Gossamer Thin

Een kleine grijns gleed om zijn lippen terwijl hij keek naar de muis die onder zijn poot lag en die praktisch gezien gesmeekt had om gevangen te worden. Wel, zijn wens was gehoord. Met een zwaai draaide Darkvoid zich om zodat hij de twee andere muizen die hij eerder op de dag had gevangen ook kon opgraven en mee naar het kamp kon nemen. Hij liep op een rustige tred naar het kamp; het zou nog wel even duren eer dat de schemering zou vallen en bovendien was de nacht niet iets waar Darkvoid vrees voor had. Alleen zijn naam al gaf aan dat hij zich binnen de duisternis prima op zijn gemak voelde, al was de betekenis van zijn naam iets dramatischer dan dat hij zichzelf voelde. De kat liep het kamp binnen en keek verdwaasd op toen hij een gewicht tegen zich voelde. Omdat de tom minstens twee koppen groter was dan de kitten die tegen hem aan was gelopen, bleef hij stevig op zijn poten staan en keken zijn groengele ogen neer op het kleine wezentje. “Wel, wel,” zei hij toen hij zijn muizen op de grond liet vallen om te praten. “Hier nog iemand die denkt dat ze kunnen ontsnappen aan de klauwen van de grote, kwade Darkvoid.” Geamuseerd keek hij het pluizenballetje onder hem aan die hij direct herkende als Acorndust’s zoon, Segdekit. Het was maar goed dat zijn vader niet had gezien wat zijn zoon daarnet geprobeerd had. “Je weet toch dat kittens die proberen langs deze machtige warrior te komen direct gestraft worden?” Plagerig porde hij de kitten in zijn zij, gevolgd door nog twee porren. Wat had je eraan om kittens bang te maken met intimidatie en slecht in elkaar geflanste enge verhalen als je het ook zo kon oplossen?

Darkvoid onderdrukte een geamuseerde grijns toen Segdekit expres een paar passen naar achteren deed zodat de jonge warrior hem niet langer kon plagen. Het leek erop dat de kitten, ondanks dat hij wel iets van ontzag en angst moest voelen, poot bij stuk ging houden. En ook al mocht de kitten niet zomaar naar buiten gaan, toch was het iets wat Darkvoid wel kon bewonderen. Hij zou niet zeggen dat hij de meest schijnheilige kitten van heel zijn Clan was geweest toen hij jonger was, maar hij zou het niet geprobeerd hebben om stiekem naar buiten te glippen. Ergens zat dat natuurlijk wel in de aard van het beestje, maar er was ook wel wat moet voor nodig om het te doen. Segdekit kon immers een flinke straf verwachten als Tallstar of Acorndust erachter zouden komen. “Je weet dat dat niet mag, Segdekit,” zei hij op een vriendelijke toon. Hij glimlachte toen de kitten zijn woorden sprak en dook een beetje ineen, zijn gezicht dichtbij die van Segdekit laten hangend. “Ah, maar daar kun je de volgende keer iets aan doen, nietwaar?” Hij deed een paar stappen naar voren en wenkte de kitten. “Wat ik je nu ga aanleren is heel belangrijk en weet eigenlijk nog geen enkele kitten,” zei hij op een samenzweerderige manier tegen Segdekit. “Want zie je, de truc is namelijk om zo stil mogelijk te blijven en op je omgeving te letten. Dus shhtt…” Hij nog wat lager hangen en knikte in de richting van de kampingang. “Hoor je dat geritsel? En voel je dat zachte roffelen? Zo weet je dat er dadelijk iemand aan gaat komen.” En inderdaad, nog maar vlak nadat hij het gezegd had, verscheen er alweer een nieuwe warrior op het toneel. Zo gingen dat soort dingen nu eenmaal.

Darkvoid probeerde om het geamuseerde trillen van zijn snorharen te onderdrukken toen hij zag hoe verbaasd Segdekit naar hem keek, alsof hij net pas had ontdekt dat hij zintuigen had. Het was natuurlijk wel zo dat katten dat pas aangeleerd kregen wanneer ze met hun training begonnen, maar de kitten was nu al zo ver gekomen en Darkvoid wilde hem niet zomaar terug naar de nursery sturen. Bovendien vond hij het wel schattig hoe Segdekit helemaal op leek te gaan in het lesje dat Darkvoid hem gaf, alsof dat het belangrijkste was wat een jonge kat kon leren. En misschien was dat voor hem ook wel zo, omdat hij zich nu misschien capabel voelde om het kamp uit te glippen wanneer hij maar wilde. Dat was echter niet de reden waarom Darkvoid hem dat had aangeleerd, maar probeer dat maar eens uit te leggen aan de kleine kitten. “Je oren en je snorharen zijn maar een deel wat je kunt gebruiken om een beeld te krijgen van je omgeving. Sommige katten kunnen zelfs hun ogen sluiten en dan precies vertellen wat om hun heen gebeurt, maar dat vereist wel de nodige training.” Hij glimlachte. “Maar je mag geen enkele kitten vertellen wat je nu weet, hoor. Dadelijk hebben we alleen al tien warriors nodig in het kamp om te voorkomen dat kittens naar buiten gaan glippen.” Hij gaf Segdekit plagerig een por. “Waar ik dus ook mee wil zeggen dat hetgeen wat ik je net leerde niet gebruikt mag worden om naar buiten te glippen. Als jij denkt die tactiek al te kunnen, dan staat je een heuse verrassing te wachten. Een onderdeel van de fameuze warriorstraining is dat we kittens zoals jou in de gaten kunnen houden.” Hij grijnsde plagerig naar het pluizenballetje, natuurlijk niks menend van dat laatste wat hij zei.

Oh StarClan. Misschien was het toch beter geweest als hij de kitten meteen terug had gedragen naar de nursery in plaats van hem een les te geven over hoe hij de volgende keer beter kon opsporen wanneer iemand aan zou komen. Aan de andere kant zou hij dat lesje waarschijnlijk wel geleerd krijgen als hij apprentice was, maar dat duurde natuurlijk nog even en tot die tijd had hij tijd genoeg om zijn nieuwe skills uit te proberen. Het was echter wel zo dat de warriors dit soort dingen ook konden en de kitten waarschijnlijk makkelijk tegen zouden kunnen houden. En dan waren er natuurlijk nog de queens die de kittens in de gaten hielden. “Reken er maar niet te veel op,” waarschuwde hij de kitten dan ook. “Je zal als kitten zijnde niet zomaar het kamp kunnen verlaten.” Hij grinnikte. “Maar wie houdt je tegen om die skills te gebruiken om anderen te laten schrikken? Of om de apprentice’s den binnen te sluipen en te kijken wie je het eerste doorheeft? Er zijn allerlei grappige spelletjes die je kunt spelen met het lesje dat ik je net geleerd heb.” Hij knikte naar de uitgang van het kamp. “Alleen dat blijft verboden terrein, kleintje. Totdat je apprentice wordt. Zodra je oud genoeg bent, gaan wij samen eens een keertje een tocht maken door het territorium. Dat beloof ik je.”

Darkvoid snorde toen Segdekit zijn vraag stelde. “Natuurlijk,” sprak hij op een toon alsof dat vanzelfsprekend was. Eerlijk gezegd kon hij niet wachten totdat hij zijn eerste apprentice zou krijgen. Misschien zou dat Segdekit zijn, als de komende moons nog geen apprentice vrij voor hem was. Helaas had hij al aangegeven bij Tallstar dat hij mentor wilde worden en kon hij geen favorieten kiezen, maar Segdekit zou zeker onder zijn interesse gevallen zijn als hij een mentor nodig had in de toekomst. Hij boog zich naar voren en drukte kort met zijn neusje tegen die van Segdekit, alsof hij de kitten al een soort van verwelkomende als zijn eigen apprentice. “Je mentor zal de dag nadat je apprentice geworden bent een rondtocht met je doen, maar ik zal je veel verder meenemen. Ik zal je Fourtrees laten zien en je kennis laten maken met alle geuren van de andere Clans. Ik zal je de beste plekjes om te jagen laten zien en de spannende plekjes waar je misschien de eerste moons beter vandaan kunt blijven als je niet wilt dat je papa boos op je wordt.” Hij lachte. “Ik leid je rond tot je poten er pijn van doen. En als we terug in het kamp zijn, gaan we samen de vetste muis kiezen om op te eten. Hoe klinkt dat, Segdekit?”

Sedgekit was niet de enige die enthousiast raakte van het vooruitzicht om samen op pad te gaan: Darkvoid zag het ook al helemaal voor zich hoe ze zij aan zij door het woud zouden rennen en genoeg prooi terug zouden brengen naar het kamp. Sedgekit was dan misschien niet zijn zoon en al helemaal geen familie van hem, maar Darkvoid kon het niet helpen dat hij toch wel iets van verbondenheid voelde als hij zo plannen aan het maken was. Of misschien was dat zijn sentimentele kant die weer op kwam spelen en die hij koste wat het kost verborgen wilde houden voor zijn Clanmates. Hij grinnikte. Wat was hij soms toch gecompliceerd. Hij richtte zich meteen weer op de kitten toen deze zijn vraag stelde en hoefde eigenlijk niet eens lang na te denken over het antwoord. “The Little Creek,” antwoordde hij meteen. “Dat is een stroompje dat vanuit RiverClan door ons territorium stroomt. Als je naar boven kijkt, dan zie je het water letterlijk naar beneden stromen en als je het een tijdje volgt, dan merk je vanzelf de border tussen RiverClan en ShadowClan op. Rondom het stroompje bevindt zich altijd ook veel prooi omdat zij zich aangetrokken voelen door het water.” Hij glimlachte. “En buiten ons territorium vind ik Fourtrees ontzettend mooi, dat is waar de Gatherings gehouden worden. Ik weet zeker dat je mentor je die plek laat zien als jullie de rondtocht gaan doen. En anders laat ik hem je wel zien.”

Darkvoid hield Sedgekit’s reactie in de gaten en zag aan de licht dromerige blik van de kitten dat hij zich het territorium al voor probeerde te stellen. Het bracht hem heel even terug naar de periode dat hij zelf nog maar een kitten was geweest, zich voor proberend te stellen hoe het leven buiten het kamp moest zijn. Hij had toen geen ontsnappingspoging gedaan, maar hij was vaak genoeg stiekem naar de elders gegaan en had hun gesmeekt om een verhaaltje. Hoe vaak had zijn moeder hem tegen de avond wel niet weg moeten sleuren van de elders voordat het voor hem te laat zou worden om naar bed te gaan? En de elders altijd meer doen alsof hun neus bloedde en ze geen idee hadden hoe laat dat het was. Dan gaven ze hem stiekem een knipoog als ze dachten dat zijn moeder niet keek en werd hij de volgende avond gewoon weer uitgenodigd. Dat waren mooie tijden geweest. Darkvoid wist nog hoe snel alles opeens was gegaan en voor de neus van zijn leader had gestaan om benoemd te worden tot apprentice. “Oh Sedgekit,” verzuchtte hij, geamuseerd bewegend met zijn snorharen. “Die tijd is snel genoeg voorbij. Zodra je apprentice bent, ga je misschien weer verlangen naar de tijd dat je kitten was.” Hij grinnikte. “Je moet genieten van het jong zijn en vriendjes maken zodat je iets hebt om naar uit te kijken als je apprentice wordt. Waarom ga je niet een paar keer bij de elders langs om te vragen of ze je een verhaaltje willen vertellen? Ik weet zeker dat ze wel wat leuke dingen hebben om te vertellen om je bezig te houden.” Hij boog zich naar voren en drukte kort zijn neusje tegen die van Sedgekit aan. “Ik mag je echt niet mee uit het kamp nemen, jongen. En StarClan weet hoe jammer ik dat vind."