Never think about the past again.

Het was tijd om zijn verleden achter zich te laten. Tot dusver had hij nog maar twee katten vermoord: zijn vader en een kittypet die het ongeluk had om in de buurt te zijn toen hij zichzelf moest bewijzen nadat hij aan had gegeven dat hij graag naar de Elite wilde gaan. Hij had zijn halsband verdiend en opeens was de jacht op de hondentanden begonnen. Hij had informatie verzameld en had van Brat gehoord wat hij moest doen om welke hondentand te verdienen. En het kostte hem niet veel moeite om zich aan die taak te wijden. Zijn blik liet hij dwalen door de tuin van het Twolegnest terwijl hij wachtte tot het kattenluikje open zou gaan. Het zachte piepen waarschuwde hem dat dat inderdaad was gebeurd en zijn blik bleef kort hangen op de grof gebouwde rode tabby die hem gisteren nog geprovoceerd had. Zonder iets te zeggen, zette Vallon zich af en spreidde zijn poten zodat hij op de schouders van de tabby terechtkwam. Hij voelde de spieren rimpelen onder zijn poten, maar zijn maandenlange training als warrior hadden hem zeker voorbereid op dit soort gevechten. En nog wel met moeilijkere ondergronden ook. Dit zachte gras was niks vergeleken met de moerasachtige ondergrond waar hij op had moeten vechten. Terwijl hij zijn klauwen stevig in de schouders van de tabby sloeg, schopte hij met zijn achterpoten die van de tabby onder hem uit. Hij klemde zich nog steviger vast zodat de lucht de longen van de tabby verliet toen ze samen op de grond vielen. Zijn kin knalde tegen de schedel van de tabby, maar dat had op de tabby meer effect dan op Vallon zelf. Plotseling rolde de tabby echter opzij en moest Vallon wel loslaten, anders werd hij verpletterd onder het gewicht. Het was echter een domme zet en Vallon haalde genadeloos uit met zijn klauwen over de onderbuik van de kittypet. De rode tabby schreeuwde het uit van de pijn en Vallon gebruikte zijn verwarring en pijn om zijn tanden diep in de keel van de kat te zetten. Hij beet door totdat hij voelde dat het de tabby het opgaf en liet daarna los, emotieloos kijkend naar het gras dat rood kleurde. Toen voelde hij de aanwezigheid van een blik op hem en keek hij over zijn schouders, waar hij Rascal op de verhoging zag zitten die hij net nog had gebruikt om de tabby te bestuderen. “Is het interessant?” vroeg hij kil. “Of moet je nog wat meer ervaring opdoen, jonge kat?”

Wat had de rode tabby misdaan? Op de verkeerde plaats, op de verkeerde tijd zijn, misschien? Hij had geen idee. Hij had de tabby nodig gehad om zijn hondentand te halen en hij had ook zijn woede kwijt willen spelen, maar hij vermoedde dat dat geen geldige redens zouden zijn om op te geven. Hij had heus wel in de gaten dat de jonge kat aangedaan was door zijn moord, al probeerde hij dat nog zo te verhullen. Vallon was ook niet van gisteren: hij wist heus wel wie deze jonge kat was en waar hij voor stond. Dit was Rascal, de zoon van de voormalige leader. En als Vallon het juist had, dan had deze kat nog altijd niemand vermoord. Maar daar was hij niet zeker van. BloodClan zou je uiteindelijk wel veranderen, of je dat nu wilde of niet. Vallon vroeg zich af wat Cobra zou doen als Rascal dit soort dingen aan hém zou vragen. Hij gromde en wendde zich van het levenloze lichaam af, omhoogkijkend naar Rascal. “Ik heb een reputatie hoog te houden, jonge kat,” sprak hij. “En ik zou graag een warmere slaapplaats willen voor de winter.” Hij sprong behendig tegen het hek op, klauterde langs Rascal naar boven en sprong vervolgens het hek af, de tom geen blik meer waardig gunnende. “Misschien zou jij daar ook eens mee beginnen,” sprak hij over zijn schouder tegen Rascal. “Voordat je een te gemakkelijk doelwit wordt.”