uit de lome fase. Hij hapte geschrokken naar adem en voor hij het wist had hij de kleine Sedge al een mep verkocht. "Sewdge!"

Geschrokken deinsde Sedgekit achteruit toen hij klap tegen zijn wang kreeg. Natuurlijk was het niet een erg harde slag, en alle pijn werd enkel door schrik veroorzaakt, maar het was erg onverwachts gekomen. Kwaad keek de grijze kitten naar zijn broer en trok met zijn oortjes "Waht was daht?!" Miauwde hij verontwaardigd. Plotseling had hij niet meer zoveel zin om iets met Porcupinekit te gaan doen, als dit was hij hoe begroet werd.

Porcupinekit staarde geschrokken naar zijn broertje. Kleine traantjes kwamen van zijn wangen gedrupt. Hij sprong meteen ernaar toe en knuffelde zijn sibling. "Sowwy Sewdge! Ik dacht dawt je Louwdkit was!" Hij drukte zijn kopje triest tegen de schouder van zijn broertje. Uiteindelijk maakte hij zich los uit de omhelzing en veegde hij met een stekelig rood pootje zijn gezicht af. "Louwdkit is stom," probeerde hij extra kracht bij zijn daden te zetten. Het speet hem zo, Sedgekit is wel heel leuk! Natuurlijk. Die zou hij nooit kwaad willen doen. Zijn eigenste broertje. "Sowwy sowwy sowwy, wil je iewts leuks doen?" Hij keek Sedgekit heel zielig aan, een beetje hoopvol dat hij ja zou zeggen en kattenkwaad zou willen uitsteken. Misschien konden ze wel iets voor gemene Loudkit doen. Zijn mosnest kapot maken, of Roughkit. Haar mosnest kapot maken, want ze had meneer de vlieg eens vermoord. Dat zou hij nooit of te nimmer meer vergeten.

Oh jee, het leek er op dat hij een beetje te ver was gegaan in zijn reactie. Sedgekit voelde een steek een schuld toen hij zag hoe erg Porcupinekit het vond. Blijkbaar had hij gedacht dat het Loudkit was, één van Slatefur's kittens. Hijzelf niet echt een slechte ervaring met de oudere kitten gehad, en dus knikte het grijze katertje alleen maar. Maar toen zijn broertje eenmaal was bijgekomen van de schrik stelde hij voor iets leuks te gaan doen. Daar had Sedge wel oren naar, daarvoor was hij immers op hem afgestapt. "Jaa! What will je doen?" Miauwde hij enthousiast, zijn boosheid meteen  vergetend.